Wyniki wyszukiwania - Biblioteka Nauki

1

„Composing for the films” Theodora W. Adorno i Hannsa Eislera jako krytyczna refleksja o muzyce filmowej

100%

Kwapień J.

|

2020

|

tom 65

|

nr 3

21-40

EN

"Composing for the Films" is a unique book in film musicology. Published in 1947, it was a nearly immediate response to the fast developing Hollywood film industry. Though it was the product of a collaboration between two authors, Theodor Adorno and Hanns Eisler, for many years it was known only under the name of that latter artist. Despite its original concepts, it has never been analysed by Polish scholars. The first part of my paper focuses on the circumstances of writing this book and the history of its editions, which was made complicated by both authors’ difficult political situation. Critical theory, as adapted by Adorno for the study of film music, is the key to the concepts contained in this book. In my article, I distinguish four thematic segments in the authors’ commentary: a) criticism of cinematography as a manifestation of mass culture; b) criticism of composition technique in film music; c) criticism of traditional composition techniques and a discussion of the possible uses of new music in films; d) presentation of the dangers related to the use of new technologies in film music. Such a division of topics makes it possible for me to cover all the aspects discussed by the authors, and related to musicology, philosophy, economy, politics, and sociology. My analyses of Adorno and Eisler’s ideas has been extended so as to include Max Weber’s sociological concepts and Adorno’s notions of the fetish character in music, rationalisation, and regression of listening. I also present a survey of selected composition techniques still applied in film music today, which the authors describe as ‘bad habits in composition’.

PL

Książka Composing for the films jest wyjątkową pozycją wśród literatury muzykologii filmowej. Wydana w 1947 roku była niemal natychmiastową odpowiedzią na szybko rozwijający się w Hollywood przemysł filmowy. Chociaż powstała we współpracy dwóch autorów – Theodora Adorno oraz Hannsa Eislera, przez wiele lat znana była tylko pod nazwiskiem tego drugiego. Pomimo oryginalności koncepcji, nie była ona przedmiotem analizy w Polsce. W pierwszej części artykułu koncentruję się na okolicznościach powstania publikacji oraz historii jej wydań. Proces ten był utrudniony ze względu na skomplikowaną sytuację polityczną obu autorów. Kluczem interpretacyjnym koncepcji zawartej w książce jest teoria krytyczna, zaadaptowana przez Theodora Adorno do badań nad muzyką filmową. W artykule wyodrębniam zawarte w myśli autorów cztery segmenty tematyczne – krytykę kinematografii jako przejawu kultury masowej, krytykę warsztatu kompozytorskiego twórcy muzyki filmowej, krytykę tradycyjnych technik kompozytorskich i możliwości zastosowania w kinie nowej muzyki oraz krytykę i niebezpieczeństwa związane z użyciem w muzyce filmowej nowej technologii. Taki podział umożliwił mi przedstawienie wszystkich czynników analizowanych przez autorów – muzykologicznych, filozoficznych, ekonomicznych, politycznych, socjologicznych. Analizę samej refleksji autorów poszerzam o koncepcje socjologiczne Maxa Webera oraz Theodora W. Adorno - fetyszyzację muzyki, racjonalizację, regresję w słuchaniu. Przedstawiam także część technik kompozytorskich, wciąż stosowanych w muzyce filmowej, które autorzy opisują jako ,,złe nawyki kompozytorskie'' – stosowanych przez kompozytorów do dziś.

2

Epistemologiczna i polityczna ideologiczność psychiatrii w obliczu epidemii chorób psychicznych

100%

Żółtowski M. , Mika B.

|

nr 1(22) Powrót metafizyki

219-244

PL

Sytuacja faktycznego kryzysu zdrowia psychicznego lub jedynie dyskursywnego alarmowania o takim kryzysie stawia badaczy przed okazją do odsłonięcia ideologiczności psychiatrii. W niniejszym opracowaniu oparliśmy się na koncepcji ideologii Terry’ego Eagletona oraz bogatym dorobku marksowskiej refleksji społecznej. Rozumiemy więc ideologię jako minimum refleksyjności wpisane w ludzkie praktyki, nadające im sens społeczny. Ideologia nie tylko wytwarza bowiem kategorie i schematy poznawcze (epistemologię), ale także reprodukuje społeczne stosunki władzy. Tym samym krytyka ideologii oznacza wskazanie na iluzogenność samych stosunków społecznych, których konkretny kształt współistnieje z określoną wizją tychże stosunków. Artykuł udowadnia, że opisując „ludzkie cierpienie”, psychiatra wikła się w system aksjonormatywny danego społeczeństwa, pozostając na przecięciu pól dyskursywnych i będąc zawsze nauką interpretatywną, opisową i idiograficzną. Zarówno psychiatrzy, jak i badacze społeczni wskazują, że współczesna doktryna psychiatryczna nie jest monolitem, a wynikiem sporów i dyskusji w samej dyscyplinie, a także zmian wewnątrz samego społeczeństwa. Przyjmuje ona charakter uniwersalizujący, racjonalizujący, uwspólniający, naturalizujący i legimityzujący, wypełniając tym samym wszystkie cechy dystynktywne ideologii w założeniu Eagletona. Dokonana w tekście demaskacja ideologicznego charakteru psychiatrii daje naszym zdaniem możliwość obnażenia rzeczywistych stosunków społecznych, czyniąc z psychiatrii papierek lakmusowy współczesnego społeczeństwa kapitalistycznego. Pozwala również na analizę bardziej zniuansowaną niż w dotychczasowych, popularnych ujęciach (jak prace Marka Fishera czy Byung-Chula Hana) oraz wrażliwą na cechy samej psychiatrii i jej roli społecznej.

EN

A real mental-health crisis – or a mere discursive alert in regard to a crisis – presents researchers with an opportunity to reveal the ideological nature of psychiatry. This paper is based on the concepts of Terry Eagleton and the rich achievements of Marx’s social thought. We understand ideologies as the minimum reflectivity inscribed in human practices and giving them social meaning. Ideology not only produces cognitive categories and epistemology but also reproduces social power relations. Thus, criticism of an ideology is an indication of the illusory nature of social relations themselves. The article indicates that in describing “human suffering,” a psychiatrist becomes entangled in the given society’s axionormative system, at the intersection of discursive fields, with psychiatry always being an interpretative, descriptive, and idiographic science. Both psychiatrists and social researchers indicate that modern psychiatric doctrine is not a homogeneous monolith but the result of disputes and discussions within the discipline itself, as well as of changes within society. Psychiatry is universalising, rationalising, communicating, naturalising, and limiting, and thus it has the distinctive features of ideology in the definition Eagleton proposes. The paper exposes the ideological character of psychiatry; this ideological character arises from real social relations, and makes psychiatry the litmus test of contemporary capitalist society. Our approach also allows for a more nuanced view than in previous popular concepts (that is, Fisher’s or Byung-Chul Han’s) and is sensitive to the features of psychiatry itself, with an analysis of its social role.

3

Szklane powierzchnie architektoniczne o krzywoliniowej charakterystyce – strategie rozkładu paneli

100%

Helenowska-Peschke M.

|

tom nr 5

55--56

PL

Tematem artykułu są strategie racjonalizacji powierzchni krzywoliniowych pod kątem technologii przeszkleń. Aproksymacja powierzchni za pomocą siatki trójkątnej lub czworokątnej i wykorzystanie różnych typów paneli pozwala na znalezienie równowagi między wizualną gładkością powłoki a kosztami jej realizacji.

EN

The paper deals with rationalization strategies for curvilinear glazed surfaces. Approximation of the surface by means of a triangular or quadrilateral grid and the use of different types of panels allows to find a balance between the visual smoothness of the coating and the cost of its realization.