Wyniki wyszukiwania - Biblioteka Nauki

1

Przebaczenie krzywdy jako uczynek miłosierdzia

100%

Cepedano J.

|

2016

|

tom 1/37

203-222

PL

W artykule podjęto refleksję na temat kształtowania w człowieku zdolności do przebaczania krzywd. Punktem wyjścia jest treść jednego z „uczynków miłosierdzia co do duszy”, wyrażonego w imperatywie: „krzywdy cierpliwie znosić”, który w języku włoskim brzmi: „krzywdy przebaczać”. Krzywda jest konsekwencją czynu skierowanego przeciwko godności człowieka. Taki czyn zawsze rani i dlatego krzywda wymaga uleczenia. Ów proces osiąga swą pełnię w przebaczeniu. Autor postrzega umiejętność przebaczania jako istotny regulator relacji międzyosobowych, począwszy od tych najbardziej podstawowych (rodzina) aż po bardziej złożone (różnego rodzaju grupy, wspólnoty, naród). W poszukiwaniu modelu przebaczania krzywd autor sięga do Pisma Świętego oraz doświadczenia charyzmatu jedności Chiary Lubich, ukazując przebaczenie w perspektywie teologicznej. Wysuwa także propozycję sztuki miłowania i paktu miłosierdzia jako konkretnych narzędzi o charakterze edukacyjnym w odniesieniu do przebaczenia, ukazując je jako możliwe do aplikacji także wśród wyznawców innych religii oraz osób o poglądach niereligijnych.

EN

The article discusses the issues of moulding a human ability of forgiving the harms. The point of departure is the contents of one of the “spiritual works of mercy” expressed in the imperative: “to bear wrongs patiently”, which in Italian goes: “forgive the wrongs”. A harm is a consequence of deed directed against human dignity. This kind of deed is always harmful and the harm requires healing. This process is completed in forgiveness. The author sees the ability of forgiving as a significant regulator of interpersonal relations, starting with these most basic (family) and ending with more complex ones (different types of groups, communities, nations). In his search for the model of forgiveness, the author reaches to the Holy Scripture and the experience of the Gift of Unity by Chiara Lubich, showing forgiveness from the theological perspective. He also offers an act of loving and pact of mercy as specific educational tools in relation to forgiveness, introducing them as applicable also among believers of other religions and non-religious people.

2

Rodzaj relacji interpersonalnej a zachowanie sprawcy krzywdy po jej wyrządzeniu i ustosunkowanie do ofiary

100%

Gruszecka E.

Roczniki Psychologiczne

|

2012

|

tom 15

|

nr 2

55-86

PL

W badaniach prezentowanych w artykule poszukiwano róźnic w atrybucjach przyczynowych i zachowaniach zaradczych sprawców krzywd wyrządzanych partnerom relacji wspólnotowych i opartych na wymianie. Celem badań była też eksploracja związku rodzaju zachowań zaradczych z wartościowaniem ofiary. Uczestnicy badania zostali w sposób losowy podzieleni na cztery grupy i przypominali sobie oraz opisywali zdarzenie z przeszłości, w którym wyrządzili krzywdę: (1) partnerowi bliskiego związku albo (2) własnemu dziecku, albo (3) podwładnemu, albo (4) znajomemu, a następnie wypełniali kwestionariusz dotyczący opisanego zdarzenia i szacowali cechy „ofiary” na kilkunastu skalach atrakcyjności. Najwyższy poziom odpowiedzialnożci i winy przypisali sobie krzywdzący partnerzy bliskich związków, najniszy przełoeni, a redni – rodzice i znajomi. Działania naprawcze (tutaj: różne formy przeprosin) najczęściej podejmowali partnerzy, znacząco rzadziej rodzice i znajomi, a najrzadziej przełożeni. Nasilenie usprawiedliwień i wymówek w wymienionych relacjach było niemal dokładnie odwrotne. Prawdopodobnym mechanizmem ujawnionego zróżnicowania reakcji sprawcy krzywdy „po fakcie” w porównywanych relacjach (bardziej wyrazistego u mężczyzn niż u kobiet) jest rola społeczna, jaką jest on związany z ofiarą. Z roli tej wynika między innymi ważność motywu afiliacji i władzy w regulacji kontaktów z partnerem. Uwypuklenie motywu afiliacji sprzyja działaniom naprawczym, natomiast uwypuklenie motywu władzy zdaje się hamować takie działania i zarazem nasilać skłonność do przywracania sprawiedliwości psychologicznej – stosowania usprawiedliwień i wymówek. Badania ujawniły współwystępowanie usprawiedliwień i wymówek ze skłonnością do pomniejszania wartości ofiary, co jest zgodne z przewidywaniami opartymi na koncepcji dysonansu poznawczego.

XX

The study investigated whether the kind of relationship between the perpetrator and the victim has an impact on perpetrator’s behavior (attribution, remedial actions) after having caused harm. The aim of the research was also to check if there exists any correlation of such reactions (e.g. self-blame, excuse) with posterior victim assessment. Four kinds of social relationships were examined: parent-child, romantic partners, superior-subordinate, and acquaintances. Participants were asked to describe an event in which a certain person (indicated in the questionnaire) felt harmed by them and their own reactions to that event. They also estimated the victim’s features on several attractiveness scales. The results show that the level of blame and responsibility attributed to themselves was the highest in the case of guilty partners in close relationships, the lowest in the case of superiors, and medium in the case of parents and acquaintances. Remedial actions are most often taken by romantic partners, much less often by parents and acquaintances, and most rarely by superiors. The frequency pattern for excuses and justifications was nearly exactly the opposite. One of the possible explanations of the results refers to the combined effect of affiliation and power motives that influence perpetrator’s reactions and substantially vary across different types of social relations. The presented data also indicates that victim devaluation might be considered as a coping strategy used by the perpetrator.

3

Pedagogiczne pytania o przebaczenie

100%

Horowski J.

|

2016

|

tom 1/37

11-28

PL

Krzywda oraz odpowiedź na nią w postaci przebaczenia lub jego odmowy stanowią istotne elementy ludzkiego życia, przez co wpisują się w rozwój człowieka i jako takie powinny stać się przedmiotem refleksji pedagogicznej. Kwestii zależności między przebaczeniem a ludzkim rozwojem nie da się jednak rozstrzygnąć jednoznacznymi stwierdzeniami. Mimo że przebaczenie postrzegane jest jako akt pozytywny, nie sposób nie zauważyć, że przebaczenie, do którego pokrzywdzony wewnętrznie nie dojrzał, może niszczyć jego samego, a akt przebaczenia sprawcy zła, który nie rozumie tego, co czyni, może utwierdzać go w słuszności złego postępowania. W tym kontekście, myśląc o roli przebaczenia w wychowaniu, a w konsekwencji także o wychowaniu do przebaczenia, należy zadać pytania o istotę przebaczenia, o jego moralną wartość, a zwłaszcza stosunek do sprawiedliwości, o jego uwarunkowania i przebieg, wreszcie o jego wymiar religijny. Niniejszy tekst ma charakter wprowadzający do tematu – jego celem jest nakreślenie problemów, postawienie pytań, a nie ich rozwiązywanie. Wprowadzenie kwestii przebaczenia do procesów edukacyjnych bez uprzedniej refleksji na wskazane tematy byłoby z pewnością nie tylko naiwne, ale w odniesieniu do niektórych wychowanków, szczególnie tych niosących bagaż trudnych życiowych doświadczeń, mogłoby prowadzić do kolejnych rozterek, dylematów i kryzysów życiowych.

EN

Harm and answer to it in a form of forgiveness or refusal of forgiveness constitute important elements of human life, thus, of human development; therefore, they should become the subjects of educational reflection. However, the issues of relations between forgiveness and human development cannot be decided on with unequivocal statements. Despite the positive perception of forgiveness, one could easily see that forgiveness for which the victim is not mature enough yet may destroy him, and forgiving the wrongdoer, who does not understand his acts, may confirm his belief of rightness of his wrong deeds. In this context, when discussing the role of forgiveness in education, and, consequently, education of forgiveness, one should ask the question of the essence of forgiveness, of its moral value and, especially, relation to justice, of its conditions and course and; finally, its religious dimension. This article is of introductory nature - it aims at introducing problems and asking question, and not at solving and answering them. Implementation of the issue of forgiveness to the educational processes without prior reflection on the mentioned subjects would be not only naive but also, in relation to some pupils and especially those burdened with difficult experiences, may lead to further dilemmas and life crises.

4

Fenomenologia przebaczenia – moralny i metafizyczny wymiar przebaczenia

100%

Szulakiewicz M.

|

2016

|

tom 1/37

97-120

PL

Artykuł jest próbą fenomenologicznego opisu przebaczenia. Autor podkreśla szczególną rolę przebaczenia w naszej kulturze, przepełnionej krzywdami, winami, złem, grzechem. Bez przebaczenia świat taki narażony jest na całkowitą destrukcję. Przebaczenie jest działaniem, aktywnością, jaką podejmuje człowiek w pewnej sytuacji. Jest to sytuacja krzywdy, poczucia winy, ale też rezygnacji z odpłacenia tym, co się krzywdzicielowi słusznie należy, rezygnacji z zemsty. W artykule poddaje się analizie dwa wymiary przebaczenia: pierwszym jest wymiar moralny, w którym akty przebaczenia uwarunkowane są skruchą i zadośćuczynieniem; drugim wymiar metafizyczny, w którym możliwe staje się przebaczenie bezwarunkowe. W obu wymiarach w przebaczeniu dokonuje się przemiany człowieka i przemiany bytu.

EN

The present paper is an attempt to give a phenomenological description of forgiveness. The author underlines an exceptional role that forgiveness plays in our, immersed in harm, guilt, evil and sin, culture. Without forgiveness such a world is in danger of destruction. Forgiveness is an action undertaken by a man in a specific situation. It is a situation of both harm and sense of guilt but also of resignation from a vengeance, from paying the perpetrator what he rightly deserves. The present paper analyses two dimensions of forgiveness. First is its moral dimension in which acts of forgiveness are caused by contriteness and atonement. Second is its metaphysical dimension in which unconditional forgiveness becomes possible. In both of these dimensions a transformation of man and being is accomplished.