Wyniki wyszukiwania - Biblioteka Nauki

1

Rybołówstwo wobec przystąpienia do Unii Europejskiej

100%

Kuciewicz P.

|

tom nr 3

10-11

2

Polska przestrzeń bałtycka w Koncepcji Przestrzennego Zagospodarowania Kraju

88%

Zaucha J.

Studia. Polska Akademia Nauk. Komitet Przestrzennego Zagospodarowania Kraju

|

2010

|

tom 129

3

Francuska koncepcja mocarstwa morskiego w XXI wieku

63%

Mickiewicz P.

|

tom 46

137-154

PL

Francuska koncepcja mocarstwa morskiego została oparta na tezie, iż państwo o takim potencjale i położeniu geograficznym powinno kreować regionalne projekty długofalowej zrównoważonej eksploatacji akwenów morskich i regionów przybrzeżnych. Koncepcja ta została dostosowana do istniejących uwarunkowań politycznych, a zwłaszcza faktu funkcjonowania w strukturze państwa zamorskich posiadłości pozaeuropejskich (terytoria zależne). Francuska mocarstwowość morska jest postrzegana także jako zdolność do kreowania procesów rozwojowych wokół terytoriów zależnych. W oparciu o dokonane analizy oficjalnych dokumentów strategicznych (zwłaszcza Stratégie nationale pour la mer et le littoral z 2017 roku) stwierdzono, że najefektywniejszym instrumentem tej polityki jest wykorzystanie regionalnych układów politycznych, w których rolę kreatora działań odgrywać będzie Francja. Formuła tego zaangażowania jest ściśle dostosowana do specyfiki francuskich interesów w danym regionie i prowadzona przez państwowych interesariuszy z wykorzystaniem możliwości jakie daje członkostwo w Unii Europejskiej. Jej ograniczeniem jest natomiast potencjał gospodarczy jakim dysponuje Republika Francuska.

EN

The French concept of a maritime power was based on the thesis that a state with such potential and geographical location should create regional projects for the long-term sustainable exploitation of the sea basins and coastal regions. This concept was adapted to the existing political conditions, especially the fact that overseas non-European possessions (dependent territories) function within the state structure. French maritime power is also seen as the ability to create development processes around dependent territories. Based on analyses of official strategic documents, including the Stratégie nationale pour la mer et le littoral (2017), it was concluded that the most effective instrument of this policy is the use of regional political arrangements, in which France will play the role of creator of activities. The formula for this engagement is strictly tailored to the specifics of French interests in a given region and conducted by state stakeholders using the opportunities offered by membership in the European Union. Its limitation, however, is the economic potential available to the Fifth Republic.

4

Wspólnota interesów czy rywalizacja? Subregion bałtycki w koncepcjach politycznych Rosji i Chin w drugiej i trzeciej dekadzie XXI wieku

63%

Mickiewicz P.

|

tom 31

9-22

PL

Rosyjsko-chińska współpraca na akwenach morskich określa wspólny cel, jakim jest ograniczenie zdolności USA do kontroli morskich szlaków przewozów towarowych. Jej zakres ograniczają rozbieżności interesów zwłaszcza w odniesieniu do polityki europejskiej, co prowadzi do podjęcia przez obydwa państwa form rywalizacji. Prawdopodobnym miejscem jej zaistnienia jest region bałtycki. Celem artykułu jest określenie czynników ograniczających pola rywalizacji w regionie bałtyckim, jak i determinujących jej wystąpienie. Założenie wyjściowe to teza iż chińsko-rosyjska wspólnota interesów to dążenie do przeniesienia ciężaru działalności morskiej USA z akwenów azjatyckich na północny Atlantyk i morza otaczające Europę. Chińczycy z tej grupy wykluczają Morze Bałtyckie, które ma być obszarem stabilności politycznej. Natomiast w założeniach polityki rosyjskiej Bałtyk ma być regionem zastępczym dla prowadzonej z USA rywalizacji arktycznej. Dodatkowo czynnikiem ograniczającym zakres chińsko-rosyjskiej kooperacji jest projekt Arctic Silk Road, który narusza rosyjskie interesy w Arktyce. Przyjąć więc należy, że Rosja prowadzić będzie politykę ograniczania ekonomicznego znaczenia tej trasy, koncentrując swoje działania w regionie bałtyckim i kierując je do państw uczestniczących w tym projekcie. Stworzy to nową sytuację strategiczną, w której to region bałtycki stanie się istotnym obszarem rywalizacji mocarstw.

EN

Russian-Chinese cooperation conducted on maritime watersconducted in the 21st century sets a common goal, which is to limit the US ability to control maritime freight routes, especially energy transport carriers. Its scope is limited by divergence of interests, especially in relation to European policy, which leads to forms of competition between the two countries. The Baltic region is a likely place of its occurrence. The purpose of the article is to determine the factors limiting the areas of competition in the Baltic region, as well as determining its occurrence. The initial research assumption is that the SinoRussian community of interests is striving to shift the burden of US maritime activities from Asian waters to the North Atlantic and the seas surrounding Europe. The Chinese from this group exclude the Baltic Sea, which is to be an area of political stability. On the other hand, in the assumptions of Russian policy, the Baltic is to be a replacement region for the Arctic competition conducted with the USA. An additional factor limiting the scope of Sino-Russian cooperation is the Arctic Silk Road project, which violates Russian interests in the Arctic. Therefore, it should be assumed that Russia will conduct a policy of limiting the economic significance of this route, focusing its activities in the Baltic region and directing them to the countries participating in this project. It should be assumed that Russia will conduct a policy of limiting the economic significance of this route, focusing its activities in the Baltic region and directing them to the countries participating in this project. This will create a new strategic situation in which the Baltic region will become an important area of competition between the powers.

5

The European Union Strategy for Partnership in the Indo-Pacific Region

63%

Bharti M. S.

|

2023

|

tom 80

191-210

PL

Celem artykułu jest zbadanie polityki geoekonomicznej Unii Europejskiej (UE) dotyczącej współpracy w regionie Indo-Pacyfiku. W ostatnim czasie Indo-Pacyfik zaczął przyciągać uwagę światowych potęg gospodarczych, w związku z czym UE uruchomiła w tym regionie politykę współpracy. W niniejszym artykule przeanalizowano kompleksową strategię UE dotyczącą rozszerzenia jej obecności na Oceanie Indyjskim i Morzu Południowochińskim. UE dąży do zawarcia partnerstw gospodarczych i w zakresie bezpieczeństwa między krajami Indo-Pacyfiku. Spośród państw członkowskich UE bardzo entuzjastycznie nastawiony do współpracy strategicznej w regionie Indo-Pacyfiku jest rząd francuski. Polityka Unii Europejskiej funkcjonuje w tych obszarach zarówno jako instrument soft power, jak i hard power. W badaniu podkreślono, że działanie UE pociąga za sobą budowę struktury sieci strategicznych w celu zintensyfikowania zdolności w zakresie projekcji siły. Unia wykorzystuje podejścia ugruntowane w soft i hard power, aby osiągnąć cele transatlantyckie. Dla osiągnięcia celów badania i poznania jego wyników korzystne okazuje się zastosowanie w studium przypadku metody porównawczej. Reasumując, UE musi ustanowić znacznie ściślejsze stosunki między krajami Pacyfiku, aby przeciwstawić się chińskiej agresji i ekspansji w dyplomacji morskiej.

EN

The aim of the paper is to study the European Union’s geoeconomics policy for cooperation in the Indo-Pacific region. In recent times, the Indo-Pacific has been gaining attention of the global economic powers. On this issue, the EU has launched a cooperation policy in the IndoPacific. This study examines the EU’s comprehensive strategy for the expansion of its presence in the Indian Ocean and the South China Sea. The EU wants economic and security partnerships among the Indo-Pacific countries. Among the EU member states, the French government is much enthusiastic about strategic cooperation in the Indo-Pacific. The European Union’s policy has been operating in the regions as an instrument of soft and hard power. The research highlighted that the EU implies the construction of structural strategic networks to intensify the high capacities in the projection of power. The EU uses the key approaches of hard and soft power to achieve transatlantic goals. The comparative case study method is useful to know the objectives and results of the research. In conclusion, the EU needs to establish a much stronger relationship among the pacific countries to counter the Chinese aggression and expansion in maritime diplomacy.

6

Pacyfik w myśli strategicznej przywódców Chińskiej Republiki Ludowej

51%

Wałdoch M.

|

nr 2

91-106

EN

The idea of a Chinese political presence in the Pacific region, and thus in the seas and oceans, is relatively young. Before the reign of Deng Xiaoping, i.e. until 1978, and since the naval expeditions of Chinese Admiral Zheng He in the 15th century, China was not focused on activity in the Pacific region. This maritime absence of China thus lasted about 550 years. At that time, China was not striving for naval power. Only the Chinese revolution and the establishment of the People’s Republic of China in 1949 became the cornerstone of the Chinese presence in the open seas and small island states of Melanesia, Polynesia and Micronesia. The reformer Deng Xiaoping was the first to recognize the necessity of Chinese policy entering the oceans, but the three leaders who followed him made milestones, which resulted in the real and hegemonic presence of the PRC in the region. This article presents the evolution of Chinese strategic thought in the face of four Chinese political leaders Deng Xiaoping, Jiang Zemin, Hu Jintao and Xi Jinping in the Pacific region.

PL

Idea chińskiej obecności politycznej w regionie Pacyfiku, a tym samym na morzach oraz oceanach, jest relatywnie młoda. Przed okresem rządów Deng Xiaopinga, czyli do 1978 r., i od wypraw morskich chińskiego admirała Zhenga He w XV w. Chiny nie były ukierunkowane na aktywność w regionie Pacyfiku. Ta morska absencja Chin trwała zatem około 550 lat. W tym czasie Chiny nie dążyły do uzyskania potęgi morskiej. Dopiero chińska rewolucja i powołanie do życia Chińskiej Republiki Ludowej w 1949 r. stało się kamieniem węgielnym chińskiej obecności na otwartych morzach i w małych państwach wyspiarskich – Melanezji, Polinezji i Mikronezji. Pierwszym, który dostrzegł konieczność wyjścia polityki chińskiej na oceany, był reformator Deng Xiaoping, ale trzech następujących po nim przywódców poczyniło milowe kroki, których efektem jest realna i dążąca do hegemonii obecność ChRL w regionie. W tym artykule przedstawiono ewolucję chińskiej myśli strategicznej wobec obecności w regionie Pacyfiku u czterech chińskich przywódców politycznych – Deng Xiaopinga, Jiang Zemina, Hu Jintao oraz Xi Jinpinga.