Wyniki wyszukiwania - Biblioteka Nauki

1

Potencjał terapeutyczny lasu - badania i gospodarka leśna

100%

Wodzicki T. J.

Leśne Prace Badawcze

|

2021

|

tom 82

|

nr 2

2

Nisza ekologiczna

100%

Kostuch R.

Doradca. Galicyjski Magazyn Rolniczy

|

2001

|

nr 105

32-33

3

Specyfika problemowa nauk leśnych i metodyki badań w dziedzinie leśnictwa

84%

Wodzicki T. J.

Leśne Prace Badawcze

|

2019

|

tom 80

|

nr 3

4

Nostalgia w genach

67%

Ryszkiewicz M.

Wiedza i Życie

|

2008

|

nr 01

32-36

5

Podstawowe pojecia z zakresu ochrony srodowiska Aura

67%

Aura

|

1996

|

nr 09 dodatek ekologiczny nr 29 dla szkol

5-6

6

Feeding habits of the Black Kite Milvus migrans, Red Kite Milvus milvus, White-tailed Eagle Haliaeetus albicilla and Lesser Spotted Eagle Aquila pomarina in Wigry National Park [NE Poland]

59%

Zawadzka D.

Acta Ornithologica

|

1999

|

tom 34

|

nr 1

65-75

EN

The study was conducted in the years 1989-1993. The Black Kite fed primarily on birds and fish, Red Kite — on birds, mammals and carrion. The White-tailed Eagle preyed almost exclusively on birds and fish, and the Lesser Spotted Eagle on small mammals, birds and frogs. The White-tailed Eagle was the most specialized species. Its food niche breadth was smallest among the studied species and food taken in water habitats accounted for 95% of its diet. The Black Kite had the widest food spectrum in terms of the frequency of prey while the Red Kite — in terms of the biomass consumed. The mean body mass of prey specimens taken by the White-tailed Eagle was 578 g, by the Red Kite — 235 g, the Black Kite — 230 g, and the Lesser Spotted Eagle — 34 g. The food niches of both Kites and the White-tailed Eagle strongly overlapped. The smallest overlap was between the food niches of the two Eagles and between the Lesser Spotted Eagle and the Black Kite.

PL

Badania prowadzono w okresie 2-7 lat w sezonie lęgowym (tab. 1). Szukano zajętych gniazd ptaków drapieżnych i kontrolowano je. Analizowano resztki pokarmu i wypluwki znalezione w gniazdach i na ziemi. Skład pokarmu oznaczano ilościowo, identyfikując spożyte ofiary na podstawie znalezionych resztek (piór, sierści, szkieletów, łusek). Przy oznaczaniu biomasy zjedzonej padliny założono, że ptak zjadał ją w ilości równej dobowemu zapotrzebowaniu pokarmu, czyli ok. 10% masy ciała (Fisher 1984, Busse 1990, Pielowski 1996). Przyjęto, że jednorazowa konsumpcja padliny dużych kręgowców wynosiła 90 g dla kani czarnej, 100 g dla kani rudej oraz 500 g dla bielika. Obliczono szerokość nisz pokarmowych badanych gatunków ptaków drapieżnych oraz oceniono stopień ich nakładania się. Wskaźnik szerokości niszy pokarmowej (B) obliczano wg Levinsa (1968): B = l/Σpᵢ², gdzie pᵢ jest udziałem każdej z 6 wyróżnionych grup pokarmu (ssaków, ptaków, ryb, padliny, płazów i owadów) w łącznej liczbie ofiar oraz w całkowitej biomasie konsumowanego pokarmu. Dla wyróżnionych 6 grup wskaźnik B może przyjmować wartości od 1 (najwęższa nisza) do 6 (najszersza możliwa nisza). Wskaźnik nakładania się nisz pokarmowych dwóch gatunków był obliczany wg. Pianki (1973): αᵢj= Σ(pᵢₐ × pjₐ × [(Σpᵢₐ²) × (Σpjₐ²)]-1/2, gdzie αᵢj jest wskaźnikiem nakładania się nisz pomiędzy gatunkiem i oraz gatunkiem j, pᵢₐ jest udziałem α-tej grupy ofiar w łącznej biomasie pokarmu i-tego gatunku gatunku drapieżnika, pjₐ, jest udziałem α-tej grupy ofiar w łącznej biomasie pokarmu j-tego gatunku drapieżnika. Wskaźnik α przyjmuje wartości od 0 (nisze pokarmowe odrębne) do 1 (nisze pokarmowe identyczne). W trakcie badań obserwowano żerujące ptaki, określano sposób i miejsce polowania oraz oddalenie żerowiska od gniazda. Przeprowadzono ocenę wybiórczości środowiskowej opartą na udziale w pokarmie ofiar, chwytanych w środowisku polnym, leśnym i wodnym. W pokarmie kani czarnej stwierdzono 23 gatunki ofiar. Najczęstszą zdobyczą były ptaki, następnie ryby (tab. 2). W pożywieniu kani rudej wystąpiło 39 gatunków ofiar. Blisko połowę wszystkich zdobyczy stanowiły ptaki. Istotny był udział w diecie ssaków oraz padliny (tab. 3). Bielik polował na 24 gatunki ofiar, wśród których najliczniejszą zdobyczą były ptaki, następnie ryby (tab. 4). W pokarmie orlika krzykliwego stwierdzono 18 gatunków zwierząt. Ponad połowę wszystkich ofiar stanowiły ssaki (tab. 5). Największe ofiary chwytał bielik, najmniejsze orlik krzykliwy. Pośrednią wielkość miały zdobycze kani rudej i czarnej (tab. 6). Najliczniejsze ofiary kani czarnej miały masę 101-500 g, kani rudej: 1-100 g, następnie 101-500 g. Masa zdobyczy bielika najczęściej przekraczała 500 g, a orlika krzykliwego — wynosiła mniej niż 100 g (ryc.l). Kania czarna największą część pokarmu zdobywała nad wodą (tab. 7). Żerowała w odległości do 4 km od gniazda. Kania ruda żerowała przede wszystkim na terenach otwartych (tab. 7). Chętnie wykorzystywała wysypiska śmieci i odpadków. Zdobywała pokarm w odległości do 10 km od gniazda. Bielik polował wyłącznie nad jeziorami lub rzeką (tab. 7). Obserwowano wspólne polowanie pary ptaków. Bieliki żerowały w odległości do 15 km od gniazda. Orlik krzykliwy zdobywał pokarm na terenach otwartych oraz w lesie (tab. 7). Żerował w odległości do 4 km od gniazda, jednak najczęściej nie dalej niż 1 km. Najmniejszą szerokość niszy pokarmowej stwierdzono u bielika. Szerokości nisz pokarmowych pozostałych ptaków drapieżnych były zbliżone. Nisze pokarmowe badanych ptaków drapieżnych, oceniane pod względem biomasy głównych ofiar, nakładały się co najmniej w połowie (tab. 8). Najsilniejsze pokrywanie się nisz stwierdzono u kani czarnej i bielika. W dużym stopniu pokrywały się także nisze obydwu kań oraz kani rudej i bielika. Najbardziej rozdzielone były nisze pokarmowe bielika i orlika oraz kani czarnej i orlika (tab. 8). Najsilniej wyspecjalizowanym gatunkiem był bielik. Kania ruda i czarna oraz orlik krzykliwy były gatunkami oportunistycznymi pod względem sposobu odżywiania. Silne pokrywanie się nisz pokarmowych ptaki drapieżne w WPN kompensowały rozdzieleniem przestrzennym żerowisk. Preferowały chwytanie ofiar różniących się rozmiarami ciała oraz sprawnością poruszania się i płochliwością. Wykorzystywały różnorodne strategie zdobywania pokarmu.

7

Barszcz Sosnowskiego [Heracleum sosnowskyi Manden] niebezpieczna roslina obcego pochodzenia

59%

Wrzesinska D.

|

2010

|

nr 08

9-10