Na podstawie próbek o złożonym składzie występujących w praktyce rutynowych oznaczeń laboratoryjnych, przeprowadzono badanie efektywności metody wysokoselektywnej absorpcyjnej spektrometrii atomowej, wykorzystującej źródło promieniowania typu kontinuum (HR-CS AAS) i dokonano porównania z innymi wysokoefektywnymi systemami, np. z systemami wykorzystującymi efekt Zeemana. Wysokie i szybkie tło powstające często wskutek rozproszenia światła na materiale cząsteczkowym można zazwyczaj skutecznie skompensować za pomocą różnorodnych procedur. Przy wzrastającej absorpcji tła wzmocnieniu ulegają jednak szumy linii bazowej. Możliwe jest występowanie nieznacznych zniekształceń linii bazowej przy szybkim wzroście lub szybkim spadku wysokiej absorpcji niespecyficznej.W takich przypadkach, szybkość korekcji tła determinuje prawidłowość oznaczeń i granice wykrywalności dla danej matrycy. Jeśli absorpcja tła w oknie pomiarowym ma charakter niejednorodny (strukturalny), należy liczyć się z występowaniem błędów w przebiegu korekcji tła. Jako przykład, omówiono tutaj oznaczanie niklu w glebach o wysokiej zawartości żelaza oraz oznaczanie arsenu w glebach o wysokiej zawartości glinu. W obu przypadkach technika Zeemana napotyka tutaj na swoje granice. Za pomocą HR-CS AAS możliwe jest wyznaczenie tych granic i ich przesunięcie w kierunku próbek o wyższej zawartości matrycy.