Jak wszyscy wiedzą podstawową różnicą pomiędzy drzewami iglastymi a liściastymi jest fakt, iż nie zrzucają one liści w okresie zimowym (wyjątek stanowi modrzew). To właśnie gatunki iglaste nadają terenom zurbanizowanym przyjemniejszy wygląd o tej właśnie porze roku. Jednakże fakt utrzymywania igliwia w zimie przez te gatunki sprawia, że są one w znacznie większym stopniu narażone na działanie niekorzystnych czynników (szczególnie różnego rodzaju zanieczyszczeń). W niniejszym artykule pragnę omówić podstawowe wymagania ekologiczne sosny, świerka oraz modrzewia.
Obecnie najbardziej rozpowszechnionym sposobem sadzenia drzew jest wykorzystywanie roślin balotowanych. Wynika to z faktu, iż każdej wielkości drzewo wymagające sadzenia z bryłą korzeniową można zabalotować.
Przy wyborze drzew do obsadzenia terenów zieleni w miastach obowiązuje podstawowa zasada: "właściwe drzewo na własciwym miejscu". W założeniach krajobrazowych, szerokich ulicach i alejach najlepiej sprawdzają się drzewa silniej rosnące i o większych koronach.
W planowaniu przestrzennym prawdziwe wyzwanie stanowi racjonalne zagospodarowanie oraz zharmonizowanie z otoczeniem bryły składowiska. Realizuje się to przez wysiew traw oraz sadzenie różnych gatunków drzew i krzewów, co stabilizuje powierzchnię stoków i przeciwdziała erozji.
Na nowo posadzone drzewa czyha wiele zagrożeń zarówno o charakterze naturalnym, takim jak np. choroby, jak i zagrożenia o pochodzeniu antropogenicznym, do których należy zaliczyć brak odpowiedniej pielęgnacji lub wystąpienie aktów wandalizmu.
W trakcie typowego, normalnego sadzenia drzew niejednokrotnie nie ma potrzeby wymiany gruntu. Nowe miejsce wzrostu powinno być po prostu sprzyjające dla posadzonej rośliny. Jednak co w sytuacji, kiedy mamy do czynienia z miejscem, w którym ziemia nie spełnia określonych wymagań dających szansę na powodzenie procesu sadzenia?