Wyniki wyszukiwania - Biblioteka Nauki

1

Gwarancje oskarżonego w postępowaniu ze stosunków międzynarodowych.

100%

Marta B.

|

nr 7

PL

The matters related to defendant’s guarantees are regulated both by the Polish legal system and by international law. Defendant’s guarantees constitute a very significant issue in view of the fact that defendants are the subject of the criminal proceedings and that in such proceedings, in principle, they are on their own while facing prosecutors with a strong law enforcement system at their disposal. Therefore, it is essential that defendants are notified of their rights and that their rights are ensured and respected. The situation seems to be slightly more complicated in international criminal proceed¬ings. The following article presents the basic guarantees available to the defendant, i.e. the right to defence, the right to translation services free of charge, the right to informa¬tion, and the right to due process.

2

Przyznanie się oskarżonego do winy w rzymskim procesie karnym

84%

Chmiel A.

|

nr 3

465-483

EN

During the whole period of the Roman Republic until the second century AD, defendant’s confession was regarded as a sufficient basis for conviction in the Roman criminal procedure. This approach resulted mostly from the fact that the perpetrator’s act was viewed only from the perspective of its effects and not the defendant’s motives. Only during the Roman Empire period confessio came under the supervision of first the Caesar himself and then his officials. During the Principate period, a judge, whose role was fulfilled by a Caesar’s official, was granted certain tools which were supposed to help him find out the truth. These tools were tormenta. It seems that the introduction of torture forced especially the Roman jurisprudence to become interested in the problem of the perpetrator’s guilt and also in psychological evaluation of credibility of the culprit’s testimony. Consequently, it was due to tormenta that confession ceased to be regarded as regina probationum in the Roman criminal procedure.

PL

Przyznanie się oskarżonego do winy przez cały okres republiki aż do II wieku n.e. było traktowane jako wystraczająca podstawa do wydania skazującego wyroku w rzymskim procesie karnym. Takie postępowanie było przede wszystkim wynikiem tego, iż czyn sprawcy postrzegano tylko z punktu widzenia jego skutków, a nie motywacji oskarżonego. Dopiero w okresie cesarstwa confessio zostało poddane kontroli początkowo samego cesarza, a następnie jego urzędników. W czasach pryncypatu sędzia, w którego rolę wcielał się cesarski urzędnik, został wyposażony w stosowne narzędzie, które miało umożliwić mu dotarcie do prawdy. Tym ostatnim stały się tormenta. Wydaje się, iż to właśnie pojawienie się tortur wymusiło zwłaszcza na rzymskiej jurysprudencji zainteresowanie, zarówno problematyką zawinienia sprawcy czynu, ale także, psychologiczną oceną wiarygodności jego wyjaśnień. W efekcie, to tormenta doprowadziły do tego, iż przyznanie się do winy przestało być traktowane w rzymskim procesie karnym jako regina probationum.

3

Strony w kanonicznym procesie karno-sądowym według aktualnych przepisów Kościoła łacińskiego

84%

Miziński A. G.

|

2010

|

tom 3

123-142

EN

The question of parties to a litigation appears to be crucial in every kind of legal proceedings. In a criminal case, the claimant is the accusator (always an advocate of justice) as public prosecutor. The opposite party (defendant) is a person who happens to be suspected of a crime as a result of the preliminary investigation, and is termed accusatus. A third party can participate in the proceedings (called intervener) who is interested e.g. in having the wrongdoing edressed. It is only the advocate of justice who is entitled to file an indictment with a competent court and to work out questions for the defendant and possibly witnesses, to present any evidence and argue the guilt of the defendant, to familiarize himself with the facts of the case and to write preliminary comments, accept the decision or to appeal against it. The defendant shall be only an individual who committed a crime in terms of canon law, falling within the jurisdiction of a given judge, and which is non-prescribed, and the perpetrator is alive and capable of bearing the punishment. The defendant in criminal litigation has a right, among others, to have a counsel, to not admit their guilt, to not swear the oath, to a judgment declaring their innocence and the advocate’s consent to change the instance. The parties so empowered, the judge may not award punishment in an arbitrary fashion, but he must act in accordance with the law, using the required procedure and the principle of justness.

PL

Zagadnienie stron w procesie jawi się jako zasadnicze w każdym rodzaju postępowania sądowego. W procesie karno-sądowym stroną wnosząca sprawę jest oskarżyciel (accusator) i jest nim zawsze rzecznik sprawiedliwości jako oskarżyciel publiczny. Stroną przeciwną (pozwaną) jest osoba, na którą padło podejrzenie o popełnienie przestępstwa w wyniku przeprowadzonego dochodzenia wstępnego, określana jako oskarżony (accusatus). Do procesu mogą dołączyć osoby trzecie, zwane interwenientami, zainteresowane, np. naprawieniem szkód wynikłych z przestępstwa. Rzecznik sprawiedliwości jako jedyny ma uprawnienie wniesienia do właściwego sądu aktu oskarżenia, a także przygotowania pytań dla oskarżonego i ewentualnie świadków, prezentowania środków dowodowych i dowodzenia winy oskarżonego, zaznajomienia się z aktami sprawy i pisania uwag przedwyrokowych, przyjęcia rozstrzygnięcia sprawy i ewentualne zaskarżenie wyroku. Oskarżonym może być tylko wierny, który popełnił przestępstwo w rozumieniu prawa kościelnego, podległe jurysdykcji danego sędziego i nieprzedawnione prawnie, a nie może być sprawca nieżyjący oraz niezdolny do odcierpienia kary. Oskarżony w procesie karno-sądowym ma m.in. prawo do posiadania adwokata, prawo do nieprzyznania się do popełnienia przestępstwa i niezłożenia przysięgi, prawo do wyroku deklarującego jego niewinność oraz zgodę na zrzeczenie się instancji przez rzecznika sprawiedliwości. Taka pozycja prawna stron sprawia, że sędzia nie może wymierzać kar w sposób arbitralnym lecz ma to czynić na podstawie obowiązującego prawa, przy zachowaniu określonej procedury i zasady słuszności.

4

Oskarżony – (nie)potrzebny uczestnik postępowania jurysdykcyjnego? Rozważania na tle art. 117 § 3a kpk oraz art. 378a kpk (część I)

84%

Kil J.

|

nr XXI

167-177

EN

The article is devoted to the defendant’s right to participate in the trial in the light of the reforms introduced to the Code of Criminal Procedure by the Act of 19 July 2019 amending the Act – Code of Criminal Procedure and certain other acts (Dz.U. 2019, item 1694). The first part of the article depicts the evolution of the legal regime governing the defendant’s presence at the trial throughout the history of the Polish criminal process, and discusses the essence of the defendant’s right to participate in the trial. An in-depth analysis was devoted to the provision of Art. 117 § of the Code of Criminal Procedure, introduced in the Code by the amendment of 2019. In this regard, dogmatic analysis was carried out of the discussed provision, its ratio legis was presented, and procedural consequences of the introduced regime were discussed. The study discusses as well the doubts formulated in academic literature in relation to Art. 117 § 3a of the Code, and proposes a method of interpreting the analysed provision.

PL

Artykuł poświęcono prawu oskarżonego do udziału w rozprawie w świetle zmian wprowadzonych do Kodeksu postępowania karnego ustawą z dnia 19 lipca 2019 r. o zmianie ustawy – Kodeks postępowania karnego oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. 2019, poz. 1694). W pierwszej części artykułu przedstawiono ewolucję regulacji poświęconej kwestii obecności oskarżonego na rozprawie na przestrzeni historycznego rozwoju polskiego procesu karnego, jak również omówiono istotę prawa oskarżonego do udziału w rozprawie. Pogłębione rozważania poświęcono regulacji z art. 117 § 3a kpk, wprowadzonej do Kodeksu postępowania karnego nowelizacją z 2019 r. W tym zakresie dokonano analizy dogmatycznej wskazanego przepisu, zaprezentowano jego ratio legis, jak również przeanalizowano konsekwencje procesowe wprowadzenia przedmiotowej regulacji. W opracowaniu omówiono również formułowane w piśmiennictwie wątpliwości odnoszące się do art. 117 § 3a kpk, jak również przedstawiono proponowany sposób wykładni analizowanej regulacji.

5

The Commentary on the Ruling of the Katowice Court of Appeal of 11 May 2016 (II AKz 219/16)

84%

Kosowski J.

|

tom 26

|

nr 3

EN

The article concerns the issue of service and substitute service. The author analyzes the changes introduced in 2015 from the perspective of the Katowice Court of Appeal’s ruling in 2016, which refers to substitute service by the advice note. Possible consequences of this kind of service are indicated and reference is made to the possible directions of development of service in the criminal process-electronic service.

PL

Glosa dotyczy kwestii doręczeń oraz doręczeń zastępczych. Autor analizuje zmiany wprowadzone w 2015 r. z perspektywy orzeczenia Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 2016 r., które odnosi do doręczeń zastępczych przez tzw. awizo. Wskazano możliwe konsekwencje takiego rodzaju doręczenia oraz odniesiono się do możliwych kierunków rozwoju doręczeń w procesie karnym, tj. doręczeń elektronicznych.

6

Rozprawa zdalna na gruncie art. 374 kodeksu postępowania karnego

84%

Grubalska A.

|

tom 3

|

nr XXI

99-109

EN

Conducting remote trials during the COVID-19 pandemic has become a new reality. In Polish criminal proceedings, under the anti-crisis shield 4.0., it was possible to organise trials by using devices that ensure remote communication. The article concerns a remote trial organised on the basis of the amended article 374 of the Code of Criminal Procedure. The study presents inaccuracies appearing on the basis of regulations, concerning the conduct of a remote trial, as well as the principles of a criminal trial that are limited due to its organisation. The analysis of the topic has led to a conclusion that the amendment of solutions appears to be necessary

PL

Przeprowadzanie zdalnych rozpraw sądowych podczas pandemii COVID-19 stało się nową rzeczywistością. W postępowaniu karnym, mocą tarczy antykryzysowej 4.0., umożliwiono organizowanie rozpraw za pośrednictwem urządzeń zapewniających komunikację na odległość. Artykuł dotyczy zdalnej rozprawy organizowanej na gruncie zmienionego art. 374 Kodeksu postępowania karnego. W opracowaniu zostały przedstawione nieścisłości pojawiające się na gruncie regulacji, dotyczące przebiegu zdalnej rozprawy, jak również zasady procesu karnego doznające ograniczenia na skutek jej organizacji. Analiza tematu doprowadziła do stwierdzenia, że nowelizacja rozwiązań jawi się jako konieczna.

7

Domniemanie niewinności w ujęciu prawa krajowego i pozakrajowego

67%

Sowiński P. K.

|

nr 2(78)

103-116

PL

Zasada domniemania niewinności stanowi jedno z zasadniczych założeń, według których skonstruowano polskie postępowanie karne. W realiach krajowych domniemanie to jest przedmiotem regulacji zarówno konstytucyjnej, jak i kodeksowej, jednak sposób w jaki domniemanie to zostało tam przedstawione nie jest tożsamy, co wpływa na różny zakres jej stosowania. W tekście podjęto próbę przedstawienia elementów wspólnych i różnicujących te regulacje. Ponadto przeanalizowano zakres przedmiotowy i podmiotowy zasady domniemania niewinności w ujęciu konwencyjnym oraz niektórych aktów prawnych Unii Europejskiej.

EN

The principle of the presumption of innocence is one of the fundamental assumptions according to which Polish criminal procedure has been constructed. In the domestic reality, this presumption is declared both by constitutional and code regulations, however, the manner in which the presumption is guaranteed there is not the same, which affects the different scope of its application. The text depicts the common and differentiating elements of these regulations. In addition, the material and subjective scope of the principle of the presumption of innocence in terms of the Convention and certain legal acts of the European Union has been analysed.

8

W poszukiwaniu optymalnego stopnia profesjonalizacji i formalizacji postępowania dyscyplinarnego wobec studentów w Polsce

67%

Czarnecki P.

|

tom 84

59-76

PL

The purpose of the article is to present the rights and obligations of participants in the proceedings, a model of disciplinary proceedings against students, the functions of disciplinary proceedings and its stages in proceedings before the disciplinary ombudsman and the disciplinary commission. The author analyzes statistical data of disciplinary matters at the Jagiellonian University. The author indicates that this procedure is extremely formalized and it is very often difficult to hold a student disciplinary liability. In addition, the analysis of the rulings leads to the conclusion that the penalties imposed in this disciplinary proceedings are not detrimental to the accused.

9

Conviction without a Trial in the Perspective of Changes Adopted and Planned in the Criminal Procedure

67%

Gil D. K.

|

nr 2

EN

The subject of the following study is to show the institution of conviction without a trial in time perspective and the impact of the regulations of other countries on the current nature of this institution. Similarity of conviction without a trial to Italian pattegiamento has been presented. The original regulation of Art. 335 of the Code of the Criminal Procedure differs significantly from the current wording and subject scope of conviction without a trial. In view of the adopted and planned changes, the attention has been paid to the protection of aggrieved party’s rights which should also be respected in modified proceedings. Changes introduced by means of the amendment of September 2013 and February 2015 have been evaluated. Changes which are currently the subject of a legislative process have been positively evaluated.

PL

Przedmiotem artykułu jest ukazanie instytucji skazania bez rozprawy w perspektywie czasowej oraz wpływu regulacji innych państw na obecny charakter tej instytucji. Przedstawiono podobieństwo skazania bez rozprawy do włoskiego pattegiamento. Pierwotna regulacja art. 335 k.p.k. znacząco odbiega od obecnego brzmienia i zakresu przedmiotowego skazania bez rozprawy. W perspektywie zmian uchwalonych i projektowanych zwrócono uwagę na ochronę praw pokrzywdzonego, które powinny być respektowane również w postępowaniach zmodyfikowanych. Oceniono zmiany wprowadzone nowelą z września 2013 r. i lutego 2015 r. Pozytywnie oceniono zmiany projektowane, które obecnie są przedmiotem procesu legislacyjnego.

10

Oskarżony – (nie)potrzebny uczestnik postępowania jurysdykcyjnego? Rozważania na tle art. 117 § 3a kpk oraz art. 378a kpk (część II)

67%

Kil J.

|

tom 3

|

nr XXI

111-126

EN

The article is devoted to the defendant’s right to participate in the trial in the light of the reforms introduced to the Code of Criminal Procedure by the Act of 19 July 2019 amending the Act – Code of Criminal Procedure and certain other acts (Dz.U. 2019, item 1694). In the second part of the article, in-depth considerations were devoted to the provision of Art. 378a of the Code of Criminal Procedure, introduced to the Code by the 2019 amendment. In this regard, dogmatic analysis was carried out of the discussed provision, its ratio legis was presented, and procedural consequences of the introduced regime were discussed. The study discusses as well the doubts formulated in academic literature in relation to Art. 378a of the Code, and proposes a method of interpreting the analysed provision. The study also involves assessment of the provisions of Art. 117 § 3a and Art. 378a of the Code of Criminal Procedure through the prism of the constitutional and conventional standards, especially under Art. 42(2) and Art. 45(1) of the Constitution of the Republic of Poland as well as Art. 6(1) and (3) of the European Convention on Human Rights.

PL

Artykuł poświęcono prawu oskarżonego do udziału w rozprawie w świetle zmian wprowadzonych do Kodeksu postępowania karnego ustawą z dnia 19 lipca 2019 r. o zmianie ustawy – Kodeks postępowania karnego oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. 2019, poz. 1694). W drugiej części artykułu pogłębione rozważania poświęcono regulacji z art. 378a kpk, wprowadzonej do Kodeksu postępowania karnego nowelizacją z 2019 r. W tym zakresie dokonano analizy dogmatycznej wskazanego przepisu, zaprezentowano jego ratio legis, jak również przeanalizowano konsekwencje procesowe wprowadzenia przedmiotowej regulacji. W opracowaniu omówiono również formułowane w piśmiennictwie wątpliwości odnoszące się do art. 378a kpk, jak również przedstawiono proponowany sposób wykładni analizowanej regulacji. Dokonano także oceny unormowań z art. 117 § 3a kpk oraz art. 378a kpk przez pryzmat standardu konstytucyjnego i konwencyjnego, wynikającego w szczególności z art. 42 ust. 2 Konstytucji RP, art. 45 ust. 1 Konstytucji RP oraz art. 6 ust. 1 i 3 Europejskiej Konwencji Praw Człowieka.