Wyniki wyszukiwania - Biblioteka Nauki

1

Abraham. Ten, który wbrew nadziei uwierzył nadziei

100%

Pawłowski Z.

Verbum Vitae

|

2006

|

tom 9

14-31

PL

In this article entitled 'Abraham: the one w ho against hope, in hope believed' we have tried to defin a hope in terms of narrative transformation of Abraham's identity. Abraham as a member of a genealogical tree of Terah lived in a history and a world of his father, unable to live his own independent life (Gen 11,27-32). Only the word of God's promise (Gen 12,1-3) bas been powerful enough to turn him into a new person, opened towards future. In this process hope bas been playing an indispensable role. Shaped by the promise it transgresses every historical circumstances towards eschatological goal.

2

Nadzieja na wieczność według Chantal Delsol

88%

Przybylska N.

Zeszyty Naukowe Centrum Badań im. Edyty Stein

|

2016

|

nr 15

139-151

PL

Monique Atlan and Roger-Pol Droit both propose a reassessment of the dominant rationalistic pessimism of people through the perspective of hope. From this point of view, one should definitely learn thinking also in terms of hope. According toChantal Delsol, European pessimism can be overcome with Christian faith. The hope of eternal life derives from the Jewish and Christian principles of faith. The respect for eternityoriginated the great achievements of civilization. The philosopher attempts to transpose this spiritual program and values onto a social plan.Similar perception of hope in the perspective of faith coincides, despite the distinctarticulation, in the Peguy’s poem. For Peguy the figure of a little girl personifies the frailand weak hope. According to Delsol, the European hope can be rebuilt through the anthropologicalvision of a fragile man. Her concept of hope is based on the acceptance ofhuman imperfection.

3

Boża i ludzka wierność. Teologiczny obraz zdobycia Kanaanu

88%

Dziadosz D.

Verbum Vitae

|

2007

|

tom 11

43-66

PL

Si puó dire che il Pentateuco nelia tradizione judaica e una particolare documentazione teologica dell'adempimento delle promesse di Jahve fatte ad Abramo ed ai suoi discendenti. Peró il lettore della storia dei pattiarchi nota subito che questo adempimento non si conclude completamente all'intemo dei primi cinque libri delia Bibbia. Tra le garanzie divine rivelate ad Abramo (la terra, la discendenza e la perpetua benedizione di Dio) nel Pentateuco manca proprio la realizzazione di quella piu importante che riguarda la terra di Canaan. Questa promessa diventa una realta solo all'epoca di Giosue. Tale situazione non e un caso, neppure una svista dei redattori della Bibbia ebraica, ma piuttosto una voluta scelta teologica che sottolinea il carrattere particolare delia relazione tra Dio e il popolo di Israele. Il fondamento e la condizione di questo rapproto reciproco molto stretto e del tutto unico e la fedelta all'alleanza sinaitica.

4

Abraham - początek nowej wspólnoty (Rdz 12,1-4a)

75%

Lemański J.

Verbum Vitae

|

2004

|

tom 6

19-33

PL

La posizione contestuale del racconto sulla vocazione d’Abramo (Gen 12,1-4a) indica, che doppo una rottura avvenuta in Gen 11,1-9 e dopo un racconto sulla discendenza di Sem (Gen 11,10-32), si comincia un nuovo inizio della storia di salvezza. L’analisi retorica permette di vedere nella pericope un’inclusione (hlk vv. 1.4a) ed uno sviluppo climactico in tre passi. Il primo è la vocazione di Abramo, che significa abbandonare la comunità famigliare i muoversi verso un futuro ancora non definito con una precisione (v.1: andare da...verso), alla quale Abramo risponde con il suo andare, ma dimostrando una piccola disobbedienza (Lot). Il secondo sono le promesse basate su due radici gdl (essere grande) e brk (benedire). L’ultimo prende alla fine la forma di un sostantivo, introducendo così il terzo passo, che riguarda il tema di benedizione di chi benedice Abramo e maledizione di chi disprezza il patriarca (v.3). Sia il termine gôy, che riguarda la discendenza d’Abramo, sia il contenuto della promessa in v. 3, cipermette pensare alla creazione di una uova comunità dei credenti che va ad oltreppasare i limiti di una famiglia, per la quale Abramo diventa un inizio, un esempio, ed una fonte di benedizione.

5

Dlaczego Abraham uwierzył Bogu (Rdz 15,6)?

75%

Lemański J.

Verbum Vitae

|

2004

|

tom 5

21-35

PL

Having seen prophesy of the Promised Land been fulfilled (Gen 12-14), Abraham experienced the faith crisis due to a lack of offspring. Yet once again he answered with trust in the Word o f God, and i t bas been reckoned to him for righteousness (Gen 15,6). The following chapters (Gen 16-22) present the fulfillment of the promise o f heir. The faith of Abraham will come to perfection at the trial, as it is seen in Gen 22. In sucha context, words o f the narrator in Gen 15,6 are the turning point in the growth of his faith.

6

Abraham – wiara, która rodzi się z doświadczenia

63%

Lemański J.

Studia Koszalińsko-Kołobrzeskie

|

2013

|

nr 20

127-135

PL

Wiara Abrahama opisana w Rdz 12,1-25,11 jest rzeczywistością dynamiczną. Podlega nieustannemu rozwojowi. W niniejszym artykule podjęta jest analiza tego procesu.

EN

Abraham’s faith described in Gen 12,1-25,11 is a dynamic reality. It under-goes a process of constant changes. The article tries to look into this process.

7

Przymierze Dawidowe w deuteronomistycznej historii Izraela

63%

Dziadosz D.

Verbum Vitae

|

2003

|

tom 4

29-51

PL

Lo scopo di quest'articolo e la presentazione critica e sistematica dei risultati della ricerca sui problemi principali che pone l'oracolo profetico 2Sam 7,5-16 ed anche il tentativo di stabilire la direzione in cui vanno gli esegeti nello spiegare le difficolti piu acute circa le parole di Natan. Per questo motivo prendiamo in considerazione due piste metodologiche. Mediante l'approccio sincronico, esamineremo la versione definitiva dell'oracolo divino come pure la linea teologica del suo ultimo redattore. La nostra attenzione dedicheremo pero prima di tutto all'approccio diacronico, per ricostruire tutto il processo redeazionale della profezia, cioe arrivare, per quanto sara possibile, sia al nucleo originale dell'oracolo, sia alle successive aggiunte redazionali .

8

„A słowo stało się Ciałem” (J 1,14). Mesjasz mostem dialogu między Bogiem i człowiekiem

63%

Miduch M.

Sympozjum

|

2020

|

tom 2(39)

11-25

PL

Relacja Boga z człowiekiem została zniszczona przez grzech. Bóg jednak nie zostawia człowieka bez nadziei. Obiecuje pomoc. Przez wieki wysyła swoich proroków, by podtrzymywali nadzieję na nadejście Mesjasza. Pierwsze z mesjańskich proroctw wydają się być szczególnie interesujące. Przebija przez nie ludzka tęsknota za utraconym poczuciem bezpieczeństwa, za rajem. Zdają się być one najbardziej ludzkie. Boskie wypełnienie obietnicy nie pomija ludzkich pragnień ale je przekracza. Dzieło, które ma do wykonania Mesjasz to nie tylko przywrócenie człowiekowi rajskiej relacji z Bogiem, ale także wyniesienie jej na wyższy poziom. Bóg, który stał się człowiekiem w osobie Mesjasza jest tak blisko człowieka jak nigdy dotąd.

EN

The relationship of God and man was destroyed by sin. God does not leave people without hope. He promises help. Through ages he sent out his prophets to keep the hope of Messiah. Some of the first messianic prophecies seem to be especially interesting. We can see the longing for the lost safety, for paradise. They seem to be very human related. God’s fulfillment of this promise does not omit people’s desires and needs, it exceeds them. The goal of Messiah is not only to bring people the perfect relationship with God, it is to take it to a higher level. God, who became a human in the person of Messiah, is closer to man in as never before.

9

Pedagogical Hope between Presence and Promise

51%

Crotti M.

Paedagogia Christiana

|

2021

|

tom 1/47

105-118

EN

What specific imprint does Christianity give to the philosophical elaboration of personalism? Initially, we introduce a reflective reread on Christian personalist thought in ongoing pedagogical discourse, in particular through the paradigmatic concept of hope. Returning to the traditional concept of ‘person’ and to its philosophical-ontological legacy, this essay discusses the dynamic of the teacher-student educational relationship. In this context, this paper attempts to show that the educator manifests his being a person of hope through his educative presence and respect for the promise.

PL

Co można uznać za oryginalny wkład chrześcijaństwa w rozwój personalizmu na gruncie filozofii? Na wstępie niniejszego artykułu zaprezentowano, przede wszystkim poprzez odniesienie do paradygmatycznej idei nadziei, refleksyjne odczytanie chrześcijańskiej myśli personalistycznej w kontekście bieżącego dyskursu pedagogicznego. Wracając do tradycyjnej koncepcji osoby, jak i filozoficzno-ontologicznej spuścizny tegoż pojęcia, niniejszy esej poświęcony jest omówieniu dynamiki relacji wychowawczej zachodzącej między nauczycielem i wychowankiem. W tym właśnie ujęciu podjęta zostaje próba wykazania, że wychowawca przedstawia się jako osoba nadziei poprzez swoją wychowawczą obecność i szacunek dla obietnicy.

10

Jak ‘powinien’ może wynikać z ‘jest’? Reewaluacja tezy Johna R. Searle’a

51%

Janikowski W.

Roczniki Filozoficzne

|

2023

|

tom 71

|

nr 3

133-154

EN

In this article, I discuss the conception of normative sentences by John R. Searle. The conducted analysis is to prove its credibility. Also, its author in 2021, more than half a century after its first formulation, despite numerous discussions over that time, claims that he maintains the statement about the validity of this conception, and in particular also the famous thesis about the possibility of making an inferential transition from sentences about facts to sentences about duties (Searle 2021, 3–16). The creator of the commonly known theory of speech acts argues that some normative sentences result conceptually from factual (descriptive) sentences. I analyze his arguments in detail, trying to explain how to understand his thesis that talking about the so-called Naturalistic Fallacy may itself be a mistake. I focus here on the issue of implication (correct inferences) and the conditions of the truth of normative sentences. Considering the various possibilities of interpreting Searle’s thesis and arguments will also justify the claim that they are correct and retain their importance. A unique element of Searle’s conception that I argue with is his claim about the allegedly intrinsically motivating power of speech acts, such as making a promise.

PL

W niniejszym artykule omawiam koncepcję zdań normatywnych Johna R. Searle’a. Przeprowadzona analiza ma służyć wykazaniu jej wiarygodności. Również jej autor w 2021r., po ponad pół wieku od jej pierwszego sformułowania, mimo bardzo licznych dyskusji prowadzonych w przeciągu tego czasu, stwierdza, że podtrzymuje twierdzenie o ważności i trafności tej koncepcji, a w szczególności także słynną już tezę o możliwości dokonania inferencyjnego przejścia od zdań o faktach do zdań o powinnościach (Searle 2021, 3–16). Twórca powszechnie znanej teorii czynności mowy przekonuje, że niektóre zdania normatywne wynikają pojęciowo ze zdań faktualnych (opisowych). Analizuję szczegółowo jego argumentację, usiłując wyjaśnić, jak należy rozumieć jego tezę, że mówienie o tzw. błędzie naturalistycznym samo w sobie może być błędem. Skupiam się przy tym na istocie wynikania (poprawnych inferencji) oraz warunkach prawdziwości zdań normatywnych. Rozważenie różnych możliwości interpretacji tezy i argumentów Searle’a jest zarazem uzasadnieniem twierdzenia, że są one poprawne i zachowują swoją aktualność. Wyjątkowym elementem koncepcji Searle’a, z którym polemizuję, jest jego twierdzenie o rzekomo samoistnie motywującej mocy aktów mowy, np. dokonywania obietnicy.

11

“Figli della promessa” in Veronense e Gelasianum Vetus

51%

Ostrowski D.

Roczniki Liturgiczno-Homiletyczne

|

2011

|

tom 2

87-99

PL

Starożytna euchologia Kościoła rzymskiego często jest nazywana źródłem dla lex credendi. Na tym metodologicznym fundamencie, u którego początku leży słynne powiedzenie Prospera z Akwitanii legem credendi lex statuat supplicandi, możemy nie tylko oprzeć nasze badania nad zawartością semantyczną i liturgiczną modlitw Kościoła, ale także wyprowadzać z nich przesłania o charakterze uniwersalnym. Autor przedstawia analizę liturgiczno-teologiczną wyrażenia filii promissionis, które znajduje w dwóch starożytnych sakramentarzach: Veronense i Gelasianum Vetus. Wyrażenie filii promissionis ukazuje w badanym repertorium euchologicznym fakt przyjęcia (a nawet przejęcia) przez chrześcijan, lud Nowego Przymierza, tytułu typowo starotestamentalnego, należącego dotąd do Izraela. Dokonuje się to na podstawie nie decyzji nowego Ludu Wybranego, ale na podstawie działania Boga, który realizuje nowe Przymierze w Chrystusie. Studium niniejsze jest opracowaniem i nową redakcją niektórych fragmentów dysertacji doktorskiej autora, w której temat Bożej obietnicy był częścią szerszej problematyki, dotyczącej adoptio divina.

12

Abraham – ojciec wiary

51%

Krasowski A.

Roczniki Liturgiczno-Homiletyczne

|

2011

|

tom 2

173-191

EN

Every vocation is the work of God. It is God who gives the grace and everything one needs to fulfil the vocation. So it was in Abraham’s life. Being called Abraham had to follow his way - the way of faith. All this was given to him that he could learn to look at the events of his life not as a pagan but as God Himself. Allowing the transformation God sends consolation. But He also allows doubts and even sufferings that purify. God acts in certain time continuum and through the definite events. Abraham learns not only to believe in God, but just trust Him. Being put to the test on Moria Mountain he doesn’t hesitate to follow the senseless, from the human point of view, way of life. He has already experienced the great love of God who leads him. Abraham believes God because he has experienced earlier that God gets life out of death! This is the moment when in his deep faith Abraham sees the Resurrection. Being baptized everyone gets vocation to holiness. God also leads us through the way of faith giving us the events we could respond to with the words of Abraham - the words of faith: “God will provide.”

13

Performatywność języka a powinność moralna

51%

Rozmarynowska K.

Studia Philosophiae Christianae

|

2018

|

tom 54

|

nr 2

129-146

EN

The topic of this paper is the role of language in creating moral obligation. Drawing upon J. Austin’s and J. Searle’s speech act theory, the author analyzes the power of words to create obligations by using the example of promise-making. She tries to identify the conditions that must be fulfilled for a specific utterance to make a subject morally obligated, and discusses the challenges to Searle’s theory. The author concludes that the performative function of the language can only explain an object dimension of promise-making . Therefore, it is crucial to take a different research perspective to reveal its subjective source.

PL

Przedmiotem rozważań podjętych w artykule jest rola języka w tworzeniu powinności moralnej. W nawiązaniu do klasycznej teorii aktów mowy J. Austina i J. Searle’a, autorka, na przykładzie czynności obiecywania, bada, na czym polega „powinnościorodna” moc słów. Zastanawia się również, jakie warunki muszą zostać spełnione, aby określona wypowiedź nakładała na jej autora moralne zobowiązanie. Przeprowadzone analizy, obejmujące również stanowisko krytyczne wobec koncepcji Searle’a, ujawniają ograniczenia, jakie wynikają z tezy, mówiącej, że to język tworzy powinność. Odwołując się do funkcji performatywnej, jaką pełni język, możemy wyjaśnić jedynie przedmiotowy wymiar obietnicy. Zrozumienie jej podmiotowego źródła wymaga zajęcia odmiennej perspektywy badawczej.

14

The God of the Patriarchs as a Common Heritage of Judaism and Christianity

44%

Jasiński OFM A. S.

Scriptura Sacra

|

2015

|

nr 19

107-132

PL

Artykuł podejmuje kwestię teologicznego znaczenia (dla judaizmu i chrześcijaństwa) relacji Boga z wybranymi postaciami starotestamentalnymi Abrahamem i Izaakiem. Punktem wyjścia do analizy były teksty zawarte w Księdze Rodzaju (Rdz 15; 17; 22). Na początku ukazano miejsce Księgi Rodzaju w Torze i znaczenie tego zbioru pism w judaizmie oraz w chrześcijaństwie. Księga Rodzaju jest pierwszym pismem Tory (Pięcioksięgu), a jej redakcja była bardzo długim procesem, która brała początek już w epoce patriarchalnej (tradycje ustne), a skończyła się w czasach perskich. Pismo to ma wielkie znaczenie zarówno w tradycji judaistycznej, jak i chrześcijańskiej (Księga Rodzaju otwiera kanon Biblii w obu religiach).Najważniejszym wydarzeniem w życiu Abrahama było zawarcie przymierza z Bogiem (Rdz 15; 17). Patriarcha został nazwany „ojcem wiary”. Judaizm akcentuje aspekt partykularny relacji Bóg – Abraham i traktuje patriarchę przede wszystkim jako protoplastę Izraela, narodu, który stał się dziedzicem obietnic danych Abrahamowi. Chrześcijaństwo podkreśla w tej relacji aspekt uniwersalny, patriarcha uważany jest bowiem za ojca wszystkich wierzących, także uczniów Jezusa Chrystusa.Dzieje Izaaka są kontynuacją historii Abrahama i jego relacji z Bogiem. Najważniejszym wydarzeniem w życiu Izaaka był epizod opisany w Rdz 22 (ofiara w Moria). Abraham został wypróbowany w wierze, bowiem Bóg polecił mu ofiarować syna obietnicy (Izaaka). Uratowany przez Pana Izaak, stał się spadkobiercą obietnic Bożych. W judaizmie jest traktowany przede wszystkim jako znak wierności Boga oraz wypełnienia obietnicy potomka, natomiast w chrześcijaństwie podkreśla się znaczenie typiczne ofiary Izaaka, która zapowiadała ofiarę Jezusa Chrystusa.

EN

The God of Patriarchs is one of the most important problem of the Old Testament. Here I argue that the problem is actually so severe as has been before (in recent scholarship). First I presented the Book of Genesis (an integral part of the Torah), then the God’s covenant with Abraham and Isaac. The story of Abraham and Isaac shows some aspects of the nature of God (his transcendent and immanent) and his activities in the time of the patriarchal period. The God of patriarchs is the God of Moses, the God of the prophets (OT) and the God of the apostles (NT). The soteriological interpretations of the Isaac’s tale found in rabbinic and Christian sources affirmed the important significant of the story (Gn 22) for the both religions. Abraham hoped that God might be capable of restoring life to his son. Isaac appears as the figure of the risen one (New Testament).

15

John Paul II's Theology of Law: An Evangelical Appreciation

44%

Lockwood O'Donovan J.

Roczniki Teologiczne

|

2019

|

tom 66

|

nr 3: Teologia moralna

5-16

PL

Wychodząc z „ewangelickiej” perspektywy teologii reformacji angielskiej artykuł ten odnosi się z uznaniem do teologii prawa zawartej w encyklice Veritatis splendor, w jej implikacjach dla zrozumienia prawa publicznego. Podkreśla zwłaszcza trzy aspekty encykliki: (1) ujęcie prawa jako wewnętrznego wymiaru dynamicznego objawienia się Boga w Jezusie Chrystusie jako Prawdy i Dobra, który zobowiązuje ludzi jako sprawców działania moralnego oraz jest podstawą ich wolności; (2) ukazanie tendencji obecnych we współczesnej filozofii i teologii moralnej, które oderwały prawo i wolność stworzonej i upadłej wspólnoty ludzkiej od historii ich odnowy i udoskonalenia, czemu świadectwo daje Pismo Święte; (3) ukazanie Kościoła jako wspólnoty wiary i uczniów, której Chrystus powierzył objawienie jedności Bożej obietnicy i prawa oraz przekazał Ducha Prawdy i Świętości. Uwydatniając te aspekty, artykuł zwraca również uwagę na słabo rozwinięte zagadnienie prawa jako objawienia Bożego wyroku potępiającego grzesznych ludzi jako sprawców, tak na wewnętrznym forum sumienia, jak i na społecznym forum prawa publicznego. Wskazuje także na pokrewną kwestię Kościoła, który daje świadectwo o zmartwychwstałym Chrystusie przezwyciężającym potępienie płynące z prawa.

XX

From the ‘evangelical’perspective of English Reformation theology, this article considers appreciatively the theology of law in Veritatis Splendor in its implications for understanding public law. It highlights three features of the encyclical: 1. its unfolding of law as an intrinsic dimension of God's dynamic revelation of himself in Jesus Christ as the Truth and the Good who obliges human beings as actors and grounds their freedom; 2. its exposing of tendencies in contemporary moral philosophy and theology which have severed the law and freedom of created and fallen human community from the history of their perfecting renewal witnessed in the Scriptures; 3. its portrayal of the church as the community of faith and discipleship, to whom Christ has entrusted the `showing forth' of God's promise and law in their unity, and imparted the Spirit of Truth and Holiness. In highlighting these features, the article also draws attention to the under-developed theme of law as the revelation of God's condemning judgment on sinful human actors, both in the internal forum of the conscience and the social forum of public law, and the corresponding theme of the church's witness to the risen Christ's overcoming of the law's condemnation.

16

COVID-19 a łamanie chleba w kontekście Paschy Jezusa

38%

Sienkiewicz E.

Studia Paradyskie

|

2020

|

nr 30

1-37

PL

Pandemia COVID-19, nie tylko spowodowała wielki kryzys w wielu dziedzinach ludzkiego życia, ale również odsłoniła liczne słabości, dotąd bagatelizowane lub nieuświadamiane. Dotyczy to również Kościoła. Kościół, założony przez Jezusa Chrystusa jako wspólnota wiary w Jego zmartwychwstanie, powinien jednoczyć rozdzielane w Starym Testamencie: świątynię, w której składano ofiary, i dom, w którym spoży- wano Paschę. Podstawą tego jednoczenia i zarazem wypełnieniem obietnicy, oczekiwanym w starotestamentowym – paschalnym wymiarze – jest Eucharystia. Pandemia, pociągając za sobą daleko idące ograniczenia w sprawowaniu kultu chrześcijańskiego, spowodowała pod tym względem sytuację określaną jako nadzwyczajną. W wielu miejscach prowadziło to do nowego spojrzenia – przez bardzo konkretne doświadczenia – na rzeczywistość domu i Kościoła. Nadzwyczajne okoliczności, nazywane czasem kryzysowymi, wymagały nowych rozwiązań, pozwalających z wiarą przeżywać ów stan kryzysowy i doświadczać działania Boga. Domagały się również teologicznej refleksji. Jak się okazuje, doświadczenia starożytnego Izraela, związane z objawiającym się w historii tego ludu Bogiem, mogą bardzo pomóc w rozumieniu i przeżywaniu pandemicznej rzeczywistości przez chrześcijan. Dzieje te bowiem zdają się wyznaczać dwa pod- stawowe etapy: wędrówki i osiedlenia w ziemi obiecanej. Izrael przeżywał je i rozumiał w kontekście Paschy i Przymierza, a także Ofiary i Świątyni. Dostosowywał również do nich istotne elementy kultu, aby wiara była odpowiedzią na konkretne doświadczenia i wyzwania. Wszystkie te elementy obecne są również w Chrystusowym Kościele, który wyrasta i żyje z Eucharystii – łamania chleba. Pandemia COVID-19 uświadomiła wielu nie tylko ciągłość wiary Izraela i wierzących w Chrystusa. Ukazała również potrzebę odwoływania się do konkretnych, dawnych doświadczeń narodu Starego Przymierza. Jedno i drugie po to, aby lepiej rozumieć i dobrze przeżywać wydarzenia – także te trudne – już w Nowym Przymierzu i wciąż w paschalnym wymiarze.

XX

The COVID-19 pandemic not only caused a great crisis in many areas of human life but also exposed numerous weaknesses, for example, in the Church. The Catholic Church, founded on Jesus Christ as a community of faith in his resurrection, should unite the Old Testament sanctuary and the house where the Passover was eaten. The Eucharist is the basis for this union and, at the same time, the fulfilment of the promise expected in the Old Testament. The pandemic, entailing far-reaching limitations in Christian worship, caused an extraordinary situation in this respect. In many places, this has led to a new perspective on the realities of home and church. Extraordinary circumstances, sometimes called crises, required new solutions that would allow us to experience this crisis with faith. They also demanded theological reflection. The experiences of ancient Israel with God as he appeared in history can help Christians understand the reality of the pandemic. This history consists of two basic stages: the journey to and the settlement of the Promised Land. Israel understood these stages in the context of the Passover and the Covenant, as well as the Sacrifice and the Temple. They also adjusted the essential elements of worship to them so that faith would respond to specific experiences and challenges. All these elements are also present in Christ’s Church, which grows and lives from the Eucharist – the breaking of bread. The COVID-19 pandemic not only showed the continuity of faith from Israel to today’s believers in Christ but also revealed the need to refer to specific past experiences of the Old Covenant people, which helps us understand difficult situations in the New Covenant through the Paschal dimension.