Architektury nie należy abstrahować z jej kontekstu. Dom zawsze jest częścią większej całości. Architekt nigdy nie projektuje samego budynku, ale cały krajobraz. Wznosząc nowy budynek permanentnie przekształca jego otoczenie. Dlatego projektanci powinni świadomie, z wrażliwością i empatią, a czasami z odpowiednią stanowczością i przekonaniem budować relację nowego obiektu z otaczającą go przestrzenią, naturą i architekturą. Istotne jest aby tę zależność w swojej istocie rozumieć jako wzajemną i dwukierunkową - nowy budynek wywiera istotny wpływ na otoczenie, ale i otoczenie znacząco wpływa na sposób ukształtowania tegoż. Artykuł jest próbą opisu takiej relacji w oparciu o analizę doświadczeń projektowych autora: pracy w Atelier Zumthor w Szwajcarii oraz we własnej pracowni projektowej w Polsce. W kontekście teoretycznym odnosi się do takich zagadnień jak Krytyczny Regionalizm, kontekstualizm, pojęcia placelessness i krytyki dominacji indywidualizmu.
EN
Architecture should not be abstracted from its context. A house is always a part of a larger whole. An architect never designs a building alone, but the entire landscape. By constructing a new build-ing he permanently transforms its surroundings. That is why designers should consciously, with sensitivity and empathy, and sometimes with appropriate firmness and conviction, build a relationship of a new object with the surrounding space, nature and architecture. It is important to understand this relationship as reciprocal and bidirectional in its essence - a new building has a significant im-pact on its surroundings, but its surroundings also significantly influence the way it is shaped. The paper is an attempt to describe such a relationship based on the analysis of the author’s design experience: working for Atelier Zumthor in Switzerland and in his own design studio in Poland. In the theoretical context, it refers to such issues as Critical Regionalism, contextualism, the notion of placelessness and the critique of the domination of individualism.
In the era of where universal architectural forms dominate, there is growing demand for architecture, which, in addition to meeting contemporary functional and technological requirements, also show the identity of its region. It is of key importance in shaping the relationship between space and the community. The visible bond between the past and the present creates a continuity of the cultural environment ensuring its further sustainable development. Due to the exceptional landscape of the Kraków-Częstochowa Uplands, the author draws attention to the issue of cultural continuity in this area. On the one hand, it seems necessary to preserve the native spatial forms that are part of the regional landscape. On the other, to develop new forms that fit with the identity of local buildings and constitute a natural and consistent continuation of the changing panorama of the Jurassic countryside.
4
Dostęp do pełnego tekstu na zewnętrznej witrynie WWW
This paper explores the role critical regionalism which could play a role in the continued development of globalera Polish architecture, and the advancements achieved by those few contemporary Polish architects who have sought to combine modern tastes and techniques with culturally meaningful designs. The new culture of Poland is very much reflected in the design of many of its new buildings that have been completed since the political and economic changes in 1989. The architecture of Poland appears to have lurched from an inappropriate socialist modernism that was so horridly imposed during the communist era to an equally inappropriate post modernist hegemony in the new enterprise culture. This paper suggests that with its new found freedom, Poland should be careful that it doe not suffer a loss of identity and that in its architecture it should seek a way forward through a Critical Regionalism.
PL
Przedstawia się rolę, jaką odgrywa krytyczny regionalizm w rozwoju architektury polskiej po 1989. Zwraca sie uwagę na kierunki twórcze obecne w polskiej architekturze współczesnej po zmianach politycznych i ekonomicznych, będące odbiciem trendów w architekturze światowej. Przeciwstawiając tej tendencji dążenia do zachowania specyficznej odrębności, wskazuje się koncepcję krytycznego regionalizmu jako sposób na zachowanie indywidualizmu wynikającego z położenia geograficznego i specyfiki kulturowej. Rozpatruje się twórczość architektoniczną wybranych projektantów, która wykazuje cechy rozumiane jako świadome podejście uwzględniające dążenia do zachowania tożsamości poprzez rozumienie wartości lokalnych. Krytyczny regionalizm postrzegany jest jako właściwe podejście do tworzenia współczesnej architektury w Polsce.
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.