Powstająca w procesie odwadniania osadów ciecz osadowa (odcieki - czyli strumień stężonej cieczy powstającej w wyniku mechanicznego odwadniania osadów - woda usunięta z osadów; ścieki z pras to suma odcieków i wód z płukania taśmy prasy) charakteryzuje się wysokimi stężeniami związków biogennych (azotu i fosforu). Dotyczy to zwłaszcza odcieków powstających z odwadniania osadów stabilizowanych w warunkach fermentacji beztlenowej. Powstające podczas odwadniania osadów odcieki na ogół spływają do ciągu ściekowego oczyszczalni, zwiększając ładunek azotu amonowego i fosforu, który musi być usunięty ze ścieków przed ich odprowadzeniem do odbiornika.
W ostatnim czasie zwiększył się asortyment koagulantów stosowanych w technologii wody i ścieków. Obok tradycyjnych koagulantów takich jak siarczan (VI) glinu, glinian sodu, siarczan (VI) żelaza (II i żelaza (III na rynku polskim pojawiły się trudno dostępne do końca lat 80. ubiegłego wieku takie koagulanty jak chlorek glinu, chlorek żelaza (III koagulanty polimeryczne glinowe oraz koagulanty mieszane glinowo-żelazowe. Stosuje się również koagulanty organiczne, którymi są najczęściej polimeryczne lub kopolimeryczne związki liniowe albo rozgałęzione syntetyzowane z akryloamidu. Koagulanty organiczne zwane są również polielektrolitami. Początkowo związki te stosowano do przyśpieszania procesu flokulacji, obecnie, szczególnie w procesach oczyszczania ścieków i odwadniania osadów ściekowych, są stosowane jako samodzielne koagulanty.
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.