Wyniki wyszukiwania - Biblioteka Nauki

1

TRANSHUMANIZM W KONTEKŚCIE ODNIESIENIA CZŁOWIEKA DO RZECZY

100%

Pawłowa E.

|

nr 2

51-61

EN

The article analyses transhumanism as the anthropological strategy for the constitution of the objective human world. It presents also the historical forms of the relations between humans and objects, in which the objects are understood as the "sub-handed", "contr-handed", "proto-existing" or as an entertainment media. The subject, who had lost the attribute of "the hard-core" of the modernity, in the form presented by transhumanism becomes "the soft-ware human being" and it integrates systematically with its own artefacts. This point of view allows not only to overcome the absolutization of the antitheticality of the subject and object, but also to formulate the claims with regard to the borders between male and female, old and young, life and dead.

PL

Artykuł analizuje transhumanizm jako antropologiczną strategię konstytuowania świata przedmiotowego człowieka. Praca rozpatruje historyczne formy współodniesienia człowieka do rzeczy, w której to relacji rzeczy ujmowane są jako „pod-ręczne”, „przeciw-ręczne, „proto-istniejące” i rozrywkowe medium. Podmiot, utraciwszy atrybutywność „twardego rdzenia” nowoczesności, w ujęciu transhumanizmu staje się formą „soft-ludzkiego bytu”, zrastając się stopniowo z własnymi artefaktami. Pozwala to nie tylko przezwyciężyć absolutyzację antytetyczności podmiotu i przedmiotu, ale także formułować roszczenia co do likwidacji granic między męskim i kobiecym, starością i młodością, żywymi i umarłymi.

2

Status przedmiotu a kontekst komunikacyjny

100%

Mak-Sobota B.

|

tom Vol. 9, iss. 1

91--101

PL

Współczesność przesycona informacją, przesyłem danych i wielopasmowością komunikacji sprawia, że design i rola projektanta zostaje włączona w ten nurt wzajemnej łączności. Przedmiot tym samym ma za zadanie informować o określonych treściach. Tak więc projektowanie, uwzględniając nie tylko czynniki funkcjonalne, formalne i technologiczne, ukierunkowane jest także na spełnienie potrzeby wyrażania komunikatu oraz wewnętrzny nakaz ekspresywności użytkownika. Przedmiotem rozważań w poniższym tekście jest refleksja nad statusem przedmiotu w kontekście jego roli, jaką spełnia jako sposób porozumiewania się. W perspektywie teraźniejszości przedmiot może zostać potraktowany jako znak, czym jego wartość użytkowa i estetyczna zostaje dopełniona znaczeniowo. Ogólna analiza wsparta jest przykładami z dostępnych źródeł, które ilustrują omawiane zagadnienie.

EN

Present day, saturated with information, data transmission and multi-band communication, means that design and the role of the designer are included in this current of mutual communication. The subject is thus intended to inform about specific content. So design, taking into account not only functional, formal and technological factors, is also focused on meeting the need to express a message and the internal order of expressiveness of the user. The subject of the following text is a reflection on the status of the subject in the context of its role as a means of communication. In the perspective of the present, the object can be treated as a sign, by which its utility and aesthetic value is supplemented with meaning. The general analysis is supported by examples from available sources that illustrate the discussed issue.

3

Świat rzeczy w Pierścieniu Wielkiej-Damy

80%

Brzozowski J.

|

tom 35

95-103

PL

Zasadniczym przedmiotem artykułu jest analiza stosunku tytułowej bohaterki Pierścienia Wielkiej-Damy do przedmiotów, do (potocznie rozumianych) rzeczy. Analiza ta pozwala sformułować hipotezę, iż intencją Norwida było przedstawienie protagonistki jako „kobiety istotnej i zupełnej”, jako postaci w pełnym i w głębokim tego znaczeniu pozytywnej (w norwidologii na ogół przyjęło się widzieć Hrabinę Harrys inaczej).

EN

The article focuses on the analysis of the relationship of the title character of Pierścień Wielkiej-Damy [The Ring of a Great Lady] to objects or (commonly understood) things. This analysis allows to formulate the hypothesis that Norwid’s intention was to present the protagonist as a “substantial and complete woman”, as an entirely positive character (in Norwid Studies, the general view on Countess Harrys is rather different).

4

Rola negacji w opisie świata według arystotelesowskiej Metafizyki

61%

Bigaj J.

|

nr 2

265-291

PL

Pojęcia „byt” i „niebyt” weszły do języka filozoficznego, dając podstawę ontologii i meontologii, jako odpowiedniki greckich wyrażeń to on i to me on (urzeczownikowionych form, pozytywnej i negatywnej, imiesłowu czasownika einai. Wyrażenia te w oryginale nie oznaczały jednak pierwotnie nic przedmiotowego, lecz pełniły funkcję nazw metajęzykowych, reprezentujących spójkę zdaniową ‚einai’ we wszystkich jej formach, a najogólniej – jej formę twierdzącą i przeczącą. Sama zaś spójka ta, w której późniejsza filozofia dopatrzyła się znaczenia egzystencjalnego „istnieć”, pełniła tylko funkcję pustego znaczeniowo łącznika predykatów. Z czasem imiesłów o]n zaczął być stosowany jako uniwersalna nazwa wszelkich predykatów. Wymienione wyrażenia stały się centralnymi w greckiej terminologii filozoficznej dzięki zainicjowanym przez Parmenidesa sporom na temat roli negacji w opisie świata. Sam Parmenides zaproponował zupełne wykluczenie zdań negatywnych jako opisujących przez eliminację, i stworzył system pozytywno monistyczny, zarzucający wielość, podzielność i zmienność. Późniejsi filozofowie wystąpili w obronie negacji, zwalczając związane z nią paradoksy, jakie wysuwali eleaci, a potem sofiści. Platon zauważył, że nie da się bez zastosowania negacji opisać wielości rzeczy, wyróżnił też negację względną, która nie każe niczego eliminować, a pozwala tylko na konfrontację jednych rzeczy z innymi. Według atomistów podzielność rzeczy fizycznych zmusza do przyjęcia ich złożoności z elementu pozytywnego w postaci nieprzenikliwego ciała oraz czynnika, któremu trzeba odmówić wszelkich cech, tj. pustki. Wreszcie Arystoteles, analizując proces zmiany, uzasadniał niesprzeczność twierdzenia, że coś powstaje z „nie będącego” i „będącego”, przy założeniu, że pierwsze rozumie się jako bycie aktualne, drugie – potencjalne. We wszystkich tych koncepcjach nie ma teorii czegoś nieistniejącego, są tylko propozycje wskazania takich aspektów rzeczywistości, w których wyjaśnianiu uzasadnione jest stosowanie negacji. Forma twierdząca i przecząca powyższych wyrażeń prowokowała także refleksję nad zagadnieniem prawdy i fałszu. Zauważono, że służą one w języku potocznym nie tylko do stwierdzania zgodności lub niezgodności z rzeczywistym stanem rzeczy, ale także jako formuły asercji i odrzucania.