Wyniki wyszukiwania - Biblioteka Nauki

1

Determinanty zarządzania kredytem handlowym w gospodarstwach rolniczych w opinii rolników

100%

Wasilewski M. , Forfa M.

Roczniki Naukowe Stowarzyszenia Ekonomistów Rolnictwa i Agrobiznesu

|

2015

|

tom 17

|

nr 6

PL

Przedstawiono opinie rolników dotyczące zarządzania kredytem handlowym w zależności od strumieni przepływów pieniężnych. Obiektami badawczymi były indywidualne gospodarstwa z województwa podlaskiego. Większość rolników regulowała zobowiązania od razu. W miarę wzrostu wartości salda przepływów ogółem z gospodarstwa rolnego zmniejszała się liczba zwolenników natychmiastowego regulowania zobowiązań. Rolnicy decydując o terminie regulowania zobowiązań brali najczęściej pod uwagę poziom dochodu z gospodarstwa rolnego oraz termin wpływu należności. Zarządzający z gospodarstw o najwyższym poziomie salda przepływów z działalności operacyjnej i stanu końcowego gotówki w momencie braku płynności finansowej zaciągali kredyt preferencyjny lub na rachunku bieżącym. W miarę wzrostu wartości salda przepływów z działalności operacyjnej i stanu końcowego gotówki rolnicy częściej mieli trudności z płynnością finansową oraz częściej wypracowane zyski przeznaczali na inwestycje i na bieżące wydatki.

EN

The paper presents the opinions of farmers on the management of commercial credit in relation to cash flow streams. Individual farms from the Podlaskie Voivodeship were the subject of research. Most farmers covered their liabilities immediately. The higher the general balance of cash flow was, the less inclined to cover the liabilities the farmers were. Taking upon the decision of paying back the money, such factors were taken into account by the farmers as the level of income of the farm and the date of receiving the payment. Farmers who had the highest level of the balance of cash flows from operating activities and without financial liquidity, took a subsidized loan or went for an overdraft. When the value of the balance of cash flows from operating activities and final cash rose, farmers were more likely to have problems with financial liquidity. Also, the farmers indicated that they turn the profit into both further expansion and spend money on current expenditures.

2

Metaanaliza transakcyjnych i finansowych możliwości wykorzystania kredytu handlowego

84%

Nehrebecka N. , Bialek-Jaworska A. , Dzik-Walczak A.

Wiadomości Statystyczne

|

2015

|

tom 60

|

nr 07

3

Ocena zarzadzania kredytem kupieckiem w przedsiebiorstwach drobiarskich i paszowych

84%

Stulich R.

Polskie Drobiarstwo

|

2003

|

nr 12

22-25

4

Wybrane aspekty stosunków kredytowych i handlowych Związku Radzieckiego z krajami kapitalistycznymi w latach 1918-1940

51%

Klimiuk Z.

Roczniki Ekonomii i Zarządzania

|

2016

|

tom 8(44)

|

nr 1

59-100

PL

W 1923 r. Związek Radziecki zaczął otrzymywać kredyty od firm zagranicznych na okres od 3 do 6 miesięcy. Pomimo oficjalnej blokady kredytowej prywatni przedsiębiorcy byli zainteresowani w ekspansji eksportowej na jeszcze nie zdobyty rynek radziecki. Ekspansja ta musiała być poparta akcją kredytową. Blokada kredytowa wpłynęła jednak na wysokie koszty kredytów udzielonych w pierwszym okresie odbudowy przez firmy i banki zagraniczne. Były to w początkowej fazie krótkoterminowe kredyty handlowe, przeznaczone w większości na finansowanie radzieckiego importu wyrobów gotowych, gdyż przeważała w tym okresie polityka interwencji towarowej. W latach 1921-1925 głównymi rodzajami kredytów zagranicznych związanych z importem radzieckim były: a) kupieckie kredyty wekslowe, b) kredyty akceptacyjno-rembursowe banków zagranicznych. Począwszy od 1926 r. rządy krajów kapitalistycznych zaczęły udzielać wsparcia przedsiębiorstwom przemysłowym eksportującym towary do ZSRR na warunkach kredytów wekslowych. Za otrzymaną gwarancję ze strony państwa eksporterzy musieli płacić odpowiednim organom prowizję, którą z kolei wraz z odsetkami od kredytu zobowiązane były im zwrócić radzieckie organizacje importowe. Podstawową zasadą polityki handlowej Związku Radzieckiego w latach 1918-1940 było dostosowanie importu do określonych w planie potrzeb. Ogólny państwowy plan handlowy zawierał zestawienie przewidywanych ilości eksportu oraz dostosowany i zaprojektowany do tego import. Starano się w ten sposób uzyskać dodatni bilans handlowy. Na mocy zatwierdzonego planu Komisariat Handlu Zagranicznego, korzystając ze środków uzyskanych z eksportu, realizował plan importu, zakupując za granicą towary na możliwie dogodnych warunkach. W ciągu roku operacyjnego dokonywana była kontrola eksportu i w stosunku do jego postępów wydawano zezwolenia na przywóz do ZSRR (w formie licencji), które wymieniały kraj, rodzaj towaru oraz kwotę, na jaką należało zakupić dany towar.

EN

In 1923 the Soviet Union began to receive credits from foreign firms for periods of 3 to 6 months. Despite an official credit blockade private entrepreneurs were interested in expanding their businesses into the yet unexplored Soviet market. This expansion had to rely on lending activity. However, the blockade made foreign bank and company loans expensive in the first period of reconstruction. Initially, these were short-term commercial credits, mostly intended to finance the Soviet imports of finished products since the circulation of goods was mostly regulated by the State interventionist policy at that time. In the years 1921–1925, the major types of foreign credits associated with Soviet imports were: a) trade credits secured with bills of exchange, b) acceptance-reimbursement credits of foreign banks. Starting in 1926 the governments of capitalist countries began to support industrial companies exporting goods to the USSR on credits secured with bills of exchange. Exporters had to pay a commission to certain institutions for guarantees they were given by the State. The commission along with interest on the credits was reimbursable by the Soviet import organisations. The basic rule of the trading policy in the Soviet Union of 1918–1940 was to adjust imports to a particular demand specified in the plan. The general State trading plan established assumed volumes of export and relevant imports. In this way, a positive trade balance was attempted. Using the endorsed plan as the starting point and the resources coming from exports, the Commissariat of Foreign Trade executed the plan of imports buying goods abroad on convenient terms. During the fiscal year, exports were monitored and based on its volume permissions (licences) were issued to bring goods into USSR stating the country of origin, kind of goods and the price for which they were to be bought