Wyniki wyszukiwania - Biblioteka Nauki

Nowa wersja platformy, zawierająca wyłącznie zasoby pełnotekstowe, jest już dostępna.
Przejdź na https://bibliotekanauki.pl

Ograniczanie wyników

Znaleziono wyników: 2

Liczba wyników na stronie

Wyniki wyszukiwania

Wyszukiwano:
w słowach kluczowych: prezbiter

Sortuj według:

Ogranicz wyniki do:

Obrzędy święceń prezbiterów w dawnej liturgii rzymskiej

100%

Cieślik P.

nr 8: Liturgika

5-18

The rites of holy orders administered to presbyters were shaped in the Roman liturgy over the centuries. Liturgical documents dating back to the period of the so-called old Roman liturgy are evidence of this process. First of all the Ordines Romani and Roman sacra¬mentaries belong here. These documents laconically describe the very moment of administering holy orders. The laying on of hands by the bishop and saying the words of the prayer of ordina¬tion were the essential acts. The ceremony was concluded with offering the sign of peace to the ordained person, which was followed by proclaiming the Gospel and continuing the Holy Mass. The ceremony of administering holy orders to presbyters in the old Roman rite was quite simple, and then starting with the 8th century it has begun to undergo various changes, which re¬sulted in expanding the liturgy of administering holy orders considerably. According to the rule lex orandi lex credendi liturgy is an expression of the faith of all the Church. Hence its basic shape and the contents of particular prayers and texts correspond to the heritage constituted by the treasury of faith handed down over the centuries. This is also to a large degree true of the rites, by which the sacrament of holy orders is administered.

Obrzędy święceń prezbiterów kształtowały się w liturgii rzymskiej na przestrzeni wieków. Jednym ze świadectw tego procesu są dokumenty liturgiczne z okresu tak zwanej dawnej liturgii rzymskiej. Należą do nich przede wszystkim Ordines Romani oraz rzymskie sakramentarze. Wspomniane dokumenty opisują właściwy moment święceń prezbiterów bardzo lakonicznie. Kluczowe czynności stanowiły nałożenie rąk przez biskupa oraz słowa modlitwy konsekracyjnej. Ceremonię kończyło przekazanie nowo wyświęconemu znaku pokoju, po czym następowała proklamacja Ewangelii oraz dalsza część Mszy św. Obrzęd święceń prezbiterów w dawnym rycie rzymskim był bardzo prosty, przy czym od VIII wieku zaczął on podlegać różnorodnym zmianom, w wyniku których liturgia święceń została bardzo rozbudowana. Zgodnie z zasadą lex orandi lex credendi liturgia stanowi wyraz wiary całego Kościoła. Stąd jej zasadniczy kształt oraz treść poszczególnych modlitw i tekstów odpowiadają dziedzictwu, jakie stanowi przekazywany na przestrzeni stuleci skarbiec wiary. Dotyczy to w znacznym stopniu również obrzędów, za sprawą których udzielany jest sakrament święceń.

Duchowni celibatariusze i duchowni żonaci – dwa konteksty posługiwania w Kościele katolickim

100%

Adamowicz L.

tom 25

nr 3

87-114

The article presents the current legal status concerning the possibility of the presbyteral and diaconal ordination in the Catholic Church of the married and unmarried men. The principle is that in the Latin Church the unmarried candidates receive the presbyteral ordination, but married men can also receive the permanent diaconate. The exception to the rule of celibacy in the case of Latin presbyters is the status of the married former Anglican clergy, who after having made the Catholic profession of faith, receive the presbyteral ordination in the Catholic Church. But in the Eastern Catholic Churches the decision concerning the unmarried candidates to sacred orders, pursuant to the provisions of the Code of Canons of the Eastern Churches, is the competence of the particular law of each Church sui iuris or special norms established by the Apostolic See depending on the degree of autonomy of the Church. In 2014 the Congregation for the Eastern Churches published the decision of Pope Francis, under which the married men can be ordained and the ministry of married priests is possible in territories non considered “Eastern regions”. The author also attaches an analysis of the particular provisions of the Ukrainian Greek Catholic Church and the Polish Bishops’ Conference.

Artykuł przedstawia aktualny stan prawny dotyczący możliwości udzielania w Kościele katolickim święceń diakonatu i prezbiteratu mężczyznom żonatym i celibatariuszom. W Kościele łacińskim zasadą pozostaje, że święcenia prezbiteratu kandydaci przyjmują w stanie bezżennym, natomiast diakonat jako stopień stały mogą przyjąć także mężczyźni żonaci. Wyjątkiem od wymogu celibatu w przypadku prezbiterów łacińskich jest status byłych żonatych duchownych anglikańskich, którzy po złożeniu katolickiego wyznania wiary przyjmują święcenia prezbiteratu w Kościele katolickim. Natomiast w katolickich Kościołach wschodnich decyzja odnośnie do żonatych kandydatów do święceń, na podstawie przepisów Kodeksu Kanonów Kościołów Wschodnich, należy do kompetencji władzy ustawodawczej Kościoła sui iuris lub do Stolicy Apostolskiej, w zależności od stopnia samodzielności Kościoła. W roku 2014 Kongregacja Kościołów Wschodnich opublikowała decyzję papieża Franciszka, na podstawie której dopuszczono możliwość udzielania święceń mężczyznom żonatym oraz pełnienia posługi przez żonatych prezbiterów na terytoriach, które nie są uważne za terytoria „tradycyjnie wschodnie”. Autor dołącza także analizę przepisów partykularnych Ukraińskiego Kościoła Greckokatolickiego oraz Konferencji Episkopatu Polski.