This article describes the history of the penalisation of persuasion or assistance in suicide in various legal systems including the Polish penal codes. This crime was listed in the 1932 Criminal Code, the 1969 Criminal Code, and the 1997 Criminal Code. Currently the maximum penalty for this offence in terms of duration is the same as in the 1932 and 1969 Criminal Codes. Penalties should always be applied as a last resort, but in the case of a legally protected good as important as human life, it seems the criminal liability of offenders should be a punishment they will recognise as adequately severe with respect to the offence.
PL
Niniejszy artykuł opisuje historię penalizacji przestępstwa namowy lub udzielenia pomocy w samobójstwie w ramach m.in. polskich kodeksów karnych. Wyżej wymienione przestępstwo zostało ujęte w kodeksie karnym z 1932 r., kodeksie karnym z 1969 r. oraz w kodeksie karnym z 1997 r. Aktualna maksymalna sankcja z tytułu tego występku – w zakresie czasu jej trwania - jest tożsama z tą występującą w kodeksie karnym z 1932 r. oraz w kodeksie karnym z 1969 r. Sankcje karne zawsze powinny być stosowane w ostateczności, niemniej w przypadku tak ważkiego dobra chronionego prawem jak ludzkie życie wydaje się, iż istnieć winna możliwość pociągnięcia do odpowiedzialności karnej danego sprawcy w zakresie kary będącej dla niego realną dolegliwością.
The development of modern technologies and the digitization of society contributed to the emergence of a negative social phenomenon such as internet hate. The modus operandi of Internet haters, consisting in posting critical, ridiculing, insulting statements with the use of Internet tools, results in a deceptive belief in the perpetrator’s impunity, which is why Internet hate has been hailed as a modern trend of the Internet environment, having a negative impact on society. Therefore, the doctrine raised the question whether the legislator should not penalize it due to the scale of internet hate. The aim of this article is to analyze the tools proposed by the current wording of criminal law, allowing for an effective fight against the above social phenomenon. The author will analyze the types of crimes, the features of which can be fulfilled by internet hate, focusing her attention on the values protected by the criminal law system. In the course of the publication, an attempt will be made to answer the question whether the current wording of the provisions of the Penal Code sufficiently penalizes, prevents and enables the prosecution of perpetrators of internet hate, or whether it is necessary to introduce changes to the content of the Penal Code.
PL
Rozwój nowoczesnych technologii i cyfryzacja społeczeństwa wpłynęły na powstanie negatywnego zjawiska społecznego, jakim jest hejt internetowy. Modus operandi hejterów internetowych, polegający na zamieszczaniu krytycznych, ośmieszających, obelżywych wypowiedzi za pomocą narzędzi internetowych skutkuje łudzącym przekonaniem o bezkarności sprawcy, dlatego też hejt internetowy został uznany za współczesny trend środowiska internetowego, mający negatywny wpływ na społeczeństwo. W doktrynie pojawiło się zatem pytanie, czy z uwagi na skalę hejtu internetowego ustawodawca nie powinien dokonać jego penalizacji. Celem niniejszego artykułu jest analiza narzędzi proponowanych przez obecne brzmienie przepisów prawa karnego, pozwalających na skuteczną walkę z powyższym zjawiskiem społecznym. Autorka dokona analizy typów przestępstw, których znamiona może wypełniać hejt internetowy, skupiając swoją uwagę na wartościach chronionych przez system prawa karnego. W toku publikacji zostanie podjęta próba udzielenia odpowiedzi na pytanie, czy obecne brzmienie przepisów kodeksu karnego w sposób wystarczający penalizuje, zapobiega i umożliwia ściganie sprawców hejtu internetowego, czy też konieczne jest wprowadzenie zmian do treści kodeksu karnego.
The article discusses Polish law regulations from the years 1998–2007 designed as a basis for the process of post-communist lustration. The author analyses several acts of law to bring to the fore the assumed aims of the lustration process, its suggested scope, procedures and forms of penalization. The author’s objective is to reveal the axiological foundations of the project of lustration. In the course of his analysis the author points to the discrepancies between sentences prescribed in the lustration acts and the assumed faults of individuals. One of the striking examples of such discrepancy was the article concerning the penalization of individuals for submitting false lustration statement or for a denial to submit it. The author argues that the logic of this law was based on shifting responsibility for the evils of the former political system onto individuals who happened to live in this system and participated in it to various degrees. According to the author lustration based on a state-imposed “test of morality” bears resemblance with totalitarian systems in its attempt to invade an internal sphere of morality. The state orders to perform an action which exclusively and directly aims at realization of a strictly internal moral value, a value based on conformity between a statement and convictions, and simultaneously the state appoints itself as someone determining the content of these convictions and someone who observes and judges realization of this moral value.
PL
Artykuł przedstawia polskie regulacje prawne z lat 1998-2007 będące podstawą lustracji. Analizuje szereg aktów prawnych prezentując zakładane cele lustracji, jej zakres, procedury i przewidywane sankcje karne (administracyjne). Celem autora jest identyfikacja aksjologicznych podstaw regulacji prawnych dotyczących lustracji. W trakcie analiz wskazuje on m. in. na brak proporcji między sankcjami karnymi a winą jednostek, zwłaszcza w niektórych przypadkach penalizacji oświadczeń lustracyjnych niezgodnych z prawdą lub penalizacji niezłożenia oświadczeń. Autor argumentuje także, że analizowane rozwiązania zakładały – wbrew deklarowanym celom – przeniesienie odpowiedzialności za zło systemu politycznego z jego aktywnych twórców na jednostki wbrew woli poddane działaniu tego systemu. Ponadto argumentuje, że lustracja oparta na przeprowadzanym przez państwo „teście moralności” radykalnie ingeruje w wewnętrzną sferę moralności jednostki i stąd zakłada elementy typowe dla aksjologii systemów totalitarnych; państwo nakazuje dokonać działania, które bezpośrednio i wprost zmierza do realizacji ściśle wewnętrznej wartości moralnej opartej na zgodności oświadczenia z przekonaniami, i jednocześnie państwo ustanawia siebie nie tylko obserwatorem i sędzią realizacji tej wartości, ale także autorem wzorca przekonań, z którymi oświadczenie ma być zgodne.
In a report addressed to Poland assessing Poland’s penalisation of money laundering the EU Moneyval Committee failed to take into account the differences between the Continental system of law and common law. Moneyval did not consider certain institutions in the general part of Polish Penal Code, either. As a result it issued a negative report, accusing Poland of failure to criminalise the preparatory stage of money laundering. In response to the report the Polish legislator criminalised the preparatory stage of the commission of money laundering, despite criticism from the Supreme Court and the Bureau of Research attached to the Chancellery of Sejm, justifying its move solely on the grounds of the Moneyval report. This article presents the international standard for the anti-money laundering system and shows that the Polish legal system is compatible with it. I show that Moneyval’s allegations were wrong, firstly because Moneyval misconstrued the international standard, and secondly because most cases of the initial phase of money laundering were punishable in Poland even before the penalisation of the preparatory stage. I also show that countries are not legally bound by Moneyval reports. I express a view that the Polish anti-money laundering system may have become less effective due to the introduction of a special measure to penalise the preparatory stage of money laundering.
PL
Unijny Komitet Moneyval w ramach raportu skierowanego wobec Polski, oceniając kryminalizację prania pieniędzy w Polsce, nie uwzględnił różnic panujących między systemem prawa kontynentalnego a systemem common law oraz instytucji części ogólnej polskiego k.k. Wynikiem tego był negatywny raport zarzucający brak kryminalizacji przygotowania do prania pieniędzy. W odpowiedzi na ten raport, ustawodawca pomimo krytyki płynącej ze strony Sądu Najwyższego i Biura Analiz Sejmowych spenalizował formę stadialną przygotowania do prania pieniędzy, uzasadniając to wyłącznie raportem Moneyval. W artykule odtworzono międzynarodowy standard przeciwdziałania praniu pieniędzy oraz wykazano, że Polski system prawny w pełni jemu odpowiada. Dowiedziono, że zarzuty Moneyval były niesłusznie, gdyż: po pierwsze komitet ten nieprawidłowo odtworzył standard międzynarodowy, a po drugie faza wstępna prania pieniędzy była w większości przypadków karalna w Polsce jeszcze przed penalizacją formy stadialnej przygotowania. Dowiedziono także, że kraje nie są związane raportami Moneyval. W opracowaniu wyrażono pogląd uzasadniający tezę, że polski system przeciwdziałania praniu pieniędzy mógł stracić na sile wskutek penalizacji formy stadialnej przygotowania do prania pieniędzy.
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.