Wyniki wyszukiwania - Biblioteka Nauki

1

Simulated Democracy and the Free Market in Russia

100%

Bartnicki A. , Stefanowicz K.

|

2010

|

tom 3

|

nr 1

1-14

EN

The vague character of the interests in a post-totalitarian society, which become clear when seen alongside the clear and concrete interests of the elites, seems to be an important and typical feature of Russia's politics. Consequently, society has been almost completely marginalized as a political subject, and its role has been taken over by the corporate interests groups of "big business". The political regime of present-day Russia has been, to some degree, founded on models known from developed democracies, including the institutions of the president, council of ministers, independent courts, and the freedom of the press or political parties. However, considerable differences occurred in the application of those mechanisms in Russia. For instance, the parties in the Russian political system did not succeed in becoming channels of articulation of social needs. This situation was caused by the fact that the majority of political parties and other political and social organizations have been dominated by various interest groups and have maintained an exclusive character. Those interest groups, represented by political parties, pursued their goal by means of private and public pressure towards state decision-making institutions. Thus, both the state's and the society's priorities have been pushed aside.

2

Wewnętrzne i zewnętrzne granice demokracji

100%

Karolczuk E.

|

tom z. 65

127--156

PL

Demokracja ma zewnętrzne i wewnętrzne granice. Demokracje dążą do poszerzenia swych granic terytorialnych, zwłaszcza jeśli poza nimi dominują systemy antydemokratyczne. W procesie globalizacji dawne granice państwowe tracą na znaczeniu, ale nie oznacza to, że wszelkie granice znikają. Państwo prawa oligarchicznego jest „zewnętrzem” granicy demokracji. Oligarchia zmienia granice między tym co polityczne i niepolityczne, publiczne i niepubliczne. Jedną z granic demokracji są nadmierne nierówności społeczne. Rosnący dług publiczny pozwala oligarchii przekroczyć granice demokracji. Na granicy między demokracją i oligarchią znajduje się system przedstawicielski. Akt głosowania, przedstawiany jako wyraz świadomości politycznej i aktywności obywatelskiej, jest jednocześnie rezygnacją z własnego politycznego działania. Rozwój demokracji wymaga ponownego przekroczenia przez masy pracujące granicy między klasą „w sobie” i klasą „dla siebie”.

EN

Democracy has got its own external and internal borders. Democracies aim at expanding their territorial borders, especially if some antidemocratic systems dominate outside them. In the process of globalization, former borders lose their meaning; however, it does not mean that all borders disappear. An oligarchic country is the exterior of a border of democracy. Oligarchy changes the borders between what is political and nonpolitical or what is public and nonpublic. Excessive social inequalities form one of the borders of democracy. Increasing public debt allows oligarchy to exceed the borders of democracy. A representative system is exactly on the border between democracy and oligarchy. The act of voting defined as an expression of political consciousness and civil activity is the resignation from one’s own political activity at the same time. The development of democracy requires the working masses to recross the border between ‘the class in itself’ and ‘the class for itself’.

3

Wykraczając poza opozycję Północ – Południe:globalna rola debat o zrównoważonym rozwoju prowadzonych w Korei Południowej

59%

Pak M. S.

|

tom Vol. 10, nr 2

79--86

EN

While debates on sustainable development have traditionally pitted the developing countries of the global South against the industrialized countries of the North, this essay addresses possible new elements in the so-called North-South debate, mainly by examining it from the perspective of a former developing country that has recently succeeded in becoming a developed industrial economy. Having achieved rapid economic growth that has been described as miraculous, South Korea has come to enjoy the reputation of being a country that has also shown a firm commitment to sustainable development, and in 2012, was even chosen over Germany to host the headquarters of the UN Green Climate Fund. Yet within the country the Korean government has been subject to ongoing criticism as still placing a preponderant emphasis on economic growth, while largely ignoring the ecological and social aspects of sustainable development. While not disagreeing with the critics, this essay shifts the focus away from the local causes of the alleged inconsistences and lapses in the Korean government’s sustainable development policy, and uses the Korean case as a prism through which to view the global trends that since the early 1990s have emerged as major obstacles in making sustainable development possible in fact, not just in words. Building on Thomas Piketty’s near definitive study of the rise of income inequality and oligarchic ownership of much of the world’s wealth in the aftermath of the neoliberalist triumph of the 1980s, the essay identifies South Korea as the epitome of a country whose economy has come to be controlled to a large extent by the global financial elite, and suggests that beyond the rhetoric, its development policy has reflected the predominantly growth-oriented agenda of such elite. The implication throughout is that, should the current trends continue, the Korean case may well provide a good indication of what is further to come as today’s rapidly industrializing economies also begin to mature.

PL

Debaty odnoszące się do zrównoważonego rozwoju zwykle ustawiają kraje Południa w opozycji do zindustrializowanej Północy, jednak w tej pracy ukażemy możliwe nowe elementy w tej dyskusji. Przedstawimy przykład kraju, określanego jeszcze niedawno jako rozwijający się, a obecnie stanowiącego przykład udanej transformacji w kierunku gospodarki przemysłowej. Po osiągnięciu szybkiego wzrostu ekonomicznego, który został określony jako cudowny, Korea Południowa pokazuje teraz również zdecydowane zaangażowanie na rzecz zrównoważonego rozwoju. W 2012 roku, kraj ten przebił nawet ofertę Niemiec i to w nim wyznaczono siedzibę prowadzonego przez ONZ Green Climate Fund. Jednocześnie, w wymiarze wewnętrznym, koreański rząd jest krytykowany za nadmierny nacisk na wzrost gospodarczy i zaniedbywanie ekologicznych i społecznych aspektów zrównoważonego rozwoju. W tej pracy jednak nie tyle prezentować będziemy przyczyny krajowych uchybień, ile zaproponujemy spojrzenie na Koreę przez pryzmat, w którym odzwierciedlą się globalne trendy widoczne od początku lat 90., stanowiące obecnie główne przeszkody we wdrożeniu rozwoju zrównoważonego. Opierając się na badaniach Thomasa Piketty’ego, odnoszących się do wzrostu nierówności dochodów i zawładnięcia przez oligarchię większości światowych zasobów w następstwie triumfu neoliberalizmu z lat 80., przedstawimy Koreę Południową jako przykład kraju, w którym kontrola nad gospodarką w znacznym stopniu została przejęta przez globalną elitę finansową. Pokażemy, że – poza retoryką – polityka rozwojowa jest ukierunkowana głównie na wzrost interesów tej elity. Oznacza to, że jeżeli obecne tendencje się utrzymają, przykład Korei może być wskazówką co do przyszłości innych obecnych uprzemysłowionych gospodarek, które wkraczają w kolejną fazę rozwoju.