W leczeniu wielu chorób reumatycznych ważnymi i nieodłącznymi czynnikami leczenia są zabiegi fizjoterapeutyczne. Do stosowanych od dawna czynników fizykalnych, balneoterapii, masażu i kinezyterapii wprowadzono do leczenia od 1980 roku (w Polsce od 1983) zabiegi kriostymulacji. Na podstawie wieloletnich doświadczeń należy stwierdzić, że w celu uzyskania wyraźnych efektów leczniczych konieczne jest różnicowanie wskazań, metodologii i techniki zabiegów już nie tylko w odniesieniu do jednostki chorobowej, ale indywidualnie - dla każdego pacjenta. W leczeniu chorób reumatycznych zabiegom kriostymulacji towarzyszy odpowiednio dobrana kinezyterapia. W inny sposób oraz innymi metodami kriostymulacji i kinezyterapii należy posługiwać się w leczeniu układowych chorób tkanki łącznej, a innymi w leczeniu np. choroby zwyrodnieniowej stawów. W niniejszej publikacji omawiany jest problem stosowania kriostymulacji u pacjentów leczonych z powodu najczęstszych układowych chorób tkanki łącznej. Ich wspólne cechy to fakt, że są chorobami układowymi, zapalnymi, immunologicznie zależnymi, przewlekłymi (1).
W kolejnej części publikacji omówiono zastosowanie kriostymulacji w leczeniu złamań kości metodami zachowawczymi i operacyjnymi oraz złamań stawowych metodami czynnościowymi, skręceń i zwichnięć stawów, uszkodzeń ścięgien i mięśni, zerwanych wiązadeł, uszkodzonych łękotek oraz zamkniętych obrażeń tkanek miękkich.
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.