Wyniki wyszukiwania - Biblioteka Nauki

1

Prawo do obrony w przemówieniach Jana Pawła II do Roty Rzymskiej

100%

Leszczyński G.

|

tom 19

|

nr 13

99-110

EN

Nell’allocuzione alla Rota Romana del 1989 il Papa Giovanni Paolo II considera il tema del diritto di difesa nel processo matrimoniale. Questo tema il Papa riprende nelle diverse allocuzioni pariando sia della giustizia sia della verita, in particolare quella ehe riguarda il matrimonio delle parti. In questo articolo cerco do analizzare i ρίύ importanti pensieri dei Papa riguardo al diritto di difesa ed i suo influsso per quanto riguarda la pratica dei tribunali ecclesiastici. Per questo non mi fermo sulla concezione dei diritto di difesa, ma cerco anche di analizzare le ρίύ importanti norme rigradanti questo tema.

2

Granice odpowiedzialności karnej za przestępstwo składania fałszywych zeznań w interpretacji Sądu Najwyższego

75%

Kaczmar P. , Krzyżaniak B.

Zeszyt Studencki Kół Naukowych Wydziału Prawa i Administracji UAM

|

2020

|

nr 10

s. 193-206

PL

W niniejszym artykule analizie poddano problem zakresu kryminalizacji przestępstwa fałszywych zeznań z uwzględnieniem nowelizacji art. 233 Kodeksu karnego z dnia 11 marca 2016 r. oraz orzecznictwa Sądu Najwyższego. W opracowaniu skupiono się na interpretacji uchwał Sądu Najwyższego z lat 1991 i 2007 oraz postanowienia z 2020 r., które dotyczyły składania fałszywych zeznań w obawie przed odpowiedzialnością karną grożącą osobom te zeznania składającym oraz im najbliższym. Uchwała z 1991 r. oraz dwie uchwały z 2007 r. poprzez wprowadzenie do porządku prawnego kontratypów pozaustawowych, koncentrujących się wokół prawa do obrony, przesądzały o tym, kto nie ponosi odpowiedzialności za składanie fałszywych zeznań. Orzeczenia te wskazywały na okoliczności, w których może dojść do wyłączenia bezprawności czynu, począwszy od uchwały z roku 1991 r., w której podkreślono, że nie będzie ponosiła odpowiedzialności za składanie fałszywych zeznań osoba, która zeznania złożyła jako świadek we własnej sprawie, poprzez uchwałę z 26 kwietnia 2007 r., która potwierdzała taki stan rzeczy, aż do uchwały z 20 września 2007 r., zgodnie z którą za fałszywe zeznania nie będzie odpowiadała osoba, które złożyła je w celu realizacji prawa do obrony. Postanowienie z 15 stycznia 2020 r., stanowiące rekonstrukcję ratio legis ustawodawcy, który wprowadził nowelizację Kodeksu karnego z marca 2016 r., przesądziło, że funkcjonujące wcześniej kontratypy pozaustawowe wprowadzone przez wymienione powyżej uchwały, nie mają już racji bytu oraz, że aktualnie za składanie fałszywych zeznań co do zasady odpowiadał będzie każdy, nawet składający je w obawie przed odpowiedzialnością karną. Wydane ostatnio postanowienie nie wyjaśniło kontrowersji związanych ze stosowaniem art. 233 § 1a Kodeksu karnego, ale pogłębiło wątpliwości co do jego konstytucyjności.

EN

In the present article the issue of criminal liability for perjury was submitted for analysis in the context of amendment of article 233 of the penal code of 11 March 2016 and the judicature of the Supreme Court. The study was focused on the interpretation of the Supreme Court’s resolutions from years 1991 and 2007, as well as a decision of 2020, which considered the problem of giving false testimony because of possible penal liability for the person in question and their families. The resolution of 1991 and both decisions of 2007 by implementing the non-statutory justification – focusing on the right to defense - to the legal system, indicated who , and in which circumstances, could be held liable for false testimony. In the resolution of 1991 it was pointed out that the person who gave testimony as a witness in its own case, is not held liable. The said standpoint was confirmed in the resolution of 26 April 2007. In the same year, in the resolution of 20 September 2007, the Supreme Court went further and decided that the person is not held liable for false testimony if such were made in order to exercise its right to defense. However in the recent resolution of 15 January 2020, the Supreme Court, basing on the amendment of the penal code of March 2016, decided that previous justifications implemented to the legal system by way of the above resolutions can no longer function in the legal system, and at present every person giving false testimony shall be held liable, even if such were given in fear of criminal liability. Nevertheless, the issued ruling did not resolve doubts related with the application of article 233 § 1a of the penal code and raised even more questions about its constitutionality.

3

Kontrola i przeszukanie Prezesa UOKiK. Pięć lat doświadczeń po rozdzieleniu instytucji – już osobno czy nadal razem?

71%

Gajewska-Leite I. , Modzelewska de Raad M.

internetowy Kwartalnik Antymonopolowy i Regulacyjny

|

2020

|

tom 9

|

nr 4

31-61

PL

Celem artykułu jest porównanie kontroli i przeszukania1, dwóch procedur stosowanych przez Prezesa UOKiK w celu pozyskiwania dowodów dopuszczenia się praktyk ograniczających konkurencję. Publikacja nie tyle zawiera wyczerpującą charakterystykę tych dwóch instytucji, ile ukazuje je z punktu widzenia istotnych podobieństw i różnic. Analiza ograniczona jest do spraw z zakresu ochrony konkurencji, gdzie omawiane narzędzia odgrywają nieporównywalnie większą rolę niż w sprawach konsumenckich, w których ich zastosowanie jest sporadyczne.

4

“Dual Legal Representation” of a Requested Person in European Arrest Warrant Proceedings – Remarks from the Polish Perspective

71%

Wąsek-Wiaderek M. M.

Review of European and Comparative Law

|

2020

|

tom 41

|

nr 2

35-54

EN

This paper focuses on the question whether Polish law offers an adequate legal framework for dual representation, as required by Article 10 of the EU Directive 2013/48 and Article 5 of the EU Directive 2016/1919. It explores both perspectives: dual representation in proceedings concerning execution of EAW conducted by Polish authorities as well as the right to appoint a lawyer in Poland by the requested person in a case where the EAW is issued by the Polish authorities. The scope of the ensuing analysis is confined to EAWs issued for prosecution of the requested person. Although both above mentioned provisions of EU Directives have not been transposed into Polish national law, their direct application may ensure full exercise of the requested person’s right to dual representation. Thanks to the fact that, in Poland, the requested person is treated as a quasi-defendant in criminal proceedings, the Code of Criminal Procedure offers a legal framework allowing for appointment of the defence lawyer in Poland as the issuing state.

PL

W artykule podjęto próbę udzielenia odpowiedzi na pytanie, czy prawo polskie oferuje możliwość tzw. "podwójnej reprezentacji", jak tego wymaga art. 10 dyrektywy unijnej 2013/48 oraz art. 5 dyrektywy unijnej 2016/1919. Analiza obejmuje obie perspektywy, to znaczy zbadano zarówno możliwość realizowania prawa do "podwójnej reprezentacji" w postępowaniu w sprawie wykonania Europejskiego Nakazu Aresztowania prowadzonym w Polsce, jak i prawo do wyznaczenia obrońcy w Polsce jako kraju wydania tego nakazu. Rozważania dotyczą jedynie Europejskich Nakazów Aresztowania wydanych w celu ścigania. Chociaż oba wymienione przepisy dyrektyw nie zostały wdrożone do prawa krajowego, ich bezpośrednie stosowanie może zapewnić pełne korzystanie przez osobę ściganą z prawa do "podwójnej reprezentacji". Dzięki temu, że prawo polskie traktuje osobę ściganą jak oskarżonego w postępowaniu karnym, Kodeks postępowania karnego oferuje podstawy prawne do ustanowienia/wyznaczenia osobie ściganej obrońcy w Polsce jako kraju wydania Europejskiego Nakazu Aresztowania.

5

Gwarancje prawa do obrony w świetle Instrukcji Dignitas connubii

63%

Leszczyński G.

|

tom 19

|

nr 13

111-123

EN

II diritto di difesa nel processo di nullità matrimoniale sembra di essere uno dei temi fondamentali del diritto processuale canonico. E’ cos! perché grazie alle garanzie prescitte dalia legge il processo matrimonaile diventa un stramento per raggiimgere una verità obiettiva. II diritto di difesa garantito alie parti porta alio sviluppo délia verità ed in conseguenza ad una sentenza giusta. Questo diritto riguarda in modo particolare l’atto délia citazione, notifica dell’oggetto del dubbio, ma anche la possibilità di presentare le prove, la pubblicazione degli atti e délia sentenza. In questo articolo ho cercato non solo di presentare le norme contenute nell’Istruzione Dignitas connubii, ma anche di presentare le oppinioni diverse riguardanti i particolari del tema approfondito.

6

Problem agresji pacjentów – próba diagnozy, poszukiwanie rozwiązań

62%

Kmieciak B.

Aktualności Neurologiczne

|

2016

|

tom 16

|

nr 3

158-162

EN

The doctor–patient relationship is special as it addresses issues directly related to dignity and intimacy. Patients share information about their problems and, in turn, the doctor has the knowledge and skills that can help to solve these problems. It should be noted, however, that there is a clear disparity in this relationship: at some point the patient must trust the doctor and comply with the proposed instructions. As a result of this imbalance, the notion of patient rights was developed. It was pointed out that patients should be treated in a manner respectful of their dignity. This has resulted in an increasingly popular approach, according to which the patient has become a partner in the therapeutic process. In recent years, however, a disturbing phenomenon may be observed. Some patients have changed their attitude to doctors, regarding them exclusively as specialists in a given field. The expectations and demands of patients have increased and are sometimes accompanied by verbal and/or physical aggression. Therefore, some important issues that arise at this point: Does the occurrence of aggressive behaviour stem from a specific cause? Perhaps only a certain group of patients are likely to show this type of behaviour? Is it possible to become addicted to aggression? How should doctors react to verbal and/or physical violence?

PL

Relacja między pacjentem a lekarzem ma szczególny charakter, dotyczy bowiem zagadnień bezpośrednio związanych z intymnością i godnością. Pacjent dzieli się informacjami na temat swoich problemów, a lekarz ma wiedzę i umiejętności, które mogą pomóc w ich rozwiązaniu. W omawianej relacji istnieje więc wyraźna dysproporcja: pacjent musi w pewnym momencie zaufać lekarzowi i podjąć proponowane przez niego działania. Dysproporcja ta przyczyniła się do rozwoju idei praw pacjenta. Zwrócono uwagę, że osobę leczoną trzeba traktować z szacunkiem, a jej godności nie wolno naruszać. Dzięki temu coraz popularniejsze stawało się podejście, zgodnie z którym pacjent jest partnerem w procesie terapeutycznym. W ostatnich latach można jednak zaobserwować niepokojące zjawisko: część pacjentów zmieniła stosunek do lekarzy i traktuje ich wyłącznie jako specjalistów od określonych usług. Osoby leczone mają coraz więcej oczekiwań i żądań, którym czasem towarzyszy agresja słowna i fizyczna. Pojawiają się zatem istotne pytania: Czy wystąpienie zachowań agresywnych wynika z konkretnej przyczyny? Czy tylko pewna grupa pacjentów jest skłonna do podejmowania podobnych działań? Czy od agresji można się uzależnić? W jaki sposób lekarz powinien reagować na przemoc werbalną i fizyczną?

7

Ochrona tajemnicy przedsiębiorstwa w postępowaniach przed Prezesem UOKiK

62%

Affre J. , Kozak M. , Wawruch A.

internetowy Kwartalnik Antymonopolowy i Regulacyjny

|

2018

|

tom 7

|

nr 2

60-75

PL

Artykuł ma na celu omówienie obowiązujących standardów w zakresie ochrony tajemnicy przedsiębiorstwa w postępowaniu przed Prezesem UOKiK oraz w postępowaniu odwoławczym przed SOKiK, a także przedstawienie uwag odnoszących się zarówno do stosowania samych przepisów, jak i ich nowelizacji. Prezentacja aktualnych regulacji została uzupełniona o planowane zmiany, w związku z implementacją Dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) 2016/943 z 8 czerwca 2016 r. w sprawie ochrony niejawnego know-how i niejawnych informacji handlowych (tajemnicy przedsiębiorstwa) przed ich bezprawnym pozyskiwaniem, wykorzystaniem i ujawnianiem. Dokonana analiza wskazuje, że uzasadnione byłoby wprowadzenie rozwiązań, które zwiększą kontrolę sądową nad działaniami Prezesa UOKiK w przypadkach ograniczenia prawa wglądu do materiału dowodowego z urzędu, a także zwiększą kontrolę nad przestrzeganiem prawa przez organ antymonopolowy. Ze względu na konflikt prawa do obrony, zasady jawności postępowania i prawa do ochrony tajemnicy przedsiębiorstwa autorki postulują także doprecyzowanie obecnie obowiązujących przepisów.

8

Sprawa Ćwik przeciwko Polsce (jeszcze o torturach)

54%

Patora K.

|

2022

|

tom 146(2)

40-50

PL

Przedmiotem rozważań w niniejszym artykule jest kwestia depozycji, które zostały złożone pod wpływem stosowania tortur, ale nie przez organy państwa, a osoby trzecie i nie w toku postępowania przygotowawczego, ale poza jego tokiem. Europejski Trybunał Praw Człowieka wydał wyrok w sprawie Ćwik przeciwko Polsce, w którym wyraził pogląd odbiegający od dotychczasowego orzecznictwa i dlatego jest ważny dla praktyki w zakresie wykorzystania pozyskanego dowodu. W wyroku dokonana została także odmienna od jednolitego stanowiska polskich sądów orzekających w tej sprawie ocena możliwości wykorzystania depozycji jako dowodów do wydania wyroku skazującego w postępowaniu, które dotyczyło poważnej transgranicznej przestępczości obrotu znaczną ilością narkotyków.

9

Odczytanie zeznań nieobecnego świadka na podstawie art. 391 Kodeksu postępowania karnego – uwagi na kanwie postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 23 sierpnia 2018 roku (sygn. akt V KK 243/18)

54%

Klubińska M.

|

tom 13

|

nr 1

201-217

EN

The article addressed the issue of reading the testimony of an absent witness at the trial (Art. 391, para. 1 Code of Criminal Procedure) in the light of the implementation of a fair trial standard. The basis of the deliberations was the opinion expressed in the Supreme Court’s decision of 23 August 2018, in case V KK 243/18, which stated that, in deciding to read witness’s testimonies pursuant to Art. 391, para. 1 of Code of Criminal Procedure, “the court should keep in mind not only the significance of the witness’s depositions given in the preparatory proceedings for the outcome of the case, but also the degree of probability that the testimony of the witness filed in the course of the jurisdictional proceedings will be materially different from the depositions made at the earlier stages of the process, and the degree of probability that the defender’s and the defendant’s questions might influence the content of the witness’s testimony, thus being relevant to the settlement of the case.” The title issue was examined from the perspective of the principle of material truth and the principle of directness, as well as the adversarial principle and the principle of equality of arms, in the case of the latter two referring to the case-law of the European Court of Human Rights. The reflections have led the author to the conclusion that, contrary to what prima facie could give, the position expressed in the title judicate is consistent with the views expressed by the ECHR. The author’s conclusion is that both the Supreme Court and the ECHR emphasise the utmost importance of the principle of directness, of contradiction and of the rights of the defence for the implementation of the standard of fair trial, and any derogations from them should be thoroughly investigated and considered justified only in exceptional situations. This implies that procedural authorities should pay particular attention to respecting of these principles as early as at the stage of the preparatory procedure.

PL

Artykuł poświęcono problematyce odczytania zeznań nieobecnego świadka na rozprawie – na podstawie art. 391 k.p.k. – zgodnie ze standardem rzetelnego procesu. Kanwą rozważań uczyniono stanowisko wyrażone w uzasadnieniu postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 23 sierpnia 2018 r., w sprawie V KK 243/18, zgodnie z którym przy podejmowaniu decyzji o odczytaniu zeznań świadka na podstawie art. 391 § 1 k.p.k. „sąd powinien mieć na uwadze nie tylko to, jakie znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy mają depozycje świadka złożone w postępowaniu przygotowawczym, ale i to, jak wysoki jest stopień prawdopodobieństwa, że zeznania świadka złożone w toku postępowania jurysdykcyjnego będą istotnie odmienne od depozycji złożonych na wcześniejszych etapach procesu i jaki jest stopień prawdopodobieństwa, że na ich odmienną, a przy tym istotną dla rozstrzygnięcia sprawy treść, mogą mieć wpływ w szczególności pytania obrońcy i oskarżonego”. Tytułowe zagadnienie przeanalizowano z perspektywy zasady prawdy materialnej i zasady bezpośredniości, a także zasady kontradyktoryjności oraz równości broni, przy czym w przypadku dwóch ostatnio wymienionych zasad odwołano się przede wszystkim do orzecznictwa Europejskiego Trybunału Praw Człowieka. Rozważania doprowadziły Autorkę do wniosku, że wbrew temu, co mogłoby się prima facie wydawać, stanowisko wyrażone w tytułowym judykacie jest spójne z poglądami wyrażanym przez ETPCz. Wywód kończy się konkluzją, że zarówno Sąd Najwyższy, jak i ETPCz podkreślają ogromne znaczenie zasady bezpośredniości, kontradyktoryjności i prawa do obrony dla realizacji standardu rzetelnego procesu, a wszelkie odstępstwa od nich nakazują wnikliwie badać i uznawać za usprawiedliwione tylko w wyjątkowych sytuacjach. Oznacza to, że organy procesowe powinny przywiązywać szczególną wagę do respektowania tychże zasad i to już na etapie postępowania przygotowawczego.

10

Nieważność wyroku spowodowana odmówieniem prawa do obrony. Analiza przypadku

54%

Nowicka U.

Łódzkie Studia Teologiczne

|

2019

|

tom 28

|

nr 3

183-194

EN

According to can. 1620 No. 7 CIC, a sentence suffers from the defect of irremediable nullity if the right of defense was denied to one or the other party. In this case the party may bring an action for nullity. This complaint to one of the courts in Poland was filed in 2016 by the defendant. He referred to the fact that the plaintiff concealed his address before the court, he did not know about the trial and about the fact that his marriage was considered null. The article is an analysis of the right and the actual state of this issue.

11

Prawo wiernych do obrony w procesie kanonicznym

54%

Miziński A. G.

Teka Komisji Prawniczej

|

2009

|

tom 2

76-93

EN

One of the basic entitlements of Church believers is the right to defence. It is guaranteed by the Code of Canon Law of 1983, both in the regulations governing the basic rights and duties of the whole faithful Christian community as well as in the procedure regulations of canon proceedings. The right to defence, which should give full security, and ways to use it call for adherence to the procedural regulations. If misused, the law may lead to abuse and may hamper or render impossible the use of this entitlement.

PL

Jednym z podstawowych uprawnień wiernych w Kościele jest prawo do obrony. Zostało ono zagwarantowane w Kodeksie Prawa kanonicznego z 1983 r., zarówno w przepisach dotyczących podstawowych uprawnień i obowiązków wszystkich wiernych chrześcijan, jak i w przepisach proceduralnych procesu kanonicznego. Prawo do obrony dla pełnego zabezpieczenia, jak i możliwości praktycznego korzystania z niego, domaga się wierności w przestrzeganiu przepisów procesowych. Niewłaściwe stosowanie prawa prowadzi do nadużyć, hamuje, utrudnia, bądź czyni niemożliwym korzystanie z tego uprawnienia.

12

Prowadzenie postępowania dowodowego na rozprawie w trybie art. 378a. Zagadnienia wybrane

54%

Misztal P.

Problemy Prawa Karnego

|

2020

|

tom 5

|

nr 1

PL

Artykuł dotyczy możliwości prowadzenia postępowania pod nieobecność oskarżonego lub jego obrońcy (per absentia), pomimo należytego usprawiedliwienia niestawiennictwa. W opracowaniu przedstawiono przesłanki stosowania art. 378a k.p.k., kwestie związane z wnioskiem o uzupełniające przeprowadzenie dowodu. Autor krytycznie ocenia ratio legis przepisu art. 378a ustawy karnoprocesowej w kontekście zasady rzetelnego procesu karnego, prawa do sądu i prawa do realnej obrony przed zarzutami oskarżenia. Autor formułuje postulaty de lege lata i de lege ferenda pod adresem ustawodawcy.

EN

This article concerns the possibility of conducting proceedings in the absence of the accused or his or her defence counsel even though they have duly justified their absence. The study discusses grounds for applying Article 378a of the Polish Code of Criminal Procedure, alongside some issues connected with submission of a motion for the supplementary taking of evidence. The paper assesses the ratio legis of Article 378a of the Polish Code of Criminal Procedure in the context of the principle of a fair criminal trial, the right to court and the right to defence. The author analyses this legal norm de lege lata and formulates de lege ferenda postulates.

13

Prawo do obrony osoby podejrzanej w polskim procesie karnym

54%

Wróbel P.

Zeszyt Studencki Kół Naukowych Wydziału Prawa i Administracji UAM

|

2017

|

nr 7

245-261

PL

Prawo do obrony to zbiór wszelkich uprawnień, które przysługują stronie biernej procesu karnego w celu odparcia oskarżenia, zmniejszenia odpowiedzialności karnej oraz innych uciążliwości w procesie karnym. Zasada ta ma swoje podstawy w Konstytucji Rzeczpospolitej Polskiej, Europejskiej Konwencji Praw Człowieka oraz kodeksie postępowania karnego. Zgodnie z dyspozycją art. 6 k.p.k. prawo do obrony przysługuje podejrzanemu oraz oskarżonemu. Tymczasem w procesie karnym uczestniczy również osoba podejrzana, która nie jest formalnie podejrzanym, ale skupiają się wokół niej działania organów procesowych. Bardzo często staje się ona stroną postępowania przygotowawczego. Tematem artykułu jest kwestia prawa do obrony z punktu widzenia osoby podejrzanej. Od wielu lat pozostaje ona pomijana w polskim ustawodawstwie, chociaż była przedmiotem rozważań doktryny. W tekście poddano rozważaniom dotychczasowe propozycje na definicję osoby podejrzanej, a także przeanalizowano obecny zakres prawa do obrony w ujęciu konstytucyjnym, konwencyjnym i kodeksowym. Stanowi to bazę do ustalenia, czy osobie podejrzanej w obecnym stanie prawnym przysługuje prawo do obrony i czy jest ono odpowiednio realizowane. Przedstawione zostały również postulaty de lege ferenda – sformułowano propozycję definicji osoby podejrzanej i umiejscowienia jej w kodeksie postępowania karnego, a także sugestię dotyczącą lepszej realizacji prawa do obrony w praktyce.

EN

Right of defence is a collection of authorizations which are entitled to a passive party to the criminal process in order to refute charges, reduce criminal liability and other nuisance in criminal proceedings. This principle has its foundation in the Polish Constitution, the European Convention on Human Rights and the Code of Criminal Procedure. Pursuant to article 6 of the Code of Criminal Procedure, the right of defence is entitled to the suspect and the accused. Meanwhile, a suspected person - who formally is not a suspect - also participates in the criminal process, and the operations of the law enforcement authorities are focused around them. Most often, they become a party to pre-trial proceedings. The subject matter of the article is the right of defense from the suspected person point of view. For many years, they have remained unnoticed in the Polish legislation, even though they have been under doctrine consideration. This paper considers current proposals of a definition of the suspected person, and it also analyses the actual scope of the right of defense in terms of the constitution, conventions and statutes. This is a foundation in order to determine whether the suspected person in the current legal status has the right of defense, and whether it is properly exercised. De lege ferenda postulates have been also presented, i.e. a proposal of the definition of the suspected person and its placement in the Code of Criminal Procedure, as well as a suggestion for better realization of the right of defense in practice.

14

Próba oceny prawnokarnych skutków fałszywych wyjaśnień na tle prawa do obrony

54%

Kulik M.

Krytyka Prawa. Niezależne studia nad prawem

|

2020

|

tom 12

|

nr 1

229-246

EN

The paper deals with the issue of the legal consequences of a false statement given by the accused in criminal proceedings. The author presents positions expressed in this matter in the literature and jurisprudence. He then presents and justifies his own view. He believes that a false statement by the accused is not criminally prohibited, because there is no such type of offence. However, such behaviour is unlawful. It is true that this is a kind of defence, but it is not the execution of the right to defence. Nevertheless, it does not appear that the false statement could result in an intensification of the penalty or in the use of a preventive measure in the proceedings (for example temporary custody). It is undoubted, however, that false statement resulting in defamation or false accusation may lead to criminal liability.

PL

Artykuł dotyczy prawnokarnych konsekwencji fałszywych wyjaśnień oskarżonego w postępowaniu karnym. Autor przedstawia stanowiska wyrażone w tej materii w literaturze i orzecznictwie. Następnie przedstawia i uzasadnia swój pogląd. Uważa, że fałszywe wyjaśnienia nie są zabronione pod groźbą kary, ponieważ nie ma takiego typu czynu zabronionego. Takie zachowanie jest jednak niezgodne z prawem. To prawda, że jest to rodzaj obrony, ale nie jest to wykonywanie prawa do obrony. Nie wydaje się, aby fałszywe wyjaśnienia mogły mieć znaczenie jako okoliczność obciążająca przy wymiarze kary lub mogły być podstawą stosowania środka zapobiegawczego w postępowaniu (np. tymczasowego aresztowania). Nie ulega z kolei wątpliwości, że fałszywe wyjaśnienia stanowiące zniesławienie lub fałszywe oskarżenia mogą prowadzić do odpowiedzialności karnej.

15

Prawo do sądu we Włoszech

45%

Urbaniak M. , Lorencka M.

Przegląd Prawa Konstytucyjnego

|

2016

|

nr 3 (31)

223-243

PL

Prawo do sądu zostało wyrażone bezpośrednio w I części konstytucji Republiki Włoskiej z 1947 r., „Prawa i obowiązki obywateli”. W myśl art. 24 ust. 1 konstytucji „wszyscy mogą zwrócić się do sądu dla uzyskania ochrony praw i uzasadnionych interesów”. Należy zwrócić uwagę na szeroki zakres podmiotowy i przedmiotowy regulacji konstytucyjnej, ze szczególnym uwzględnieniem prawa dostępu do sądu, prawa do obrony czy prawa do rzetelnego i sprawiedliwego procesu (art. 111 konstytucji). Do największych wad funkcjonowania włoskiego wymiaru sprawiedliwości trzeba zaliczyć wielokrotne przekraczanie rozsądnego czasu trwania postępowania sądowego oraz wykorzystywanie środka nadzwyczajnego – kasacji, jako trzeciej instancji sądowej. Są podejmowane próby naprawy włoskiego sądownictwa, jak przykładowo ustawa Pinto z 2001 r., która daje stronom prawo do odszkodowania ze względu na przeciągające się postępowanie. Nie przyniosła ona jednak oczekiwanych skutków w postaci skrócenia czasu postępowania sądowego ze względu na brak reformy wymiaru sprawiedliwości (skomplikowana struktura i duża liczba włoskich sądów, tradycyjnie niskie opłaty sądowe). Skutkiem tej ustawy był dalszy wzrost liczby spraw i kosztów budżetowych. Nieskuteczność systemu sądowniczego we Włoszech wymaga kolejnych reform

EN

The access to justice is expressed directly in the part one of the Constitution of the Italian Republic of 1947, entitled “The rights and duties of citizens”. In accordance with Article 24 paragraph. 1 of the Constitution, “everyone can take judicial action to protect individual rights and legitimate interests”. It should be noted that it is a wide range of subjective and objective constitutional regulation, in particular, on the right of access to court, the right to defense and right to a fair and due process (Article 111 of the Constitution). The biggest disadvantages that arises from the functioning of the Italian justice system are multiple violations of the right to a trial within a reasonable time and the usage of the cassation, as a court of third instance. Many attempts to correct the Italian judiciary have been made, for example by the introduction of Pinto Law of 2001, which gives litigants the right to the compensation in case of excessively lengthy judicial proceedings. However, it did not have the expected effect of speeding up the court proceedings because of the lack of necessary judiciary reforms (complicated structures and a large number of courts, traditionally low court fees etc.). The impact of the Law was The result of the Law is further increase in the number of cases and budgetary costs. The inefficiency of Italian justice system is needed to be reformed.

16

Facoltà speciali all’indomani della riforma del diritto penale canonico. Linee di sviluppo normativo

45%

Michowicz P.

Roczniki Nauk Prawnych

|

2014

|

tom 24

|

nr 2

95-112

EN

The main purpose of this doctrinal contribution was to analyze the special faculties, recently promulgated, and granted by the Supreme Pontiff Benedict XVI to three Congregations of the Roman Curia responsible for Doctrine of the Faith, Evangelization of Peoples, and the Clergy, to streamline in poenam procedures with relation to those faithful, especially clerics, who committed grave crimes against the faith and customs. This critical analysis of both new details and proposed legal procedures aims to demonstrate the provisional nature of particular Faculties and intends to propose possible solutions under criminal law in the light of the intended overhaul of Book VI. The solutions adopted by the Congregations, especially regarding transfers of secular clerics into the secular state, raise justified doubts as to the consistency of the canonical norms, pointing to the necessity to promulgate ius novissimum, which would regulate this aspect of ecclesiastical life. The obtained results suggest that the reform should guarantee an alleged perpetrator a right to defence, calling for more effective functioning of competent ecclesiastical organs by bringing particular procedural means up to date.

PL

Autor niniejszego artykułu analizuje treść szczególnych Uprawnień nadanych przez papieża Benedykta XVI trzem dykasteriom Kurii Rzymskiej celem udoskonalenia i szybszego uskutecz-nienia procedur in poenam względem tych wiernych, zwłaszcza duchownych, którzy dopuścili się poważnych przestępstw przeciwko wierze i obyczajom. Krytyczna refleksja tak nowych factispecies, jak i zaproponowanych procedur prawnych koncentruje się na ukazaniu nie tylko prowizorycznego charakteru szczególnych Uprawnień, i sta-wia sobie za cel również wskazanie możliwych rozwiązań karnoprawnych w świetle zapowiedzianej w 2010 r. gruntownej reformy Księgi VI obowiązującego Kodeksu Prawa Kanonicznego. Rozwiązania przyjęte przez Kongregacje Doktryny Wiary, Duchowieństwa i Ewangelizacji Narodów, zwłaszcza w kwestii przeniesienia do stanu świeckiego duchownych – uznanych winnymi zarzucanych im przestępstw – budzą wśród doktryny uzasadnione pytania dotyczące spójności norm kanonicznych, wskazując na konieczność promulgacji ius novissimum, regulującego ten aspekt życia Kościoła. Uzyskane wnioski sugerują, że reforma winna gwarantować domniemanemu przestępcy prawo do obrony, uwzględniając równocześnie konieczność efektywniejszego działania ze strony kom- petentnej władzy kościelnej poprzez aktualizację odpowiednich dróg proceduralnych.

17

Prawo do znaczącego milczenia

45%

Prokop A. R.

Zeszyty Naukowe Zbliżenia Cywilizacyjne

|

2022

|

tom 18

|

nr 1

75-91

EN

Dąmbska (1904–1983) distinguished in the theory of signifying silence the possible ways of searching for meanings of this phenomenon. One of them was an element of tactical action, another – an ethical category. Subsequently, Rokoszowa (1947–1997) linked this phenomenon at the linguistic level to the right of a witness, also of an accused, to remain silent. The article presents the possible meanings of the use of this right, still interpreted differently today. The examples are taken from literary and cinematographic fiction

PL

Dąmbska (1904–1983) wyodrębniła w teorii sygnikatywnego milczenia możliwe drogi poszukiwania znaczeń dla tego zjawiska. Jedną z nich stanowił element taktycznego działania, inną kategoria etyczna. Następnie Rokoszowa (1947–1997) powiązała na poziomie językoznawczym ów fenomen z prawem świadka, a także oskarżanego, do milczenia. W artykule pokazano możliwe znaczenia wykorzystania tegoż prawa, do dzisiaj różnie interpretowanego. Przykłady zaczerpnięte zostały z beletrystyki oraz kinematografii.

18

Dobro małoletniego pokrzywdzonego a realizacja prawa do obrony – rozważania na kanwie sądowej praktyki ustanawiania obrońcy w fazie in rem w celu przesłuchania małoletniego pokrzywdzonego

45%

Kosmowski M.

Prawo w Działaniu

|

2022

|

nr 53

195-210

EN

The article presents the practice, followed by common courts and noticed by the Supreme Court, of appointing a defence counsel at in rem proceedings for a person who is not yet charged and absent from criminal proceedings as well as for de facto suspect, ordered to allow such a counsel to participate in the interrogation of a minor victim in accordance to Article 185a of the Code of Criminal Procedure. The Polish Code of Criminal Procedure provides for the absence of a defence counsel during the first interrogation as one of the grounds for repeating the interrogation of a minor victim. The author analyses the practice described above in the context of the doctrinal construction of the defence counsel in Polish criminal procedural law, as well as the institution of a non-party’s attorney and also tries to place it in the context of international regulations, including the standards of the right to defence arising from Directive 2013/48/UE and set out in the case law of the European Court of Human Rights.

PL

Artykuł przedstawia stosowaną przez sądy powszechne, a dostrzeżoną przez Sąd Najwyższy, praktykę ustanawiania obrońcy na etapie postępowania in rem, dla osoby jeszcze niebędącej oskarżonym i nieobecnej w postępowaniu karnym, jak również osoby podejrzanej, w celu umożliwienia takiemu obrońcy wzięcia udziału w przesłuchaniu małoletniego pokrzywdzonego w trybie art. 185a Kodeksu postępowania karnego. Polski Kodeks postępowania karnego jako jedną z przesłanek powtórzenia przesłuchania małoletniego pokrzywdzonego przewiduje nieobecność obrońcy w trakcie pierwszego przesłuchania. Autor pochyla się nad opisaną wyżej praktyką w kontekście doktrynalnej konstrukcji obrońcy w polskim prawie karnym procesowym oraz instytucji pełnomocnika osoby niebędącej stroną, a także stara się usytuować ją w kontekście uregulowań międzynarodowych, w tym standardów prawa do ochrony wynikających z dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2013/48/UE oraz wyznaczonych w orzecznictwie Europejskiego Trybunału Praw Człowieka.

19

Prawo do obrony na przedsądowym etapie w znowelizowanym postępowaniu w sprawach o wykroczenia

45%

Bień-Węgłowska I.

Biuletyn Stowarzyszenia Absolwentów i Przyjaciół Wydziału Prawa Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego

|

2018

|

tom 13

|

nr 15 (2)

17-25

EN

The article looks at changes regarding the right to counsel at the stage of explanatory proceedings in petty offence cases. The changes were implemented by the 15 May 2015 amendment. The existing status of the right of defence at the pretrial stage of the petty offence procedure has also been affected by the previous amendments of the procedure, namely from 27 September 2013 and 12 May 2015. The article discusses the state of law before and after the amendments. Rewritten Art. 4 of the Code of Petty Offence Procedure guarantees the right of defence to a person subject to the request to impose a penalty on clear grounds, which restores the relative equality of the parties at the stage of explanatory proceedings. Affording the person referred to in Art. 54 § 6 of the Code of Petty Offence Procedure the assistance of a professional counsel does not only safeguard their constitutional rights but also validates the proper operation of the investigating authorities.

PL

Przedmiotem artykułu jest ukazanie zmian w zakresie prawa do obrońcy na etapie czynności wyjaśniających w sprawach o wykroczenia, które są rezultatem nowelizacji z 15 maja 2015 r. Na obecny kształt prawa do obrony na przedsądowym etapie postępowania w sprawach o wykroczenia mają wpływ także nowelizacje przepisów proceduralnych z 27 września 2013 r. oraz z 12 maja 2015 r. W opracowaniu przedstawiono stan prawny sprzed i po nowelizacji. Zmiana art. 4 k.p.w., który w obowiązującym brzmieniu gwarantuje osobie, co do której istnieje uzasadniona podstawa do sporządzenia przeciwko niej wniosku o ukaranie, dostęp do obrony formalnej, powoduje przywrócenie względnej równości stron procesowych na etapie czynności wyjaśniających. Umożliwienie osobie określonej w art. 54 § 6 k.p.w. korzystania z pomocy profesjonalnego obrońcy jest nie tylko realnym zabezpieczeniem jej konstytucyjnych praw obywatelskich, ale stanowi także skuteczny środek weryfikacji prawidłowości działań organów śledczych.

20

Odpowiedzialność za składanie fałszywych zeznań przez świadka - glosa do uchwały Sądu Najwyższego z 9.11.2021 r., I KZP 5/21

45%

Broda P.

Młoda Palestra – Czasopismo Aplikantów Adwokackich

|

2022

|

nr 2

12-31

EN

The gloss presents the author’s opinion of approval of the Supreme Court resolution of November 9th 2021, I KZP 5/21. The paper considers the issue of criminal liability of giving false testimony by a witness. Discusses the statutory features of the offence of Article 233 § 1a of the Criminal Code, but the author focuses on the right of defence and the possibility of its implementation by a witness, as well as the relationship between the principle of the right to defence and the good of the administration of justice. The gloss refers to the views expressed in the judicature and doctrine.

PL

Glosa stanowi aprobujące odniesienie się autora do uchwały Sądu Najwyższego z 9.11.2021 r., I KZP 5/21. Przedmiotem opracowania są rozważania dotyczące ponoszenia odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych zeznań przez świadka. Przeanalizowano ustawowe znamiona przestępstwa z art. 233 § 1a k.k., jednak autor skupia się przede wszystkim na zasadzie prawa do obrony i możliwości jej realizowania przez świadka, jak również relacji zasady prawa do obrony z dobrem wymiaru sprawiedliwości. W glosie odwołano się do poglądów wyrażonych w judykaturze i doktrynie.