Uprawa warzyw i owoców na własne potrzeby na terenach miejskich nie jest niczym nowym: sięga co najmniej okresu grynderskiego i tradycji osiedli robotniczych, na których powstawały ogrody dzierżawne, stanowiące podstawę wyżywienia utrzymujących je rodzin. W latach 20. XX w. niemiecki architekt krajobrazu Leberecht Migge głosił hasła samowystarczalności żywieniowej oraz nawoływał do zakładania ogrodów dla każdego mieszkańca miasta. O ile hasła te mogły być traktowane przez modernistów także jako wyraz politycznych poglądów, o tyle ogrody warzywne – przydomowe, przyszkolne czy towarzyszące zakładom pracy – stały się koniecznością w dobie międzywojennego kryzysu ekonomicznego i żywieniowego.
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.