Wyniki wyszukiwania - Biblioteka Nauki

1

Izotopy astatu w medycynie

100%

Pruszyński M. , Bilewicz A.

Postępy Techniki Jądrowej

|

2003

|

tom Vol. 46, z. 4

22--26

2

Teraźniejszość i przyszłość leków biologicznych w terapii nowotworów głowy i szyi

100%

Pawłowska E. , Dziadziuszko R. , Narożny W.

Otorynolaryngologia - przegląd kliniczny

|

2018

|

tom 17

|

nr 1

1-14

EN

According to European Medicines Agency’s definition, biological agents are pharmaceuticals whose active substance is made by a living organism. Biologics modulate immunological response by mimicking endogenous proteins or interacting with signaling pathways. The vast majority of biologics used in oncology are monoclonal antibodies. Use of four biologics in treatment of head and neck cancers - cetuximab, afatinib, pembrolizumab, nivolumab, is supported by National Comprehensive Cancer Network (NCCN) and National Institute for Health and Care Excellence (NICE) guidelines. In Poland only cetuximab can be applied in everyday practice, with some limitations. Cetuximab should be administered concurrently with radical radiotherapy to patients with contraindications for cisplatin. Due to rapid development of immunotherapy and biologics in the last decades there are currently hundreds of clinical trials conducted, seeking for most optimal regimens of biological drugs in head and neck cancer treatment, both in radical treatment (neoadjuvant and adjuvant therapy or in combination with radiotherapy) and in paliative treatment (in monotherapy, in combination with chemotherapeutic agents or other biological agents).

PL

Zgodnie z definicją Europejskiej Agencji Leków leki biologiczne są farmaceutykami, których substancja aktywna wytwarzana jest przez żyjący organizm. Mechanizm ich działania polega na modulacji reakcji immunologicznych poprzez naśladowanie naturalnie występujących cząsteczek lub interakcji z ich szlakiem molekularnym. Największą grupę leków biologicznych stanowią przeciwciała monoklonalne. Cztery leki biologiczne zostały zaaprobowane przez zagraniczne towarzystwa onkologiczne (amerykańską Narodową Sieć Ośrodków Onkologicznych NCCN oraz Narodowy Instytut Zdrowia i Doskonałości Klinicznej Wielkiej Brytanii NICE) do terapii nowotworów płaskonabłonkowych głowy i szyi – cetuksymab, afatynib, pembrolizumab i niwolumab. W Polsce tylko pierwszy z nich jest dostępny w codziennej praktyce klinicznej, we wskazaniach ograniczonych ministerialnym programem lekowym. Kwalifikują się do niego chorzy poddawani radykalnej radioterapii, z przeciwwskazaniami do cisplatyny. Gwałtowny rozwój immunoterapii i leczenia celowanego w ostatnich dekadach sprawił, że obecnie toczą się setki badań klinicznych oceniających skuteczność leków biologicznych w terapii nowotworów rejonu głowy i szyi zarówno w leczeniu radykalnym (neoadjuwantowo, adjuwantowo lub w skojarzeniu z radioterapią) jak i paliatywnym (w monoterapii, skojarzeniu z chemioterapeutykami lub innymi lekami biologicznymi).

3

Leczenie zaawansowanego raka krtani i krtaniowej części gardła – przegląd literatury i doświadczenia własne

88%

Krawczyk P. , Osuch-Wójcikiewicz E. , Majszyk D. , Bruzgielewicz A. , Niemczyk K.

Polski Przegląd Otorynolaryngologiczny

|

2018

|

tom 7(2)

25-30

PL

Aż 70–85% nowotworów krtani i krtaniowej części gardła jest rozpoznawanych w wysokim stadium zaawansowania, stanowiąc duże wyzwanie diagnostyczno-terapeutyczne i wpływając na złe wyniki leczenia. Chorzy ze zmianami zaawansowanymi, w stadium III i IV, kwalifikowani są do pierwotnego leczenia chirurgicznego lub chemioradioterapii – w zależności od stopnia zaawansowania choroby, czynników złego rokowania i preferencji chorego. Brakuje jednak wypracowanych wiarygodnych standardów kwalifikacji do leczenia, które pozwoliłyby na ustanowienie jednolitych zaleceń terapeutycznych oraz poprawę wyników leczenia w tej grupie chorych.

4

Alemtuzumab – nowy lek w terapii postaci rzutowej stwardnienia rozsianego. Pierwsza czy druga linia leczenia?

75%

Zaborski J.

Aktualności Neurologiczne

|

2015

|

tom 15

|

nr 3

144-149

EN

Alemtuzumab is a humanized monoclonal antibody aimed against glycoprotein CD52, which causes the depletion (elimination) of circulating T and B cells. The recovery process for the two cell populations differs, leading to disturbances in the immune system. These changes result in a reduction in the disease activity. The efficacy of alemtuzumab has been confirmed in three clinical studies: one phase II – CAMMS223 study, and two phase III – CARE-MS I and CARE-MS II studies. They have shown the clinical effectiveness of intravenous alemtuzumab in patients with the remitting form of multiple sclerosis. Interferon beta-1a was administered subcutaneously as the comparator. CAMMS223 and CARE-MS I showed the drug to have significant impact on the decrease of the relapse rate as compared to interferon, whereas CAMMS223 and CARE-MS II showed it to slow down the increase of disability in patients. Treatment with alemtuzumab, however, has not been free of significant side effects, falling essentially into three major groups: side effects directly related to the administration of the drug, severe infections, and autoimmune disorders (idiopathic thrombocytopenic purpura, impaired thyroid function, and nephropathy). Alemtuzumab therapy can be both effective and safe, provided that an appropriate programme is maintained, aimed at monitoring the adverse events.

PL

Alemtuzumab jest humanizowanym przeciwciałem monoklonalnym skierowanym przeciwko glikoproteinie CD52, powodującym deplecję (eliminację) krążących limfocytów T i B. Proces odtwarzania obu populacji limfocytów przebiega odmiennie, co prowadzi do zaburzeń w układzie odpornościowym. Zmiany te skutkują zmniejszeniem aktywności procesu chorobowego. Skuteczność alemtuzumabu została potwierdzona w trzech badaniach klinicznych: jednym fazy drugiej – CAMMS223 oraz dwóch fazy trzeciej – CARE-MS I i CARE-MS II. W badaniach tych wykazano skuteczność kliniczną podawanego dożylnie alemtuzumabu u chorych z postacią rzutową stwardnienia rozsianego. Komparatorem był podawany podskórnie interferon beta-1a. W CAMMS223 i CARE-MS I wykazano istotny wpływ alemtuzumabu na spadek wskaźnika rzutów w porównaniu z interferonem, a w CAMMS223 i CARE-MS II – wpływ na zwolnienie narastania niesprawności. Terapia z zastosowaniem alemtuzumabu nie była wolna od istotnych działań niepożądanych, które należały do trzech zasadniczych grup: działania niepożądane bezpośrednio związane z podawaniem leku, ciężkie infekcje oraz zaburzenia autoimmunologiczne (samoistna plamica małopłytkowa, zaburzenia funkcji tarczycy i nefropatia). Terapia alemtuzumabem może być zarówno skuteczna, jak i bezpieczna, jednakże pod warunkiem zachowania właściwego programu monitorowania działań niepożądanych.

5

Immunochromatografia: przegląd i charakterystyka immunosorbentów oraz metod immobilizacji

63%

Jaszczołt M. , Boczkaj G. , Grygoryshyn K. , Kamiński M.

|

2011

|

tom Vol. 3, No. 1

69--85

PL

Chromatografia immunopowinowactwa (ang. ImmunoAffinity Chromatography, IAC) jest techniką rozdzielania stosowanń do różnorodnych klas zwiąków chemicznych, a także jako dodatkowe narzędzie w badaniach z zakresu biochemii. Kluczowym elementem odpowiedzialnym za wysoce selektywne oddziaływania w IAC jest przeciwciało (ang. antibody, Ab) produkowane przez organizmy żywe w wyniku odpowiedzi immunologicznej i wykazujące specyficzność oraz powinowactwo wobec substancji rozpoznawanych, jako obce, określanych jako antygeny. W celu przeprowadzenia procesu immunochromatograficznego przeciwciała immobilizuje się na nożnikach, które wcześniej muszą zostać zaktywowane. Jako matryce stosuje się naturalne oraz syntetyczne polimery: agarozę, celulozę, dekstran, poliakrylamidy, polimetakrylaty, a także żel krzemionkowy oraz szkło porowate. Aktywacja złóż ma za zadanie przygotować matrycę do immobilizacji poprzez wprowadzenie grup funkcyjnych oddziałujących z elementami przeciwciała. W tym celu stosuje się różnorodne aktywatory rozpuszczalne oraz sieciujące czynniki bifunkcyjne. Istnieje także szeroki wachlarz dostępnych metod ukierunkowane i nieukierunkowane (losowe). W trakcie przygotowania immunosorbentu należy uwzględnić właściwości matrycy, a także warunki prowadzenia procesu aktywacji oraz immobilizacji, co bezpośrednio wpływa na sprawność kolumny wypełnionej tego typu złożem, a w konsekwencji na efektywnoś procesu chromatograficznego.

EN

Immunoaffinity Chromatography (IAC) is a technique used for separation of different classes of chemical compounds, as well as an additional tool in biochemistry. The key element in the IAC is an antibody (Ab) produced by living organisms as a result of activation of the immune response, which shows the specificity and affinity with the substances recognized as foreign, known as antigens. In order to carry out the immunochromatographic process, antibodies are immobilized on the carrier, which must be firstly activated. There are carriers made of natural and synthetic polymers: agarose, cellulose, dextran, polyacrylamides, polimethacrylates, as well as silica gel and porous glass. The main task of activation is to prepare the carrierx for the immobilization by the introduction of functional groups interacting with the elements of the antibody. For this purpose, the various activators like soluble and bifunctional crosslinking agents are used. There are many methods of immobilization, which, depending on the antibody-matrix interactions, are divided into physical and chemical immobilization, and depending on the orientation - random and site-directed. During the preparation of immunosorbent one should take into account the characteristics of the matrix, as well as the conditions of the activation and immobilization, which directly affect the efficiency of the bed, and consequently the performance of the chromatographic process.

6

Nowa era przeciwciał monoklonalnych

63%

Bednarek I.

Laboratorium - Przegląd Ogólnopolski

|

2006

|

tom nr 8-9

63--64

PL

Od czasu opracowania techniki fucji komórek tworzenie hybrydom produkujących przeciwciała monoklonalne stało się podstawowym źródłem syntezy wysocespecyficznych cząsteczek immunoglobulin, skierowanych przeciwko wybranemu antygenowi. Przeciwciała monoklonalne wprowadzono zarówno do badań podstawowych, diagnostyki, jak i terapii. Zastosowanie przeciwciał monoklonalnych w terapii wymusiło opracowanie bardziej wyszukanych metod syntezy - zadaniem stało się otrzymanie przeciwciał nie tylko specyficznych, ale maksymalnie zbliżonych strukturą do przeciwciał ludzkich. Tak powstały przeciwciała chimeryczne czy humanizowane, otrzymywane drogą inżynierii genetycznej.

EN

Starting from the day, when cell fusions technique was established, hybridoma cells producing monoclonal antibodies became main source of highly specific immunoglobulin directed against chosen antigen. Recently monoclonal antibodies are introduced into research area, diagnostic and therapy as well. Application of monoclonal antibodies into therapy demands approaching much more sophisicated methods of immunoglobulin synthesis. The aim is synthesis of monoclonal antibodies not only highly specific, but also structurally the closest to the structure of human antibodies. That is how using genetic engineering methods chimeric and humanized monoclonal antibodies were synthesized.

7

Immunoterapia raka płuca. Część I: immunoterapia bierna

63%

Kopiński P. , Giżycka A. , Macko M. , Chorostowska-Wynimko J.

Państwo i Społeczeństwo

|

2017

|

nr 4

89-106

PL

Podsumowano perspektywy immunoterapii w raku płuca. Wobec dotychczasowej niskiej skuteczności leczenia konwencjonalnego, wciąż poszukiwane są nowe, obiecujące narzędzia terapeutyczne. W raku płuca stosuje się immunoterapię zarówno bierną, jak i adaptatywną. W skrócie, założeniem tej strategii jest powstrzymanie ucieczki raka spod nadzoru immunologicznego, co wiąże się z mechanizmami immunoedycji przez nowotwory. W tym miejscu szczególną uwagę zwrócono na przeciwciała monoklonalne zastosowane w raku płuca, zazwyczaj jako leczenie adiuwantowe w zaawansowanych stadiach choroby. Ich celami są w pierwszej kolejności punkty kontrolne układu odpornościowego, tj. cząsteczki CTLA-4 oraz PD-1/PD-L1. Opisano wstępne wyniki badań klinicznych z użyciem takich przeciwciał monoklonalnych jak ipilimumab, nivolumab, pembrolizumab, atezolizumab, durvalumab, avelumab, cetuximab, necitumumab i nimotuzumab.

EN

Perspectives of immunotherapy in lung cancer were summarized. Due to the low effi cacy of conventional treatment, there is an increasing need to introduce new, promising therapeutical tools in disease management. Adaptive and passive immunotherapy are both used in lung cancer. In brief, the rationale of this strategy is to oppose the carcinoma immune escape mechanisms associated with tumour immunoediting. Herein, the attention was focused on monoclonal antibodies currently applied in lung cancer, usually as adjuvant therapy in advanced stages of the disease. Their targets are preferentially the immune check-points, i.e. CTLA-4, as well as PD-1/PD-L1 molecules. The preliminary results of clinical trials with the use of monoclonal antibodies such as ipilimumab, nivolumab, pembrolizumab, atezolizumab, durvalumab, avelumab, cetuximab, necitumumab and nimotuzumab were described.

8

Wielometryczna cytometria przepływowa jako nowa technika w ręku diagnosty laboratoryjnego - cz. II

63%

Sędek Ł. , Mazur B.

Laboratorium - Przegląd Ogólnopolski

|

2007

|

tom nr 4

40--46

PL

Próbka materiału poddawanego pomiarowi cytometrycznemu musi być odpowiednio przygotowana, w sposób zależny od jej rodzaju oraz od charakteru barwionych antygenów. W prawidłowo przeprowadzonym badaniu nie powinno brakować kontroli, zarówno negatywnej, jak i pozytywnej. Z analizy wyniku można uzyskać jakościowe i ilościowe informacje na temat populacji komórek i ekspresji antygenów. Parametry te są wysoce informatywne w wielu dziedzinach, takich jak hematologia, immunologia, diagnostyka medyczna, a także biofizyka, biochemia czy biologia komórki. Szybki rozwój cytometrii przepływowej w ostatnich latach i rozszerzenie wachlarza jej zastosowania są konsekwencją odkrywania nowych antygenów, barwników fluorescencyjnych i przeciwciał monoklonalnych oraz unowocześniania samych cytometrów.

EN

Flow cytometric assay requires appropriate material preparation, depending on the type of the sample and stained antigens. To determine the level of non-specific antibody binding an additional isotype control sample must be included. Flow cytometric assay produces qualitative data on cell populations and atigen expression, which is highly informative in many fields of science such as hematology, immunology, medical diagnostics, biophysics, biochemistry and cell biology. Rapid development of flow cytometry in recent time, and broadening of its appliacations are a consequence of continuous and successful chase of new antigens, fluorescent dyes, monoclonal antibodies, as well as implementation of modern technologies in fow cytometers

9

Leczenie przewlekłej białaczki limfocytowej (PBL) – - od przeszłości do teraźniejszości

63%

Gumieniczek A. , Ciseł B. , Lipska K. , Filip A. A.

Farmacja Polska

|

2020

|

tom 76

|

nr 1

47-56

EN

Chronic lymphocytic leukemia (CLL) is the most common form of leukemia in Western European countries. This disease occurs mainly in adult population at an age of over 50 years, more commonly in men. Many years of research have shown that CLL is a disease with a very diverse clinical course and variable sensitivity to treatment. Therefore, in each case of newly diagnosed CLL, the clinical stage, prognostic factors and individualized therapeutic goals should be precisely defined before the treatment initiation. Recent 50 years have been a period of significant development in the treatment of proliferative diseases of the hematopoietic and lymphatic systems. Along with dynamic development of molecular biology techniques, several new specific prognostic markers have been investigated and introduced, allowing better stratification of patients and more accurate direction of the therapy. A lot of effort has gone into searching for the next prognostic factors which allow to determine better probable life span and to implement the successful treatment. Furthermore, many preclinical and clinical studies continually extend the list of effective anticancer drugs, including these for CLL treatment. Increasingly, in addition to standard cytostatics, drugs with more selective mechanisms of action are being tested in monotherapy and new combinations. Considering the historical aspects, only a few anticancer drugs were available 50 years ago. In addition, they mainly presented the one mechanism of action directed at nucleic acids. Today, the list of effective drugs is significantly longer. In addition to typical cytostatics, it also contains drugs with selective mechanisms of action, affecting the cell life processes, their subcellular structures, signaling from outside and inside the cell, surface antigens, as well as drugs that act on the microenvironment of cancer cells and their vascularization. The aim of this paper was to show the historical background in the therapy of leukemia and summarize the current knowledge in CLL biology and treatments. The manuscript is focused on the clinical course of the disease, the main risk factors and mainly, on the available treatment strategies.

PL

Przewlekła białaczka limfocytowa (PBL) jest najczęściej występującą postacią białaczki w krajach Europy Zachodniej. Jest to choroba dotycząca przede wszystkim osób powyżej 50 roku życia, częściej mężczyzn niż kobiet. Wieloletnie badania wykazały, że PBL jest chorobą o bardzo zróżnicowanym przebiegu klinicznym i zmiennej wrażliwości na zastosowane leczenie. W związku z powyższym, w każdym przypadku nowo zdiagnozowanej PBL, przed rozpoczęciem leczenia, należy precyzyjnie określić stadium zaawansowania klinicznego, czynniki prognostyczne oraz cele terapeutyczne zindywidualizowane dla danego pacjenta. Ostatnie 50 lat to okres istotnego postępu w leczeniu chorób rozrostowych układu krwiotwórczego i chłonnego. Wraz z dynamicznym rozwojem technik biologii molekularnej pojawiły się nowe, specyficzne czynniki prognostyczne, umożliwiające lepszą stratyfikację chorych oraz dokładniejsze określenie dalszego kierunku terapii. W dalszym ciągu prowadzone są prace nad kolejnymi czynnikami umożliwiającymi określenie długości przeżycia pacjenta oraz szans powodzenia terapii. Jednocześnie prowadzone badania przedkliniczne i kliniczne wydłużają listę bardziej skutecznych leków przeciwnowotworowych, znajdujących swoje zastosowanie również w PBL. Coraz częściej obok standardowych cytostatyków pojawiają się leki o bardziej swoistym mechanizmie działania, zarówno w monoterapii, jak i w nowych połączeniach. Celem pracy było przedstawienie rysu historycznego w zakresie terapii białaczek i przegląd dotychczasowej wiedzy na temat charakterystyki i terapii PBL. W artykule zwrócono szczególną uwagę na przebieg choroby, czynniki ryzyka oraz stosowane obecnie strategie leczenia.

10

Przeciwciało monoklonalne przeciw CD20 w terapii postaci rzutowej i pierwotnie postępującej stwardnienia rozsianego – wyniki badań klinicznych III fazy

63%

Maciejowski M.

Aktualności Neurologiczne

|

2015

|

tom 15

|

nr 3

150-154

EN

Multiple sclerosis is an inflammatory and demyelinating disease of the central nervous system. Impaired cell-mediated and humoral immunity play an important role in the pathogenesis of the disease. B lymphocytes play an important role in the presentation of own antigens to T lymphocytes and in the production of pro-inflammatory cytokines and autoantibodies. In primary progressive multiple sclerosis a degenerative reaction with axonopathy and neuronal damage are predominant features. A monoclonal antibody against CD20 B lymphocytes was used in clinical studies on relapsing multiple sclerosis (OPERA I and II studies) and on primary progressive MS (ORATORIO study). A statistically significant reduction of the annualised relapse rate, clinically defined progression and contrast-enhanced T2-weighted magnetic resonance imaging lesions was demonstrated for relapsing multiple sclerosis in the group of patients treated with ocrelizumab compared to patients receiving interferon beta-1a. A statistically significant reduction of clinically defined progression, T2-weighted lesions and changes in brain volume in magnetic resonance imaging was found for primary progressive multiple sclerosis in the group of patients treated with ocrelizumab compared to placebo. The safety profile of ocrelizumab was satisfactory and was not significantly different from the profile in the control groups. It seems that ocrelizumab affects CD20 B lymphocytes in a clinically beneficial way and that phase 3 clinical study results may be the basis for its registration and common use in clinical practice.

PL

Stwardnienie rozsiane to zapalno-demielinizacyjna choroba ośrodkowego układu nerwowego, w której patogenezie istotną rolę odgrywają zaburzenia odpowiedzi immunologicznej komórkowej i humoralnej. Rola limfocytów B jest istotna w prezentacji własnych antygenów komórkom T, produkcji prozapalnych cytokin i autoprzeciwciał. W postaci pierwotnie postępującej stwardnienia rozsianego dominuje odczyn zwyrodnieniowy z aksonopatią i uszkodzeniem neuronalnym. Przeciwciało monoklonalne przeciw limfocytom B CD20 zostało zastosowane w badaniach klinicznych dotyczących postaci rzutowej (OPERA I, II) i pierwotnie postępującej (ORATORIO). W postaci rzutowej wykazano istotną statystycznie redukcję rocznego wskaźnika rzutów, klinicznie potwierdzonej progresji, zmian wzmacniających się po podaniu kontrastu i zmian w sekwencji T2 w obrazowaniu metodą rezonansu magnetycznego w grupie chorych leczonych okrelizumabem w porównaniu z grupą pacjentów otrzymujących interferon beta-1a. W postaci pierwotnie postępującej stwierdzono istotną statystycznie redukcję klinicznie potwierdzonej progresji, zmian w sekwencji T2 i objętości mózgu w badaniu rezonansu magnetycznego w grupie leczonych okrelizumabem w stosunku do placebo. Profil bezpieczeństwa okrelizumabu był zadowalający i nie różnił się znacząco od profilu w grupach kontrolnych. Wydaje się, że wpływ leku na limfocyty B CD20 przynosi korzyść kliniczną oraz że wyniki badań III fazy mogą być podstawą do rejestracji i szerokiego stosowania okrelizumabu w praktyce klinicznej.

11

Przeciwciała monoklonalne w regulacji transdukcji sygnału receptora naskórkowego czynnika wzrostu (EGFR) w komórkach nowotworowych

63%

Kampa R. P. , Sypniewski D. , Bednarek I.

Annales Academiae Medicae Silesiensis

|

2018

|

nr 72

12-20

EN

In recent years intensive research has been dedicated to the Epidermal Growth Factor Receptor (EGFR) due to its significant role in the pathogenesis of malignant tumors. In many types of cancers intracellular pathways modulated by EGFR have been identified as crucial factors influencing tumor survival and development. On the other hand, EGFR has also been shown to be a promising molecular target for potential therapeutic agents. Attempts to modify the signal transduction exerted by EGF have been made either by blocking the activity of certain elements of the EGFR pathway or by direct inhibition of the EGF receptor itself. It has also been demonstrated that the use of monoclonal antibodies to block the EGF receptor increases the effectiveness of conventional anticancer agents such as cisplatin. Thus, many anticancer therapies based on inhibitors of the selected components of the EGFR signaling pathway have been established, and many of them apply monoclonal antibodies.

PL

Receptor naskórkowego czynnika wzrostu EGFR (Epidermal Growth Factor Receptor), ze względu na jego ważny udział w patogenezie nowotworów złośliwych, jest obiektem intensywnych badań naukowych ostatnich lat. W wielu typach nowotworów wewnątrzkomórkowe szlaki sygnalizacyjne pobudzane przez EGFR mają wręcz kluczowe znaczenie w ich rozwoju. Z drugiej strony wykazano, iż EGFR może stanowić bardzo obiecujący punkt uchwytu dla czynników terapeutycznych. Podjęto próby modyfikacji transdukcji sygnału przekazywanego przez aktywny EGFR wewnątrz komórek poprzez blokowanie aktywności elementów tego szlaku bądź samego receptora. Wykazano też, że blokowanie receptora EGFR przez przeciwciała monoklonalne podwyższa efektywność stosowanych w terapii kon-wencjonalnych czynników przeciwnowotworowych, np. cisplatyny. Dodatkowo opracowano wiele terapii przeciwno-wotworowych opierając się na zastosowaniu inhibitorów wybranych, kluczowych składowych szlaku sygnalizacyj-nego EGFR, z których wiele bazuje na zastosowaniu przeciwciał monoklonalnych.

12

Wieloparametryczna cytometria przepływowa jako nowa technika w ręku diagnosty laboratoryjnego. Część I

63%

Sędek Ł. , Mazur B.

Laboratorium - Przegląd Ogólnopolski

|

2007

|

tom nr 3

45--48

PL

Cytometria przepływowa to wysoce specjalistyczna metoda analityczna, umożliwiająca jednoczesny pomiar wielu biochemicznych i biofizycznych, właściwości zawieszonych w cieczy komórek i/lub ich składowych. Technika opiera się na zastosowaniu przeciwciał monoklonalnych sprzężonych z barwnikami fluorescencyjnymi. Pomiar cytometryczny polega na analizie światła rozproszonego przez komórki oraz fluorescencji emitowanej na skutek wzbudzenia barwników. Informuje on o ich wielkości, wewnętrznej złożoności (ziarnistości) oraz ich składzie antygenowym. W skład cytometru przepływowego wchodzi układ ciśnieniowo-cieczowy, optyczny ze źródłem światła (laserem) oraz elektroniczny. Cytometry wyposażone są w przynajmniej jeden laser, emitujący światło o określonej długości fali. Liczba laserów determinuje maksymalną liczbę barwników fluorescencyjnych, jakie mogą być jednocześnie użyte. Podstawą przeprowadzenia adekwatnych pomiarów jest prawidłowa kalibracja aparatu oraz staranna kontrola jakości jego pracy.

EN

Flow cytometry is a highly specific analytical technique enabling simultaneous measurement of many biochemical and biophysical properties of cells or their fragments. The technique is based on application of monoclonal antibodies conjugated with fluorescent dyes. Flow cytometric assay relies on analysis of tight scattered on the cells as well as fluerescences emitted by excited dyes. This gives an idea about cell size, their internal complexity and antigen expression. Flow cytometers consist of three main systems: fluidics, optics with light source (laser) and electrincs. Flow cytometers are equipped in at least one laser emmiting light of particular wave lenght. The number of lasers determines the maximum number of fluorescent dyes to be used at the same time. The key to obtain adequate results is proper calibration and conscientious quality control.

13

Colon cancer – new strategies of treatment

51%

Międzybrodzka A. , Gmyrek J. , Cieślar G. , Kawczyk-Krupka A.

Annales Academiae Medicae Silesiensis

|

2019

|

nr 73

266-273

EN

Colon cancer is one of the most frequent causes of death in the world. Despite the easily accessible diagnostic tools, the disease is still diagnosed at its advanced stage, when radical treatment is no longer possible and only palliative therapy can be provided. Cancer recurrence, which worsens the patient’s prognosis, is a separate problem. Currently, scientists are seeking modern, multidirectional treatment methods, which would enable the inhibition of neoplasia, elongation of patients’ lives and improvement in their quality. Immunotherapy and photodynamic therapy seem to be promising as they provide good results, also at advanced stages of cancer. Due to its cytotoxic and immunomodulating effect, photodynamic therapy exhibits an antineoplastic effect. Using monoclonal antibodies in the targeted therapy of colon cancer is a new, promising concept, which requires further studies.

PL

Rak jelita grubego jest jedną z najczęstszych przyczyn zgonów na świecie. Pomimo łatwo dostępnych narzędzi diagnostycznych nadal często rozpoznawany jest w stadium zaawansowanym, kiedy niejednokrotnie nie ma już możliwości leczenia radykalnego i pozostaje jedynie terapia paliatywna. Odrębnym problemem jest wznowa nowotworu, pogarszająca rokowanie pacjenta. Współcześnie poszukuje się nowoczesnych, wielokierunkowych metod leczniczych, które pozwoliłyby zahamować proces nowotworzenia, wydłużyć życie chorych i poprawić jego jakość. Obiecującym kierunkiem badań okazują się immunoterapia oraz terapia fotodynamiczna, które dają pomyślne wyniki również w zaawansowanych stadiach raka. Terapia fotodynamiczna wykazuje działanie przeciwnowotworowe poprzez efekt cytotoksyczny oraz immunomodulujący. Zastosowanie przeciwciał monoklonalnych w celowanej terapii raka jelita grubego jest nową, dobrze rokującą koncepcją wymagającą dalszych badań.

14

Rozwój nowych terapii stwardnienia rozsianego

51%

Gierach P. , Juszczak M. , Głąbiński A.

Aktualności Neurologiczne

|

2009

|

tom 9

|

nr 2

132-139

EN

New insights into the complex immunopathogenesis of multiple sclerosis (MS) have led to a development of the promising new therapeutic strategies for this disease during the last 15 years. In that time a number of the novel potential therapeutics have been identified. In this article the present state of therapy of MS is reviewed and the special attention is given to clinical trials performed on natalizumab, rituximab, alemtuzumab, cladribine, fingolimod, teriflunomide, laquinimod and fumarate. Currently available immunomodulatory therapies have been helpful for many MS patients, but for patients not improving on this treatment, the search for new drugs is necessary. Among monoclonal antibodies (MAbs) only natalizumab is approved so far for treatment of MS, but the other analysed MAbs are also very promising. The AFFIRM and SENTINEL studies showed that natalizumab is effective both in monotherapy and in combination with interferon β- 1a (IFN β- 1a) in patients with relapsing- remitting multiple sclerosis (RRMS). Long- term therapy with rituximab – another MAb – appears safe and effective in some patients with RRMS. In patients with early RRMS, alemtuzumab was more effective than IFN β- 1a. Additionally to MAbs, oral drugs gain the major attention in MS therapy recently. One of them, cladribine, may be a promising agent for refractory patients with secondary progressive MS (SPMS). New studies suggest that fingolimod (FTY720), another potential oral drug for MS, may be more effective than currently available treatments. MS patients receiving the low dose of fingolimod experienced a 52% reduction and patients on the higher dose showed a 38% reduction of the number of relapses. Treatment of RRMS with two different doses of teriflunomide was associated with reduced number of active MRI lesions, the higher dose was associated with reduced progression of disability in RRMS. The oral laquinimod was also effective in suppression of the development of active MRI lesions in RRMS. Similarly oral fumarate (BG00012) given three times daily reduced by 69% the mean number of the new Gd+ lesions and reduced the annualised relapse rate by 32% in RRMS. All this data suggest that in the nearest future several new, more effective drugs will be introduced to therapy of MS.

PL

Stały postęp w poznawaniu patogenezy stwardnienia rozsianego (łac. sclerosis multiplex, SM) doprowadził w ciągu ostatnich 15 lat do rozwoju nowych obiecujących terapii tej choroby. W niniejszej pracy został przedstawiony aktualny stan wiedzy na temat potencjalnych nowych leków badanych w kierunku ich przydatności do leczenia SM. Szczególną uwagę poświęcono badaniom klinicznym prowadzonym z zastosowaniem w terapii SM natalizumabu, rytuksymabu, alemtuzumabu, kladrybiny, fingolimodu, teryflunomidu, lakwinimodu oraz fumaranu. Obecnie dostępne terapie lekami immunomodulującymi są pomocne w leczeniu wielu pacjentów z SM, jednak dla tych chorych, którym nie pomogły, konieczne jest poszukiwanie nowych leków. Spośród przeciwciał monoklonalnych jak dotąd jedynie natalizumab jest lekiem zarejestrowanym do leczenia SM, jednakże pozostałe badane obecnie przeciwciała monoklonalne zapowiadają się również bardzo obiecująco. Badania kliniczne AFFIRM i SENTINEL z natalizumabem potwierdziły jego skuteczność u pacjentów z postacią rzutowo- remisyjną SM (RRMS) zarówno w monoterapii, jak i terapii złożonej z interferonem β- 1a. Długoterminowa terapia rytuksymabem, kolejnym przeciwciałem monoklonalnym, wydaje się skuteczna i bezpieczna u niektórych chorych z RRMS. Wśród pacjentów z wczesnym RRMS alemtuzumab był bardziej skuteczny od interferonu β- 1a. Oprócz przeciwciał monoklonalnych coraz większe znaczenie w leczeniu SM zyskują leki doustne. Jeden z nich – kladrybina – może w przyszłości stanowić alternatywę dla pacjentów z postacią wtórnie postępującą SM opornych na dotychczasowe leczenie. Nowe badania sugerują, że FTY 720, kolejny badany w SM lek doustny, może być bardziej skuteczny niż leki dotychczas dostępne. Wśród chorych z SM otrzymujących niską dawkę leku zaobserwowano redukcję rzutów choroby o 52%, u pacjentów z wyższą dawką o 38%. Dwie różne dawki teryflunomidu redukowały liczbę aktywnych ognisk w MRI, a wyższa dawka spowalniała postęp niesprawności u pacjentów z postacią RRMS. Lakwinimod był skuteczny w hamowaniu rozwoju aktywnych ognisk w MRI u pacjentów z postacią RRMS. Podobnie doustny fumaran (BG00012) przyjmowany 3 razy dziennie redukował liczbę ognisk wzmacniających się po podaniu gadoliny o 69% i roczny czas do wystąpienia rzutu o 32% u pacjentów z RRMS. Wszystkie przedstawione dane wskazują, że w najbliższej przyszłości do terapii SM zostanie wprowadzonych kilka nowych i bardziej skutecznych leków.

15

Przeciwciała monoklonalne w leczeniu modyfikującym przebieg postaci remitująco-rzutowej stwardnienia rozsianego – stan obecny a perspektywy na przyszłość

44%

Sarnecki K. , Stadnik M. , Krysiak R. , Okopień B.

Aktualności Neurologiczne

|

2012

|

tom 12

|

nr 1

30-39

EN

Recent studies indicate that relapsing-remitting subtype is the most common form of multiple sclerosis in Poland and that monoclonal antibodies appear to be an important option for patients not responding to first-line therapy with interferon beta or glatiramer acetate. The aim of such an immunomodulating therapy is to arrest progression of disease at its early phase, when inflammation predominates over neurodegeneration, i.e. at the time when chances for a therapeutic success are maximal, at least in theory. Currently available monoclonal antibodies, e.g. natalizumab, daclizumab, alemtuzumab and rituximab which inhibit immune cells, significantly reduce the size and number of lesions visualized by magnetic resonance imaging. Furthermore, by decreasing severity and frequency of relapses, they have a favourable effect on the patients’ clinical condition. The only exception is ustekinumab, which proved ineffective in this setting.Decision to start second-line drugs – in SM this means monoclonal antibodies – should be based on the patient’s general condition and coexisting diseases. In Poland only one antibody – natalizumab (Tysabri) has been registered in this indication, while the others are currently at the phase of clinical trials. Recently published data indicate that sometimes their use (natalizumab, rituximab) may have serious adverse effects, particularly development of progressive multifocal leukoencephalopathy. Use of alemtuzumab is associated with a high risk of autoimmune disorders, mainly of the thyroid. The aim of this article is a review of currently published clinical trials concerning the effectiveness of monoclonal antibodies in the treatment of relapsing-remitting subtype of multiple sclerosis, with a special emphasis on their adverse effects.

PL

W świetle badań ostatnich lat postać remitująco-rzutowa jest najczęściej rozpoznawaną odmianą stwardnienia rozsianego w Polsce, a przeciwciała monoklonalne są istotną alternatywą dla tych pacjentów, u których nieskuteczna okazuje się terapia pierwszego rzutu interferonem beta lub octanem glatirameru. Celem takiego leczenia immunomodulacyjnego jest ograniczenie postępu choroby na jej wczesnym etapie, w którym dominuje głównie komponenta zapalna nad zmianami neurodegeneracyjnymi, a więc w momencie, gdy prawdopodobieństwo osiągnięcia efektu terapeutycznego jest największe, przynajmniej teoretycznie. Obecnie przeciwciała monoklonalne, takie jak natalizumab, daklizumab, alemtuzumab i rituksymab, osłabiając na odpowiednim etapie aktywność komórek układu odpornościowego, skutecznie zmniejszają wielkość lub liczbę zmian w obrazie rezonansu magnetycznego mózgu. Ponadto ograniczając nawroty choroby, mają pozytywny wpływ na stan kliniczny pacjentów. Jedynym odstępstwem od tej reguły okazuje się ustekinumab, który nie wykazuje efektywności w terapii. Decyzje o włączeniu leków drugiego rzutu, jakimi są przeciwciała monoklonalne w stwardnieniu rozsianym, powinno się podejmować w oparciu o stan ogólny pacjenta i jego choroby towarzyszące. W Polsce jest zarejestrowany tylko jeden z wyżej wymienionych terapeutyków – natalizumab (Tysabri), pozostałe znajdują się w fazie badań klinicznych. Z ostatnich danych wynika, że niekiedy terapia tymi lekami (natalizumab, rytuksymab) pociąga za sobą groźne w skutkach działania niepożądane, zwłaszcza możliwość pojawienia się postępującej wieloogniskowej leukoencefalopatii mózgu. W przypadku stosowania alemtuzumabu istnieje z kolei duża skłonność do wywoływania zaburzeń autoimmunologicznych, głównie tarczycy. Celem niniejszej pracy jest podsumowanie aktualnych danych z badań klinicznych nad skutecznością przeciwciał monoklonalnych w leczeniu postaci remitująco-rzutowej stwardnienia rozsianego, z jednoczesnym uwzględnieniem działań niepożądanych.