The paper is devoted to those morphonological and phonetic phenomena that may aspire to the role of indicators of stronger morphological boundaries in Polish. The author is inclined towards H. Andersen’s view, whose definition of sandhi as a conventionalized phenomenon excludes a series of surface phenomena and, effectively, includes no more than the so-called voicing sandhi.
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.