Wyniki wyszukiwania - Biblioteka Nauki

1

Military Occupation and Human Rights Protection

100%

Hraníková Pyteľová K.

Zeszyty Naukowe Wyższej Szkoły Finansów i Prawa w Bielsku-Białej

|

2018

|

nr 1

27-31

EN

The aim of the paper is to generally outline the relationship between the law of armed conflict and human rights protection, and thus the usability of the human rights standards in the military occupation. The paper provides an analysis of the application of relevant legislation and will aim to explore complementarity, compatibility and possible exceptions to the applicability of those standards. Finally, the paper aims to identify practical and legal loopholes in the implementation of the human rights commitments and options for addressing these international legal problems.

2

The influence of political and economic factors on the rights of children in Ukraine and the world: characteristics and ways of warning

72%

Dolianovska I.

|

2019

|

nr 3(32)

EN

Today the world is facing a number of political and economic threats which are dangerous to a number of people, their most important personal rights and freedoms. These include hybrid wars, military occupation of one country by another, armed conflicts, and, as a consequence, migration phenomena and refugees. The above-mentioned threats also affected Ukraine following the annexation of the Crimea and the armed conflict in the eastern part of the country. The issue of protecting the rights of people who are affected by these threats is one of the key tasks facing the Government of Ukraine. One of the most important tasks is the protection of children's rights, which is the guarantor of the future existence of the Ukrainian nation. This paper describes contemporary political and economic factors, both in Ukraine and in the world, which can violate the basic rights of children, as well as ways to overcome them.

PL

W dzisiejszym świecie istnieje szereg politycznych i gospodarczych zagrożeń dla nieznanej liczby ludzi, ich najważniejszych praw osobistych i wolności. Są to wojny hybrydowe, okupacja wojskowa niektórych innych krajów, konflikty zbrojne, a w konsekwencji zjawiska migracyjne i uchodźcy. Powyższe zagrożenia dotknęły także Ukrainę wraz z początkiem aneksji Krymu i konfliktem zbrojnym we wschodniej części kraju. Kwestia ochrony praw osób dotkniętych tymi zagrożeniami jest jednym z kluczowych zadań stojących przed rządem Ukrainy. Kluczową sprawą jest kwestia ochrony praw dzieci, co jest istotne dla przyszłego istnienia narodu ukraińskiego. Artykuł opisuje współczesne czynniki polityczne i ekonomiczne na Ukrainie i na świecie, które naruszają podstawowe prawa dzieci, a także omawia sposoby ich przezwyciężenia.

3

Anexe cizího území, vojenská okupace a separatistické entity v mezinárodním právu správním

72%

Handrlica J.

|

tom 162

|

nr 11

993-1006

EN

Annexation has been a traditional subject of interest for the scholarly debate of international public law. However, the annexation of a foreign territory has not only relevance for the relations between sovereign states, but also for the relations of administrative law. Annexation implies the incorporation of a defined territory into the administrative structure of the annexing State and the application of the law of that State to individuals. Very recently, the Decision (EU) 2022/2512 of the European Parliament and of the Council provided that Russian travel documents issued to persons resident in Ukraine regions that are occupied by the Russian Federation or breakaway territories in Georgia shall not be accepted as valid travel documents for issuance of Schengen visas and for crossing the external borders of the European Union. This article discusses the problem of administration of an annexed territory from the viewpoint of administrative international law. In addition to cases of annexation of foreign territory, this article will also focus on cases of military occupation and cases where the de facto administration of territory is exercised by de facto states. With respect to all these forms of administration, the question of prospective recognition of administrative acts appears. Beyond outlining theoretical approaches to the problem, the article also addresses those challenges arising for the application practice.

CS

Anexe cizího území je tématem, které je tradičně předmětem zájmu nauky mezinárodního práva veřejného. Skutečností ovšem je, že fenomén anexe má význam nejenom ve vztazích mezi suverénními státy, ale také pro vztahy práva správního. Anexe totiž implikuje začlenění vymezeného území do správní struktury anektujícího státu a aplikaci práva tohoto státu vůči jednotlivcům. Aktuálně bylo Rozhodnutím Evropského parlamentu a Rady (EU) 2022/2512 stanoveno, že ruské cestovní doklady vydané na ukrajinských územích anektovaných v září 2022 Ruskou federací nelze přijímat ani za účelem vydávání schengenských víz, ani za účelem překračování vnějších hranic Evropské unie. Tento článek si dává za cíl tematizovat problém výkonu správy nad anektovaným územím z perspektivy mezinárodního práva správního. Vedle případů anexe cizího území bude v tomto článku věnována pozornost i případům vojenské okupace a také případům, kdy faktickou správu území vykonávají de facto státy. Ve všech uvedených případech je realizován výkon správy nad vymezeným územím. Mohou akty vydané správou v uvedených případech nabývat právních účinků v tuzemsku? Tento článek prezentuje jak různé teoretické přístupy k položené otázce, tak i nástin jejího řešení ve vazbě na platnou právní úpravu.

4

The international legal status of Western Sahara

72%

Kalicka-Mikołajczyk A.

Opolskie Studia Administracyjno-Prawne

|

2020

|

tom 18

|

nr 4

35-47

PL

Sahara Zachodnia to terytorium położone w Afryce Północno-Zachodniej, które graniczy z Marokiem na północy, z Algierią na północnym-wschodzie, a także z Mauretanią na wschodzie i na południu, a jego wybrzeże zachodnie jest położone nad Atlantykiem. Zostało ono skolonizowane przez Królestwo Hiszpanii w wyniku konferencji berlińskiej, która odbyła się w 1884 r., natomiast od drugiej wojny światowej stanowiło prowincję hiszpańską. Po uzyskaniu niepodległości w 1956 r. Maroko zażądało „wyzwolenia” Sahary Zachodniej, uznając, że terytorium to należy do niego. W 1963 r., po przekazaniu informacji przez Hiszpanię na podstawie art. 73 lit. e) Karty Narodów Zjednoczonych, ONZ wpisała Saharę Zachodnią na listę obszarów nierządzących się samodzielnie. W dniu 14 kwietnia 1976 r. Maroko i Mauretania podpisały konwencję o wytyczeniu ich granicy, na mocy której dokonały podziału terytorium Sahary Zachodniej. Obecnie zachodnia, większa część terytorium Sahary Zachodniej kontrolowana jest przez Maroko. Zasadniczym celem niniejszego artykułu jest udzielenie odpowiedzi na pytanie, jaki jest obecnie prawnomiędzynarodowy status Sahary Zachodniej.

EN

Western Sahara is a territory lying in North-Western Africa. It borders Morocco in the north, Algeria in the north-east, Mauritania in the east and in the south, and its north-western coast borders the Atlantic Ocean. The country was colonized by the Kingdom of Spain following the decisions of the Berlin conference held in 1884. After World War 2, it was a Spanish province. When it won the independence in 1956, Morocco demanded that Western Sahara should be “liberated”, claiming that the territory belonged to it. In 1963,following the passing of the information by Spain, on the basis of Article 73 letter e) of the Charter of the United Nations, the UN entered Western Sahara in the list of areas which were not governed independently. On 14 April 1976, Morocco and Mauritania signed a convention on establishing their frontier line, on the power of which they executed a division of the territory of Western Sahara. Nowadays the western – the larger – part of Western Sahara’s territory is controlled by Morocco. The main aim of this article is to provide an answer to the question of the present condition of the international legal status of Western Sahara.

5

Zbraně slabých? : Představa rolnického odporu v díle a životě Václava Prokůpka

58%

Chitnis R. A.

|

2013

|

tom 61

|

nr 5

661-696

EN

2_Through the close analysis of Prokůpek´s fiction, his correspondence and preceding interpretations of both the man and his work, this article serves as one model for how this historical polarization might finally be overcome. In his fiction, Prokůpek never strays from the perspective and problems of the struggling Czech farmer, and the central contention of this article is that Prokůpek´s work, his response to the Occupation and to the post-1948 government is best understood as both a defence and an active realization of the farmer´s approach to life.

6

Trzy okupacje Krakowa przez wojska rosyjskie w latach 1809–1831. Analiza porównawcza

58%

Baczkowski M.

Przegląd Historyczno-Wojskowy

|

2022

|

tom XXIII (LXXIV)

|

nr 4(282)

96-121

EN

During the first half of the nineteenth century, Cracow found itself under Russian military occupation three times: in 1809, when the city belonged to Austria, between 1813–1815, when it belonged to the Duchy of Warsaw, and in 1831, when it was the capital of the Free City of Cracow. Each period of Russian occupation had different aims and character. In 1809, the main (unrealised) goal was to prevent the Duchy of Warsaw from capturing the then Austrian city. The Russian offensive against the states of Napoleonic Europe, launched aft er Bonaparte’s defeat near Moscow in 1812, resulted in the second occupation between 1813–1815. In 1831, the city was occupied for a third time as punishment for the city’s strong support of the November Uprising. Each period of occupation resulted in economic perturbations and an increase in crime. For the occupying forces, the greatest threat turned out to be the mass morbidity of soldiers caused by venereal diseases attested to 1813–1815. The political importance of the three Russian occupations of Cracow was relatively minor. The cost of housing and maintaining the soldiers was considerable but did not deplete the city’s finances. The behaviour of the occupying forces, reprehensible in many cases, did not differ from the standards that prevailed during the first half of the nineteenth century.

DE

In der ersten Hälft e des neunzehntes Jahrhunderts befand sich Krakau dreimal unter russischer militärischer Besatzung: 1809, als es zu Österreich gehörte, 1813–1815, als es Teil des Herzogtums Warschau war, und 1831, als es die Hauptstadt der Republik Krakau war. Jede der russischen Besetzungen hatte andere Ziele und einen anderen Charakter. Im Jahr 1809 bestand das (nicht erreichte) Hauptziel darin, die Einnahme der Stadt durch das Herzogtum Warschau aus österreichischer Hand zu verhindern. Die Besetzung der Stadt zwischen 1813 und 1815 war die Folge der Niederlage Napoleons bei Moskau und der Offensive der russischen Armee auf die Länder des napoleonischen Europas. Im Jahr 1831 hatte die Besetzung den Charakter einer Strafexpedition aufgrund der Unterstützung des Novemberaufstandes durch die Krakauer Bevölkerung. Jeder Aufenthalt der russischen Armee in Krakau führte zu wirtschaft lichen Turbulenzen und einem Anstieg der Kriminalität. Die größte Bedrohung für die Besatzungsarmee stellte das massive Auft reten von Geschlechtskrankheiten unter den Soldaten dar, das am besten für die Jahre 1813–1815 belegt ist. Die politische Bedeutung der drei militärischen Besetzungen von Krakau durch die russische Armee war relativ gering. Die Kosten für den Unterhalt der Soldaten waren beträchtlich, ruinierten aber nicht die Finanzen der Stadt. Das Verhalten der Besatzungstruppen, das in vielen Fällen verwerfl ich war, wich jedoch nicht von den Standards der ersten Hälfte des neunzehntes Jahrhunderts ab.

PL

W pierwszej połowie XIX w. Kraków trzykrotnie znalazł się pod rosyjską okupacją wojskową: w 1809 r., gdy należał do Austrii, w latach 1813–1815, gdy należał do Księstwa Warszawskiego i w 1831 r., gdy był stolicą Wolnego Miasta Krakowa. Każda z okupacji rosyjskich miała inne cele i charakter. W 1809 r. głównym (niezrealizowanym) celem było niedopuszczenie do przejęcia miasta z rąk austriackich przez Księstwo Warszawskie. W latach 1813–1815 okupacja miasta była efektem przegranej Napoleona pod Moskwą i ofensywy wojsk rosyjskich na państwa napoleońskiej Europy. W 1831 r. okupacja miała charakter ekspedycji karnej za wspomaganie powstania listopadowego przez mieszkańców Krakowa. Każdorazowy pobyt wojsk rosyjskich w Krakowie wywoływał perturbacje gospodarcze i wzrost przestępczości. Dla załogi okupacyjnej największym zagrożeniem okazała się masowa zachorowalność żołnierzy na choroby weneryczne, najlepiej poświadczona dla lat 1813–1815. Polityczne znaczenie trzech okupacji wojskowych Krakowa przez wojsko rosyjskie było stosunkowo niewielkie. Koszty utrzymania żołnierzy były znaczne, ale nie doprowadziły do zrujnowania finansów miasta. Zachowanie się wojsk okupacyjnych, w wielu wypadkach naganne, nie odbiegało jednak od standardów pierwszej połowy XIX w.