Wyniki wyszukiwania - Biblioteka Nauki

1

Towards a Thomistic Theory of Intentional (“Fictive”) Individuals (I)

100%

Sousedík S.

|

tom 5

|

nr 1

133-152

EN

Following Aristotle’s stimuli, the medieval scholastics produced the the- ory of beings of reason (= intentional beings), i.e. beings that can only exist as an object of our reason (and in no other way). It is remarkable that an important component was omitted by the scholastic scholars, namely the teaching of intentional (nowadays called “fictional” more frequently) individuals, e.g. Sherlock Holmes, Hamlet, Hephaistos etc. This issue was dealt with later by A. Meinong, E. Mally, T. Parsons and E. N. Zalta. This contribution strives to propose an alternative theory founded on the scholastic, specifically Thomistic thought. The author distinguish- es 1) individual description of intentional individual; 2) this individual itself, and 3) its “representative” existing in the real world. An intentional being, in this con- ception, has only the properties ascribed to it by its description and the property of individuality (and no other property). Nevertheless, an intentional individual bears these properties differently from the real individual. Therefore, the author distinguishes two kinds of predication, the real and the intentional one. In: this context, other logical problems of intentional individuals are addressed. By the “represent- ative” of an intentional individual (e.g. Sherlock Holmes) the author means e.g. its image made by the reader of A. C. Doyle in his (reader’s) fantasy, or a real picture (illustration) in the Hound of Baskerville book, further the actor who plays the role of famous detective in the film adaption of the novel etc. The goal of the con- tribution is to show that if existence is the first-level predicate, it can be predicated informatively, for as such it is able to distinguish the individuals that exist really from those that do not.

2

On Specification Predication and the derivation of copular to-clauses in Polish

75%

Tajsner P.

|

nr 4

25-66

EN

The paper offers a consistently derivational account of Polish predicational and specificational copular clauses with the occurrence of a particle to instead of a verbal copula być (‘be’). The particle to is given the status of a predicative head with the potential of designating a phrase in its c-command domain as a specification predicate. Such a phrase is then interpreted as the focus at the C-I interface. Thus, a view is promoted in which the focus, a category of information structure, is not directly coded in narrow syntax, but is rather an interpretive outcome of a more general syntactic relation, referred to as Specification Predication. This view has been inspired by Kiss’s (2006, 2010) idea that focusing is predication but it substantially differs from her approach. The analysis is limited to copular-to clauses, but it is suggested to have a potential for the account of two more syntactic types with the occurrence of the particle to, namely, so-called to-clefts, and topic-to sentences. The proposal advanced in the paper is confronted with three earlier accounts dealing with copular-to clauses, and is shown to avoid some empirical and conceptual problems they have posed. It is shown how the derivation of copular-to clauses proceeds through a sequence of minimal and well-defined steps starting from the formation of an array of two nominal phrases, through a Small Clause stage to a Specification Predicative Phrase. Couched in the recent minimalist framework, the analysis specifically dwells on the theoretical advancements determining the nature of syntactic derivations, such as Hornstein’s (2009) distinctions between operations Concatenate, Merge and Label, Moro’s (2000, 2008) idea of Spontaneous Symmetry Breaking or Chomsky’s (2013) view of Labeling.

3

Transformacja predykacyjna: oparte na równoległych korpusach studium rosyjskich zdań bezczasownikowych i ich angielskich tłumaczeń

63%

Bondarenko A.

|

nr 1

EN

The paper presents a corpus-based contrastive analysis of the predication involved in the translation of verbless sentences from Russian to English based on a pilot parallel corpus consisting of Dostoyevsky’s dialogue-based Russian Brat’ ja Karamazovy (1880) and the Pevear and Volokhonsky English translation The Brothers Karamazov (1990). In contrast to English, known for its dependency on the finite verb phrase, Russian permits the use of verbless sentences more productively than any other Indo-European language (McShane, 2000; Kopotev, 2007). Combining the parallel-text approach to contrastive linguistics developed by Guillemin-Flescher (2003) with a new method of automatic verbless sentence extraction, the present study examines reoccurring patterns regarding the way that predication is gained or lost in translation. Following automatic segmentation, morphosyntactic annotation and extraction, verbless sentences and their translation correspondences are manually annotated for verbal and non-verbal predication in accordance with Hengeveld’s (1992) definitions. The results present a typology of a phenomenon we call ‘predication transformation’, in which translation correspondences are transformed in terms of predication type. Quantitative results reveal the rate at which verbs are gained in translation of the verbless sentences from Russian to English, as well as the predication verbalization rate. We argue that a verb-centric notion of semantic predication is not cross-linguistically stable.

PL

Artykuł przedstawia opartą na korpusie, kontrastywną analizę predykacji związanej z tłumaczeniem zdań bezczasownikowych z języka rosyjskiego na język angielski w oparciu o pilotażowy paralelny korpus składający się z opartego na dialogach języka rosyjskiego Braci Karamazow Fiodora Dostojewskiego (1880) i angielskiego tłumaczenia Peveara i Volokhonsky The Brothers Karamazov (1990). W przeciwieństwie do angielskiego, znanego z zależności od frazy werbalnej z osobową formą czasownika, rosyjski pozwala na użycie zdań bezczasownikowych bardziej produktywnie niż jakikolwiek inny język indoeuropejski (McShane, 2000; Kopotev, 2007). Łącząc założenia tekstu paralelnego w odniesieniu do językoznawstwa kontrastywnego opracowane przez Guillemin-Flescher (2003) z nową metodą automatycznej ekstrakcji zdań bezczasownikowych, niniejsze studium bada powtarzające się wzorce dotyczące sposobu, w jaki struktury językowe zyskują lub tracą wartość predykacji w tłumaczeniu. Po automatycznej segmentacji, morfosyntaktycznej adnotacji i ekstrakcji zdania bezczasownikowych i ich tłumaczeniowe odpowiedniki są ręcznie przypisywane do typu predykacji werbalnej i niewerbalnej zgodnie z definicjami Hengevelda (1992). Wyniki przedstawiają typologię zjawiska zwanego “transformacją predykacyjną”, w której odpowiedniki translacyjne są efektem transformacji ze względu na typ predykacyjny. Wyniki ilościowe ukazują, w jakim stopniu czasowniki są wykorzystywane w tłumaczeniu zdań bezczasownikowych z języka rosyjskiego na język angielski, a także są wskaźnikiem werbalizacji predykatów. Twierdzimy, że powiązane z czasownikiem pojęcie semantycznej predykacji nie jest stabilne międzyjęzykowo.