Wyniki wyszukiwania - Biblioteka Nauki

1

Perception of success among people practising martial arts and combat sports

100%

Cynarski W. J. , Pawelec P. , Yu J. H. , Vit M. , Slopecki J. , Bielec G. , Kubala K.

|

2018

|

tom 21

|

nr 1

2

Towards a General Theory of Fighting Arts

88%

Cynarski W.

Physical Activity Review

|

2017

|

tom 5

83-90

EN

Introduction: The fighting arts are an interesting area for researchers from many scientific disciplines around the world. Scientific investigations need to choose appropriate theory, language and methods. The first theory that gives us a special language is the Humanistic Theory of Martial Arts, HTMA. The second is the Anthropology of Martial Arts, AMA. The problem considered in this study is how we should study the martial arts & combat sports & systems, or ‘combatives’; what theoretical framework should we use. It is the author’s proposal for a scientific perspective which should be useful; an elaboration the Humanistic Theory of Martial Arts (HTMA) and definitions, the General Theory of Fighting Arts (GTFA), and the Anthropology of Martial Arts. Methodology: Participant observation, and qualitative content analysis of the literature were used. Methodology of research (in the area of the fighting arts) was also analyzed. Results and Discussion: General Theory of Fighting Arts – GTFA. In the GTFA we can study and explain a broad area of fighting arts and the related problems. These are: 1. Cultural areas of martial arts & combat sports & combat systems (according to AMA and HTMA); 2. Teaching concepts (technical and tactical issues), combat strategy (for self-defence and in combat sports), aspects of real fighting – interdisciplinary; 3. Bio-technical issues – from the perspective of sports sciences. The Research methodology for traditional East Asian martial arts requires its own practice and a high level of sophistication – at best, in more than one martial art. It is a qualitative method of participant observation associated with the experience of metaphysical dimensions. This special method is the ‘shugyo’ (Jap. shūgyō) – psychophysical study and experience from practicing psycho-physical systems. Michael Maliszewski was one of first researchers using this method. Conclusion: The GTFA is the sum of HTMA (humanistic, social and cultural issues), AMA (philosophical, cultural and biological approaches), and a part of Sport Sciences, for coaching, bio-technical and bio-medical issues, the methodology of teaching, etc. The GTFA now created should give us the opportunity to research and explain complicated problems of fighting arts, according to this new, holistic paradigm.

3

A comparison of karateka’s and judoka’s foot arch dynamics

75%

Šenkýř J. , Čihounková J. , Reguli Z.

|

tom 4

172-177

EN

The benefits of barefoot walking is widely known. Our purpose was to examine the foot arch dynamics of sportsmen, who perform barefooted. The research sample consists of 25 skilled male judoka and 25 karateka (age 18 - 32 years, minimum 6 hours of training a week). We used navicular drop test to determine the level of foot arch dynamics. Results showed the significant differences between left and right foot of judoka and karateka and between two groups of participants as well (judoka ́s foot arch dynamics is bigger than karateka ́s). The differences could be caused by different way of shifting, diff erent softness of the mats and different dynamics of each performance.

4

Trends in studies on capoeira: a bibliometric analysis

63%

Mamede Ferreira da Cruz L. , Correa U. C.

|

tom 24

|

nr 2

75-83

EN

Background. Over the last few decades, capoeira has been highlighted as one of the most fascinating human activities. Parallel to the growing number of practitioners worldwide, capoeira has increasingly been the focus of academic concerns, particularly in university contexts. Problem and aim. This study aimed to identify how capoeira has been addressed academically. For this purpose, it sought to develop a bibliometric analysis of published articles on capoeira over the last decade. Material and methods. 353 articles written in the Portuguese, English, Spanish and French languages were identified in the Pubmed (n = 27), Web of Science (n = 176), and Scopus (n = 150) databases, from 2010 to 2020, using the word “capoeira”. After that, 227 articles were removed because they were repeated, with unavailable access or dealt with another matter, resulting in 126 records for analysis. They were analysed based on the relative frequency of occurrences considering: (i) area of knowledge, (ii) authorship, (iii) type of research, and (iv) journal. Results. The articles on capoeira belonged in the disciplines of Social Sciences, Life Sciences and Biomedicine, and Arts and Humanities. The most frequent subareas were Sport Science, Education Educational Research, Hospitality Leisure Sport Tourism, and Social Sciences Interdisciplinary. The main journals were : Movimento, Archives of Budo, Ido Movement for Culture, Revista de Artes Marciales Asiaticas, and Periferia. Qualitative research was the method most utilised. Furthermore, most articles were published in co-authorship, which involved authors from different institutions from the same and different countries. Conclusions. These findings contribute to clarifying the state of research into the set of capoeira and as an important step for the researcher to raise questions, select research methods and define publication targets.

PL

Wprowadzenie. W ciągu ostatnich kilku dekad capoeira stała się jedną z ciekawszych sportowych aktywności. Równolegle do rosnącej liczby adeptów na całym świecie, capoeira jest coraz częściej przedmiotem zainteresowania akademickiego, szczególnie w kontekście uniwersyteckim. Problem i cel. Niniejsze badanie miało na celu określenie, w jaki sposób capoeira została potraktowana akademicko. W tym celu starano się opracować analizę bibliometryczną opublikowanych artykułów na temat capoeiry w ciągu ostatniej dekady. Materiał i metody. W bazach danych Pubmed (n = 27), Web of Science (n = 176) i Scopus (n = 150), od 2010 do 2020 roku, przy użyciu słowa “capoeira” zostały zidentyfikowane 353 artykuły napisane w języku portugalskim, angielskim, hiszpańskim i francuskim. Następnie usunięto 227 artykułów, ponieważ powtarzały się, były niedostępne lub dotyczyły innego zagadnienia, co dało 126 artykułów do analizy. Zostały one przeanalizowane na podstawie względnej częstotliwości występowania, biorąc pod uwagę: (i) obszar wiedzy, (ii) autorstwo, (iii) rodzaj badań oraz (iv) czasopismo. Wyniki. Artykuły na temat capoeiry należały do nauk społecznych, nauk przyrodniczych i biomedycyny oraz sztuki i nauk humanistycznych. Najczęstszymi poddziedzinami były nauki o sporcie, edukacja, badania edukacyjne, turystyka sportowa i interdyscyplinarne nauki społeczne. Movimento, Archives of Budo, Ido Movement for Culture, Revista de Artes Marciales Asiaticas i Periferia były głównymi czasopismami. Najczęściej stosowaną metodą były badania jakościowe. Większość artykułów została opublikowana we współautorstwie, w którym uczestniczyli autorzy z różnych instytucji z tego samego i różnych krajów. Wnioski. Wyniki te przyczyniają się do wyjaśnienia stanu badań nad capoeirą, co jest ważnym krokiem dla badacza w celu postawienia pytań, wyboru metod badawczych i określenia celu publikacji

5

The European karate today: The opinion of experts

51%

Cynarski W. J.

|

nr 3

10-21

EN

Aim. From the perspective of the “humanistic theory of martial arts” [Cynarski 2004, 2006a] and the “general theory of fighting arts” [Cynarski, Sieber 2012] the author tackles the problem of the main directions of changes and institutional development of karate in Europe. He puts forward a hypothesis that sportification is not a dominant direction of changes in karate. Method. Three complementary test methods for qualitative analysis were used: an analysis of subject matter literature; long-term participatory observation and the method of competent judges / expert courts. There were five questions to karate experts (prepared in 3 languages). 1. What is the main purpose of the karatedō? 2. What are the trends in karate (in Europe)? 3. How is karate spreading – how many people are participating in different countries? 4. What is the percentage of people participating in sports karate (for competitions)? 5. How compatible is the karate now practised in your country with its Japanese and Okinawan origins? There were answers from 7 experts from Europe, all holders of the highest ranks 8-10 dan in different varieties (styles, schools, organisations) of karate / karatedō. Results. The institutionalisation of karate includes the creation of: organisations, new schools and regulations (e.g. concerning sports, fighting and arbitration), the teaching methods adopted and promotion through the ranks, the granting of licences to instructors and referees, promotion to higher sports classes, etc. This leads to the establishment of new schools, most of which are inauthentic or eclectic. Many experts point out that sports rivalry is contrary to the spirit of karatedō. Some emphasise the teaching of real self-defence, whereas others stress the educational meaning of participation. Karate has been known in Europe for approximately sixty years and its sports formula, for the different varieties, has been developing alongside its practice. There is a large organisational breakdown, even within the framework of the same styles and also a clear trend to modernise “old” karate. Sportification of karate is not the only nor the most important change in European karate. It covers only a part of that area. Other trends in change concern the cultivation of old traditions, the modification of teaching and the progressive commercialisation (in recreational karate and services related to it). Conclusion. Generally, we can distinguish: 1) a “pedagogical” o “humanistic” approach, where karatedō is a way of improving one’s personality; 2) the recreational treatment of practising karate, and 3) a concentration on the utilitarian values of karate and the fight as an expression of the cult of power or for the need of safety.

PL

Instytucjonalizacja karate obejmuje powstawanie organizacji karate (kluby, stowarzyszenia, federacje), regulaminów (np. sportowych, dotyczących walki i sędziowania), przyjętych sposobów nauczania i promocji na stopnie, przyznawania uprawnień instruktorskich i sędziowskich, klas sportowych itd. Powstają nowe szkoły, najczęściej syntetyczne lub eklektyczne. Karate znane jest w Europie od około sześćdziesięciu lat i równolegle rozwijana jest jego formuła sportowa, w różnych odmianach. Ma miejsce duże rozbicie organizacyjne, nawet w ramach tych samych stylów. Wyraźna jest też tendencja do modernizacji „starego” karate. Usportowienie karate nie jest jedyną ani najważniejszą zmianą w „europejskim” karate. Obejmuje tylko część tego środowiska. Inne kierunki zmian dotyczą kultywowania starej tradycji, modyfikacji nauczania oraz wynikają z postępującej komercjalizacji (rekreacyjne uprawianie karate i usługi w tym zakresie). Wielu specjalistów zwraca uwagę, że rywalizacja sportowa jest sprzeczna z duchem karatedō. Niektórzy akcentują nauczanie realnej samoobrony. Inni – wychowawczy sens praktyki. Możemy ogólnie wyróżnić: 1) podejście „pedagogiczne” lub „humanistyczne”, gdy karatedō jest drogą doskonalenia osobowości; 2) traktowanie stricte rekreacyjne i rozrywkowe uprawiania karate; 3) koncentracja na wartościach utylitarnych karate, samoobronie i walce, co może być wyrazem kultu siły lub wynikać z potrzeby bezpieczeństwa.

6

From technique to way: an investigation into taekwondo’s pedagogical process

51%

Johnson J. A.

|

2017

|

tom 17

|

nr 4

3-13

EN

Background. Martial arts in general provide character building traits, but how those qualities are acquired has not been elucidated fully for taekwondo (TKD) practitioners. Problem and Aim. Despite TKD being one of the most widely taught martial arts in the world, its pedagogy remains undefined. Musul (무술, 武術, martial technique), muye (무예, 武藝, martial artistry), and mudo (무도, 武道, martial way), three terms used in Korean martial arts, were defined etymologically to determine their validity and to elucidate TKD’s pedagogy. Methods. Musul, muye, and mudo were redefined according to their hanja (Chinese ideograms used in written Korean) definitions. Then, those definitions were compared and correlated to martial arts education and skill acquisition literature. Results. Musul was defined as martial skill or martial technique, muye as martial artistry, and mudo as martial way. These terms correlate to Western and Eastern skill acquisition models, including shuhari, the established Japanese martial art pedagogy. Conclusions. Musul, muye, and mudo are a stratified pedagogy. They express how TKD skills and knowledge are learned, adapted, and then adopted into daily life routines, respectfully. Determining exactly what and how TKD teaches provides new insights into the art and may permit improvements in its educational practices.

PL

Tło. Sztuki walki ogólnie zapewniają cechy służące budowaniu charakteru, ale sposób, w jaki te cechy zostają nabyte, nie został w pełni wyjaśniony dla adeptów taekwondo (TKD). Problem i cel. Mimo, iż TKD jest jedną z najbardziej popularnych sztuk walki na świecie, jego pedagogika pozostaje niezdefiniowana. Musul (무술, 武術, technika walki), muye ( 무예, 武藝, sztuka walki) i mudo (무도, 武道, droga walki) – to trzy terminy używane w koreańskich sztukach walki, które zostały zdefiniowane etymologicznie w celu określenia ich ważności i wyjaśnienia sposobu nauczania TKD. Metody. Musul, muye i mudo zostały ponownie zdefiniowane według ich hanji (chińskie ideogramy używane w pisanym języku koreańskim) definicji. Następnie te definicje zostały porównane i skorelowane z nauczaniem sztuk walki i literaturą dotyczącą zdobywania umiejętności. Wyniki. Musul zostało określone, jako umiejętność walki lub techniki walki, muye jako sztuka walki i mudo jako droga walki. Terminy te są skorelowane z zachodnimi i wschodnimi modelami zdobywania umiejętności, w tym z shuhari, uznaną japońską pedagogiką sztuk walki. Wnioski. Terminy musul, muye i mudo stanowią pedagogikę o strukturze warstwowej. Wyrażają one sposób, w jaki umiejętności i wiedza TKD są zdobywane, adaptowane, a następnie przyjmowane do codziennych procedur życia. Określenie dokładnie, czego i jak uczy TKD, daje nowe spojrzenie na sztukę walki i może wpłynąć na poprawę jego praktyk edukacyjnych.