Naturalna zawartość rtęci w glebach jest niska, zależy od rodzaju gleb i najczęściej mieści się w zakresie 0,01-0,5 mg/kg[1]. Metoda EDXRF ze względu na uzyskiwane granice wykrywalności zazwyczaj nie może być wykorzystywana do oznaczania rtęci bezpośrenio w proszkowych próbkach takich gleb. W niniejszej pracy autorzy analizowali jednak gleby szczególnie zanieczyszczone z terenów przemysłowych, w których zawartość rtęci osiągała 1000mg/kg i więcej.
Oprócz technik detekcji opartych na spektrometrii absorpcyjnej (AAS) i atomowej spektrometrii fluorescencyjnej (AFS), w połączeniu z metodą generowania zimnych par rtęci (CV), dużo rzadziej stosowana jest atomowa spektrometria emisyjna ze wzbudzeniem w plazmie indukcyjnie sprzężonej (ICP-AES). Trzeba jednak podkreślić, że pomimo wzrostu kosztu pojedynczego oznaczenia i redukcji możliwości techniki ICP-AES do prowadzenia oznaczeń jedno-pierwiastkowych chemik-analityk zyskuje czułe i wydajne narzędzie analityczne do oznaczeń HG jako metody CV-AAS i CV-AFS [1-2].
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.