Wyniki wyszukiwania - Biblioteka Nauki

1

100%

Łuszczykiewicz P. , Pracownia Komunikacji Medialnej I. F. P. , Piotr Łuszczykiewicz – urodził się 28 maja 1964 roku. Ukończył studia magisterskie na Uniwersytecie Łódzkim d. w. I. B. L. P. , e-mail: pluszcz@amu.edu.pl

|

tom 26

|

nr 4

EN

The article attempts to argue that Tuwim’s personality and work can be explained by looking into his early childhood and writing. It is definitely the period inadequately explored by critics. The author discusses key moments in the poet’s biography and most crucial elements of his work, paying particular attention to controversies triggered by some texts and themes in his writing. The article also focuses on the analysis of conflicts that Tuwim suffered from in his life. Tuwim’s strategy of provocation is also taken under scrutiny. The article presents Tuwim’s poetry as a lasting contribution to Polish literature and as a body of work which manages to resist ideological readings.

2

Thomas Bernhard als Heimatdichter?

72%

Torzewska K.

|

2013

|

nr 7

193-201

EN

In this article I try to answer the question, which attitude an Austrian writer Thomas Bernhard to Austria has had. Can we call him an Austrian or an anti-Austrian writer? My analysis is based on his famous compositions like: ,,Heldenplatz” , ,,Suterena: Wyzwolenie”, ,,Chłód. Izolacja“ and ,, Autobiografie”. It must be emphasized, that Bernhard`s attitude to Austria was very ambiguous and ambivalent. On the one hand he very often criticized Austria and A ustrian society. He charged this society with hypocrisy. He criticized an Austrian catholic church; he often compared Jesus Christ with Adolf Hitler. Bernhard attacked Austrian politicians too, he criticized their deceitfulness. On the other hand he loved Austria and he was emotionally attached with this country. In his works he often used different forms of expression like: excess, comparison, repetition, because he wanted to provoke, to expose Austrian shortcomings and to break taboos. He wanted to debunk an ideal image of this country. Concluded: we can`t unambiguously say, that Bernhard was an Austrian writer. He was an universal writer.

PL

W artykule podjęto próbę odpowiedzi na pytanie, jaki był stosunek pisarza Thomasa Bernharda do Austrii i czy można go uznać za pisarza austriackiego czy może antyaustriackiego. Analizę oparto na dziełach ,,Plac Bohaterów”, ,,Suterena: Wyzwolenie”, ,,Chłód. Izolacja“ i ,, Autobiografie”. Wynika z tego stosunek pisarza do Austrii, który był dość niejednoznaczny i ambiwalentny. Z jednej strony Bernhard bardzo krytykował Austrię i społeczeństwo austriackie, zarzucając mu m.in. zakłamanie. Krytyki nie uniknęły także takie austriackie instytucje jak: Kościół Katolicki, gdzie Bernhard Jezusa Chrystusa nierzadko porównywał do Hitlera. Pisarz atakował też polityków, zarzucając im hipokryzję. Paradoksalnie jednak z drugiej strony Bernhard kochał Austrię i był z nią emocjonalnie związany. W swoich dziełach używał ostrych środków wyrazu takich jak: przesada, porównanie, wyolbrzymianie, powtórzenia, po to by sprowokować, zdemaskować austriackie wady narodowe, przełamać tabu i zdemitologizować obraz tego kraju. Mylą się jednak ci, którzy jednoznacznie chcieliby uznać Bernharda za pisarza narodowego. Bernhard nigdy bowiem nie należał do Austrii, jest on pisarzem ponadaustriackim, a zatem uniwersalnym.

3

Czytanie skandalu. Na marginesie polskiej prozy po 2000 roku

72%

Hanik K.

|

nr 1

1-14

EN

Katarzyna Hanik’s aim in this article is to analyze the tactics used by contemporary authors confronting taboos related to the authority status of the fiction writer. While various critical approaches have already freed writers from numerous expectations, many Polish readers continue to associate the writer with a particular fixed set of attitudes, rooted in the obligation to represent the social and cultural rank of his or her craft. Hanik asks why some authors decide to use one of the most effective and at the same time dangerous marketing tools, which is that of scandal. She describes the two exceptionally controversial figures of the Polish literary market of recent decades: Blanka Lipińska and Michał Witkowski. She focuses on these two authors’ self-referential statements, in which they have commented on their controversial work and the choice of a provocative persona as their image. Knowing how easy it is to be labelled a “scandalmonger” by Polish audiences, the authors try to intercept the language of scandal and use it to emphasize the Promethean or innovative nature of their actions. In this way their conduct and writing practice can be construed as rebelliousness and courage. They also tend to question the validity of the status and the imposed “role” of the writer as a way of shedding this constricting label and manifesting their maturity as authors. Further, Hanik addresses the issue of the inevitability of certain changes in the publishing market. Finally, she raises the question of whether the Polish writer belongs to the alluring “celebrity” culture. Her considerations are located within the areas of literary studies and literary criticism.

PL

Celem niniejszego artykułu jest analiza taktyk stosowanych przez współczesnych autorów mierzących się z tabu powiązanym z przypisywanym im autorytetem pisarza. Podczas gdy różnorakie ujęcia krytyczne zwolniły już osobę pisarza z rozlicznych oczekiwań, w rozumieniu wielu polskich odbiorców wciąż pozostaje on utożsamiany ze swoistym nienaruszalnym zbiorem postaw wynikających z konieczności reprezentowania rangi swego rzemiosła. Autorka bada podejście i refleksję czytelnika niebędącego literaturoznawcą ani osobą ściśle obeznaną z rynkiem literackim, a więc mogącą uznawać pisarza za autorytet, któremu nie wypada być kontrowersyjnym. W artykule postawione zostają pytania o to, w jaki sposób i dlaczego autorzy decydują się posłużyć jednym z najbardziej skutecznych, a zarazem niebezpiecznych narzędzi marketingowych, jakim jest skandal. Refleksja dotyczy dwóch wyjątkowo kontrowersyjnych postaci polskiego rynku literackiego ostatnich dekad: Blanki Lipińskiej i Michała Witkowskiego. Analizie poddano głównie ich wypowiedzi autotematyczne, w których ustosunkowywali się zarówno do swej kontrowersyjnej twórczości, jak i obranej na pewnym etapie prowokacyjnej persony, swoistego image’u. Wiedząc, jak łatwo zostać uznanym przez grono polskich odbiorców za „skandalistę”, pisarze starają się przejąć język skandalu i posłużyć się nim, by podkreślić prometejski lub nowatorski charakter swoich poczynań i zagwarantować powiązanie własnej praktyki pisarskiej i postępowania z bezkompromisowością oraz odwagą. Niejednokrotnie kwestionują też status i rolę pisarza, traktując rezygnację z owego ograniczającego tytułu jako przejaw dojrzałości. Autorka zadaje ponadto pytanie o nieuchronność pewnych zmian i stosunek doń przejawiany przez polskich odbiorców kultury i literatury oraz o miejsce polskiego pisarza w przestrzeni „celebryckiej”. Tekst mieści się w obrębie literaturoznawstwa i krytyki literackiej.

4

Spór sądowy pomiędzy Václavem Hankou a Davidem Kuhem w świetle działań austriackiej policji przeciwko czeskim budzicielom narodowym

72%

Spyra A.

|

nr 1

EN

This essay presents the activity of the Austrian secret police that led to legal action being taken up in 1859. That year, Václav Hanka sued David Kuh, the founder and editor of the Prague newspaper “Tagesbote aus Böhmen”, for defamation, after the latter published a series of anonymous articles in his paper, accusing Hanka of forging The Queen’s Court Manuscript and The Green Mountain Manuscript. For several decades, both works influenced the shaping of the Czech political nation, and as it later transpired, the Austrian police were behind the attacks on their authenticity. Further piquancy is added by the fact that thirty years later, Hanka was indeed recognised as the author of the aforementioned manuscripts.

PL

Artykuł prezentuje działania austriackiej tajnej policji, które doprowadziły do tego, że w roku 1859 Václav Hanka pozwał Davida Kuha, wydawcę praskiej gazety „Tagesbote aus Böhmen”, o to, że ten naruszył jego dobre imię, publikując w swojej gazecie serię anonimowych artykułów zarzucających mu, że sfałszował on rękopisy królowodworski i zielonogórski. Oba dzieła przez kilka dziesięcioleci miały wpływ na kształtowanie się ówczesnego politycznego narodu czeskiego, a za tym atakiem na ich prawdziwość, jak się później okazało, stała austriacka policja. Pikanterii sprawie dodaje fakt, że trzydzieści lat później Hanka rzeczywiście został uznany za autora wspomnianych rękopisów.

5

Blaski i cienie prowokacji jako narzędzia dialogu i edukacji w awangardowej sztuce współczesnej

72%

Ciążela A.

|

nr 2 (23)

135-154

PL

We współczesnej kulturze prowokacja artystyczna należy do zjawisk oczywistych. Staje się ona narzędziem dialogu i edukacji wykorzystywanym przez artystów do wychowawczego oddziaływania na publiczność. Zjawisko to nie jest bynajmniej nowe, sięga swoimi korzeniami epoki romantyzmu. Nie jest ono również jednorodne. Na jego współczesny kształt składają się różne tradycje: prowokacji jako narzędzia zmiany gustów estetycznych i prowokacji jako narzędzia zmiany społecznej. Prowadzą one do coraz większego zużycia się potencjału prowokacji jako efektywnej strategii działalności artystycznej i pytania, w jakim kierunku pójdzie sztuka awangardowa porzucając dotychczasowe formuły.

EN

In the contemporary culture artistic provocation is a common phenomenon. It becomes an instrument of dialogue and education used by artists for educational infl uence on the audience. This phenomenon is by no means new, dating back to the Romantic period. It is not homogeneous either. Its contemporary shape is made up of different traditions: provocation as a tool to change aesthetic tastes and provocation as a tool for social change. They lead to an ever-increasing use of the potential of provocation as an effective strategy of artistic activity and the question of which direction the avant-garde will go, rejecting all the existing formulas.

6

Granice dozwolonej prowokacji w świetle art. 24 k.k.

72%

Tumidalska M.

|

nr 2

213-224

EN

The institution of provocation in criminal law is an extremely interesting phenomenon, for it may refer both to people who do not perform any public functions as well as to people who hold such a position. In this perspective, it was necessary to indicate in the article the origin of the word provocation and its etymology. Therefore, one conducted an analysis of various definitions and their components. One also indicated the origin of the eponymous institution and the examples manifested in international body of rulings. In a description of such phenomena as provocation, it is necessary to indicate the responsibility of the person who commits the offence(s) mentioned in Art. 24 of the Penal Code. An interesting element has to do with the indication – in one of the subchapters – of the utilisation of provocation in operation- and situation assessment-related activities, which are a result of the act of law about the Police and about other services. Finally, one should ask oneself the question about the extent to which one may shift the application of regulations about responsibility, considering the catalogue of institutions which may employ such technique(s)? Therefore, should not one delimit the scope of the competence of organs such as the Public Prosecutor General/Minister of Justice, in order to enhance the efficiency of the system which was mentioned above? The conclusion of the article constitutes an attempt at answering the question about the aforementioned questions and to consider the plausibility of the combining these positions in the context of the subject which is discussed.

7

Problems Connected With the Issue of Using Provocation as a Way to Expose Paedophilia Crimes

58%

Sosik R.

|

tom 26

|

nr 4

EN

The number of citizen’s arrests on alleged paedophiles has recently distinctly increased. Those alleged paedophiles were establishing an on-line contact with adult provocateurs and were trying to meet them in sexual aim, whilst they were having a mistaken belief that their interlocutor was underaged. Civil provocations are not entirely described by the criminal code in force, hence using them entails legal consequences if certain rules of behaviour are violated. Therefore, it seems that it is necessary to introduce changes to the criminal code, prohibiting any form of provocation, including the institution of passive provocation, undefined by the current criminal code. Additionally, in the present thesis I attempt to prove that the victim of an adult provocateur, i.e. the alleged paedophile, in the course of the provocation, does not commit any legally forbidden activity.

PL

W ostatnim czasie coraz bardziej popularne stały się „obywatelskie ujęcia” rzekomych pedofili, którzy za pośrednictwem internetowych komunikatorów umawiali się z prowokatorami na spotkania w celach seksualnych, będąc błędnie przekonanymi o fakcie rozmowy z osobą nieletnią. Prowokacje obywatelskie nie są wyraźnie określone w obowiązującym prawie karnym, a ich stosowanie rodzi niebezpieczeństwo wykroczenia poza prawnie dopuszczalne ramy zachowań. W związku z tym wydaje się zachodzić konieczność wprowadzenia zmian do art. 24 Kodeksu karnego dotyczących zakazu stosowania wszelkich form prowokacji, w tym niepenalizowanej obecnie prowokacji pasywnej. Ponadto w niniejszym artykule wykażę, że ofiara dorosłego prowokatora (czyli domniemany pedofil) w toku prowokacji nie popełnia żadnego czynu zagrożonego pod groźbą kary obecnie obowiązującej ustawy.