Wyniki wyszukiwania - Biblioteka Nauki

1

„Teologia paruzyjna” jako przełom w eschatologii chrześcijańskiej

100%

Pondel Ł.

|

2019

|

nr 44

49-63

PL

„Teologia paruzyjna” jako przełom w eschatologii chrześcijańskiej. Nauka nie lubi gwałtownych zmian, dlatego niniejsza propozycja wpisuje się w modelowe ujmowanie traktatów dogmatycznych na sposób integralny. Celem niniejszej publikacji nie będzie kopernikański przewrót, ale próba spojrzenia integralnego na eschatologię dzięki „teologii paruzyjnej” (sic!). Zaproponowana optyka może stać się przełomem w eschatologii po jej gruntowniejszym opracowaniu. Metodologia słusznie „podpowiada”, aby jak to w każdej dziedzinie teologicznej, pierwsze swoje kroki poczynić w kierunku fundamentu chrześcijańskiej wiary, czyli do Słowa Bożego, a następnie przyjrzeć się dotychczasowym sposobom ujmowania eschatologii, szukając przy tym pomostów do jej ujęcia integralnego. „Teologia paruzyjna”, jak to zostanie wykazane, w samej definicji pozwala zbudować pomost pomiędzy teraźniejszością, a przyszłością, wydobywając na światło dzienne dwie drogi, a przy tym dwa sensy jej uprawiania: sens eschatologiczny i sens chrystologiczny. By doszło do połączenia ww. dróg konieczne jest zbadanie wspomnianych sensów w samej „teologii paruzyjnej” (praesentia i adventus, jako dwóch definicji greckiego παρουσία). Próby połączenia wspomnianych dróg podjął się wiele lat wcześniej Marie-Joseph Lagrange, dzieląc czasy eschatyczne na dwa eony. Koncepcja Lagrange’a umożliwia „teologii paruzyjnej” zbudowanie pomostu między teraźniejszością a przyszłością i odwrotnie. Czy koncepcja „teologii paruzyjnej” stanie się kopernikańskim przełomem w eschatologii?

EN

Scholarship does not like rapid changes. The current proposal thus fits into the modeling understanding of theological treatises in an integrated manner. The aim is not to initiate a Copernican revolution, but to attempt an integrated look at eschatology with the help of “parousian theology” (sic!). The proposed focus, after a more detailed development, may lead to a breakthrough in eschatology. The methodology rightly “suggests” that, as in every theological field, the first steps should be towards the foundation of Christian faith, that is, the Word of God. Following this, we should look at the current ways of understanding eschatology, looking for integrating connections. It will be shown that “parousian theology”, by its very definition, allows a bridge to be built between the present and the future, bringing out two paths to light, and at the same time two senses in which such theology may be practised: an eschatological and a Christological sense. For these two paths to combine, it is necessary to examine these senses in “parousian theology” (praesentia and adventus, as two Greek definitions of παρουσία). It is many years since Marie-Joseph Lagrange tried to connect these paths, dividing the eschatic times into two eons. The Lagrange concept allows “parousian theology” to build a bridge between the present and the future and vice versa. Will the idea of “parousian theology” become a Copernican breakthrough in eschatology?

2

The Mystery of Return: Agamben and Bloch on St. Paul’s Parousia and Messianic Temporality

80%

Filauri F.

|

nr 1

121-147

PL

W ciągu ostatnich dwóch dziesięcioleci nowe, radykalne odczytania listów św. Pawła pozwoliły licznym myślicielom zawrzeć w ich filozofii politycznej mesjanistyczny element. W odczytaniach tych mesjanistyczne odrzucenie świata i jego praw jest rozumiane poprzez zawieszający akt „subtrakcji” – ruch wycofania, którego przekład n a polityczną praktykę zbyt często jednak okazywał się nieskuteczny.Po przeanalizowaniu Agambenowskiej interpretacji subtrakcji przez pryzmat „nieoperacyjności”, artykuł koncentruje się na pojęciu Paruzji jako elementu kluczowego dla zrozumienia jego antyutopijnego ujęcia mesjańskiego czasu. W przeciwieństwie do odczytania Agambena, Blochowska intepretacja Pawłowej Paruzji przedstawia wydarzenie mesjańskie jako wewnątrzhistoryczne, ale równocześnie otwarte wobec celów ostatecznych (metahistorycznych). Jak przekonuję, mesjańskie wezwanie Blocha przyjmuje formę zapośredniczenia, skorygowania subtrakcji tak, by umożliwiała większe zaangażowanie polityczne. W zakończeniu tekstu sugeruję, że konkretne zastosowania tego zapośredniczenia pełnią swą funkcję emancypacyjną tylko o tyle, o ile przyjmują charakter praktycznej etyki, w której uwaga skierowana jest na nieuprzywilejowanych i marginalizowanych.

EN

During the last two decades, a sharp re-reading of St. Paul’s letters allowed several thinkers to embed a messianic element in their political philosophy. In these readings, the messianic refusal of the world and its laws is understood through the suspensive act of “subtraction” – a movement of withdrawal which nonetheless too often proved ineffective when translated into political practice. After analysing Agamben’s interpretation of subtraction in terms of “inoperativity”, this article focuses on the notion of Parousia as a key element to understanding his anti-utopian account of messianic time. In contrast to Agamben’s reading,Bloch’s interpretation of the Pauline Parousia envisages the messianic event as infra-historical, but at the same time opened to ultimate (meta-historical) purposes. Bloch’s messianic call – I argue – takes the form of mediation, a correction of subtraction towards the direction of a more committed political engagement. I conclude by suggesting that the concrete implementations of this mediation perform their emancipatory function in so far as they assume the character of practical ethics, with the attention directed to the underprivileged and marginalised.

3

Naoczne spotkanie źródłem wiarygodności (1P 1,16-18)

57%

Kasiłowski P.

|

tom 29

|

nr 2

95-128

EN

In 2 P 1: 16-18, Peter announces the parousia of Jesus at the end of time, citing the Transfiguration of Jesus, of which he was an eyewitness. Because these are supernatural events, the credibility of the preaching is emphasised. In the article, we follow Peter’s argumentation, which urges Christians to agree with the word he proclaims. We are interested not only in the objective content of the text, but also in the rationales behind the credibility of the kerygma. Peter insists on the word of God, which comes from the transcendent world and leads people to Him. It is understood by people, but it is not the product of the human spirit. Peter, predicting the parousia of Christ, refers to his own experience, contrasting it with the myths that are treated in the New Testament as the creations of human imagination. He does not refer to rational arguments, but to the word of revelation in which God the Father presents Jesus to his disciples as his Beloved Son, full of glory and power. When determining the presence of the experience, the importance of the word that interprets the visual element (epoptes) is emphasised. The emphasis rests on “listening” and “being present” of the eyewitnesses during the event.

PL

W 2P 1,16-18 Piotr zapowiada paruzję Jezusa na końcu czasów, powołując się przy tym na przemienienie Jezusa, którego był naocznym świadkiem. Ponieważ są to wydarzenia nadprzyrodzone, podkreślona zostaje wiarygodność przepowiadania.W niniejszym artykule śledzimy argumentację Piotra, który nakłania chrześcijan dozgody na głoszone przez niego słowo. Interesuje nas nie tylko obiektywna treść tekstu, lecz także pojawiające się w nim racje za wiarygodnością kerygmatu. Piotr nalega na słowo Boga, które pochodzi ze świata transcendentnego i prowadzi do niego ludzi. Jest ono zrozumiałe przez człowieka, lecz nie jest wytworem ludzkiego ducha. Piotr, przepowiadając paruzję Chrystusa, powołuje się na swoje naoczne doświadczenie, przeciwstawiając je mitom, które w Nowym Testamencie traktowane są jako twory wyobraźni ludzkiej. Nie powołuje się na argumenty rozumowe, lecz na słowo objawienia, w którym Bóg Ojciec przedstawia Jezusa uczniom jako swojego Umiłowanego Syna, pełnego chwały i mocy. Przy stwierdzeniu naoczności doświadczenia podkreśla się wagę słowa, które interpretuje element wizyjny (epoptes). Akcent spoczywa na „słuchaniu” i „byciu obecnym” naocznych świadków w czasie wydarzenia

4

Eschatologiczna sprawiedliwość Boga wobec historii

57%

Dańczak A.

|

tom 26

159-173

EN

The course of history, understood in the perspective of faith, requires its evaluation. The issue is associated with the problem of God’s justice, which will demonstrate itself in the parousia. The parousia is the conclusion of history conceived first of all as history of human liberty. At the same time, it means its fulfillment. During the parousia, history does not merely come to an end, but enters the stadium of fullness that is donated by the God of the end of times. Human history becomes the element of eternity and of its transformed time. One of the aspects of parousia is judgment. It demonstrates God’s justice as victorious in regard to all the threads and events of history which were in contradiction to God’s plan towards creation. Purifying justice of God is realized by Christ as a credible co-participant of history. The Lamb “put to death” becomes the sign of measure of the divine love as well as the price of redemption.

5

Czy współczesny Kościół modli się o Paruzję? Inspirowana przez Ducha Świętego prośba o powtórne przyjście Chrystusa we współczesnej liturgii Kościoła w Polsce

57%

Smentek I.

|

2014

|

tom 13

|

nr 2

EN

Does the contemporary Church pray for the parousia? The article takes into account the contemporary liturgical texts. According to the words of Apocalypsis, the Holy Spirit inspires the joyful prayer for the parousia. That’s why this prayer, if actually present, can be treated as the source of light on the intrinsic activity of the Holy Spirit in the Church. In the Missal and Divine Office many texts concerning the final coming of Lord can be found. Predominantly in advent, claims like: “Maranatha. Come, Lord Jesus” are to be heard. Does it mean that the Church really requests the God to accomplish the story of this world? It seams difficult to distinguish, especially in the eucharistic worship, between the liturgical retrospection, the prayer for sacramental coming of our Lord here and now, His very presence in our history and the claim for eschatological fulfillment. Apart from this, we find numerous prayers for help, in order that we could prepare ourselves for the events next to parousia, that is for the Last Judgement and resurrection. The Church also humily asks the Lord Jesus and God the Father for overcoming the death, merciful judgement, for the final justice, for the elimination of every evil and resurrection in glory for the believers. But can we say that the voice of the Church – the Bride missing the final presence of the Saviour, is to be heard in contemporary liturgical worship? Theologians, like e.g. Joseph Ratzinger, suppose, we cannot dare to express this prayer nowadays as the author of “Didache” did. However, wherever even in timid form appears the prayer for parousia, we hear in it the joyful claim of the Holy Spirit who encourages the Church to desire the full presence of the Lord, the unique divine justice and to wait for the eternal fulfillment in the community of resurrection.