Wyniki wyszukiwania - Biblioteka Nauki

1

Interfejsy mózg-komputer jako rozwiązania dla osób niepełnosprawnych z uszkodzeniami układu nerwowego

100%

Mikołajewska E. , Mikołajewski D.

Niepełnosprawność - zagadnienia, problemy, rozwiązania

|

2012

|

nr 3(4)

19-36

PL

Wiele osób z najpoważniejszymi deficytami wymaga zapewnienia alternatywnych sposobów komunikacji i sterowania. Jednym z możliwych rozwiązań są interfejsy mózg-komputer, wykorzystujące pomiary aktywności elektrofizjologicznej do pozamięśniowej komunikacji człowieka z otoczeniem. Celem niniejszego artykułu jest ocena potencjału obecnych i przyszłych interfejsów mózg-komputer w terapii i opiece nad pacjentami z najpoważniejszymi deficytami, w tym wynikającymi z uszkodzeń układu nerwowego.

EN

Many people with the most severe deficits require providing alternative means of the communication and control. One of the possible solutions are brain-computer interfaces utilizing electrophysiological activity measurements to non-muscular communication with the outside world. The aim of this article is to evaluate the potential of current and future brain-computer interfaces in the therapy and care of patients with the most severe deficits, including those resulting from damages of the nervous system.

2

Możliwości stosowania neuroprotez w uszkodzeniach układu nerwowego

100%

Kiersnowski L.

Aktualne Problemy Biomechaniki

|

2007

|

tom z. 1

105--110

PL

Neuroproteza jako system łączący układ nerwowy człowieka z urządzeniami elektronicznymi stymulującymi elektrycznie mięśnie i nerwy umożliwiają przywracanie ruchomości sparaliżowanych kończyn. Dziedzina urządzeń neuroprotetycznych obejmuje stymulację elektryczną obwodowych nerwów w celu odzyskania funkcji ruchowych (FES), konstrukcję elektrod stymulujących w celu poprawy narządów zmysłów (np. implanty słuchowe) jak również rozwija się stosowanie urządzeń wszczepianych do mózgu w celu kontrolowania i sterowania urządzeniami elektronicznymi czy protetycznymi.

EN

The neuroproteza is a system connecting human nervous system with electronic devices which can electrically stimulate muscles and nerves and are able of restoring the movability of paralysed limbs. The field of neuroptic devices includes electric stimulation of district nerves in order to recover motive functions (the FES), the construction of electrodes stimulating in aim of improvement organ senses (np. the aural implants), as well as using devices directly implanted into the brain in order to control and steer electronic or orthotic devices.

3

Functional electrical stimulation for foot drop syndrome: The effect on velocity and gait endurance – preliminary data

100%

Kiper P. , Baba A. , Rossi S. , Piccione F.

|

2013

|

tom 17(3)

23-28

PL

Wstęp: Syndrom opadającej stopy jest częstym objawem chorób ośrodkowego układu nerwowego (OUN), które mogą powodować zaburzenia chodzenia. Powszechnie, w przypadku opadającej stopy, jako pierwszy wybór stosuje się różnego rodzaju klasyczne ortezy stawu skokowego. Elektrostymulacja funkcjonalna (FES – functional electrical stimulation) mięśni zginaczy grzbietowych stopy została opisana jako skuteczna terapia w leczeniu zaburzeń równowagi i kontroli stabilności dynamicznej stawu skokowego podczas chodu. Cel: Celem badania była ocena wpływu zastosowania elektrostymulacji funkcjonalnej (FES) na poprawę szybkości chodu i zwiększenie wytrzymałości u pacjentów z syndromem opadającej stopy powstałej w wyniku uszkodzenia górnego neuronu ruchowego. Projekt badawczy: Badanie „przed i po” Materiał i metody: Do badania włączono 20 osób z uszkodzeniem górnego neuronu ruchowego i objawami opadającej stopy. Pacjentów podzielono losowo na 2 grupy ćwiczeniowe (grupę FES, n=10 i grupę kontrolną, n=10). Postępowanie rehabilitacyjne w grupie FES polegało na aplikacji neuroprotezy przez 2 godz. dziennie, 5 dni w tygodniu, przez 3 tygodnie. Natomiast w grupie kontrolnej przez ten sam okres czasu, postępowanie rehabilitacyjne polegało na zastosowaniu klasycznej ortezy stawu skokowego. W obydwu grupach zarówno elektrostymulacja funkcjonalna jak i noszenie klasycznej ortezy w czasie chodu stanowiły element dodatkowego treningu chodu uzupełniającego indywidualny programu rehabilitacji. Pacjenci oceniani byli za pomocą testów marszowych: 5 – 10 – 20 metrów (mt) Walking Test i 2 – 6 – 12 minut (min) Timed Walking Test. Wyniki: Odnotowano znaczącą poprawę chodu w grupie FES, czego nie zaobserwowano w grupie kontrolnej. W grupie FES następujące testy wykazały istotną statystycznie poprawę: 20mt p<0.024; 2min p<0.028; 6min p<0.008; 12min p<0.005, oprócz 5mt p<0.079 i 10mt p<0.084 Walking test. Natomiast w grupie kontrolnej nie znaleźliśmy statystycznie istotnych różnic (5mt p<0.228; 10mt p<0.260; 20mt p<0.107 and 2min p<0.474; 6min p<0.575; 12min p<0.477). Wnioski: Pomimo ograniczonej liczby pacjentów włączonych do badania, wyniki są zachęcające i wskazują na zwiększenie wytrzymałości i szybkości chodu u osób poddanych treningowi za pomocą FES.

EN

Introduction: Foot-drop is a frequent symptom of the Central Nervous System diseases (CNS) that may cause walking disorder. The primary therapeutic choice for foot-drop disease are the various classical Ankle-Foot Orthoses (AFO). The Functional Electrical Stimulation (FES) of the ankle dorsiflexors muscles was described as quite effective at enhancing balance control and ankle dynamic stability during gait.Aim: The purpose of the study was to assess and consider the effects of FES-application regarding either the gait velocity or the resistance, in patients with foot-drop due to a chronic upper motor neuron lesion. Research project: Before-after study.Material and methods: There were enrolled 20 subjects, with an upper motor neuron lesion which presented foot-drop. Patients were divided randomly into 2 training groups (the FES group, N=10 or the Control Group, N=10). The treatment in the FES group consisted of neuroprosthesis application, for 2h/day, 5 days/weekly, for 3 weeks whereas, in the Control Group patients executed the gait treatment with the help of AFO. In both groups the FES or AFO application was considered as an additional gait training to the individual rehabilitation programme. The participants were assessed by using the 5 – 10 – 20 meters (m) Walking Test and 2 – 6 – 12 minutes (min) Timed Walking Test. Results: A higher degree of gait improvement was noted in subjects from the group which underwent FES treatment, than in those treated with AFO. Regarding the FES group, a statistically significant improvement was demonstrated by patients in tests as follows: 20m p<0.024 and 2min p<0.028; 6min p<0.008; 12min p<0.005, but not in the 5m p<0.079 and 10mt p<0.084 Walking Test. While, in the control group we did not note a statistically significant difference (5m p<0.228; 10m p<0.260; 20m p<0.107 and 2min p<0.474; 6min p<0.575; 12min p<0.477). Conclusions: Despite the limited sample of the patients enrolled, the results are encouraging because the tests demonstrate that FES-treatment could increase walking resistance and distance.