Wyniki wyszukiwania - Biblioteka Nauki

1

Dziedzictwo śmierci — Ricoeur i Derrida

100%

Idziak U.

|

tom 1

|

nr 2

291-300

PL

Autorka artykułu zestawia ze sobą dwie próby przeciwstawienia się koncepcji Sein zum Tode Heideggera (przeżycie Jacquesa Derridy oraz „żyć aż do śmierci” Paula Ricoeura). Ich pozorna bliskość (deklarowana przez Ricoeura) jest inspiracją do dyskusji na temat pozytywności Derridiańskiej dekonstrukcji. Ricoeurowskie rozumienie życia wydaje się uniemożliwiać zrozumienie dekonstrukcji jako wierności innemu nie w jego tożsamości, lecz różnicy.

2

Factors influencing the survival of recipients after heart transplantation: a five-year retrospective study

86%

Milaniak I. , Wierzbicki K. , Przybyłowski P.

|

nr 1

55-70

PL

Wprowadzenie: Przeszczepienie serca pozostaje standardem postępowania w leczeniu schyłkowej niewydolności serca. Ocena wyników przeszczepu serca, w tym śmiertelności i jej czynników prognostycznych, jest bardzo ważna dla ośrodków transplantacyjnych. Celem pracy jest zbadanie możliwego wpływu jakości życia, objawów depresyjnych, optymizmu, poczucia własnej skuteczności oraz danych medycznych na przeżycie wśród biorców serca w 5-letnim okresie obserwacji. Materiał i metody: Badaniem objęto 131 biorców przeszczepu serca. Funkcjonowanie psychologiczne i jakość życia oceniano za pomocą samoopisowych skal (Inwentarz Depresji Becka, Test Orientacji Życiowej, Skala Uogólnionej Własnej Skuteczności oraz Jakość Życia Światowej Organizacji Zdrowia). Dane kliniczne uzyskano z elektronicznego rekordu pacjenta. Wyniki: W okresie obserwacji o medianie 5 lat zmarło 24% pacjentów. Wystąpienie choroby naczyniowej graftu dwukrotnie zwiększało ryzyko zgonu w badanej populacji (HR = 2,17 [1,066, 14,446], p = 0,032). U pacjentów z rozpoznaną niewydolnością serca w skali NYHA II–IV ryzyko zgonu pacjentów było dwukrotnie wyższe (HR = 2,18 [1,043, 4,578], p = 0,037) w porównaniu z oceną NYHA I. Wnioski: Ani jakość życia, ani czynniki psychologiczne nie były związane z 5-letnim przeżyciem. Jedynie waskulopatia tętnic wieńcowych i wyższa skala NYHA po przeszczepieniu serca były niezależnymi predyktorami 5-letniej śmiertelności wśród biorców serca.

EN

Introduction: Cardiac transplantation remains the standard procedure for patients with end-stage heart failure. Assessing the outcomes of heart transplantation, including mortality and its predictors, is highly important for transplant centers. The aim of this study is to explore the possible influence of the quality of life, depressive symptoms, optimism, self-efficacy, and medical data on survival among heart transplant recipients over a five-year observational period. Material and methods: 131 heart transplant recipients were included in this study. Psychological functioning and quality of life were assessed using self-reported measures (Beck Depression Inventory, Life Orientation Test, General Self Efficacy Scale, and World Health Organization Quality of Life). Clinical data were obtained from an electronic health record. Results: During a median follow-up of five years, 24% of patients died. The occurrence of vascular graft disease increased the risk of death twofold in the population studied (HR = 2.17 [1.066, 14.446], p = 0.032). In the patients diagnosed with heart failure on the NYHA scale, the risk of death for patients with a NYHA rating of II–IV was twice as high (HR = 2.18 [1.043, 4.578], p = 0.037) compared with a NYHA rating of I. Conclusions: Neither the quality of life nor psychological factors were associated with five-year survival. Only coronary artery vasculopathy and having a higher NYHA scale rating following heart transplantation were independently predictive of five-year mortality among heart transplant recipients.

3

THE CENTRALITY OF LIVED EXPERIENCE IN WOJTYLA’S ACCOUNT OF THE PERSON

44%

Savage D.

Roczniki Filozoficzne

|

2013

|

tom 61

|

nr 4

19-51

PL

Niniejszy artykuł ma na celu przybliżenie kluczowej roli przeżycia w Karola Wojtyły koncepcji osoby, a także określenie jego znaczenia dla filozofii oraz ludzkiej praxis w perspektywie współczesności. W sposób szczególny autorka precyzuje przekonanie Wojtyły, że „kategoria przeżycia musi odnaleźć swe miejsce w antropologii i w etyce, co więcej – musi do pewnego stopnia stanąć w centrum uwagi odnośnych interpretacji”. Artykuł dąży do przywrócenia właściwej wizji zadań filozofii; według Karola Wojtyły, jeśli fundamentalną rolą filozofii jest uzdrowienie naszej kultury, nie mamy innego wyboru, jak podkreślić znaczenie podmiotowości ludzkiej osoby, czego wymogiem jest jednak wyzwanie do podjęcia analizy rzeczywistości ludzkiego przeżycia. Artykuł analizuje argumentację Wojtyły, że problem ludzkiej podmiotowości stanowi sedno debaty dotyczącej osoby ludzkiej. Wyraża przekonanie, że jego rozwiązanie pozwala przezwyciężyć napięcie, jakie ujawniło się w dziejach antropologii i epistemologii, między „obiektywistyczną” lub ontologiczną wizją ludzkiego bytu oraz „subiektywizmem”, często łączonym z filozofią świadomości, a także ich następstwami, czyli realizmem i idealizmem.

EN

The aim of this paper is to illuminate the centrality of lived experience in Karol Wojytla’s account of the person and identify its significance for philosophy and praxis in the contemporary period. Specifically the author intends to pursue the meaning of Wojtyla’s claim that “the category of lived experience must have a place in anthropology and ethics—and somehow be at the center of their respective interpretations.” The paper seeks to recover an important insight into the task of philo- sophy: according to Karol Wojtyla, if philosophy is to perform its essential function in the recovery of our culture, we have no choice but to turn our attention to the subjectivity of human persons— and this can only be done by taking up the somewhat risky challenge of studying the reality of lived human experience. The paper will analyze Wojtyla’s argument that the problem of human sub- jectivity is at the epicenter of debates about the human person and will argue that his solution reconciles the dilemma posed by the historical antinomies that have characterized anthropology and epistemology, viz., the “objective” or ontological view of the human being and the “subjectivism” often associated with the philosophy of consciousness, and their corollaries, realism and idealism. At least in the English speaking context, where the validity of individual experience has risen to the level of almost dogmatic significance for social and political life, Father Wojtyla’s claim appears either to have gone unnoticed or to have been rejected. And perhaps, at least on the surface, this is not without reason. The modern interest in human subjectivity is blamed for many contemporary aladies, including subjectivism, relativism and the pride of place now given to any individual point of view, no matter how ill informed. Claims about the existence of truth or an objective moral order often cannot find a foothold when confronted with the argument that such realities do not resonate with a particular individual’s personal “experience.” The priority given to subjective personal experience in determining what constitutes right thinking and moral human behavior, assuming that question is even asked, is now a commonplace assumption; it is something alternately deplored or celebrated both by intellectuals and the “man on the street.” Given this situation, that a philosopher of Father Wojtyla’s stature and obvious moral authority should make such an argument is a matter of critical importance, especially for those who seek to ground human action in objective moral norms in an era where an arguably flawed account of human subjectivity clearly has taken center stage. The paper shows that Wojtyla is not adverting to experience as an adjunct to moral relativism or personal preference as an approach to questions of the true and the good. On the contrary, the author shows that the philosopher Karol Wojtyla provides a way to remain grounded in the metaphysical and ontological categories that not only comprise our intellectual heritage, but refer to real and profound truths, while simultaneously accounting for the subjectivity and dynamism of the person. The paper concludes with an argument that this account provides a key hermeneutical device for understanding the enormous importance of the work of Pope John Paul II.