Wyniki wyszukiwania - Biblioteka Nauki

1

Wytwarzaniemikrofibryd z polimerów naturalnych

100%

Wawro D.

|

2001

|

tom Vol. 50, nr 23

542-542

EN

A method for microbrids preparation has been presented. I allowed obtaining stuctures with 1 - 10 [mi]m diameters from the following polymers: cellulose, starch, sodium alginate, chitozane, creatine and cellulose carbaminate. It is supposed to use these features as carriers for various species among them bioactive molecules take the major place.

2

Zastosowanie wybranych polimerów naturalnych w medycynie

100%

Struszczyk H.

|

2003

|

tom Vol. 52, nr 25

88-88

PL

Specyficzne właściwości niektórych polimerów naturalnych takich jak chityna, chitozan, alginiany czy celuloza pozwalają na ich wykorzystanie w medycynie, głównie jako składniki opatrunków, nośników leków czy też substancje pomocnicze.

EN

Specific properties of some natural polymers such as chitin, chitosan alginates or cellulose allow to utilize in medicine, mainly as the components of wound dressings, drug carries or auxiliary substances.

3

Binary polyelectrolyte microcapsules based on natural polysaccharides

75%

Bartkowiak A.

|

2001

|

tom Nr 566(3)

5-102

PL

Immobilizacja materiałów w polimerowych mikrokapsułkach posiadających przepuszczalną lub półprzepuszczalną membranę, otaczającą ciekły rdzeń, w ostatnim okresie zwróciła na siebie dużą uwagę z powodu możliwości potencjalnego zastosowania w wielu gałęziach przemysłu (np. w przemyśle spożywczym, rolnictwie czy biotechnologii). Pomimo rozmaitych zastosowań, które są możliwe dzięki różnym technologiom mikrokapsułkowania, ciągle pozostaje problematyczne znalezienie odpowiednich substratów i warunków reakcji, które są kompatybilne z materiałami pochodzenia biologicznego. Jedną z nowych, szczególnie obiecujących metod mikrokapsułkowania, jest formowanie membrany dzięki zjawisku powstawania kompleksu polielektrolitowego na granicy faz stykających się roztworów wodnych polielektrolitów, posiadających grupy funkcyjne o przeciwnych ładunkach. Podczas ostatnich dziesięciu lat ukazały sie tylko nieliczne systematyczne prace badawcze dotyczące mechanizmu formowania dwuskładnikowych mikrokapsułek w układzie polianion/polikation. Dodatkowo, w dalszym ciągu brakuje jasnych i przejrzystych zależności pomiędzy właściwościami mikrokapsułek a warunkami ich otrzymywania, co pozwoliłoby na właściwą kontrolę ich porowatości i wytrzymałości mechanicznej. Głównym celem pracy było zbadanie mechanizmu jednoetapowego formowania mikrokapsułek w dwuskładnikowym układzie polielektrolitowym. Zaproponowana metoda formowania mikrokapsułek dotyczy bezpośredniej reakcji pomiędzy dwoma roztworami przeciwnie naładowanych polielektrolitów wobec braku w roztworze kationów metali wielowartościowych. Składa się ona z jednoetapowego procesu otrzymywania takowych mikrokapsułek. W skład modelowego systemu wchodzą naturalne polisacharydy, takie jak: anionowy alginian sodu lub iota-karagenian sodu, odpowienio kompleksowane z kationowym chitozanem. Taki system był badany z punktu widzenia formowania stabilnych mikrokapsułek, ich wytrzymałości mechanicznej i porowatości zewnętrznej membrany. Ciężar cząsteczkowy chitozanu okazał się kluczowym parametrem decydującym o formowaniu stabilnych i elastycznych kapsuł o odpowiednio wysokiej wytrzymałości mechanicznej. Szczególnie oligomery chitozanu o ciężarze cząsteczkowym między 2 i 20 tysięcy są najbardziej odpowiednie dla formowania stabilnych mechanicznie mikrokapsułek. Dodatkowo stwierdzono istotny związek między rozpuszczalnością chitozanu i jego ciężarem cząsteczkowym. Stosowanie polimerów o niskich ciężarach cząsteczkowych polepsza ich rozpuszczalność w roztworach o pH zbliżonym do fizjologicznego. Dlatego też stosowanie oligochitozanów (<3000 g/mol) pozwoliło na utworzenie mikrokapsułek posiadających dobre właściwości mechaniczne w pH fizjologicznym, co dodatkowo stanowi przewagę nad innymi - opisanymi wcześniej - chitozanowymi mikrokapsułkami. kompleks polielektrolitowy, który buduje membranę mikrokapsułki, posiada asymetryczną strukturę, co zostało potwierdzone odpowiednimi badaniami mikroskopowymi i nowatorskimi doświadczeniami z zastosowaniem analitycznej ultrawirówki (AUC). Heterogeniczność struktury membrany determinuje właściwości ściany mikrokapsułek, których zewnętrzna część, tzw. "skórka", określa maksymalną porowatość (górna granicę wykluczania), a wewnetrzna część jej wytrzymałość mechaniczną. Względna liczba jonowych wiązań międzyłańcuchowych, która determinuje gęstość kompleksu polielektrolitowego i w rezultacie właściwości kapsuły, może być kontrolowana przez rozmaite parametry reakcji. Zaproponowane w pracy zależności między właściwościami mikrokapsułek i odległością ekranowania Debye'a lambda(D), jak również między maksymalnym wewnętrznym ciśnieniem przy zgniataniu i grubością ściany mikrokapsułki mogą być użyte jako narzędzia do modelowania właściwości mikrokapsułek. Podczas formowania membran zaobserwowano selektywną reakcję łańcuchów oligochitozanu o różnym ciężarze cząsteczkowym. Zwiększając siłę jonową roztworu, pH i temperaturę lub odpowiednio zmniejszając ciężar cząsteczkowy i stężenie polianionu, obserwuje się widoczne przesunięcie ciężaru cząsteczkowego reagującego oligochitozanu w kierunku wyższych wartości. Dlatego też wielce prawdopodobnym jest, iż zjawisko to leży u podstaw głównego mechanizmu, który odpowiada za różnice właściwości kapsuł otrzymanych w różnych warunkach reakcji. W pracy przedstawiono ogólny opis wpływu najbardziej istotnych parametrów reakcji, które mogą być użyte jako odpowiednie czynniki modelujące właściwości mikrokapsułek. Parametry te zostały podzielone na dwie grupy. Pierwsza - zawierająca ciężar cząsteczkowy polikationu, pH, siłę jonową i stężeniu obu polielektrolitów - może służyć do jednoczesnej zmiany struktury (porowatości) i wytrzymałości mechanicznej mikrokapsułek. Druga - zawierająca ciężar cząsteczkowy polianionu i czas reakcji - wpływa tylko na wytrzymałość mechaniczną bez widocznych zmian porowatości. Dlatego też te dwie grupy parametrów pozwalają na dużą swobodę podczas kontrolowanej manipulacji właściwości mikrokapsułek. Dodatkowo praca zawiera szczegółowy opis optymalnych warunków tworzenia mikrokapsułek w warunkach fizjologicznych. Reasumując: zaproponowane, nowe układy do mikrokapsułkowania, wykazuja wysoki stopień uniwersalnosci i moga być potencjalnie zastosowane jako biosztuczne organy w medycynie lub w biotechnologii jako odpowiednie nośniki.

4

Jadalne folie oraz powłoki powierzchniowe z polimerów naturalnych stosowane do opakowań żywności. Cz. 1, Właściwości

51%

Sztuka K. , Kołodziejska I.

|

2008

|

tom T. 53, nr 9

626-630

PL

Artykuł stanowi przegląd literatury dotyczącej wykorzystania polimerów naturalnych (białek i polisacharydów) do wytwarzania jadalnych powłok powierzchniowych bądź opakowań artykułów żywnościowych. Omówiono wymagania stawiane takim materiałom oraz ich właściwości ze szczególnym uwzględnieniem przepuszczalności pary wodnej (WVP). Przedstawiono sposoby modyfikacji folii z polimerów naturalnych poprzez włączenie w ich struktury substancji hydrofobowych w celu poprawy ich właściwości barierowych w stosunku do pary wodnej.

EN

In the review the use of natural polymers (proteins, polysaccharides) for preparation of edible surface coatings or food packaging was presented. The requirements concerning such materials as well as their properties, especially water vapor permeability (WVP), were discussed. The methods of modification of natural polymer films by incorporation of hydrophobic substances into their structure to improve the barrier properties against water vapor, were presented.

5

Jadalne folie oraz powłoki powierzchniowe z polimerów naturalnych stosowane do opakowań żywności. Cz. 2, Modyfikacje

51%

Sztuka K. , Kołodziejska I.

|

2008

|

tom T. 53, nr 10

725-729

PL

Artykuł jest kontynuacją przeglądu literatury dotyczącego jadalnych opakowań żywności wytwarzanych z polimerów naturalnych (białek lub polisacharydów, por. cz I. Polimery, 53, nr 9). Przedstawiono różne rodzaje modyfikacji na drodze sieciowania (fizycznego, chemicznego i enzymatycznego) folii opakowaniowych uzyskanych z takich materiałów. Sieciowanie jest konieczne w celu ograniczenia rozpuszczalności w wodzie i przepuszczalności pary wodnej (WVP) oraz polepszenia ich właściwości mechanicznych. Scharakteryzowano właściwości użytkowe omawianych folii w zależności od sposobu sieciowania. Opisano również efekty plastyfikacji folii za pomocą rozmaitych substancji plastyfikujących, stosowanej w celu wyeliminowania nadmiernej kruchości materiału i zwiększenia jego rozciągliwości.

EN

The article is a continuation of the review concerning edible food packaging made of natural polymers (proteins or polysaccharides, see Part 1. Polimery, 53, No. 9). Various methods of modification (physical, chemical or enzymatic cross-linking) of packaging films made of such materials were presented. Cross-linking is necessary to reduce solubility in water and water vapour permeability (WVP) of films or to improve their mechanical properties. Dependence of changes of the films' functional features on the crosslinking method was characterized. The results of plasticization of the film with various plasticizers, used to reduce the brittleness and to improve flexibility of the material were also described.

6

Degradacja materiałów polimerowych pochodzenia naturalnego w środowisku wody morskiej

51%

Rutkowska M. , Heimowska A.

|

2008

|

tom T. 53, nr 11-12

854-864

PL

Przedstawione badania obejmowały degradację środowiskową materiałów polimerowych (skrobi termoplastycznej, celulozy modyfikowanej oraz dwóch typów kompozytów skrobiowo-celulozowych) w Morzu Bałtyckim przy Nabrzeżu Norweskim w Gdyni. Degradację prowadzono również w warunkach laboratoryjnych w wodzie morskiej z dodatkiem eliminującego działanie mikroorganizmów azydku sodu (NaN3), co umożliwiło ocenę udziału hydrolizy chemicznej w procesie degradacji w tym naturalnym środowisku. W toku inkubacji (trwającej od 14 do 336 dób) kontrolowano charakterystyczne parametry wody morskiej (temperaturę, pH, zawartość tlenu, chlorków i zasolenie). Postęp degradacji środowiskowej materiałów polimerowych oceniano na podstawie ubytku masy oraz zmian powierzchni i obserwowanej mikroskopowo struktury materiału polimerowego. Stwierdzono, że w naturalnym środowisku wody morskiej zachodzi degradacja badanych materiałów polimerowych, będąca wynikiem hydrolizy zarówno enzymatycznej, jak i chemicznej; objawiało się to, odpowiednio, wyraźną erozją powierzchni oraz ubytkiem masy. Próbki modyfikowanej celulozy okazały się bardziej podatne na atak mikroorganizmów bytujących w wodzie morskiej niż próbki skrobi termoplastycznej. W przypadku kompozytów wyraźniejsze zmiany masy zaobserwowano w materiale A (postać folii) niż w materiale B (postać płytek) spowodowane dużym rozwinięciem powierzchni na granicy faz w tym pierwszym. Degradacja w wodzie morskiej obydwu typów wspomnianych materiałów ma charakter enzymatyczny, przy czym najpierw rozkładowi ulega faza amorficzna, a następnie faza krystaliczna.

EN

The presented investigations covered environmental degradation of polymer materials (thermoplastic starch, modified cellulose and two types of starch-cellulose composites) in The Baltic Sea at Nordic Wharf of Gdynia harbor. Degradation process was also tested in laboratory conditions in sea water with sodium azide (NaN3, eliminating the microorganisms activity) added. These tests let evaluate the part of chemical hydrolysis in the process of degradation in natural sea environment. During samples' incubation (from 14 to 336 days) the following characteristic parameters of sea water were inspected: temperature, pH, oxygen content, chlorides' content and salinity (Table 1). The progress of environmental degradation of polymeric materials has been evaluated on the basis of weight loss (Fig. 5-7), changes of the surface (Fig. 1-4) as well as changes of the structure of the material, observed microscopically (Fig. 8-10). It was found that in the natural environment of sea water the enzymatic hydrolysis of the tested materials occurred, what was demonstrated by clear erosion of the surface and weight loss. The samples of modified cellulose were more susceptible to attacks of microorganisms living in sea water than the samples of thermoplastic starch. In case of composites more distinct weight changes were observed for material A (film form) than for B one (sheet form) because of large surface development at phase boundary. Their degradation in sea water is of enzymatic character and first the amorphous phase is degraded then the crystalline one.