Wyniki wyszukiwania - Biblioteka Nauki

1

Prorocy VIII wieku przed Chrystusem wobec dewiacji kultowych

100%

Witaszek G.

The Biblical Annals

|

1995

|

tom 42

|

nr 1

27-43

PL

II tema del presente articolo è nato dalla riflessione sul messaggio dei profeti dell’ VIII sec. a. C: Amos, Osea, Michea ed Isaia. Essi, avendo un altissimo senso della giustizia di Dio e valore dei rapporti umani non hanno potuto accettare l’immoralità e l’ingiustizia che pesavano sulla società israelitica. La loro critica contro la falsa coscienza investe innanzitutto il campo della pietà e del culto. I testi dei profeti riguardanti il problema del culto, suonano come una radicale condanna dell’attività cultuale di Israele. Il culto che fedeli e sacerdoti rendono a Dio nei santuari tradizionali, lungi dall’essere atto di fede, costituisce una colpa che attira la condanna di Jahvé. La loro critica è diretta contro le forme del culto israelita. Nei loro oracoli viene costantemente messo in evidenza, in senso negativo, lo zelo eccezionale che i fedeli dimostrano nella celebrazione del culto. Tutto questo fa pensare ad una ostentazione di pietà, ad un atteggiamento ipocrita da parte di persone che danno valore assoluto alle forme e nascondono cosí il vuoto religioso. I profeti dell’ VIII sec. a. C. non si limitano agli aspetti formali, ma vanno alla sostanza: sono i riti, le liturgie, il culto stesso nella sua realtà oggettiva che loro condannano nel nome di una visione della fede, nel nome di una nuova religione fatta non di esteriorità ma di contenuti, vissuta nell’impegno e nella carità. La critica profetica delle deviazioni del culto non è solo descrittiva, ma anche normativa. Un vero culto implica una vita rinnovata, la fede implica rapporti nuovi. Infine, non è la ricchezza del culto che rende la fede autentica. I profeti presentano le richieste positive nei confronti del popolo d’Israele e di Giuda: „Cercate il bene non il male se volete vivere” (Am 5, 14). In questa frase è contenuto l’insieme di tutta la religiosità morale del popolo eletto. Il messaggio profetico vive nella misura in cui è recepito come una realtà viva attuata da uomini che lo incarnano, lo fanno proprio, nella misura cioè in cui è assimilato. Il messaggio dei profeti non è solo una parola che si ascolta, un giudizio che si accoglie in tutta la serietà e la sua dimensione d’assolutezza, è un messaggio con cui si dialoga, di cui si rivivono le istanze, le intuizioni, con cui ci si situa in relazione, spesso in tensione.

2

Powstanie oratorium Jezusa Młodzieńca w Krakowie na Łosiówce i jego działność w latach 1936-1945

88%

Wiśniewski A.

Seminare. Poszukiwania naukowe

|

2013

|

tom 33

339-351

EN

The first Salesian oratory was established in Poland in Przemyśl in 1907 as a typical form of education for young men. In 1936 another oratory was founded at the Salesian seminary in Kraków. Thanks to the good organizing skills and prudent leadership of Fr. Józef Nęcki it was soon fitted with rooms, playgrounds, playing fields, and sports facilities. The oratory provided young people with religious life, cultural and physical education, tuition, and material help. Religious life in the oratory was based on catechesis, liturgy, and prayer. An association of altar servers was founded, as well as the Catholic Association of Male Youth. Talks were given on good manners, and hygienic and esthetic issues; trips were frequently organized to movies and theaters. The oratory relied on material help in the form of gifts on the occasion of holidays and donations of food. The main source of income was the generosity of the Kraków population. The activities of the oratory were paralyzed by the outbreak of World War 2, after which its main purpose was charity and the distribution of extra meals. The cultural activity of the oratory in all its dimensions was based on Fr. Bosco’s pedagogy, and was appropriate for every age group.

3

Życie religijne Polaków wysiedlonych do Związku Radzieckiego w latach 1939–1945 w świetle ich wspomnień. Studium historiograficzne

75%

Pakuza J.

Studia Pastoralne

|

2015

|

tom 11

240-255

EN

The historiography study is an attempt to present an actual state of memoirs, elaborations, dictionaries and periodicals connected with religious life of Poles displaced to the Soviet Union between 1939 and 1945. During the Second World War many Polish clericals and laics were displaced to the Soviet Union mostly because of deportation. Their faith and belief, directly determining the way of their lives as displaced people, became phenomena in the whole history of the Catholic Church.

4

Stan religijno-moralny parafii rzymskokatolickiej w Szadku w drugiej połowie XVIII wieku – życie sakramentalne, kult Boży, zwyczaje nieakceptowane przez Kościół

75%

Rulka K.

Biuletyn Szadkowski

|

2016

|

tom 16

7-29

EN

The religious and moral state of persons belonging to the Roman-catholic parish in Szadek in the second half of the 18th century was largely defined by their sacramental life. The sacraments that the parishioners received regularly were Baptism, Penance, Eucharist (mainly at Easter), Matrimony and Anointing of the Sick; only some of them received Confirmation, and only three Szadek parishioners received Holy Orders in the 18th century. The worship of God with the participation of the parishioners was mainly practiced on Sundays and Church holidays. Before 1775, the liturgical calendar of Gniezno Archdiocese, to which Szadek parish belonged, contained 40 holidays. The parishioners worshipped The Holy Trinity, the God’s Son Jesus Christ and the Holy Spirit. The cult of the Blessed Virgin Mary was also very popular, which was demonstrated by celebration of holidays and worship of altars and paintings dedicated to the Mother of God. The Saints who enjoyed special veneration were those who had special celebration days in the liturgical calendar, and altars or paintings in the parish church. Also, numerous special services were held, such as a 40-hour service or prayers for good harvest and delivering from natural disasters. There were some popular practices that were not accepted and fought by the Church, such as public flagellations or leaving food for the dead.

PL

Stan religijno-moralny osób należących do parafii rzymskokatolickiej w Szadku w drugiej połowie XVIII w. uzależniony był w dużej mierze od przyjmowania przez nich sakramentów. Regularnie parafianie przyjmowali: chrzest, pokutę i Komunię świętą (przede wszystkim wielkanocną), małżeństwo oraz sakrament chorych; tylko niektórzy parafianie otrzymali sakrament bierzmowania; jedynie trzech mężczyzn z parafii Szadek przyjęło w XVIII w. sakrament kapłaństwa. Kult Boży w parafii Szadkowskiej sprawowany był z udziałem parafian przede wszystkim w niedziele i święta kościelne, których do 1775 r. w kalendarzu liturgicznym archidiecezji gnieźnieńskiej, do której należała parafia Szadek, było czterdzieści, a aktualnie ich liczba została zredukowana do szesnastu. Szczególna cześć oddawana była Trójcy Przenajświętszej, Synowi Bożemu Jezusowi Chrystusowi i Duchowi Świętemu. Żywy był także kult maryjny, który wyrażał się w obchodzeniu świąt maryjnych, otaczaniu czcią istniejących w kościele parafialnym ołtarzy oraz obrazów poświęconych Najświętszej Maryi Pannie. Spośród świętych w świadomości wiernych najtrwalej zapisywali się ci, którzy mieli w kalendarzu liturgicznym Kościoła wyznaczone uroczyście obchodzone święta, a także swoje ołtarze czy obrazy w kościele parafialnym. Kult Boży wyrażał się także w sprawowanych w tym czasie nabożeństwach specjalnych. W Szadku odprawiane było czterdziestogodzinne nabożeństwo; tzw. suche dni (dni kwartalne), zwyczajowo dni zebrań bractw i cechów; a także tzw. dni krzyżowe, obchodzone wiosną jako dni modlitwy błagalnej o urodzaj i zachowanie od klęsk żywiołowych. Do zwyczajów i obrzędów zwalczanych przez Kościół należały: publiczne biczowania się, stypy pogrzebowe (tzw. Boże obiady), rzucanie owsem w uroczystość św. Szczepana, dyngusy w drugi dzień Wielkanocy, sobótka, obiaty (wystawianie pożywania dla zmarłych).

5

„Schwestern, so sich in geistlichen hauß deren annuntiaten coelestinen befinden.“ Anatomie jedné řeholní komunity (1706–1782)

75%

Kolda J.

Folia historica Bohemica

|

2015

|

tom 30

|

nr 2

419-448

EN

The article offers a glimpse into a personal structure of the still neglected cloister of the contemplative order of Celestine nuns (or Sisters of Annunciation), which was introduced to Bohemia by a well-known nobleman Franz Anton von Sporck in 1706 and which first existed in south-Bohemian Choustníkovo Hradiště and then in Prague after 1739 until its cancellation in 1782. The important features of the cloister community’s inner condition include the social and geographic origin of its members, circumstances of the candidacy and activity of the nuns in the order, administration of the individual convent offices or inner differentiation of the community, which can serve as a base for looking into other aspects of life in the early modern female cloister community. It becomes apparent that the commented statistical data are one of the available means of understanding the everyday reality of the strict order and can serve as a suitable basis for research into the issue in a broader aspect.

6

Jesus Did Not Start Religious Life; Why Did It Appear in the Church? Biblical Foundation of Consecrated Life

75%

Owczarek C.

Roczniki Teologiczne

|

2016

|

tom 63

|

nr 10: Nauki o rodzinie

123-140

EN

This paper examines the biblical foundation of religious life in the context of the history of salvation. It briefly presents the God’s plan of salvation. As historical Israel failed their mission exile was the consequence of this failure. A consequence of the restoration of Israel will be the pilgrimage of the nations to Jerusalem. Jesus’ healing miracles point out that God is restoring his people and that is why he takes away all kind of sickness. The ancient Church knew that it had to be a sign of the truth of the Gospel in its entire existence however, when, after the “Milan edict” of Constantine (312/313 AD), the masses enter the Church, its early structure of “house Churches” was broken. Soon after the monastic movement began. With the monastic communities coming to existence, there was a chance that at least these religious house churches would preserve the community dimension of the Church and that they would continue to be a sign for the pagan society of how God wants his people to live.

PL

Autor w swoim artykule dokonuje analizy biblijnej powstania życia konsekrowanego w świetle Bożego Planu Zbawienia. Autor analizuje poszczególne elementy tego planu od Abrahama poprzez Wyjście z Egiptu, Niewolę Babilońską oraz oczekiwanie i przyjście Jezusa Chrystusa. Wraz z nastaniem Kościoła realizuje się biblijna wizja egalitarnej wspólnoty opartej na zasadzie sprawiedliwości społecznej. Wzrost Kościoła zwłaszcza po Edykcie Mediolańskim doprowadził do zmian w strukturze Kościelnej i zatracie jej pierwotnego charakteru. W tym momencie powstały pierwsze wspólnoty monastyczne, które próbują zachować wspólnotową naturę Kościoła – symbolu prawdy i zbawienia.

7

Ruch pielgrzymkowy i bractwa różańcowe w dekanacie radoszyckim 1918–1939

63%

Gapys J. , Kowalczyk Z.

Perspektywy Kultury

|

2023

|

tom 40

|

nr 1

207-226

EN

The subject of research are mass forms of religious worship, i.e., the pilgrimage movement and the participation of the faithful in rosary brotherhoods in the deanery of Radoszyce in 1918–1839. In the studied deanery of Radoszyce, as in the diocese of Sandomierz, the faithful took part in mass pilgrimages, mainly to the Jasna Góra Shrine. It resulted above all from the fact that the religiosity of the deanery’s population (peasants dominated) had a clear Marian trait. Also, the mass participation of the faithful in rosary confraternities was partly related to this phenomenon. The described forms of collective religious worship were a space where the religious needs of the faithful and the spiritual formation of the faithful were carried out as far as possible. Sources, apart from statistics, say little about their activity. It can only be assumed (as confirmed by the publications on the Sandomierz diocese and the country) that the Church did not fully use the potential of members of the brotherhoods and the pilgrimage movement. This resulted, inter alia, from from the fact that those involved in these forms of worship were mainly the lower social classes characterized by insufficient intellectual and social background.

PL

Przedmiotem badań są zbiorowe formy kultu religijnego o charakterze masowym, tj. ruch pielgrzymkowy i udział wiernych w bractwach różańcowych w dekanacie radoszyckim w latach 1918–1839. W badanym dekanacie radoszyckim, podobnie jak na terenie diecezji sandomierskiej, wierni masowo uczestniczyli w pielgrzymkach, głównie do sanktuarium na Jasnej Górze. Wynikało to nade wszystko z faktu, że religijność ludności dekanatu (dominowali włościanie) miała wyraźny rys maryjny. Również masowe uczestnictwo wiernych w bractwach różańcowych wiązało się po części z tym fenomenem. Opisywane formy zbiorowego kultu religijnego to przestrzeń, gdzie realizowane były potrzeby religijne wiernych oraz prowadzona w miarę możliwości formacja duchowa wiernych. Źródła poza statystyką niewiele mówią o ich aktywności. Można przyjąć jedynie (co potwierdzają publikacje dotyczące diecezji sandomierskiej i kraju), że Kościół nie wykorzystał w pełni potencjału członków bractw i ruchu pielgrzymkowego. Wynikało to m.in. z faktu, iż zaangażowane w te formy kultu były głównie niższe warstwy społeczne charakteryzujące się niewystarczającym zapleczem intelektualnym i społecznym.

8

Protokoły z posiedzeń organizacji karaimskich w II Rzeczypospolitej (1924–1928)

63%

Witkowski R.

Almanach Karaimski

|

2015

|

tom 4

183-215

RU

The minutes of the various social and religious Karaite organizations shed light on the most important questions of their existence in the Republic of Poland after WW I, when the Karaites had to reestablish their legal, religious and social position.

9

Bóg, religia i wiara w twórczości Alojzego Felińskiego

63%

Patro-Kucab M.

Galicja. Studia i materiały

|

2023

|

nr 9

324-340

EN

The article focuses on a selective analysis of selected works by Alojzy Feliński to demonstrate the references to God, religion, and the Christian faith in his poetry. Considering the poet’s association with Krzemieniec, the article attempts to present the works that served as a pompous accompaniment to loyalist state sermons in the 19th century, which were a kind of supplicatory hymns addressed to God concerning Poland and its king. Attention is also given to the occasional speeches addressed to the youth, emphasizing the importance of religion in the lives of people at that time. The aim of the article is to provide evidence that Christian faith was one of the creative inspirations for Feliński, who wrote in accordance with the classical tradition.

PL

Artykuł dotyczy selektywnej analizy wybranych utworów Alojzego Felińskiego w celu ukazania w nich odwołań do Boga, religii i wiary chrześcijańskiej. Mając na względzie twórczość poety związanego z Krzemieńcem, podejmuje się próbę zaprezentowania utworów będących paradną oprawą lojalistycznych kazań państwowych w wieku XIX, stanowiących rodzaj błagalnych pieśni adresowanych do Boga w sprawie Polski i jej króla. Zwraca się też uwagę na mowę okolicznościową adresowaną do młodzieży, w której podkreśla się wagę religii w życiu ówczesnych ludzi. Celem artykułu jest więc próba udowodnienia, że twórczą inspirację dla krzemieńczanina tworzącego w zgodzie z nurtem klasycznym stanowiła między innymi wiara chrześcijańska.

10

Żydzi i chrześcijanie, z dziejów życia religijnego społeczności żydowskiej w Tarnowie

63%

Pachowicz A.

Galicja. Studia i materiały

|

2023

|

nr 9

300-323

EN

The aim of the article is to depict the religious life of the Jewish community in Tarnów and provide a characterization of their places of worship and their relationship with the Christian community. In 1772, Tarnów was home to 1,200 Jews (34% of the population), and by 1890, the Jewish population had grown to 11,677 (42%). On the eve of World War II, there were approximately 25,000 Jews living in Tarnów. Within a relatively small area, and in close proximity to the Tarnów Cathedral, two synagogues were built. In the early 20th century, particularly in the 1920s, the city had around 40 prayer houses. In 1939, Jews accounted for 45% of the total population in Tarnów; however, their heritage was devastated by the war.

PL

Celem artykułu jest ukazanie religijnego obrazu społeczności żydowskiej w Tarnowie, charakterystyka miejsc kultu i relacji ze społecznością chrześcijańską. W 1772 r. Tarnów zamieszkiwało 1 200 Żydów (34%), w 1890 r. 11 677 (42%), w przededniu II wojny światowej około 25 tys. Na stosunkowo niewielkim obszarze, w niedalekiej odległości od tarnowskiej katedry wybudowano dwie synagogi. Na początku XX w., w latach 20., w mieście funkcjonowało około 40 domów modlitw. W 1939 r. Żydzi stanowili 45% ogółu mieszkańców Tarnowa, jednak II wojna zniszczyła ich dziedzictwo.

11

Potrydencki ideał życia zakonnego na przykładzie staropolskich żywotów św. Teresy od Jezusa

63%

Puchalska-Dąbrowska B.

Rocznik Teologii Katolickiej

|

2015

|

tom 14

|

nr 1

EN

The aim of the article is to present the figure of St. Therese of Jesus as a role model of religious life in selected works of post-Trent hagiography. The source material comprises of a biography included in the 1780 edition of Peter Skarga’s lives of saints and a collection of the lives of Carmelite saints by Fr. Philip of the Holy Trinity (1746). Besides the basic biographical content, the texts under discussion include characteristic features of Therese as a role model of a religious, following the Trent Council regulations. The article is published to commemorate the 500th anniversary of St. Therese’s birthday (1515-2015).

12

Historia kaplicy pod wezwaniem Matki Bożej Nieustającej Pomocy przy ul. Wilczej w Warszawie

63%

Kornaś M. , Czermińska L.

Nasza Przeszłość. Studia z dziejów Kościoła i kultury katolickiej w Polsce

|

2019

|

tom 131

193-216

PL

istoria Kościoła ściśle łączy się z historią narodu. Kościół katolicki w Polsce odgrywał dużą rolę w jej dziejach. Dzieje kaplicy Matki Bożej Nieustającej Pomocy oraz środowiska ludzi, którzy byli i są z nią związani, pisane były na wspólnej karcie dziejów Warszawy. Kaplica od początku swojego istnienia związana była z „Przytuliskiem”, instytucją dobroczynną powstałą, na terenie Warszawy. Szeroka działalność dobroczynna w II połowie XIX wieku była odpowiedzią na problemy ubogiego świata pracy oraz narastającą biedę. To właśnie „Przytulisko” stało się fundamentem tworzącego się Zgromadzenia Sióstr Franciszkanek od Cierpiących, a kaplica stała się własnością sióstr. Pierwsza kaplica powstała w roku 1856 i była kaplicą przenośną. Stałą kaplicę – początkowo drewnianą wzniesiono w miejscu stałej siedziby „Przytuliska” w 1870, w niedługim czasie powstała kaplica murowana. Ze względu na znaczne zniszczenie, kaplicę trzeba było przebudować. W obecnej formie istnieje od roku 1915. Mimo działań wojskowych i zniszczeń, jakie dotknęły Warszawę w latach II wojny światowej, kaplica Matki Bożej Nieustającej Pomocy – mimo znacznych uszkodzeń, nie została całkowicie zburzona. Po przeprowadzeniu koniecznych remontów, służy nieprzerwanie siostrom franciszkankom od cierpiących, a także mieszkańcom stolicy, którzy do niej uczęszczają. W kaplicy, oprócz licznych figur, obrazów, znajduje się ołtarz poświęcony głównej patronce – Matce Bożej Nieustającej Pomocy z kopią jej ikony. Przywieziony został z Rzymu przez Kazimierę Gruszczyńska, założycielkę Zgromadzenia Sióstr Franciszkanek od Cierpiących. O czci, jaką Matka Bożą odbiera w tej świątyni, świadczą liczne wota zgromadzone w gablotach zawieszonych na ścianach obok ołtarza. Epitafia i tablice pamiątkowe zamieszczone na ścianach kaplicy i w jej przedsionku, wskazują, że w tym miejscu przeplatają się ze sobą dzieje narodu, kościoła oraz doświadczenie religijne wielu osób.

EN

The history of the Church is closely related to the history of the nation. The Catholic Church in Poland played a large role in its history. The history of the Chapel of Our Lady of Perpetual Help and the circle of people who were and are connected with it were closely woven with the history of Warsaw. From the beginning, the chapel was associated with “the Shelter” (Przytulisko), a charitable institution founded in Warsaw. Broad charity activity in the second half of the 19th century was a response to the problems of the poor world of work and growing poverty. It was “the Shelter” that became the foundation of the Congregation of the Franciscan Sisters of Suffering, and the chapel became the property of the Sisters. The first chapel was founded in 1856 and was a transitory chapel. The permanent chapel – initially wooden – was erected in the place of the permanent seat of “the Shelter” in 1870, and soon a brick chapel was built. Due to significant destruction, the chapel had to be rebuilt. In its present form, it has existed since 1915. Despite the military activities and destruction that affected Warsaw in the years of World War II, the Chapel of Our Lady of Perpetual Help – despite considerable damage, was not completely demolished. After carrying out the necessary repairs, it has continuously served the Franciscan Sisters as well as the inhabitants of the capital who attend it. In the chapel, apart from many statues and paintings, there is an altar dedicated to the Main Patron – Our Lady of Perpetual Help with a copy of her icon. The altar was brought from Rome by Kazimiera Gruszczyńska, the founder of the Congregation of the Franciscan Sisters of Suffering. The veneration which Our Lady receives in the chapel is evidenced by the numerous votive offerings in the display cases hung on the walls next to the altar. Epitaphs and commemorative plaques placed on the walls of the chapel and in its vestibule indicate that the history of the nation, the church and the religious experience of many people are intertwined in this place.

13

Tworzenie struktur parafialnych życia religijnego w Słupsku w latach 1945-1948

63%

Szymański J.

Archiwa, Biblioteki i Muzea Kościelne

|

2019

|

tom 112

397-417

EN

The Catholic community in Słupsk began organizing their religious life in the first half of the nineteenth century. The first church services were regularly held from 1864 by the then parish priest of Koszalin, A. Pfeiffer. On 12 February 1866, a missionary parish was established. In 1873 St Otto’s Church was consecrated. Rev. F. Hübner became the first parish priest of Słupsk, and then he was succeeded by J. Hartmann, B. Mangelsdorff, C. Sauer, Adolf Pojda, and P. E. Gediga; from 29 May 1945 Jan Zieja was a parish priest, then Karol Chmielewski and Henryk Hilchen. Assistant Curates: Józef Piekarek, Józef Szmurło, Leon Gliszczyński, Jerzy Gawrych, Michał Kądziołka and Wiktor Markiewicz. On Rev. Zieja’s initiative the following institutions were founded: Mother and Child Home in Słupsk, People’s University in Orzechów, and the Piotr Borowy Society. On 15 October 1947 St Otto’s Parish was divided into three communities: the Holy Family and Judas Thaddeus parish at 9 Grottger Street – Rev. Jan Zieja, St Otto’s parish with the parish church dedicated to the Sacred Heart of Jesus – Rev. Henryk Hilchen, and the parish of the Blessed Virgin Mary, the Queen of the Holy Rosary – Rev. Karol Chmielewski.

PL

Społeczność katolicka w Słupsku zaczęła organizować się w pierwszej połowie XIX wieku. Pierwsze nabożeństwa organizował regularnie od 1864 roku ówczesny proboszcz koszaliński ks. Aleksander Pfeiffer. Dnia 12 lutego 1866 roku utworzono parafię misyjną. W 1873 roku miało miejsce poświęcenie świątyni pw. św. Ottona. Pierwszym proboszczem parafii słupskiej został ks. Ferdynand Hübner, później Johann Hartmann, Bruno Mangelsdorf, Carl Sauer, Adolf Pojda, Paul Ernst Gediga. Od 29 maja 1945 byli nimi ks.: Jan Zieja, później Karol Chmielewski, Henryk Hilchen. Wikariusze: Józef Piekarek, Józef Szmurło, Leon Gliszczyński, Jerzy Gawrych, Michał Kądziołka, Wiktor Markiewicz. Z inicjatywy ks. J. Zieji utworzono: Dom Matki i Dziecka w Słupsku, Uniwersytet Ludowy w Orzechowie i Towarzystwo im. Piotra Borowego. Dnia 15 października 1947 roku parafia św. Ottona została podzielona na 3 wspólnoty: parafię pw. św. Rodziny i św. Judy Tadeusza przy ul. Grottgera 9 – ks. Jan Zieja; parafię św. Ottona z kościołem parafialnym Najświętszego Serca Pana Jezusa – ks. Henryk Hilchen; parafię pw. NMP Królowej Różańca Świętego – ks. Karol Chmielewski.

14

Argentyna – misyjna droga do świętości Brata Jerzego Łakomiaka OFM

63%

Gęśla M. R.

Annales Missiologici Posnanienses

|

2022

|

tom 27

65-73

EN

Among the many paths in life on which God places man there is undoubtedly the one that leads to the heights of holiness. It is not always easy, but certainly beautiful. Delighted by this beauty of God’s plans, Brother Jerzy Lakomiak united his paths with the Master’s dogs. Reading and responding to God’s call, he responded with his life by taking up the path of the evangelical counsels: chastity poverty and obedience following the example of St. Francis of Assisi. His love for God, the Blessed Mother, holy poverty, quiet and humble service, and a life of prayer, first in his native country and then for half a century on Argentine soil, made it possible that today among his confreres and those who knew Brother George, he is spoken of as one who exemplarily fulfilled the mission the Risen Lord entrusted to him.

15

Islam within the religious space in Belarus: centuries-old history and modern tendencies

63%

Kutuzova N.

Nurt SVD

|

2016

|

nr 1

204-221

EN

The article is devoted to the history of Islamic communities in Belarus, their communication with the Christians, features of the modern revival of religious life. Tatar-Muslims moved to the Byelorussian territory in the 14th century. Crimean Tatars, as well as Tatars from the Volga regions migrated to the Byelorussian territory. They were Muslims - Sunnites of the Hanafi madhhab. The legal status of Tatars was limited because the state religion in Grand Duchy of Lithuania was Christianity. The most ancient mosques till now are in villages of Nekrashuntsy near Lida (1415), Lovchitsy under Novogrudok (1420). The hand-written heritage of Byelorussian Tatar-Muslims includes 41 manuscripts along with fragments from the end of the 18th and the first half of the 20th century. The revival of religious life of the Muslims began in Belarus in the 90s of the 20th century. Tatar-Muslim capital in Belarus is Ivie (Grodno region). The Byelorussian Muslim religious associations, the Public association of the Tatars „Zikr ul'-Kitab" plays the key role in the religious revival. Quantitative data and features of modern religious life are described in this article. One of the most acute problems of the Muslim religious association is the problem of religious education of the youth, formation of their religious identity.

PL

Artykuł poświęcony jest historii społeczności islamskich na Białorusi, ich komunikacji z chrześcijanami i trendom współczesnego odrodzenia życia religijnego. Tatarzy-muzułmanie byli przemieszczani na terytorium Białorusi od XIV wieku. Tatarzy krymscy, jak również Tatarzy z regionów nadwołżańskich migrowali na terytorium Białorusi. Byli to muzułmanie-sunnici z hanafickiej grupy madhhab. Status prawny Tatarów był ograniczony, bowiem religią państwową w Wielkim Księstwie Litewskim było chrześcijaństwo. Najstarsze meczety są do dziś w wioskach Nekrashuntsy pod Lidą (1415), Lovchitsy pod Nowogródkiem (1420). Ręcznie pisane dziedzictwo białoruskich Tatarów muzułmanów obejmuje 41 rękopisów wraz z fragmentami z końca XVIII i pierwszej połowy XX wieku. Odrodzenie życia religijnego muzułmanów na Białorusi rozpoczęło się w latach 90. XX wieku. Stolicą Tatarów-muzułmanów na Białorusi jest Ivie (obwód grodzieński). Białoruskie muzułmańskie związki wyznaniowe, stowarzyszenia publiczne Tatarów „Zikr ul'-Kitab" odgrywają kluczową rolę w odrodzeniu religijnym. W artykule podano dane liczbowe i wskazano na istotne cechy społeczności islamskich na Białorusi. Podstawowym problemem muzułmańskiego związku wyznaniowego jest kwestia edukacji religijnej młodzieży, formowanie ich tożsamości religijnej.

16

Il Dio Trinitario come principio della vita consacrata

51%

Poleszak L.

Sympozjum

|

2020

|

tom 1(38)

171-206

PL

Celem artykułu jest ukazanie Trójjedynego Boga jako źródła życia konsekrowanego. Powołanie do życia konsekrowanego rodzi się z wolnej inicjatywy Boga. Śluby zakonne, będąc darem Trójcy Przenajświętszej, stanowią odzwierciedlenie tej formy życia, którą przyjął Syn Boży, posłany przez Ojca w Duchu Świętym. Trynitarne źródło życia zakonnego jest widoczne na różnych poziomach: na poziomie powołania, poziomie instytutów oraz poszczególnych wspólnot. Artykuł porusza również zagadnienie świadectwa osób konsekrowanych oraz wymiaru profetycznego życia zakonnego.

EN

The purpose of this article is to show the Triune God as a source of a consecrated life. The vocation to the consecrated life is being born of free God’s initiative. The religious vows, as the Holy Trinity’s gift, are reflections of that way of life, which God’s Son accepted, who was sent by Father in Holy Spirit. Trinitarian source of consecrated life is seen in various aspects: the aspect of vocation, the aspect of institutes and the aspect of communities. The author of the article also raises the topic of the testimony of consecrated people and prophetic aspect of consecrated life.

17

Hitlerowskie więzienia i obozy przejściowe wświetle literatury wspomnieniowej duchowieństwa polskiego z lat 1939-1945

51%

Dańczura K.

Roczniki Teologiczne

|

2015

|

tom 62

|

nr 4: Historia Kościoła

197-217

EN

70 years after the end of the World War II, we can say that despite vast research of the matter at hand, there are still many of the aspects of the Nazi occupation of Europe that have evaded investigation so far. One such issue is the Nazi system of terror and extermination affecting Polish clergy, which relied − among other things − on the system of prisons and the so-called transit camps (usually located in specially dedicated monasteries). The testimonies of the clergymen who suffered the ordeal caused by the Nazi persecutions are an important historiographical resource, supplementing the incomplete historical material. Relying on such memoirs, the article approaches a vast panorama of issues related to the internment procedure that the clergy underwent: arrest, strip search, stay, daily agenda, food, living conditions, punishment, persecutions, work and religious life.

XX

Upływ prawie 70 lat od zakończenia II wojny światowej pozwala stwierdzić, iż mimo przeprowadzenia gruntownych badań nad okupacją hitlerowską nadal w historii tego okresu pozostają obszary niezbadane. Wymownym tego przykładem jest system terroru i eksterminacji przeprowadzony na duchownych polskich, którego częścią składową były więzienia i tzw. obozy przejściowe (mieszczące się zazwyczaj w zaadaptowanych do tego celu klasztorach). Bogatym i cennym źródłem uzupełniającym dotychczasowe nieścisłości są wspomnienia kapłanów-ofiar tej przerażającej machiny. Opierając się na literaturze pamiętnikarskiej, artykuł porusza zagadnienia związane z internowaniem kapłanów w aresztach − począwszy od momentu ich osadzenia (rewizja osobista), poprzez pobyt (harmonogram dnia, wyżywienie, warunki bytowe, kary i represje oraz oprawcy, praca), kończąc na życiu religijnym.

18

Życie sakramentalne katolików w dekanacie radoszyckim 1918–1939. Sakramenty powtarzalne

51%

Gapys J. , Kowalczyk Z.

Perspektywy Kultury

|

2020

|

tom 29

|

nr 2

251-268

EN

In the Radoszyce Deanery, the faithful received the sacraments relatively regularly. This was probably related to the type of peasant religiosity at that time, as well as the result of the clergy’s concern for the sacramental life of the faithful. The clergy particularly sought parishioners to receive the Sacrament of Penance and the Eucharist. From 1932, the center of attention for priests in the deanery (Diocesan Eucharistic Congress in Radom) was the spread of Eucharist worship, which was associated with going to confession. Clergymen encouraged participation in the sacrament of Penance in sermons and catechesis, while creating opportunities through daily duties, in the confessional and during church holidays (Christmas, Easter) and parish celebrations (missions, visits, indulgences). The faithful in the deanery crowded as they went to Easter confession (on average 98% of those eligible) and during parish holidays. The consequence of common access to the sacrament of Penance was the frequent reception of Holy Communion on those occasions. At that time, depending on the size of the parish, the number of believers receiving the Eucharist ranged from 2.5 to 19 thousand people. However, apart from holiday periods and festivities, the number of people receiving communion was small, which was the norm in the post-Tridentine period. On average, Catholics received Communion four times a year. The sacrament of the last anointing was given in accordance with the accepted ritual and custom, but there are no statistics to illustrate the scale of the phenomenon.

PL

W dekanacie radoszyckim wierni przystępowali do sakramentów stosunkowo regularnie. Miało to zapewne związek z typem religijności chłopskiej tamtego czasu, jak też było rezultatem troski duchownych o życie sakramentalne wiernych. Duchowni szczególnie zabiegali o przystępowanie parafian do sakramentu pokuty i Eucharystii. Od 1932 r. w centrum uwagi księży w dekanacie (Diecezjalny Kongres Eucharystyczny w Radomiu) było szerzenie kultu eucharystycznego, co nieodłącznie wiązało się też z korzystaniem ze spowiedzi. Duchowni zachęcali na kazaniach i katechezie do przystępowania do sakramentu pokuty, jednocześnie stwarzając możliwości poprzez codzienne dyżury w konfesjonale i przy okazji świąt kościelnych (Boże Narodzenie, Wielkanoc) i uroczystości parafialnych (misje, wizytacje, odpusty). Wierni w dekanacie gremialnie przystępowali do spowiedzi wielkanocnej (średnio 98% podlegających obowiązkowi) i w czasie świąt parafialnych. Następstwem powszechnego korzystania z sakramentu pokuty było częste przy tych okazjach przyjmowanie Komunii św. Wówczas, w zależności od wielkości parafii, liczba wiernych przyjmujących Eucharystię wynosiła od 2,5 do 19 tysięcy osób. Jednak poza okresami świątecznymi i uroczystościami, liczba przystępujących do komunii była mała, co było normą w okresie potrydenckim. Średnio katolik w dekanacie komunikował 4 razy do roku. Sakrament ostatniego namaszczenia był udzielany zgodnie z przyjętym rytuałem i obyczajem, brak jest jednak statystyk do zobrazowania skali zjawiska.

19

Reflections of Mother Teresa Kalkstein on the religious vocation in the cirkular letters to the Sisters of the Resurrection

51%

Pyszna J.

Resovia Sacra : Studia Teologiczno-Filozoficzne Diecezji Rzeszowskiej

|

2020

|

nr 27

175-190

EN

In the article the teaching of Mother Teresa Kalkstein on the calling to religious life is presented. The fourth General Superior of the Congregation of the Sisters of the Resurrection of Our Lord Jesus Christ devoted a lot of attention to the religious vocation, including the theoretical questions and practical suggestions of carrying one’s vocation in everyday life. Despite the passage of time, some of her thoughts have remained relevant. That is why her writings can still be a useful and interesting reading for the consecrated persons.

PL

W artykule przedstawiono nauczanie m. Teresy Kalkstein na temat powołania do życia zakonnego. Czwarta przełożona generalna Zgromadzenia Sióstr Zmartwychwstania Pańskiego wiele miejsca w swoich listach okólnych poświęca problematyce powołania zakonnego, począwszy od kwestii teoretycznych aż po praktyczne wskazówki dotyczące realizowania powołania w codzienności. Pomimo upływu czasu niektóre jej myśli nie tracą na aktualności, dlatego jej pisma wciąż mogą być pożyteczną i ciekawą lekturą dla osób konsekrowanych.

20

Adaptacja prawosławnej ludność przesiedlonej w ramach Akcji „Wisła” w Olsztynie i okolicznych miejscowościach

51%

Jaroszewicz-Pieresławcew Z.

Latopisy Akademii Supraskiej

|

2015

|

tom Cerkiew w drodze

|

nr 6

133-146

EN

The data for this study come from literature of the subject, archive documents and interviews that the author carried out with representatives of eight families resettled to armia and Mazury in 1947 from southern Podlasie and Chełm Land during Operation Vistula. The exact numbers of the Orthodox Church members among 56.000 force settlers to Olsztyn district are unknown, though it is estimated that they constituted ca. 30% in 1948, 10% in the late 1950s, and that the numbers continued to fall. The reasons for such decrease were: migration to the original places of living, mixed marriages and ensuing conversions to Roman Catholicism, and revival of the Greek Catholic Church. The assimilation process, mainly social and economic, took place in the 1970s as a result of wide distribution of the settlers, the decision of the Polish government depriving them of their properties lost due to Operation Vistula, persecutions of those who attempted to return, offering the settlers farms in the Recovered Territories in Poland, and reestablished religious practices. In 1951 there were as many as nine Orthodox Church parishes and six filial churches (given in parentheses) in: Olsztyn, Kętrzyn (Sątopy-Samulewo), Giżycko (Wągorzewo), Orzysz (Mrągowo), Górowo Iławeckie (Sępopol), Orneta (Lidzbark Warmiński), Braniewo (Młynarska Wola) and Elbląg. Even today, for many of the relocated and their descendants, the connection with the Orthodox Church, their parish and its congregation is of paramount importance. It allows to preserve their identity, tradition and shared past. Others, however, have lost the traces of their distinct origin and religion.