Przedmiotem badań był wpływ fizykochemicznych właściwości kationowymiennych membran polimerowych (CEM) na pertrakcję kationów w wielomembranowym układzie hybrydowym (MHS). Układ składał się z sekwencji membran kationowymiennych z kwasowymi grupami sulfonowymi oraz membrany ciekłej (BLM): CEM-BLM-CEM. Membranę ciekłą stanowił roztwór kwasu di-(2-etyloheksylo) fosforowego w nafcie. Podstawą oceny membran były strumienie kationów Zn2+, Cu2+, Ca2+, Mg2+, K+, Na+ osiągane w procesie transportu konkurencyjnego.
Poli(glikol propylenowy) o masie cząsteczkowej 400 (1a) i 2000 (1b), oraz jego pochodne jonowe, tj. poli[fosforan poli(oksypropylenu)], odpowiednio (2a) i (2b), o masie cząsteczkowej 10000 zastosowano jako makrojonofory do pertrakcji kationów w hybrydowym układzie membranowym MHS z przepływową membraną ciekłą (FLM). W celu podtrzymania długotrwałego i stabilnego działania membrany oraz właściwości przenośnika, woda akumulowana w FLM poddawana była perwaporacji. Podstawą oceny działania układu MHS[FLM-PV] były strumienie kationów Zn2+, Cu2+, Mg2+, Ca2+, K+, Na+ oraz odpowiednie współczynniki separacji.