This paper identifies the major similarities and differences that nativism shares with nationalism (predominantly its economic dimension) and populism. By doing it, this study contributes to overcoming of one of the major obstacles of this realm of scholarly literature which very often confuses and conflates the three concepts. The author claims that, even though they are more similar then different, nativism has its distinctive features that stem from its origins, evolution and contemporary ways of manifestation. Due to its illiberal, exclusivist and prejudice-driven nature, nativism constitutes a dangerous ideology, which intertwines with nationalism and populism in a potentially explosive mixture. The theoretical deliberations are illustrated with the exemplifications of nativist politics in Central Europe.
2
Dostęp do pełnego tekstu na zewnętrznej witrynie WWW
It has long been known that the West and Russia have a different approach to international relations. However, whether this different approach also extends to the attitude towards international law was not so widely known. As Lauri Mälksoo proves in his book on the Russian approach to international law, although attempts have been made to westernise the law, Russia has developed its own understanding of international law over the centuries. The efforts of pro-Western modernisers proved ineffective. The Soviet period in particular played a huge role in the victory of Russian nativism. Paradoxically, it was then that the Russian theory of international law was essentially based not on the assumptions of Marxism-Leninism, but on an ethnocentric, nativist, Eurasian vision stemming from Russian history and tradition. Contemporary Russia is not far from the model that emerged then.
Every new epoch brings new slogans which are used to develop the sense of belonging to a generation, a group of Ukrainian intellectuals united by a certain under-standing of the nation-building mission. One of the most recent slogans — “Ukrainian reconquest” — is studied in the paper from the perspective of “archeology of knowledge.” Borrowed from the Spanish history, in the Ukrainian context this concept is interpreted as a program of decolonizing national consciousness and therapeutic practices aimed at treating the post-totalitarian traumas. “Ukrainian reconquest” as a strategy of the national regeneration is compared in the paper to the discourse of the “conquest” also taken from the Spanish past. The main difference between the two projects consists in the approaches towards modernization. If “reconquest” is a nativist program criticizing both the Soviet and neo-capitalist types of modernization and leading the Ukrainian nation to the archaic past, the “conquest” is a manifestation of European melancholy, of a dream to see Ukraine among the “civilized countries.” In the conclusion, the “Ukrainian reconquest” is presented as a contradictory slogan which reflects the difficulties of nation-building, which the country faces during the first decade of the third millennium.
When discussing the perception of international events in the Polish pre-war press, it should be noted that these were frequently the subject matter in times of loss of independence such as partitioning of Poland and subsequent world wars. Some of the events happening in the history of the United States were of interest to local and national press. It applied even to one of the most violent and racist of American organizations - the infamous Ku Klux Klan. The purpose of this article is to acquaint readers with the image of the most powerful Klan of 1920’s in the Polish press. It is intriguing that the subject of Klan remains relatively unknown to Polish scientific literature. As of April 2020 there have been published only four monographies about the Invisible Empire written by Polish authors. This is puzzling because, as stated above, the subject matter of the Klan already existed in the Polish press at the time of its greatest power. Moreover, Polish-language readers during the partitions of Poland could familiarize themselves with current social and ethnic issues in the United States*. One example would be a series of articles in Galician press on the William Cody’s Wild West Show which toured Polish lands in 1906**.
PL
Omawiając postrzeganie wydarzeń międzynarodowych w polskiej prasie przedwojennej należy zwrócić uwagę, że były one częstym tematem w czasach utraty niepodległości, takich jak rozbiory Polski i późniejsze wojny światowe. Niektóre z wydarzeń, które miały miejsce w historii Stanów Zjednoczonych, były przed-miotem zainteresowania prasy lokalnej i ogólnopolskiej. Dotyczyło to nawet jednej z najbardziej brutalnych i rasistowskich organizacji amerykańskich - niesław-nego Ku Klux Klanu. Celem artykułu jest zapoznanie czytelników z obrazem najpotężniejszego Klanu lat dwudziestych XX wieku w polskiej prasie.
Czynnik religijny był nieodłącznym elementem historycznych procesów kształtowania jedności nordyckiej — np. wspólnota okresu dominacji politeizmu nordyckiego, wspólnota chrześcijańska IX-XIII wieku, wspólnota okresu reformacji. Jednocześnie te same zjawiska stanowiły, przynajmniej w pierwszym swoim stadium, wyzwanie dla ustalonego porządku kulturowo- religijnego i niosły ryzyko długotrwałej dezintegracji. Ta dychotomiczna rola czynnika religijnego wobec homogeniczności kulturowej ujawnia się także współcześnie, gdy nowym wyzwaniem stał się ekspansywny islam. Wobec kryzysu idei wielokulturowości pojawiły się dwa nurty społeczne postulujące restaurację tożsamości etnicznych przy jednoczesnym wzmacnianiu kulturowej wspólnoty nordyckiej: kierunek systemowy i natywistyczny oraz kierunek antysystemowy i kontrakulturacyjny.
EN
The religious factor was an unseperable part of the historical processes of shaping Nordic unity—for example the community of the Nordic polytheism domination period, the Christian community of the 9–13th centuries, the community of the Reformation. Simultanously, the same phenomena presented, at least in the first stage, a challenge to the established cultural and religious order, and bore the risk of prolonged disintegration. This dichotomous role of the religious factor in the face of cultural homogeneity is also emerging today as expansive Islam has become a new challenge. In view of the crisis of the multiculturalism idea, two social trends have emerged suggesting a renewal of ethnic identity while strenghtening the cultural Nordic community both the systemic and nativist as well as the anti-system and anticracial direction.
This article deals with the movement known as “Patriotic Europeans against the Islamisation of the Occident,” or Pegida, focusing primarily on the nativist dimension which often takes centre stage in its ideological discourse. Pegida describes itself as a defender of Western Civilization and of its Christian legacy from what it sees as the perils of Islamisation on the one hand, and of globalist political elites on the other. In the context of the political changes and rise of alternative visions of civil society, particularly in Central and Eastern Europe, Pegida should arguably be seen as a representative of a growing European nativist wave. Lastly, the article looks at the “Prague Declaration,” a document which was signed in 2016 by Pegida and a number of allied movements from outside of Germany.
PL
Przedmiotem artykułu jest ruch znany jako „Patriotic Europeans against the Islamisation of the Occident” (Patriotyczni Europejczycy Przeciwko Islamizacji Zachodu) lub Pegida, przy czym akcent położony jest na kwestie związane z natywizmem, które często zajmują centralne miejsce w dyskursie ideologicznym. Pegida definiuje się jako obrońca zachodniej cywilizacji i jej chrześcijańskiego dziedzictwa przed tym, co jest przez nią określane jako niebezpieczeństwo islamizacji z jednej strony, oraz zagrożenie ze strony globalistycznych elit politycznych z drugiej. W kontekście dokonujących się zmian politycznych i tworzenia alternatywnych wizji społeczeństwa obywatelskiego, zwłaszcza w Europie Środkowej i Wschodniej, Pegida może być postrzegana jako przedstawiciel rosnącej europejskiej fali natywistycznej. Na koniec artykuł odnosi się do tzw. Deklaracji Praskiej (Prague Declaration), która została przyjęta w 2016 r. przez Pegidę i kilka powiązanych z nią ruchów spoza Niemiec.
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.