Wyniki wyszukiwania - Biblioteka Nauki

1

Z polskich prac nad kodyfikacją zasad etyki sędziowskiej

100%

Korzeniewska-Lasota A.

Studia Warmińskie

|

2017

|

nr 54

265-275

PL

W artykule autorka zarysowuje proces tworzenia kodyfikacji zasad etyki zawodowej sędziów. Sygnalizuje początki powstawania „wzorca dobrego sędziego”, a następnie toczące się w środowisku prawniczym dyskusje na temat potrzeby normatywnego ujęcia zasad etyki zawodowej w odrębny zbiór. Przedstawia przedłożone propozycje kodeksów etycznych, aż po wieńczące proces kodyfikacji dwa zbiory: uchwalony przez Stowarzyszenie Sędziów „Iustitia” Zbiór zasad postępowania sędziów oraz Krajową Radę Sądownictwa Zbiór zasad etyki zawodowej sędziów i asesorów sądowych.

EN

In the article the author depicts the process of creating the codification of judicial principles of professional conduct. Firstly, the author describes the beginnings of the “model of a good judge”, followed thereafter by discussion in judicial environment on the need of normative conceptualization of the principles of conduct, which would constitute a separate collection. The proposals of the ethical codifications are presented, together with the two concluding works: The Judicial Set of Principles of Conduct [Zbiór zasad postępowania sędziów] created by the Association of Judges “Iustitia” and The Set of Principles of Professional Conduct for Judges and Candidate Judges [Zbiór zasad etyki zawodowej sędziów i asesorów Sądowych] by the National Council of the Judiciary in Poland.

2

Peritus peritorum czy iudex peritorum? Uwagi o pozycji sędziego w dialogu z biegłym (kan. 1095)

100%

Pastwa A.

Roczniki Nauk Prawnych

|

2016

|

tom 26

|

nr 2

115-136

PL

Sędziowie Roty Rzymskiej, w weryfikowaniu in casu hipotez zawartych w kan. 1095, nierzadko opisują pozycję sędziego w dialogu z biegłym, posiłkując się dawną maksymą: iudex est peritus peritorum. Czy zasadnie – pyta autor niniejszego opracowania? Czy nie należy dać pierwszeństwa formule: iudex est iudex peritorum? Jakkolwiek urzędowe działania wszystkich uczestników procesu małżeńskiego, między innymi biegłych sądowych, ukierunkowanie są ku jedynemu celowi: pro rei veritate, to dziś – w obliczu nowych wyzwań, także tych, które stawia motu proprio Mitis Iudex Dominus Iesus – szczególnej afirmacji domaga się urząd sędziowski. Wolno stwierdzić, że w kanonistyce i orzecznictwie należałoby jeszcze mocniej uwyraźniać rolę sędziów-członków trybunału kolegialnego, którzy na mocy autorytetu Kościoła (ex officio) deklarują, większością głosów, prawdę o małżeństwie: iudex dicit ius. Owszem, ów doniosły akt władzy kościelnej zostaje wypracowany w warunkach dialogu procesowego, czy raczej dialogów procesowych (nie bez pomocy obrońcy węzła i adwokatów). Wszelako właściwe rozpoznanie specyfiki urzędowej posługi sędziego wydatnie zwiększa szansę: po pierwsze – zagwarantowania pożądanej równowagi w dialektycznym dochodzeniu do prawdy, po wtóre – wydania in casu sprawiedliwego wyroku. A takiej afirmacji urzędu sędziowskiego zdecydowanie bardziej odpowiada formuła iudex est iudex peritorum.

EN

The judges of the Roman Rota, in an in casu verification of the hypotheses included in Can. 1095, not uncommonly describe the role of a judge in the dialog with a legal expert, by making use of an old dictum: iudex est peritus peritorum. Is it just – the author of this study asks? Should we not give priority to the iudex est iudex peritorum formula? Although any official activities undertaken by all parties to the matrimonial trial, among others, court experts, are directed toward one aim: pro rei veritate, nowadays – in the face of new challenges, also those set moto proprio by Mitis Iudex Dominus Iesus – it is the judgeship that demands particular affirmation. We are free to state that in the science of canon law and the body of rulings the role of judges-members of the collegial tribunal, who by the authority of the Church (ex officio) declare, by a majority of votes, the truth about matrimony: iudex dicit ius, should be accentuated even further. Indeed this significant act of the Church's authority is developed in the conditions of a procedural dialog, or more precisely procedural dialogs (not without the support of a defender of the bond and attorneys). Yet a proper identification of the specification of an official judicial service considerably increases the chances of: firstly, guaranteeing the desired balance in the dialectical search of the truth, and secondly pronouncing in casu a just sentence. Such an affirmation of the judgeship definitely corresponds better with the iudex est iudex peritorum formula.

3

Votum separatum w prawie kanonicznym i prawie polskim

100%

Pankiewicz R.

Kościół i Prawo

|

2016

|

nr 5 (18) nr 2

107-126

PL

W artykule opisano zagadnienie dotyczące votum separatum w prawie kanonicznym i prawie polskim. W zakresie prawa kanonicznego analizie poddany został Kodeks Prawa Kanonicznego z 1983 r. oraz instrukcja procesowa Dignitas connubii, a także Kodeks Kanonów Kościołów Wschodnich. Badanie votum separatum w prawie polskim w szczególności objęło akty normatywne ustawowe i wykonawcze oraz orzecznictwo sądowe. Uwzględniona została także podstawowa literatura przedmiotu. We wstępie artykułu zdefiniowano pojęcie votum separatum, które jest szczególnym uprawnieniem przegłosowanego sędziego składu kolegialnego, który nie godząc się z wydanym orzeczeniem (rozstrzygnięciem, uzasadnieniem) zaznacza swoje odmienne stanowisko. Zdanie odrębne uregulowane jest w prawie kanonicznym i prawie polskim, jednakże mimo zasadniczego podobieństwa tej czynności procesowej w analizowanych porządkach prawnych występują również znaczne różnice. Zgodnie z wolą ustawodawcy kodeksowego, w prawie kanonicznym votum separatum jest wewnętrzną czynnością procesową, o której strony procesu nie są informowane. W prawie polskim niezależnie od rodzaju procesu czynność ta jest jawna. Podkreślenia wymaga fakt, że votum separatum jest jedyną czynnością procesową, która jest „wyłomem” w tajemnicy wyrokowania. Ponadto, trzeba stwierdzić, iż jest atrybutem niezależności sędziego w podejmowaniu rozstrzygnięcia w danej sprawie. Należy także zwrócić uwagę na to, że w prawie kanonicznym każdy sędzia składu kolegialnego jest zobowiązany przygotować swoje wotum wraz z uzasadnieniem prawnym i faktycznym na piśmie. Jednakże od niego zależy, czy na etapie wyrokowania odstąpi od swojego wotum, czy też nie, co w konsekwencji prowadzi do genezy votum separatum.

EN

The article discusses the question of the votum separatum in canon law and Polish law. In the field of canon law analysis has been subjected to the 1983 Code of Canon Law and instruction process Dignitas connubii and the Code of Canons of the Eastern Churches. Research votum separatum in Polish law, in particular, covered the normative acts and court rulings. The basic literature was taken into account. In the introduction, the article was defined the concept of votum separatum, which is the special privilege outvoted judge the composition of the collegiate, which is not accepting the issued the judgment (verdict, the justification) selects their different position. Dissenting opinion is described in canon law and Polish law, however, despite the essential similarity are of the procedural step in the analyzed legal systems there are also significant differences. According to the intention of the legislature dipped in canon law votum separatum is an internal action process, by which the parties are not informed of the process. The Polish law, regardless of the type of process operation is evident. It should be stressed that the votum separatum is the only activity process, which is an exception to the mystery of adjudication. In addition, it must be stated that it is an attribute of independence of the judge in taking decision in the case. Belongs also pay attention that in canon law any judge composition of the collegiate is obliged to prepare their a votive offering with reasons the legal and factual in writing. From him, however, it depends on whether at the stage of adjudication depart from its a votive offering or not, which consequently leads to the genesis of votum separatum.

4

Stosowanie zróżnicowanych wartości w procesie kanonicznym i cywilnym

100%

Šangalová K.

Kościół i Prawo

|

2015

|

nr 4 (17) nr 2

171-193

PL

Prawo procesowe kanoniczne i cywilne są środkami aplikacji prawa materialnego, z tym że na podstawie odmiennych wartości. W sprawie cywilnej podmiot prawa jest podporządkowany prawu wartości, w którym odzwierciedlane są wartości społeczeństwa i ustawodawcy, ale nie zawsze są one identyczne z wartościami tego podmiotu. Natomiast prawo kanoniczne odzwierciedlające prawo Boże nie jest i nie powinno być podporządkowane potrzebom społeczeństwa, ale powinno stać na straży Bożej prawdy. Podmioty prawa kanonicznego powinny podejmować czynności na podstawie tych samych wartości. W konsekwencji w prawie kanonicznym nie mogą istnieć sprzeczne wartości, a celem powinno być poznanie prawdy i zbawienie dusz. Poprzez analizę wartości, jak też ich stosowanie w prawie cywilnym i kanonicznym, należy ukazać specyfikę i rozbieżność systemów prawnych, a także konsekwencje dla adresatów normy prawnej.

EN

Both canon and civil process represent an instrument of substantive law rules application, yet implemented on a different value basis. In a civil cause, a legal subject is subordinate to the value law, in which the society as well as legislator’s values are reflecting though not necessarily indentical with subjects values themselves. In contrast, canon law in reflecting God´s law, does not or should not subordinate to the current society needs, on the contrary – it should act as a guard of God’s truth. Canon law subjects are supposed to act as bearers of indentical values with the Church worths. Consequently, in a canon cause contradictory values should not collide and the cause itself should aim to reveal the truth and fulfill the main goal – salvation of soul. By analyzing values and their application in civil and canon law, we have tried to point at diverse worth, its application and aims between canon and civil law system and to emphasize the specificities and divergences of both law systems as well as their possible consequences for legal norms addressees.

5

Prawno-procesowe ograniczenia w gromadzeniu dowodów w sprawach o nieważność małżeństwa

100%

Witkowski W.

Kościół i Prawo

|

2016

|

nr 5 (18) nr 1

229-245

PL

Artykuł dotyczy etapu dowodowego w sprawach o nieważność małżeństwa. Przepisy odnoszące się do tego etapu procesowego, nie ograniczają się jedynie do wymienienia i zdefiniowania możliwych w procesie kanonicznym środków dowodowych. W zdecydowanej większości są to normy, które należy zachować przy zbieraniu dowodów. Wśród tych norm należy wskazać wprost te, które można określić jako prawno-procesowe ograniczenia w gromadzeniu dowodów. Pierwszy rodzaj ograniczeń stanowią zakazy dowodowe, które zabraniają dostarczania i przyjmowania określonych dowodów. Wśród nich są: zakaz dotyczący dowodów niegodziwych oraz zakaz składania przez niektóre osoby zeznań w charakterze świadka (np. spowiednik, strona lub sędzia w danej sprawie). Kolejną grupę stanowią ograniczenia zbliżone do zakazów, ale nie mają one charakteru absolutnego, ponieważ w określonych okolicznościach mogą być uchylone przez sędziego. Do nich można zaliczyć dopuszczenie dowodów utajnionych oraz zeznań osoby małoletniej poniżej czternastego roku życia lub upośledzonej umysłowo. Ważna grupa ograniczeń wynika z praw osobowych. Według tych norm nie można zobowiązać do złożenia zeznań osób objętych tajemnicą urzędową lub zawodową oraz obawiających się naruszenia ich dóbr osobistych. Należy wskazać również na wymogi merytoryczne i formalne przedkładanych dowodów. Wiele ograniczeń przy gromadzeniu dowodów będzie dotyczyło przestrzegania procedury sądowej. Do ograniczeń proceduralnych należy zaliczyć przestrzeganie terminów składania dowodów oraz miejsca i sposobu ich przeprowadzenia.

EN

This article applies to the evidentiary procedure in cases of nullity of marriage. The legal provisions which relate to this stage of the process are not limited only to mentioning and defining possible canonical proofs in the process. These norms, in the great majority should be taken during the gathering of the proofs. Among these legal provisions we should indicate directly at those, that can be described as legal and procedural limitations in collecting proofs. The first type of limitations are proof prohibitions, which prohibit the delivery and acceptance of certain facts. Among these are: a ban on illicit proof and the ban on giving testimony by some people as a witness (e.g. a confessor, a party or a judge in a particular case). Another type consists of limitations which are similar to bans. This group has not an absolute character, because in defined circumstances the judge may waive them. These may include: the acceptance of secret proofs or the testimony of minors below the fourteenth year of age and those of limited mental capacity. An important group of limitations stems from personal rights. According to these norms, persons which are bound by professional secrecy or whose fear that from their own testimony ill repute, dangerous hardships, or other grave evils will befall them, their spouses, or persons related to them by consanguinity or affinity, cannot be forced to give testimony. It should be noted also to the substantive and formal requirements of presented proofs. Many limitations in collecting proofs will concern the adherence to judicial procedure. The procedural limitations can include the legal provisions relating to adherence to deadlines for submitting proofs and norms concerning the place and manner of the taking of proofs.

6

Kryteria oceny dowodów w procesach o nieważność małżeństwa

100%

Witkowski W.

Kościół i Prawo

|

2014

|

nr 3 (16) nr 1

87-107

EN

Evidentiary procedure is elementary part of every court process. The judge derives moral certitude (which is necessary to pronounce the sentence) from the proofs. Cumulation of the evidences is not enough – the judge needs to weigh them. The procedural canon law uses two different systems of weighing proofs: system of formal truth and system of free appraisal of evidence. The number of evidences and their sources demands pointing the way they were verified. The first measure is usefulness of evidence for the case. The first analysis of usefulness should be done by the parties, who adduce or deliver such a proof. The judge can decide that some of proofs have no connection with the case. Next measure of proofs is licitness. When the proof is not licit or it was gained indecent way, it cannot be used in trial. Very similar measure to licitness is legitimacy. As far as evidentiary prohibitions, validity of legal acts and penal protection of evidentiary means are concerned legitimacy is seen in the same way as licitness. Another criteria is presumption of certain proof’s probative force which coming from legal presumptions included in legal provisions. Important group of legal criterions are formal requirements such as time, form and way of adducing the proofs. There can be applied means which enhance proof’s credible for confirmation of proof’s probative force. The personal evidentiary means as declaration of the parties and testimonies should be strengthen by an oath and testimonial letters. Meanwhile for the material proofs as documents it is needed presumption that they arose in tempore non suspecto.

7

Odpowiedzialność dyscyplinarna sędziego w stanie spoczynku

80%

Korzeniewska-Lasota A.

Studia Warmińskie

|

2012

|

nr 49

287-302

PL

Przedmiotem artykułu jest kwestia swoistego rodzaju odpowiedzialności represyjnej, jaką jest odpowiedzialność dyscyplinarna. Jest to istotne zagadnienie, albowiem dotyczy osoby sędziego, który nie wykonuje już funkcji orzeczniczej. W szczególny zatem sposób odczytane być winny dwa podstawowe powody zainicjowania postępowania dyscyplinarnego. Autorka rozważa przesłanki wszczęcia takiego postępowania, jego bieg, jak też konsekwencje poszczególnych możliwych orzeczeń. W szczególności podkreślone zostały skutki orzeczenia przez sąd dyscyplinarny najsurowszej z kar dyscyplinarnych, jaką jest kara pozbawienia sędziego prawa do stanu spoczynku wraz z prawem do uposażenia.

EN

The objective of this article is a question of a particular kind of repressive liability as disciplinary liability. It is a significant issue as it concerns the judge who does not perform jurisprudence any more. In a particular way then there should interpreted two basic reasons of disciplinary proceedings initiating. The author considers circumstances of such proceedings, their course and consequences of particular possible judgements. There were emphasised consequences of the judgement of the most severe disciplinary punishments issued by the disciplinary court as the punishment of deprivation the judge of the right to retirement together with the right to be granted the pension.

DE

Der Artikel ist eine Antwort auf die Frage nach der Bestrafungshaftung, die disziplinarische Haftung ist. Dies ist ein wichtiges Thema, da es eienen Richter betrifft, der seine richterlichen Aufgaben nicht ausführt. Es gibt zwei Hauptgründe für die Disziplinarmaßnahmen. Der Autor betrachtet die Voraussetzungen für die Eröffnung eines solchen Verfahrens, den Verlauf, sowie die möglichen Konsequenzen einzelner Entscheidungen. Er betont insbesondere die Aufmerksamkeit auf die Auswirkungen der schwersten Disziplinarmaßnahme, die die Strafe der Aberkennung des Rechts zum Ruhestand und des Rechtes zur Vergütung ist.

8

Audientia episcopalis comme forme d’exercice du gouvernement dans l’Eglise antique. Une relecture de l’expérience d’Augustin

80%

Awoa A. C.

Kościół i Prawo

|

2017

|

nr 6 (19) nr 2

9-21

FR

Nous nous sommes proposés de relire de manière analytique les deux lois qui ont donné une reconnaissance juridique à la pratique chrétienne de l’audientia episcopalis. Cette approche nous a permis de rester plus proche du texte et surtout de l’intention du législateur ; évidemment, de pouvoir tirer les conclusions les plus logiques qui puissent y être. Se servant d’une praxis déjà régnante au sein de l’Eglise, Constantin en fait une loi, il fait de l’évêque non un arbitre, mais un juge avec de pleins pouvoirs. Ces deux lois semblent diminuer le pouvoir du iudex impérial mais une lecture attentive nous a fait voir qu’au final, il reste celui à qui Constantin demande de veiller à ce que les décisions de l’évêque soient respectées. L’expérience d’Augustin comme juge nous permet de nous rendre compte que malgré tout, l’évêque-juge reste après tout un pasteur, il exerce donc avec le poids de cette responsabilité.

EN

The article shows an analysis of two laws that present the legal recognition of audientia episcopalis in the Christian practice. This approach allowed to stay closer to the text and intentions of the legislator; of course, to draw the most logical conclusions. Using the already existing practice in the Church, Constantine made a law from the practice, he made a bishop not an arbitrator, but a judge with full power. These two laws seem to diminish the authority of the imperial iudex, but the exact reading causes that finally he remains the one to whom Constantine commands watching to ensure that the bishop’s decisions be are to be respected. Augustine’s experience makes us realize that, after all, the bishop-judge is first of all a pastor who performs his responsibility with difficulty.

PL

W artykule została ukazana analiza dwóch ustaw, które przedstawiają uznanie prawne w praktyce chrześcijańskiej audientia episcopalis. To podejście pozwoliło pozostać bliżej tekstu i intencji ustawodawcy; oczywiście, aby wyciągnąć jak najbardziej logiczne wnioski. Wykorzystując praktykę już istniejącą w Kościele, Konstantyn uczynił z niej ustawę, zrobił z biskupa nie arbitra, ale sędziego z pełnią władzy. Te dwie ustawy wydają się umniejszać władzę iudex cesarskiego, ale dogłębna lektura sprawia, że ostatecznie, pozostaje on tym, któremu Konstantyn nakazuje czuwanie, aby decyzje biskupa były respektowane. Doświadczenie Augustyna pozwala uświadomić sobie, że mimo wszystko, biskup-sędzia pozostaje przede wszystkim pasterzem, wykonując z trudem tę odpowiedzialność.

9

La figura ed i compiti processuali del Vescovo diocesano nel processo matrimoniale secondo la riforma del Papa Francesco

80%

Krakowski K.

Rocznik Teologii Katolickiej

|

2016

|

tom 15

|

nr 2

EN

Since the beginning of the pontificate of Pope Francis we have heard in his preaching the calling to reform the structures of the church. Bergoglio presented his pastoral-evangelical idea of the functioning of the Church in the exhortation Evangelii Gaudium. Naturally the reform made by the Bishop of Rome also applies to the canon law. Directed by voices of hierarchy gathered at the Synod of Bishops 2014 and the spiritual good of the faithful, who are waiting for an explanation of their canonical situation, 15 August 2015 Pope Francis promulgated the Motu proprio Mitis Iudex Dominus Iesus, to accelerate and simplify the process of annulment of the marriage. Pope wanted the heart of the faithful were not too long enslaved by darkness of doubt because of delays in the judgment. In the center of his reform Pope put the diocesan Bishop, who together with the Bishop of Rome becomes the guarantor of the unity of the Catholic faith and discipline. According to the principles of the reform, the bishop not only organizes and is responsible for the court structure in the local church, but he also has to personally fulfill the task of the first judge of the faithful, for whom he was established a shepherd. The new laws allow the bishop to establish a single judge and introduces the institution of processus brevior, which is provided for particular obvious situations. The only judge in this process is the bishop. It seems that the reform process of marriage, made in the spirit of historical continuity, will bring much spiritual fruit and contribute to the perception of the person the diocesan bishop not only as pastor bonus, but at the same time as iustus iudex.

PL

Od początku pontyfikatu papieża Franciszka słyszymy w jego przepowiadaniu nawoływanie do reformy struktur kościelnych. Swoją pastoralno-ewangeliczną koncepcję funkcjonowania Kościoła Bergoglio przedstawił w adhortacji Evangelii Gaudium. Naturalnie, reforma dokonywana przez Biskupa Rzymu dotyczy również prawa kanonicznego. Kierowany głosami hierarchów gromadzonych na Synodzie Biskupów w 2014 roku oraz dobrem duchowym wiernych, którzy oczekują na wyjaśnienie swojej sytuacji kanonicznej, papież Franciszek 8 września 2015 roku promulgował Motu proprio Mitis Iudex Dominus Iesus tak, by przyspieszyć i uprościć proces stwierdzenia nieważności małżeństwa. Wolą Papieża było ty, by serca wiernych nie były zbyt długo zniewolone przez mroki wątpliwości z powodu opóźnień w wydaniu wyroku. W centrum swojej reformy Ojciec Święty postawił postać biskupa diecezjalnego, który wraz z Biskupem Rzymu staje się gwarantem katolickiej jedności w wierze i dyscyplinie. Według założeń reformy, biskup nie tylko organizuje i odpowiada za strukturę sądowniczą w swoim Kościele lokalnym, ale ma również wypełniać osobiście zadanie pierwszego sędziego wiernych, dla których został ustanowiony pasterzem. Nowe ustawodawstwo daje biskupowi możliwość ustanowienia sędziego jednoosobowego oraz wprowadza instytucję processus brevior, który przewidziany jest w sytuacjach szczególnie oczywistych. Jedynym sędzią w tym procesie jest sam biskup. Wydaję, że reforma procesu małżeńskiego, dokonana w duchu ciągłości historycznej, przyniesie wiele owoców duchowych i przyczyni się do postrzegania osoby biskupa diecezjalnego nie tylko jako pastor bonus, ale jednocześnie jako iustus iudex.

10

Pozaustawowe psychologiczne determinanty orzeczeń sądowych

80%

Korzeniewska-Lasota A. , Sarnowska A.

Studia Warmińskie

|

2014

|

nr 51

225-238

PL

W sądowym procesie stosowania prawa istotne znaczenie odgrywa rola decydenta – sędziego. Decyzje sędziego, choć ujęte w ramy proceduralne i implikowane przede wszystkim przez przesłanki normatywne, nie są jedynie prostym sylogizmem prawniczym, a procesem wieloetapowym, w tym również psychologicznym. Choć sędziowie starają się o zachowanie wysokich standardów, o wyeliminowanie w orzekaniu czynników pozaprawnych, o pozostanie niezawisłymi i bezstronnymi, to całkowite wyeliminowanie czynników psychologicznych zdaje się być niemożliwe. W artykule autorki zwracają uwagę na psychologiczne determinanty orzeczeń i sygnalizują potrzebę empirycznych badań nad wpływem owych czynników na proces decyzyjny sędziego.

EN

In the legal court process, the role of the key decision maker – the judge – is vital. The decisions of a judge, although they are enclosed in the procedures and guided, above all, by normative premises, do not constitute a simple legal syllogism, but a multi-stage process, which is also a psychological process. Although judges put great effort into maintaining high standards, to eliminate non-legal factors during the process of decision-making and to remain independent and impartial, it seems impossible to fully eliminate psychological factors. In this article, the authors analyse the psychological determinants of verdicts and indicate the need for empirical research into the influence of these factors on the decision-making process of a judge.

DE

Eine wesentliche Rolle bei der Anwendung des Rechts in einem Gerichtsverfahren spielt der Entscheidungsträger – der Richter. Die richterlichen Entscheidungen, wenngleich diese in einen Verfahrensrahmen einbezogen sind und vorwiegend durch normative Prämissen impliziert werden, sind nicht nur als ein einfacher Rechtssyllogismus zu sehen, sondern vielmehr auch als ein mehrstufiger Prozess mit psychologischem Hintergrund. Obwohl die Richter danach streben, hohe Standards aufrechtzuerhalten, bei Urteilsfindungen die außerrechtlichen Faktoren außer Acht zu lassen, unabhängig und unbefangen zu sein, scheint eine totale Abtrennung der Faktoren psychologischer Natur unmöglich zu sein. Die Verfasserinnen weisen in ihrem Beitrag auf die psychologischen Entscheidungsfaktoren der Entscheidungen hin und legen den Bedarf nahe, den Einfluss dieser Faktoren auf den richterlichen Entscheidungsprozess empirisch zu untersuchen.

11

Uwagi wokół Instrumentum laboris XIV Generalnego Zebrania Zwyczajnego Synodu Biskupów dotyczące procesu małżeńskiego

70%

Gałkowski T.

Roczniki Nauk Prawnych

|

2015

|

tom 25

|

nr 3

115-128

EN

The study presents an opinion concerning the possibility of shortening matrimonial procedures according to the idea of Pope Francis. The author, basing on the reflections of J. Habermas i T. Shaffer, points out that the most important thing in matrimonial procedures is the direct contact of the judge with the parties and witnesses. The oral contentious process undoubtedly serves this purpose, since it involves a cooperative meeting and acknowledging procedural conditions of exchanging arguments and taking a decision, thus showing their priority over making purely logical conclusions based on opinions or norms.

PL

W opracowaniu została zaprezentowana opinia dotycząca możliwości skrócenia procesu małżeńskiego zgodnie z zamysłem papieża Franciszka. Autor na podstawie przemyślenia J. Habermasa i T. Shaffera wskazuje, że najważniejszą rzeczą w procesie małżeńskim jest bezpośredni kontakt sędziego ze stronami oraz świadkami. Służy z pewnością temu proces ustny, w którym dochodzi do kooperacyjnego spotkania i uznania proceduralnych warunków wymiany argumentów i podejmowania decyzji, wykazując ich przewagę nad czysto logicznym wnioskowaniem opierającym się na zdaniach czy normach.

12

Bóg jako sprawiedliwy sędzia w symbolicznej ikonosferze biblijnej starożytności chrześcijańskiej i średniowiecza

70%

Bardski K.

Verbum Vitae

|

2014

|

tom 26

143-157

EN

The article presents and analyzes several symbolical allegorical interpretations of biblical literary motives present in the work of Garnier of Langres Allegoriae totius Scripturae. They are gathered in the following groups: 1. The Body of God; 2. Instruments in the hands of God; 3. Weapons of God; 4. Cosmical-atmospherical symbolism; 5. Symbolism of the elements.