Wyniki wyszukiwania - Biblioteka Nauki

Nowa wersja platformy, zawierająca wyłącznie zasoby pełnotekstowe, jest już dostępna.
Przejdź na https://bibliotekanauki.pl

Ograniczanie wyników

Znaleziono wyników: 2

Liczba wyników na stronie

Wyniki wyszukiwania

Wyszukiwano:
w słowach kluczowych: ludzie świeccy

Sortuj według:

Ogranicz wyniki do:

Księdza prof. Adama Ludwika Szafrańskiego promocja laikatu

100%

Wojaczek K.

Roczniki Teologiczne

2015

tom 62

nr 6: Teologia pastoralna

177-188

Promotion of the laity by Professor Szafrański has three primary influences: ecclesiological, sacramentological and pastoral. Within the ecclesiological inspiration Professor Szafrański sees laity in the Church, which is a sign of unity: God with the people and men among themselves. Szafrański believes that the laity should play an active role in the construction of the sign of unity. This is particularly important in their respective conditions of life: family, work, culture politics etc. For this purpose it is necessary, in his opinion, the activation of the laity. The laity are, according to Professor Szafrański called to fulfill its mission on the basis of the sacraments of Baptism and Confirmation, rather than the hierarchy mandate. He believes that to make them aware of this is an important factor of their activation. Finally indicates their commitment under the terms of complementarity of competence hierarchy and laity and their cooperation in the fulfillment of the Church's mission. It was then that the Church is able to contribute to the improvement of the world.

Ks. prof. dr hab. Adam Ludwik Szafrański był znany w środowisku jako promotor ludzi świeckich w Kościele. Dotyczyło to przede wszystkim, choć nie wyłącznie, ludzi świeckich studiujących teologię, co w okresie posoborowym było pewną nowością, ale też rodziło opory, obecne zresztą do dnia dzisiejszego. Zaangażowanie ks. Szafrańskiego w promocję laikatu wynikało z jego rozległej i głębokiej wiedzy teologicznej, szerokich horyzontów myślenia i otwartości. Wydaje się, że można zarysować trzy główne nurty uwarunkowań, które stanowiły podstawę promocji ludzi świeckich. Należą do nich uwarunkowania eklezjologiczne, uwarunkowania sakramentologiczne i uwarunkowania pastoralne.

Polityka jako apostolat i misja w myśli Jana Pawła II. Aspekt teologiczny i socjologiczno-prawny

80%

Borutka T.

Teka Komisji Prawniczej

2019

tom 12

nr 2

35-51

We are living in times of great crisis but also of increased apostolic effort referred to as ‘new evangelisation’. In the face of the challenges posed by contemporary times, the participation in the evangelising mission of the Church demands a rekindled fire of faith and various charisms, both in individuals and communities. It requires new methods and forms of action, new means of expression, and above all, unity of action. Christ called the Twelve and sent them out in pairs. The Lord appointed them to walk and to call upon others to convert so that they become His witnesses and with their lives witness to the need for faith in God everywhere. Although circumstances have changed diametrically over the past two thousand years, the need to proclaim Christ has remained the same. The duty of bearing witness to the resurrection of the Lord Jesus and His saving presence in our lives is as real and urgent as it was for the first disciples. The primary duty in bearing witness is to confirm faith with deeds for without them faith remains empty. Christians should witness their faith by undertaking action both at individual and community level, that is by participating in various movements, organizations and associations. It is mostly thanks to them that the apostolic mission of the laity, which is often, also by Pope John Paul II, referred to as ‘the spring of the Church’, is accomplished in the modern world.

Żyjemy w trakcie wielkiego kryzysu, ale także wzmożonego wysiłku apostolskiego, określanego mianem „nowej ewangelizacji”. Udział w ewangelizacyjnej misji Kościoła domaga się, w obliczu wyzwań, jakie stwarza współczesność, rozpalenia na nowo ognia wiary i różnych charyzmatów, osobistych i wspólnotowych. Domaga się nowych metod i form działania, nowych środków ekspresji, a nade wszystko jedności w działaniu. Chrystus powołał Dwunastu i rozesłał ich po dwóch. Pan wezwał ich, aby szli i wzywali innych ludzi do nawrócenia. Aby byli Jego świadkami i swoim życiem dawali wszędzie świadectwo o potrzebie wiary w Boga. Choć w ciągu dwóch tysięcy lat okoliczności zmieniły się diametralnie, nadal istnieje ta sama potrzeba głoszenia Chrystusa. Obowiązek świadczenia o zmartwychwstaniu Pana Jezusa oraz o Jego zbawczej obecności w naszym życiu jest tak samo realny i naglący, jak był dla pierwszych uczniów. Najważniejszym obowiązkiem w dawaniu świadectwa jest potwierdzanie wiary uczynkami, albowiem bez nich wiara pozostaje martwą. Chrześcijanie powinni dawać świadectwo swej wiary zarówno w działaniu indywidualnym, jak i wspólnotowym, w czym pomaga im uczestnictwo w rozmaitych ruchach, organizacjach i stowarzyszeniach. To dzięki nim w głównej mierze realizuje się we współczesnym świecie misja apostolska ludzi świeckich, którą wielu, w tym Ojciec Święty Jan Paweł II, określa mianem „wiosny Kościoła”.