Wyniki wyszukiwania - Biblioteka Nauki

1

The Obligation to Lead a Holy Life for Those Dispensed from Celibacy

100%

Lewandowski P.

Biuletyn Stowarzyszenia Absolwentów i Przyjaciół Wydziału Prawa Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego

|

2021

|

tom 16

|

nr 18 (2)

181-191

PL

Ustawodawca w kan. 210 Kodeksu Prawa Kanonicznego z 1983 r. zobowiązuje do prowadzenia życia świętego wszystkich wiernych chrześcijan, zaś w kan. 276 i 278 § 2, ze względu na sakrament święceń, duchownych. W porządku świętości jednak wszyscy ochrzczeni są równi. Utrata stanu duchownego, oprócz wypadków podniesionych w kan. 290, 1º, nie niesie z sobą dyspensy od obowiązku celibatu. Reskrypt Biskupa Rzymskiego przywraca dyspensowanemu od celibatu możliwość pełnego uczestnictwa w życiu sakramentalnym, w tym zawarcia małżeństwa według prawa kanonicznego oraz zwalnia z cenzur.

EN

The legislator in can. 210 of the 1983 Code of Canon Law obliges all Christ’s faithful to lead a holy life, and in cann. 276 and 278 § 2, with regard to the sacrament of orders, clergy. In the order of holiness, however, all the baptized are equal. The loss of the clerical state, except in the cases mentioned in can. 290, 1º, does not entail any dispensation from the obligation of celibacy. The rescript of the Roman Pontiff gives the dispensed from celibacy the possibility of full participation in the sacramental life, including marriage according to canon law, and the remission of a censure.

2

Le irregolarità e gli impedimenti per sacramento dell’ordine. La comparazione tra Codice ’17 e Codice ’83

100%

Ponizil F.

Kościół i Prawo

|

2024

|

tom 13

|

nr 1

161-180

PL

Artykuł porusza kwestię nieprawidłowości i przeszkód w przyjęciu sakramentu święceń. Porównuje ustawodawstwo Kodeksu 17 i Kodeksu 83. Wreszcie, artykuł rozważa przeszkody faktyczne nie wymienione wprost w CIC/1983, którymi mogą być homoseksualność, transseksualność, celiakia, alkoholizm i cenzura.

EN

The article deals with the issue of irregularities and impediments to receiving the sacrament of Holy Orders. It compares the legislation of the 1917 Code and the 1983 Code. Finally, the article considers the factual obstacles not explicitly mentioned in CIC/83, such as homosexuality, transsexuality, celiac disease, alcoholism and censure.

IT

L’articolo affronta la questione delle irregolarità e degli impedimenti a ricevere il sacramento dell’Ordine. Mette a confronto la legislazione del Codice ‘17 e quella del Codice ‘83. Infine, l’articolo considera gli impedimenti di fatto non esplicitamente espressi nel Codice ‘83, come l’omosessualità, la transessualità, la celiachia, l’alcolismo e la censura.

3

Teologia sakramentu święceń ze szczególnym uwzględnieniem stopnia diakonatu na podstawie zmian w 2009 roku w kan. 1008 oraz 1009 KPK

100%

Trojanowski B.

Polonia Sacra

|

2021

|

tom 25

|

nr 3

101-120

EN

The problem of the diaconate is one of the theological issues that still require a lot of reflection. The discussion on this topic returns, although often in different, often opposite directions. The changes to the Code of Canon Law introduced by the motu proprio of Benedict XVI Omnium in mentem do not only concern the issue of diaconate. The papal intervention into canon law contributed to the rereading of the last council regarding the diaconate, but also all three degrees of the sacrament of Orders (the differences between them and the sacramental character). Another aspect is the universal priesthood and the ministerial priesthood, the relationship and the differences between them. The direction for deeper reflection by Pope Benedict XVI led us to the thesis that the diaconate, although constituting the first degree of the sacrament of Holy Orders, does not yet include it in the hierarchical priesthood, and thus the deacon still participates in the common priesthood.

PL

Problematyka diakonatu stanowi jedną z kwestii teologicznych, które nadal wymagają głębokiej refleksji. Dyskusja na ten temat powraca, chociaż zmierzając w różnych, często przeciwnych kierunkach. Zmiany w Kodeksie prawa kanonicznego wprowadzone przez dokument Benedykta XVI Omnium in mentem nie dotyczą tylko samej kwestii diakonatu. Interwencja papieska w prawo kanoniczne przyczyniła się nie tylko do ponownego odczytania ostatniego Soboru w kwestii diakonatu, ale także wszystkich trzech stopni sakramentu święceń (różnic między nimi i sakramentalnego charakteru). Innym aspektem jest kapłaństwo powszechne i kapłaństwo służebne, relacja i różnice pomiędzy nimi. Wyznaczenie przez papieża Benedykta XVI kierunku do pogłębionej refleksji doprowadziło nas do tezy, iż diakonat, mimo że stanowi pierwszy stopień sakramentu święceń, nie włącza jeszcze do kapłaństwa hierarchicznego, a przez to diakon nadal uczestniczy w kapłaństwie powszechnym.

4

Nałożenie rąk w sakramencie święceń od X wieku do Vaticanum II

100%

Litawa K.

Roczniki Teologiczne

|

2019

|

tom 66

|

nr 8: Liturgika

49-64

PL

Z rytualnego i teologicznego punktu widzenia fundamentalny w sakramencie święceń gest nałożenia rąk ma bogatą i interesującą historię. Sobór Watykański II do teologicznej myśli starożytności chrześcijańskiej, traktując impositio manuum jako istotny gest wspomnianego sakramentu. Wraz z modlitwą konsekracyjną gest ten stanowi „formę” i „materię” sakramentu. W epoce feudalno-średniowiecznej, szczególnie od X wieku, rytuał był zaniedbywany i pozostawiany w cieniu w rytuale święceń. Pierwsze miejsce zajęła traditio instrumentorum, co trwało do XX wieku. Poza tymi historycznymi zmianami gest nałożenia rąk był zawsze obecny w sakramencie święceń i z tego powodu stanowi stabilny znak obecności Ducha Świętego.

EN

From a ritual and theological point of view, the imposition (laying on) of hands, the fundamental and essential gesture in the Sacrament of Order, has a rich and interesting history. The Second Vatican Council returned to the theological thought of Christian antiquity, treating the impositio manuum as the substantial gesture of the aforementioned sacrament. Together with the consecratory prayer this gesture constitutes the “form” and the “matter” of the sacrament. In the feudal-medieval era, especially from the 10th century, the ritual is neglected and placed in the shadow of the ordination rite. The first place took traditio instrumentorum, which lasted until the 20th century. Beyond these historical changes, the gesture of the imposition (laying on) of hands was always present within the rite of the priestly order, and for this reason, in the ordinate it is always stable sign of the presence of the Holy Spirit.

5

Osoba prezbitera w nauczaniu Jana Pawła II na podstawie jego homilii wygłoszonych podczas święceń prezbiteratu

100%

Prajsnar J.

Studia Pastoralne

|

2007

|

tom 3

178-192

EN

The article presents the analysis of the contents of John Paul II’s homilies which relate to the issues concerning the identity of the presbyter. Following the Pope's thought one can notice the emphasis of the fact that the presbyter participates in the mission of Christ Himself. The participation in the mission consists in fulfilling His perfect sacrifice, celebrating all the sacraments and preaching the Gospel. The presbyter holds the ministry in the person of Christ - in persona Christi - meaning it is done by God Himself. This participation in Christ’s mission is guaranteed by the laying on of hands, in which way the first disciples of the Master appointed their helpers and successors. Thus, the identity of the presbyter is shaped by a strong bond with God and His salvation. To fulfill the salvation the presbyter must efface himself and let Jesus be the master of his gestures, words and deeds. Life in such a close relationship with Christ is a great mystery of God's plan who entrusts Himself to weak and sinful people. Such reality is a great gift for anyone who, thanks to the works of the priest, can directly experience intimacy with God and His saving acts. It is also a gift for the presbyter himself who, despite his fragility, is blessed with a special friendship with Jesus Christ. The one chosen to priesthood is marked with a lasting seal of priestly ordination meaning that he becomes God's beloved servant forever, regardless of his current spiritual condition. Such a lifelong honor and commitment may at the same time fill the presbyter with fear because of his own littleness and imperfection. Nevertheless, the presbyter, trusting the efficacy of the words from the ordination ritual „And I am confident of this, that the one who began a good work among you will bring it to completion by the day of Jesus Christ" (cf. Phlp 1,6) can fulfill the ministry, devoting himself to Christ with trust.

6

Refleksja i działania Kard. Josepha Ratzingera wobec niemożliwości udzielania święceń kobietom. Wybrane kwestie teologiczno-prawne

80%

Trojanowski B.

Kościół i Prawo

|

2024

|

tom 13

|

nr 1

213-234

EN

The problem of the impossibility of ordaining women was extensively clarified by the Congregation for the Doctrine of the Faith in 1976 in the declaration Inter insignores, but after the publication of this document the discussion was not closed, and there were claims that the question was still open. It was therefore necessary for the papal teaching office to intervene in order to clarify the matter. However, this issue was also subject of further discussion and various kinds of conundrums. Thus, Cardinal Joseph Ratzinger’s reflection on this question is not only to emphasise that the Church cannot transcend the boundaries that constitute its constitutive elements, since it has no such authority. On the other hand, the theological foundations of the various categories of truth are translated into their normative and disciplinary provisions in canon law. Therefore, the article addresses the dependence of Cardinal Ratzinger’s theological reflection and its consequences in the universal legislation of the Church.

PL

Problem niemożliwości święcenia kobiet został obszernie wyjaśniony przez Kongregację Nauki Wiary w 1976 r. poprzez deklarację Inter insignores, jednak po ukazaniu się tego dokumentu dyskusja nie została zakończona, co więcej pojawiały się głosy, że kwestia ta jest nadal otwarta. W związku z tym, okazała się konieczna interwencja papieskiego Urzędu Nauczycielskiego, aby tę kwestię przedstawić w sposób ostateczny. Jednakże i ta kwestia poddana była dalszym dyskusjom i różnego rodzaju konstatacjom. Dlatego też refleksja kardynała Josepha Ratzingera nad tym zagadnieniem stanowi nie tylko podkreślenie, iż Kościół nie może przekroczyć granic, które stanowią jego konstytutywne elementy, ponieważ nie ma takiej władzy. Natomiast teologiczne podstawy poszczególnych kategorii prawd przekładają się na ich normatywne oraz dyscyplinarne zapisy w prawie kanonicznym. Stąd też artykuł podejmuje kwestię zależności refleksji teologicznej kardynała Ratzingera i jej konsekwencje w prawodawstwie powszechnym Kościoła.

7

Ewolucja instytucji inkardynacji od Soboru Trydenckiego do Soboru Watykańskiego II

80%

Wąsik W.

Studia Prawnicze KUL

|

2024

|

nr 2

163-177

UK

Предметом статті є розвиток інституту інкардинації в період від Тридентського Собору до Другого Ватиканського Собору. Автор, роблячи історико-правовий аналіз норм щодо інкардинації, намагався показати, як ця інституція еволюціонувала від дисциплінарної, яка була інструментом нагляду та контролю над духовенством, до інституції y службі розбудови священицької спільноти. У той час як норми Триденту, аж до Кодексу 1917 року, розглядали інкардинацію лише як юридичний обов’язок призначати духовенство до єпархії та до свого єпископа, Другий Ватиканський Cобор заклав основи сучасної моделі цієї інституції, беручи до уваги не лише правові, але й душпастирські правди, кращий розподіл священиків у нових церковних структурах і можливість виконання апостольських завдань. Він також відійшов від феодальної системи бенефіцій як титулу для отримання висвячення.

RU

Предметом данной статьи является развитие института инкардинации в период от Тридентского собора до II Ватиканского собора. Автор, проведя историко-правовой анализ норм инкардинации, попытался показать, как этот институт превратился из сугубо дисциплинарного, который был инструментом надзора и контроля над духовенством, в институт, стоящий на службе созидания общины духовенства. Если нормы Тридентского собора, вплоть до Кодекса 1917 года, рассматривали инкардинацию лишь как юридическое обязательство подчинения духовенства диоцезу и своему епископу, то II Ватиканский собор заложил основы современной модели этого института, принимая во внимание не только юридические, но и пастырские основания, лучшее распределение пресвитеров в новых церковных структурах и возможность выполнения апостольских задач. Он также отошел от феодальной системы бенефиций как требования для получения рукоположения.

EN

The subject of this article is the development of the institution of incardination in the period from the Council of Trent to the Second Vatican Council. The author, by conducting historical and legal analyses of the norms of incardination, sought to show how this institution has evolved from a strictly disciplinary one, an instrument of supervision and control over clergy, to an institution in the service of building the priestly community. Whereas the norms of Trent, until the 1917 Code, treated incardination merely as a legal obligation to assign clergy to a diocese and to their own bishop, Vatican II laid the foundations of the modern model of this institution, taking into account not only legal but also priestly rationales, the better distribution of presbyters in the new ecclesiastical structures and the possibility of carrying out apostolic tasks. It also moved away from the feudal system of benefices as a title to receive ordination.

PL

Przedmiotem artykułu jest rozwój instytucji inkardynacji w okresie od Soboru Trydenckiego do Soboru Watykańskiego II. Autor dokonując historyczno-prawnych analiz norm dotyczących inkardynacji, starał się ukazać, jak ta instytucja ewoluowała od ściśle dyscyplinarnej, będącej narzędziem nadzoru i kontroli nad duchownymi, do instytucji w służbie budowania kapłańskiej wspólnoty. O ile normy Trydentu, aż do Kodeksu z 1917 r., traktowały inkardynację jedynie jako prawny obowiązek przypisania duchownych do diecezji i do własnego biskupa, o tyle Vaticanum II stworzył fundamenty współczesnego modelu tej instytucji, biorąc pod uwagę nie tylko racje prawne, lecz także duszpasterskie, lepsze rozmieszczenie prezbiterów w nowych strukturach kościelnych oraz możliwość realizowania zadań apostolskich. Odszedł też od feudalnego systemu beneficjów jako tytułu do otrzymania święceń.

8

Tożsamość prezbitera w świetle wybranych homilii Benedykta XVI (2005-2011)

80%

Nocko P.

Roczniki Liturgiczno-Homiletyczne

|

2013

|

tom 4

139-149

EN

The teaching of Benedict XVI during the celebration of Holy Orders or during other celebrations confirms the theological truth about the central role of laying hands and prayer in the rites of Holy Orders. The pope puts emphasis on the complete submersion of the presbyter into Christ and His life. This entails participating in the mission that Christ assigned to his disciples. Through the Sacrament of Holy Orders, the presbyter is anointed and consecrated, that is sacrificed to God. This translates onto his being at full disposal to God and the Church. The presbyter should confirm this disposal each day of his service. In his reflection on the meaning of the rites of Holy Orders (vesting and anointing of hands), the pope points out an analogy between the Sacrament of Baptism and of Holy Orders. Vesting of the new clothes is vesting of Christ. These new garments also confirm the ordinand’s saying “yes” to the Saviour through his participation in the Sacrament. The analysis of prayers that formerly accompanied the rite of vesting helps assess the spiritual discipline of the presbyter, which is needed if he is to remain an authentic witness and servant of Christ. The presbyter’s instruments of service are his hands, anointed with the oil of holy chrism. These hands are responsible for passing the Divine touch to the world. The rite of anointing makes the presbyter participate in the act of anointing of Christ.

PL

Nauczanie Benedykta XVI podczas udzielania święceń prezbiteratu czy innych okazji potwierdza teologiczną prawdę o centralnym miejscu gestu nałożenia rąk i modlitwy w obrzędach święceń. Papież akcentuje fakt całkowitego włączenia prezbitera w Chrystusa i Jego życie. Niesie to za sobą udział w misji, jaką Jezus powierzył apostołom. Przez sakrament święceń prezbiter zostaje namaszczony, konsekrowany, czyli ofiarowany Bogu. Wyraża się to w byciu dyspozycyjnym Bogu i Kościołowi. Prezbiter powinien aktualizować tę dyspozycyjność każdego dnia swojej posługi. W refleksji nad znaczeniem obrzędów wyjaśniających święcenia (włożenie szat kapłańskich i namaszczenie dłoni), Papież wskazuje na analogię pomiędzy sakramentem chrztu i święceń. Wyraża się to w odzianiu w szaty liturgiczne, które oznacza przyobleczenie się w Chrystusa. Jest ono także aktualizacją „tak” wypowiedzianego Zbawicielowi przez święcenia. Analiza modlitw towarzyszących niegdyś przy ubieraniu szat liturgicznych pozwala określić duchową dyscyplinę prezbitera, której zachowywanie pozwoli być autentycznym świadkiem i sługą Chrystusa. Narzędziami służby prezbitera są jego dłonie, namaszczone olejem świętego krzyżma. Ich zadaniem jest przekazywanie Boskiego dotyku. Namaszczenie sprawia, że prezbiter ma udział w namaszczeniu Chrystusa.

9

Formacja intelektualna i pastoralna diakonów stałych w Kościele powszechnym

80%

Selejdak R.

Resovia Sacra : Studia Teologiczno-Filozoficzne Diecezji Rzeszowskiej

|

2014

|

nr 21

337-360

EN

This article addresses the two fundamental dimensions of an integral formation of future permanent deacons, namely intellectual and pastoral formation. The rapid change that has come about in the conditions in which the per- manent diaconate is exercised, social and cultural changes, the development of ecclesiastical and secular sciences and the development of Christian life in the various moments of its existence all demand of the deacon a solid formation. This is an essential condition upon which the fruitfulness of the perma- nent diaconate depends. For this reason it is of great significance. The intellectual and pastoral formation of candidates for the permanent diaconate are bound tightly together and complement one another. The programmes for the formation in question are found in the national Rationes institutionis diaconorum permanentium, prepared by the Episcopal Conferences and approved by the Congregation for the Clergy. Intellectual formation must embrace all of the disciples that belong to the ecclesiastical sciences and those connected with them. Pastoral formation, on the other hand, must present the theoretical and practical aspects of the ministry of future deacons so that they can carry out their pastoral duties effectively among the People of God.

10

„Sakrament kapłaństwa” czy „sakrament święceń” – kwestia jedynie terminologiczna? (problem w ujęciu uchwał soborowych, Kodeksów prawa kanonicznego i katechizmów rzymskich)

80%

Janczewski Z.

Kościół i Prawo

|

2022

|

tom 11

|

nr 2

63-77

EN

The documents of the Catholic Church use the term „sacrament of Holy Orders” in relation to the sixth sacrament. Meanwhile, in many Polish translations of such documents, in older textbooks and even in the statements of church hierarchs, the term „sacrament of Holy Orders” appears. This study seeks to answer the question whether these two terms can be used interchangeably, or whether their interchangeable use is connected with the serious problem of locating the various degrees of ordination in the proper theological-canonical perspective.

PL

Dokumenty Kościoła katolickiego w odniesieniu do szóstego sakramentu posługują się terminem „sakrament święceń”. Tymczasem w wielu polskich tłumaczeniach takich dokumentów, w starszych podręcznikach, a nawet wypowiedziach hierarchów kościelnych pojawia się termin „sakrament kapłaństwa”. Niniejsze opracowanie stara się odpowiedzieć na pytanie, czy te dwa terminy mogą być używane zamiennie, czy też zamienne ich stosowanie łączy się z poważnym problemem umiejscowienia poszczególnych stopni święceń we właściwej optyce teologiczno-kanonistycznej.

11

Święcenia prezbiteratu w Kościołach syryjskich. Historia i struktura obrzędu

80%

Potoczny M. R.

Roczniki Teologiczne

|

2018

|

tom 65

|

nr 8: Liturgika

125-140

EN

The Sacrament of Holy Orders belongs to the most essential mysteries left by Jesus Christ. The Apostolic succession handed down to the Church is a guarantee of the continuity of the tradition and a proof of the authenticity of the Christian worship focused on the continuously present Lord. Even if the liturgical functions are common to the Church as a whole, the different liturgical traditions elaborated their own understanding of the sacrament and related ministry. This paper reflects on the essence of the Presbyterial ministry in the liturgical space of the Syriac Churches. The author starts from the presentation of the understanding of the sacrament and its validity and next discusses the structure of the rites in both West and East Syriac traditions. The last part of the presentation contains a theological reflection concerning the main consecratory prayer of the Ordination to the Presbyterate.

PL

Sakrament święceń należy do depozytu najistotniejszych misteriów pozostawionych Kościołowi przez Jezusa Chrystusa. Przekazywana w nim sukcesja apostolska jest gwarantem ciągłości tradycji i prawdziwości chrześcijańskiego kultu, skoncentrowanego na wciąż przychodzącym, dzięki posłudze ołtarza, Panu. Chociaż wynikające ze święceń funkcje są wspólne całemu Kościołowi, to jednak różne tradycje liturgiczne wypracowały własne rozumienie tegoż sakramentu i związanej z nim posługi. Niniejszy artykuł stanowi refleksję nad istotą kapłaństwa w stopniu prezbitera w przestrzeni liturgicznej Kościołów syryjskich. Autor wychodzi od prezentacji rozumienia sakramentu oraz jego trwałości i obowiązywalności, a następnie przechodzi do omówienia struktury święceń w obydwu omawianych tradycjach. Całość wieńczy krótka refleksja teologiczna dotycząca głównej modlitwy konsekracyjnej święceń prezbiteratu.

12

Sakramenty w uchwałach II Synodu Archidiecezji Katowickiej

71%

JANCZEWSKI Z.

Prawo Kanoniczne

|

2017

|

tom 60

|

nr 3

31-55

EN

In the years 2015-2016 in Katowice took place II Archdiocesan Synod. After its completion declarations and decrees was issued. Some of these concern issues related to the sacraments. Synodal norms raise very important pastoral problems of baptism, confirmation, Eucharist, penance, anointing of the sick, sacrament of order and marriage. Many of decrees concern preparation for the reception sacraments. This publication shows archdiocesan synodal law and interprets it.

13

Wyświęceni i poślubieni – obok czy razem?

70%

Chmielewski D.

Studia Ełckie

|

2024

|

tom 26

|

nr 3

291-310

PL

Artykuł jest poświęcony relacjom zachodzącym między wyświęconymi i sakramentalnymi małżonkami (świeckimi). Autor opisuje w nim pojęcie komplementarności, które wzbogaca terminem ‘dopełniania się sakramentów święceń i małżeństwaʼ (Henri Caffarel). Dopełnianie się obejmuje nie tylko kwestie współpracy, współdziałania, współodpowiedzialności, lecz również wypełnienie ich misji w Kościele i świecie, która może być zrealizowana przy spotkaniu dwóch sakramentów. Miejscem spotkania i rozwoju relacji między nimi są kościelne ruchy, wspólnoty i inicjatywy na rzecz małżeństwa i rodziny. Przywołanie i omówienie tego rodzaju ruchów i wspólnot może posłużyć jako przewodnik oraz pomoc w pracy duszpasterskiej.

EN

The article is devoted to the relationships between ordained and sacramental spouses (lay). The author describes the concept of complementarity, which he enriches with the term ‘complementation of the sacraments of holy orders and marriageʼ (Henri Caffarel). Complementation includes not only the issues of cooperation, cooperation and co-responsibility, but also the fulfillment of their mission in the Church and the world, which can be realized when the two sacraments meet. The place for meeting and developing relationships between them are church movements, communities and initiatives for marriage and family. Recalling and discussing these types of movements and communities can serve as a guide and help in pastoral work.