Wyniki wyszukiwania - Biblioteka Nauki

1

Prawnokanoniczne implikacje nakazu misyjnego

100%

Kasprzak S.

Roczniki Nauk Prawnych

|

2015

|

tom 25

|

nr 2

129-150

PL

Artykuł przedstawia implikacje mandatu misyjnego w aspekcie prawno-kanonicznym. To znaczy, iż prawodawca kościelny umieścił w Kodeksie Prawa Kanonicznego z 1983 r. kilka znaczących kanonów regulujących sprawy misyjne. Ewangelizacja w świecie współczesnym jest ciągle aktualna. Zwrócono uwagę na podmioty odpowiedzialne za rozwój dzieła misyjnego w Kościele powszechnym. Są to papież, biskupi, kapłani, zakonnice, zakonnicy i wierni świeccy. Twórcą misji i ewangelizacji w świecie jest Duch Święty, który ożywia i jednoczy wspólnotę wiary, jaką jest Kościół. Wnikanie prawdy ewangelicznej w głąb kultur to inkulturacja, która dokonuje się w przepowiadaniu Dobrej Nowiny. Na strukturę opracowania składają się następujące części: 1) Wstęp; 2) Kanoniczne ujęcie nakazu misyjnego; 3) Misyjna natura Kościoła; 4) Podmioty głoszonej Kerygmy; 5) Odbiorcy i kontekst kulturowy misyjnego przepowiadania Słowa Bożego; 6) Świat współczesny a aktualność prowadzenia misji; 7) Podsumowanie. Szczegółowo omówiono kanony Kodeksu Jana Pawła II, które dotyczą bezpośrednio działalności misyjnej Kościoła wobec współczesnego świata. Wskazano, w jakim kierunku rozwija się nowy horyzont misji ad gentes.

EN

The article presents the implications of the missionary mandate in legal and canonical terms. This means that the legislator has placed in the 1983 Code of Canon Law several significant Church canons governing the matter missionary. Evangelization in the Modern World is still valid. Attention is paid to those responsible for the development of missionary work in the universal Church. These are the pope, bishops, priests, nuns, religious and laity drilling. The creator of mission and evangelization in the world is the Holy Spirit who inspires and unites a community of faith, which is the Church. The penetration of the truth of the Gospel into the cultures that inculturation which takes place in the preaching of Good News. The structure of the development consists of the following sections: 1) Introduction; 2) The canonical recognition of the missionary mandate; 3) The missionary nature of the Church; 4) Entities proclaimed the kerygma; 5) Audience and cultural context of the mission of preaching the Word of God; 6) The contemporary world and topicality of the mission; 7) Summary. We described a details of the canons into the Code of Pope John Paul II, which relate directly to the missionary activity of the Church to the contemporary world. They have indicated in which direction is developing new horizon of the mission ad gentes.

2

Misje ludowe jako nadzwyczajna forma przepowiadania słowa Bożego w parafii. Aspekt kanoniczno-pastoralny

85%

Adamczyk J.

Annales Canonici

|

2014

|

nr 10

79-102

EN

Under can. 770, “At certain times, according to the regulations of the diocesan Bishop, parish priests are to arrange for sermons in the form of retreats and missions, as they are called, or in other forms adapted to requirements.” First, this paper presents the concept and purpose of the parish popular missions. Next, the question of the subject and addressees of the mission is presented. Much space has been devoted to the missionary teaching.The final part is dedicated to the missionary services falling in the sacramental scope and popular piety.

3

Odnowione misje ludowe narzędziem nowej ewangelizacji

71%

Makowski A.

|

tom 64

|

nr 12: Homiletyka

99-116

EN

Popular missions exist in the Church's activities for almost 500 years. Introduced by the Council of Trent they are a phenomenon of dynamic renewal of pastoral life. Over the centuries, from the very beginning as they had appeared, they became a worldwide one of the features of renewal of faith in the Catholic Church. Also, in the current era of new evangelization, traditional missions are an indispensable means of periodic renewal of Christian life (CT 47). In this article they are shown the directions of renewal of popular missions in the spirit of the new evangelization. Renewed missions like ages ago so now serve the ordinary pastoral care. They help in the realization of the pastoral initiatives of the universal Church, both at national and local levels.

PL

Misje ludowe istnieją w działalności Kościoła od niemal 500 lat. Wprowadzone przez Sobór Trydencki są fenomenem dynamicznego odnowienia życia duszpasterskiego. Przez wieki, od samego początku jak się pojawiły, stały się na całym świecie jedną z cech odnowy wiary w Kościele katolickim. Również w obecnej dobie nowej ewangelizacji misje ludowe stanowią niezastąpiony środek okresowej odnowy życia chrześcijańskiego (CT 47). W artykule ukazane są kierunki odnowy misji ludowych w duchu nowej ewangelizacji. Odnowione misje, tak jak przed wiekami, tak i teraz służą duszpasterstwu zwyczajnemu. Są pomocą w realizacji inicjatyw duszpasterskich Kościoła powszechnego, zarówno na poziomie narodowym, jak i lokalnym.

4

Ukraina Mariana Maciejewskiego

71%

Czajkowska A.

Roczniki Humanistyczne

|

2015

|

tom 63

|

nr 1: Literatura Polska

97-111

PL

Na obraz Ukrainy obecny w twórczości Mariana Maciejewskiego złożyły się doświadczenia badawcze, trwające od początku drogi naukowej, a także działalność prowadzona w ramach neokatechumenatu. Praca naukowa od początku związana była z intensywną refleksją nad literaturą polskiego romantyzmu, którego kolebką była m.in. Ukraina. Badania nad twórczością Karola Brzozowskiego, potem Antoniego Malczewskiego i Juliusza Słowackiego spowodowały, że ukraińskie pejzaże zyskały głębokie uzasadnienie historycznoliterackie i strukturalne, by w kolejnych pracach stać się przedmiotem odczytań hermeneutycznych i kerygmatycznych. Ukraina towarzyszyła Uczonemu w poszukiwaniu drogi naukowej i dydaktycznej, których celem było doprowadzenie do kresu czynności interpretacyjnych, w rezultacie – wychylenie poza tekst, odszukanie w nim egzystencjalnej prawdy o człowieku. Badanie poetyckich krajobrazów doprowadziło do uchwycenia w nich znamion „słonecznego Jeruzalem”, a tym samym do pełnej integracji Maciejewskiego podmiotu badań literackich z człowiekiem będącym w pełnej jedności z Bogiem.

EN

The image of Ukraine that is present in Marian Maciejewski's works consists of his research experiences gathered in the course of his academic career, as well as of his work in the Neocatechumenate. His academic work from the beginning was connected with intensive reflection on the literature of Polish Romanticism, whose cradle was, among others, Ukraine. His studies of works by Karol Brzozowski, and then by Antoni Malczewski and Juliusz Słowacki made Ukrainian landscapes gain profound historico-literary and structural justification; and in further works they became the subject of hermeneutic and kerygmatic interpretations. Ukraine accompanied the scholar when he was searching for his academic and didactic way, whose aim was to conduct interpretative actions till the end, and ultimately − going beyond the text, finding the existential truth about the man in it. Studying poetic landscapes lead to grasping features of the “sunny Jerusalem” in them, and so to a complete integration of Maciejewski's subject of literary research with the man being in full unity with God.

5

Przepowiadanie słowa Bożego więźniom

71%

Płusa S.

|

tom 22

|

nr 1(50)

27-45

PL

Przepowiadanie słowa Bożego w zakładach penitencjarnych to wejście na teren misyjny. Charakteryzuje się on nie tylko wysokim poziomem dechrystianizacji i ateizmu, ale również magicznego myślenia. Więźniowie poddani są wielopłaszczyznowej presji: muszą się zmierzyć z osądem ludzkim, własnym poczuciem winy, jak również z podkulturą przestępczą. Wobec drastycznie ograniczonych możliwości zaspokojenia potrzeb społecznych i komunikacyjnych, pojawia się u więźniów postawa nieufności, pozorów radzenia sobie, skrywanego lęku. Głoszenie słowa Bożego w tym specyficznym kontekście stawia przed kaznodzieją wysokie wymagania. Musi być on zdolny do głoszenia ewangelizacyjnego, którego sercem jest kerygma. Jego nastawienie wobec osadzonych nie może być potępiające, gdyż jego główną misją jest zaproszenie słuchaczy do nawiązania osobistej relacji z Bogiem. Centralnym tematem przepowiadania w więzieniu jest Boże miłosierdzie, które odsłania prawdziwą twarz Boga. Język przepowiadania ma być konkretny i prosty, który uczyni Go bliskim. Kaznodzieja powinien umieć budować w ramach przepowiadania doświadczenie symboliczne, które pozwoli odbiorcy odnowić więź ze źródłem życia, poczucie wolności i sensu, którym jest Bóg i Jego słowo.

EN

Preaching the Word of God in penitential institutions constitutes an entrance into a missionary terrain. This milieu is characterized with high degree of dechristianization and atheism as well as magical thinking. The inmates are subject to multidimensional pressure: they must face human judgement, confront their own sense of guilt, and also the criminal subculture. In the light of drastically limited possibilities of satisfying both their social and communication needs, the prisoners develop the attitude of lack of confidence, semblance of coping with their lives, and hidden fears. Preaching the word of God in this particular context imposes high demands upon the preacher. He must be capable of evangelic preaching with its heart located in kerygma. His attitude towards the inmates must be devoid of condemnation as his main mission is to invite the listeners to create a personal relationship with God. The central subject of preaching in prison should be the Divine mercy (Misericordia) which reveals the true face of God. The language used should be both concrete and simple, which is meant to make Him a close Person. Within the preaching the priest should be able to build a symbolic experience, which shall enable the listeners to rebuild their bond with the source of life, and the sense of freedom and meaning being God and His Word himself.

6

Kerygmat w katechezie jako językowy postulat teologii soborowej

71%

Lechów W.

Studia Koszalińsko-Kołobrzeskie

|

2013

|

nr 20

117-126

PL

Współczesna katecheza poszukuje nowych środków i metod w dotarciu z orędziem zbawczym do młodych ludzi. Szczególnie polska katecheza zakorzeniona mocno w szkolnym nauczaniu religii potrzebuje wypracowania nowe-go języka przekazu odwołującego się nie tylko do rozumu ucznia, ale do jego serca i woli. Jedną z form takiego podejścia do głoszenia jest katecheza kerygmatyczna, która angażuje całego człowieka. Sygnał do zmian w podejściu do katechezy dał sobór Watykański II. W swoich orzeczeniach zwrócił uwagę na rolę Słowa Bożego w przekazie. Katecheza, w której w centrum stoi Słowo Boże – żywy Chrystus, domaga się bowiem od słuchacza odpowiedzi na we-zwanie, którego skutkiem jest nawrócenie i komunia z Bogiem. Odkrywanie siły Bożego Słowa i jej znaczenia dla wychowywania w wierze uczniów po-winno być wciąż ważnym i aktualnym postulatem soborowym dla kolejnych pokoleń katechetów.

EN

The catechesis of today searches for new ways and methods to reach with the salutary message to the young. Especially in Poland, where teaching catechesis at schools is firmly rooted, catechesis calls for a new language of communication, which would refer not only to students' mind, but also to their heart and will. One of the forms representative of such an approach is kerigmatic catechesis, engaging the whole person. The signal for change in the approach to catechesis was given by the Second Vatican Council. The council pointed to the role of the World of God in teaching. The catechesis, in the center of which stands the Word of God – the living Christ – demands from the listener an answer resulting in conversion and communion with God. Discovering the power of the Word of God and its significance in forming students in faith should continue to be an always important postulate of the Council for the catechets also in the coming generations.

7

Symboliczno-mistatogiczny wymiar przepowiadania ewangelizacyjnego na przykładzie kursu ewangelizacyjnego „Nowe Życie”

71%

Płusa S.

Roczniki Teologiczne

|

2016

|

tom 63

|

nr 12: Homiletyka

87-101

EN

The need for new evangelization calls us to seek new forms of preaching the gospel which have the chance of reaching non-believers in the modern world. The concept of Schools of New Evangelization, created by Jose H. Prado Flores, has spread throughout the world. Evangelizing course “The New Life” is the basic kerygmatic course in this school. Its method of proclaiming the gospel is characterized by a very dynamic narration, the use of props linked to the daily experience of listeners as well as including them in paraliturgy. This way of proclaiming the gospel enables the audience to be included into symbolic experience. It consists of beginning a personal relationship to Jesus which is expressed by the kerygmatic content. On the other hand paraliturgy strengthens the mystagogic dimension of the gospel. The analysis of the dynamic of proclaiming the gospel during the course “New Life” shows that the principles influencing the dynamization of preaching can also be used in other forms of preaching like in sermons or homilies.

PL

Wezwanie do nowej ewangelizacji prowokuje do poszukiwania takich form przepowiadania słowa Bożego, które mają szansę dotrzeć do współczesnych niewierzących. Głoszenie im Dobrej Nowiny nie może zostać sprowadzone do przekazu teologicznych treści, gdyż czym innym jest kerygmat prowadzący do zrodzenia wiary, a czym innym pogłębiająca go katecheza. Ewangelizacyjny przekaz kaznodziejski potrzebuje mocnego ukierunkowania symboliczno--mistagogicznego. Oznacza ono tworzenie poprzez głoszenie słowa Bożego wydarzenia spotkania ludzkiej egzystencji z egzystencją Boga. Rozpowszechniona na całym świecie koncepcja Szkół Nowej Ewangelizacji (SNE), której twórcą jest Jose H. Prado Flores, podejmuje taką próbę. Kurs „Nowe Życie” jest podstawowym kursem kerygmatycznym w programie SNE. Zastosowana w nim metoda głoszenia słowa Bożego charakteryzuje się bardzo dynamicznym przebiegiem narracji, wykorzystaniem rekwizytów nawiązujących do codziennego doświadczenia słuchaczy oraz włączenie przepowiadania w paraliturgię. Taki sposób głoszenia umożliwia słuchaczowi uczestnictwo w doświadczeniu symbolicznym. Polega ono na wejściu w osobistą relację z Jezusem, którego uobecniają znaki materialne dołączone do przekazu treści kerygmatycznych. Swoistym szczytem takiego głoszenia staje się paraliturgia, która wzmacnia i konkretyzuje wymiar mistagogiczny przepowiadania. Przeanalizowanie dynamiki głoszenia słowa Bożego na kursie „Nowe Życie” pokazuje, że zasady budowania doświadczenia symbolicznego można wykorzystać w innych formach przepowiadania, takich jak np. kazanie czy homilia.

8

Analiza kerygmatyczna wobec aksjologii współczesnego literaturoznawstwa

71%

Kaczmarek W.

Roczniki Humanistyczne

|

2015

|

tom 63

|

nr 1: Literatura Polska

57-73

XX

W artykule próbowano zestawić analizę kerygmatyczną, jaką posługiwał się Marian Maciejewski, z badaniami nad relacją religii i literatury, którą stosowano dotąd w badaniach literaturoznawczych. KUL-owska szkoła, do której odwoływał się Badacz, reprezentowana przez naukowców tej miary, co Czesław Zgorzelski, Irena Sławińska, Maria Jasińska-Wojtkowska, Stefan Sawicki, wniosła bardzo ważny wkład w wypracowanie metodologii badań sacrum w literaturze. Na tym tle propozycja Maciejewskiego idzie dalej, wnika nie tylko w strukturę tekstu, w którym obecny jest badany element religijny, ale stara się go interpretować w konfrontacji z kerygmatem apostolskim, by odsłonić jego istotne cechy chrześcijańskie, bądź niechrześcijańskie (np. religijność naturalną). Analiza kerygmatyczna, nazwana tu „metodą Maciejewskiego”, polega na rzetelnej refleksji nad wszystkimi aspektami utworu literackiego i wpisaną weń koncepcją antropologiczną, w szczególności zaś nad „kondycją duchową” człowieka, będącego podmiotem utworu.

EN

The article attempts to compare the kerygmatic analysis as it was used by Marian Maciejewski, with the studies of the relation between religion and literature that had been used in studies of literature earlier. The school developed at the Catholic University of Lublin, to which the Professor referred, represented by scholars of such a caliber as Czesław Zgorzelski, Irena Sławińska, Maria Jasińska-Wojtkowska or Stefan Sawicki, made a very important contribution to developing a methodology of research on the sacrum in literature. Against this background Maciejewski's suggestion goes further; it not only probes into the structure of the text, in which the studied religious element is present, but tries to interpret it as confronted with the apostolic kerygma, in order to reveal its important Christian, or non-Christian features (e.g. natural religiousness). The kerygmatic analysis, called here “Maciejewski's method”, consists in diligent reflection on all the aspects of a literary work and on the anthropological conception inscribed in it, especially on the “spiritual condition” of the man who is the subject of the work.

9

Głoszenie Ewangelii do osób zaangażowanych w działania społeczno-charytatywne

71%

Swędrowski J.

|

tom 22

|

nr 1(50)

67-78

PL

Ewangelia jest Dobrą Nowiną dla każdego; jej zasięg wykracza poza granice konfesyjności, ale staje się źródłem sensu i siły wobec potrzebujących. Nie można podzielić się tym, czego się nie posiada, a zatem ugruntowanie na słowie Bożym oczyszcza i konkretyzuje postawy miłości wobec bliźniego. Niesienie pomocy innym nie dokonuje się w abstrakcji, ale ma u swojego celu niesienie chrześcijańskiej nadziei. Wszelkie formy wolontariatu i dobroczynności winny być ożywiane postawą wiary. W jej świetle można włączyć swoje umiejętności i środki materialne ku autentycznej miłości, która nie jest jedynie dystrybucją tego, co zbywa, ale otwieraniem dróg ku zaspokojeniu najpilniejszych potrzeb. Chrześcijański wolontariat niesie w sobie cechy wspólnotowe i nabiera charakteru apostolskiego. Słowo Jezusa Chrystusa, który „nie przyszedł, aby Mu służono, lecz żeby służyć i dać swoje życie na okup za wielu” (Mk 10, 45) staje się motywacją ku odkrywaniu prawa miłości. To miłość Boża jest zasadą niesienia adekwatnej pomocy potrzebującym. Ta posługa staje się formą diakonii i pozwala na rozwinięcie nowej dynamiki misyjnej. Nie ma w niej nic z prozelityzmu, ale staje się ona prawdziwym zaczątkiem budowania wspólnoty osób. Zaangażowani w działania społeczno-charytatywne nie muszą popadać w aktywizm, ale karmiąc się słowem Bożym, znajdują siłę i radość w spotkaniu z bliźnimi. Oparcie zaangażowania społecznego na słowie Bożym i sakramentach buduje postawy tożsamości i zapobiega zniechęceniu. Formacja duchowa zaś pozwala budować trwałe fundamenty cywilizacji miłości i życia.

EN

The Gospel is the Good News addressed to everyone. Its message goes beyond confessional boundaries and becomes the source of sense and strength for those in any need. One cannot give what they do not have. Being firmly grounded in the Word of God people may experience it purifying power in the service to the neighbor. Helping other is not an abstraction but serving the needy has the purpose to give them Christian hope. Living faith is the center of all the voluntary services and charitable activities. Human creativity and material resources should be combined with our faith so that all is directed towards genuine love which sees the needy and shares not what is the surplus but meets their most urgent needs. Christian voluntary service carries in itself community traits and is apostolic by its nature. The Word of Jesus, who “For even the Son of man came not to be ministered unto, but to minister, and to give his life a ransom for many” (Mark 10,45) is the true motivation for discovering the law of love. God’s love is rule how to help others.

10

Misje miasta jako narzędzie ewangelizacji na peryferiach

71%

Makowski A.

|

tom 22

|

nr 1(50)

97-114

PL

Cała działalność Kościoła powinna być podporządkowana ewangelizacji (EN 14). Współczesny kontekst społeczny i kulturowy przynagla wspólnotę Kościoła do ciągłego poszukiwania nowych sposobów dotarcia z Ewangelią do współczesnego człowieka. Papież Franciszek podkreśla ukierunkowanie misyjne Kościoła wraz ze wszystkimi jego strukturami (EG 27). W misyjną opcję papieską wpisują się misje miasta jako jedna z najnowszych form misji ludowych. Stosują one rozmaitość metod głoszenia Ewangelii w celu dotarcia do jak najszerszego grona. W sposób szczególny chcą objąć swoim zasięgiem ludzi zamieszkałych na peryferiach wielkich aglomeracji miejskich. Stąd też w programie misyjnym możemy odnaleźć wielość propozycji wydarzeń kulturalno-religijnych.

EN

The whole Church activity should be subordinated to evangelization (EN 14). The contemporary social and cultural context urges Church community to continually seek new ways of reaching the gospel to the modern people. Pope Francis emphasizes the missionary orientation of the Church and all its structures (EG 27). The City Missions are part of the papal missions and count as one of the newest forms of popular missions. They use a variety of methods of preaching the Gospel in order to reach the widest possible audience. In particular, they want to reach people living on the outskirts of large urban agglomerations. Hence, in the missionary program we can find a multitude of proposals for cultural and religious events.

11

Rola świadectwa w nowej ewangelizacji na przykładzie nowych ruchów eklezjalnych

71%

Płusa S.

Verbum Vitae

|

2015

|

tom 27

275-296

EN

The issue of testimony in evangelization is today quite widely addressed, both in pastoral literature and in the formation of new movements within the Church. The teaching of the Church also raises this issue as the center of evangelization engagement. In this paper, we engage the problem of the role of testimony from the point of view of the evangelization movements, and its importance for the new evangelization. Our analysis of this topic first addresses the problem of the aim set by the new religious movements, and which is: the transformation of human life under the influence of an encounter with Christ and one’s witness to it. The testimony, which is intended to attract a man to Christ, is born of a certain Christian experience and is the result of a personal relationship with God. This origin of the testimony dictates the motivation of the witness. This motivation is included in the testimony of life, which is a tool for both pre-evangelization and evangelization. Testimony of one’s word has its center of gravity in the proclamation of the kerygma and the Gospel of grace. Fruitful testimony strengthens the identity of disciple-missionary and co-creates pastoral conversion of ecclesial communities. This is also an expression of the call of the new evangelization to the baptized who have lost a personal relationship with Christ and the Church.

12

Metoda kerygmatyczna a epistolografia – rozpoznania

71%

Cwenk M.

Roczniki Humanistyczne

|

2015

|

tom 63

|

nr 1: Literatura Polska

125-134

PL

Tekst jest próbą odpowiedzi nad pytania: czy metoda kerygmatyczna jest/może być narzędziem podczas badania epistolografii, stanowiącej dział piśmiennictwa, do którego najczęściej jej bliżej aniżeli do literatury pięknej? Czy słusznie profesor Maciejewski uważał, że każde dzieło zdradzi swój status usytuowania w Słowie Bożym, gdy zmusi się je do udzielenia odpowiedzi na pytania wypływające z kerygmatu apostolskiego i czy takie przymuszenie możliwe jest podczas badania epistolografii? Artykuł uzasadnia tezę, że jest to możliwe, choć z uwzględnieniem kilku ograniczeń. Po pierwsze – epistolografia może być kerygmatem, ale to świadectwo bardzo elitarne: nadawca i wybrany przezeń najczęściej zaledwie jeden odbiorca--adresat. Tylko w przypadku listów ogłaszanych drukiem ów kerygmat zyskuje większą moc oddziaływania. Po drugie − refleksja nad kerygmatem epistolografii musi zostać ograniczona do listów, które mają charakter konfesyjny, listów − wyznań, eliminując te, którym właściwa jest pierwotna utylitarność. Przedmiotem badawczej refleksji autorka uczyniła zbiór listów Zygmunta Szczęsnego Felińskiego, zatytułowany Listy Świętego do Matki. Ich analiza pozwoliła dostrzec w całym zbiorze obecność kerygmatu rozumianego jako pierwsze głoszenie rodzące wiarę. Listy Szczęsnego daje się więc czytać jako listy apostoła, listy świadka, ale też człowieka, który odsłania swą mądrość; mądrość, która zawiodła go do świętości. Nadawca „przymusza” czytelników--odbiorców do otwarcia się na Chrystusa, swą świętością świadcząc o skuteczności drogi. To „przymuszenie” to swoista pedagogika, propozycja wkroczenia na szlak, który stał się traktem do świętości. Wydaje się więc, że można podczas badania dokumentów epistolarnych posłużyć się kerygmatyczną metodą interpretacji − rzecz jasna z zastrzeżeniami, o których mówiłam na początku. Wówczas można, może nie tyle lepiej, ale z całą pewnością głębiej odczytać ich przesłanie.

EN

The text is an attempt at an answer to the questions: Is the kerygmatic method (or: can it be) a tool for studying epistolography that is a branch of writing, to which it is closer than to literature? Was Prof. Maciejewski right when he thought that each and every work will betray its status of being situated in God's Word when it is forced to give answers to questions arising out of the apostolic kerygma, and is such a coercion possible when researching epistolography? The article justifies the thesis that this is possible, albeit one has to consider some limitations here. Firstly, epistolography may be a kerygma, but it is quite an elite testimony: there is one sender and only one addressee, usually selected by the sender. Only in the case of letters published in print the kerygma has a more powerful influence. Secondly, a reflection on the kerygma of epistolography has to be limited to letters that have a confessional character, letters-confessions, and it has to eliminate the ones that are characterized by primary utilitarianism. The author has made a collection of letters by Zygmunt Szczęsny Feliński entitled “A Saint's Letters to His Mother” the subject of her reflection. An analysis of them has allowed her to notice the presence of the kerygma understood as the first preaching that produces faith. Hence Szczęsny's letters may be interpreted as letters written by an apostle, by a witness, but also by a man who reveals his wisdom; wisdom that brought him to sainthood. The sender “coerces” the readers-recipients to open themselves to Christ, testifying about the efficiency of this way with his sainthood. This “coercion” is a peculiar sort of pedagogy, a proposal to enter the road that has become the road to sainthood. So it seems that when studying epistolary documents one may use the kerygmatic method of interpretation - certainly with the reservations mentioned at the beginning. Then one may, perhaps not better, but surely, understand their message more deeply.

13

Liturgia jako przestrzeń przepowiadania słowa Bożego

71%

Zinka J.

Studia Gdańskie

|

2016

|

nr 38

215-226

PL

Pomimo tego, iż wartość i znaczenie słowa mocno osłabły, to przepowiadanie słowa Bożego, które jest nieustannym głoszeniem kerygmatu, pozostaje nadal sprawą bardzo aktualną i potrzebną. Jak mówi św. Paweł „wiara rodzi się z tego, co się słyszy, a tym, co się słyszy jest słowo Chrystusa” (Rz 10, 17). W artykule wskazano na to, że obowiązek głoszenia słowa Bożego spoczywa na wszystkich chrześcijanach. Szczególną rolę w tym odgrywają biskupi i kapłani, którzy są pierwszymi i uprzywilejowanymi podmiotami do przepowiadania słowa Bożego. Wyraźnym miejscem do głoszenia kerygmatu jest liturgia, a wyjątkową pozycję zajmuje w niej homilia, która najczęściej jest związana z Eucharystią. Nie należy pomijać faktu, iż głoszenie słowa Bożego jest mocno związane ze świadectwem życia. Podejmowane przez człowieka decyzje i jego zachowania są najbardziej skutecznym głoszeniem Ewangelii. W artykule dokonano usystematyzowania treści dotyczących przepowiadania słowa Bożego. Przedstawiono konkretne wnioski wskazując na celebrację liturgiczną, jako najbardziej powszechne i dostępne dla wszystkich miejsce głoszenia i słuchania Dobrej Nowiny. Celem artykułu było pokazanie wartości słowa Bożego, a także wpływu świadectwa życia mówiącego na jego „skuteczność”. Zwrócono również uwagę na pierwszorzędną rolę kerygmatu w głoszeniu Ewangelii.

EN

The research paper presents the most important views on the issue of sharing God’s word. It is stated that the liturgy is the most common and available sphere for both preaching and receiving the Gospel. The aim of the paper was to show the value of the God’s wisdom and the influence of the priest’s testimony on its effectiveness. The kerygma is said to be the core of sharing the Gospel.

14

Homilia hagiograficzna pół wieku po Vaticanum II

57%

Kosmana I.

Studia Koszalińsko-Kołobrzeskie

|

2013

|

nr 20

73-83

PL

W materiale w sposób lapidarny przedstawiono istotę świętości. Świętości nie należy mylić z bezgrzesznością. Świętość stanowi swoisty obraz − ikonę Boga na ziemi. Tak jak ikona, podobnie i homilia hagiograficzna stanowi okno, przez które widać, jak konkretne ludzkie życie przechodzi w wymiar nadprzyrodzony; staje się obrazem Boga. Dzięki takiemu − ikonograficznemu − podejściu homilia staje się obrazowa, a święty jest na tyle konkretny i ludzki, że zachęca do pójścia w jego ślady. Sobór Watykański II, jak również myśl posoborowa, odkrywa na nowo biblijny aspekt w życiu świętych. Życie świętych w istocie stanowi dopełnienie interpretacji Pisma Świętego. To najlepiej ukazu-je istotę świętości oraz sens homiletyki hagiograficznej. Życie świętego bez odniesienia do Biblii nie jest tworzywem homiletycznym. Takie rozumienie homilii hagiograficznej skłania do podjęcia określonego wysiłku intelektualne-go i teologicznego − stanowi swoistą zaporę przed okrągłymi słowami. Hagiograficzna beztroska, historyczna niedbałość, mówienie jedynie dla zbudowania słuchaczy w rzeczy samej nie są kerygmą ani nawet moralitetem. Przedstawiany obraz świętego (wzór osobowy) musi „zagnieździć” się w świadomości współczesnego ultra-nacjonalisty, w przeciwnym wypadku będzie kolokwialną „mową-trawą”. Istotą homilii hagiograficznej są zatem: biblijność i chrystocentryczność − nie panegiryczność. Należy więc − zgodnie z nauką Vaticanum II − dokonać przekierowania celu przepowiadania, tak aby bardziej wyraziste stało się przesłanie hagiograficzne i pełniej ukazana została rola wzoru osobowego w życiu konkretnego chrześcijanina. Prawdziwą nowością Soboru Watykańskiego II było stwierdzenie, iż centralne miejsce w Kościele zajmuje Słowo Boże (KO 1). Przepowiadanie homiletyczne (hagiograficzne) jest z natury dialogalne, ale uwzględnia też milczenie, które bywa często bardziej wymowne niż same słowa − ponieważ mówi Bogu o otwartości ludzkiego serca i umysłu na „głos Pana”. Chwile osobistego słuchania, milczenia i przemodlenia usłyszanych treści „w towarzystwie świętych” są zbawienne dla obu stron: dla głosiciela słowa Bożego, jak również dla „słuchających go tłumów”. Słuchanie zawsze poprzedza mówienie. Święci najpierw przyjmowali Słowo, potem dopiero dzielili się Nim. To bardzo ważny, choć wciąż niedoceniany, postulat pastoralny ostatniego Soboru.

EN

The essence of holiness is presented vigorously in this material. Sanctity should not be mistaken for being without sin. Sanctity is shown as a personal image − God’s icon on earth. A hagiographical homily, like an icon, becomes a window through which one can see real life people in a supernatural dimension; becoming a likeness of God. Thanks to this sort of − iconography – the homily becomes imagery, demonstrating the saint as real and human to en-courage others to follow his/her example. The Second Vatican Council and post council thought rediscovers the biblical aspect in the lives of the saints. Their lives are in essence the fulfillment of Holy Scripture. This is best shown in hagiographical homiletics. A saint’s life spoken about without Biblical reference is no homiletic work. It would then lack in theological and intellectual strength – becoming a stumbling block. Superficial hagiography and incorrect historical information used in speech to please listeners, is not moral nor is it kerigmatic for conversion. The presentation of the holy figure (a personal ex-ample) must „fit” in the modern mentality of ultra-nationalists, or instead it will become useless „grass-talk”. Homilies must be Bible based and Christ centered. In agreement with Vatican II, the message should clearly state the role of personal example in real Christian life. The Second Vatican Council stated that the Word of God be the center of the Church (KO 1). Homelitics (hagiographical) are in nature a dialogue, but silence is also used to make a point − because God speaks of people’s hearts and minds to be open to the „Lord’s voice”. A moment for silent prayerful reflection to hear the words „in the company of saints” is salvific for both sides: the preacher of God’s Word, as well as for „the listener in the crowd”. Listening is foremost to speaking. Saints first heard the Word then shared. This is a very important, though often unappreciated pastoral message of the Council.

15

Błogosławiona święta Gustawa Herlinga-Grudzińskiego w świetle kerygmatu. Interpretacyjna glosa

57%

Czajkowski K.

Roczniki Humanistyczne

|

2015

|

tom 63

|

nr 1: Literatura Polska

157-169

PL

Tematyka mariologiczna, stanowiąca integralną część opowiadania Gustawa Herlinga –Grudzińskiego oraz właściwe centrum jego dotychczasowych interpretacji, nie wyczerpuje złożonej semantyki tekstu, który manifestacyjnie – zważywszy na kontekst Rozmów w Dragonei – wyłamuje się z przynależności do literatury religijnej. Dopiero narzędzia, którymi dysponuje metoda kerygmatyczna, zainicjowana w badaniach literackich przez Mariana Maciejewskiego, pozwalają dotrzeć do ukrytych głęboko w strukturze opowiadania znaczeń, które – po raz kolejny – potwierdzają regułę, “iż w przypadku utworów pisarza poetyka sformułowana nie musi pokrywać się z poetyką immanentną, a zamierzenie z jego realizacją”.

EN

The mariological subject, which is an integral part of the story of Gustaw Herling-Grudziński and the proper center of its previous interpretations, doesn't exhaust the complex semantics of the text, which manifestly - given the context of Rozmowy w Dragonei - breaks away from belonging to religious literature. Only the tools at its disposal kerygmatic method ,initiated in literary studies by Marian Maciejewski, let to reach deep hidden meanings in the structure of the story, which - once again - prove the rule, “That in the case of works of the writer poetics formulated does not necessarily coincide with the poetics of the immanent and the intention of its implementation”.

16

Czytanie Maciejewskiego. Próba kerygmatycznej interpretacji Lalki Bolesława Prusa. (Re)konstrukcja

57%

Malik J.

Roczniki Humanistyczne

|

2015

|

tom 63

|

nr 1: Literatura Polska

23-40

PL

Artykuł jest próbą odpowiedzi na pytanie, co zainteresowałoby prof. Mariana Maciejewskiego w powieści Bolesława Prusa Lalka. Próba hipotetycznego skonstruowania takiej próby lekturowej prowadzi do odpowiedzi, iż kwestiami tymi są: problem wiary – jej rodzenia się, rozwoju i owoców, jakie daje oraz proces obumierania starego człowieka w Stanisławie Wokulskim – głównym bohaterze powieści. Autor wykorzystuje cztery epizody, podczas których postać słyszy Głos, co jest wyraźnym znakiem jej kontaktu z transcendencją i zostaje potraktowane jako interwencja Boga w historię człowieka. Zastosowanie do tekstu Lalki metodologii hermeneutyki kerygmatycznej znacznie ułatwia interpretację miejsc w powieści do tej pory nastręczających pewnej trudności. Odsłania blask prawdy tego tekstu i znacznie uzupełnia uniwersum powieści realistycznej.

XX

The article is an attempt to answer the question: What would arouse Prof. Marian Maciejewski's interest in the novel by Bolesław Prus "The Doll". An attempt at a hypothetical construction of such a reading test leads to the answer that such issues would be: the problem of faith − its rise, development and fruit it gives, as well as the process of the dying of an old man in Stanisław Wokulski − the novel's protagonist. The author uses four episodes during which the character hears the Voice, which is a clear sign of its contact with the transcendence and is treated as God's intervention in the history of man. Applying the methodology of kerygmatic hermeneutics to the text of “The Doll” makes it considerably easier to interpret those parts of the novel that up till now have presented some difficulties. It reveals the splendor of the truth in the text and to a large degree complements the universe of the realistic novel.

17

Sól ziemi i światło świata. Perykopa o zadaniach uczniów Jezusa (Mt 5, 13-16) w przepowiadaniu homilijnym do młodzieży

57%

Krasowski A.

Roczniki Teologiczne

|

2014

|

tom 61

|

nr 12: Homiletyka

149+168

EN

Homilies addressed to young people are difficult but really vital. Word of God has to illuminate this particular stage of human life. Meeting Christ does not only broaden the life horizon but, above all, it does give hope. The article concerns preaching to young people on the basis of excerpts of Sermon of Mount on salt and light. The positive side of homilies is strong priests’ desire to encourage young listeners to become the salt and the light of life. However the focus on man’s attitude makes Jesus Christ be the great absent one in this preaching. In fact it is Him who is truly the Salt of the earth and the Light of the world. Young people are demanding listeners. To burn the fire in their hearts one has to make the homily the light and the fire. The Words, full of Jesus and His Love to a man, are always the Good News. They give the guarantee that the fire in young hearts will burn like a candle which sets fire of love in other people’s hearts.

PL

Homilie do młodzieży są trudne, ale bardzo ważne. Słowo Boże ma oświetlić ten szczególny etap ludzkiego życia. To spotkanie z Chrystusem nie tylko poszerza horyzont życia, lecz przede wszystkim daje nadzieję. Artykuł dotyczy przepowiadania do młodzieży na podstawie fragmentu Kazania na Górze o soli i świetle. Pozytywne w homiliach jest to, że kaznodzieje bardzo mocno chcą zachęcić młodych słuchaczy do tego, by ich życie było solą i światłem. Ten akcent na postawę człowieka sprawia jednak to, że wielkim nieobecnym w przepowiadaniu do młodzieży staje się Jezus Chrystus. A przecież to On i tylko On jest prawdziwą Solą ziemi i Światłem świata. Młodzi ludzie to słuchacze bardzo wymagający. By rozpalić w ich sercach ogień, trzeba homilię uczynić światłem i ogniem. Słowa pełne Chrystusa i Jego miłości do człowieka zawsze są Dobrą Nowiną. Gwarantują, że ten ogień w sercach młodych zapłonie jak świeca od której mogą zapłonąć ogniem miłości inne świece ludzkich serc.

18

Nowa ewangelizacja wyzwaniem dla Kościoła w Polsce

50%

Śmigiel W.

Roczniki Teologiczne

|

2014

|

tom 61

|

nr 6: Teologia Pastoralna

41-55

EN

In Poland, as in other European countries, as a result of processes of secularization, there is a decrease of attachment to the Church and an increase in the number of people covered by pastoral care. The Church's response to these problems is the new evangelization, which means an attempt to reach out with the Good News (kerygma) to those, who have lost their sense of faith and live as if God did not exist. In Poland, the new evangelization is necessary, but it should be used to supplement and support for pastoral care.

PL

W Polsce, podobnie jak w innych krajach europejskich, wskutek procesów sekularyzacyjnych następuje spadek przywiązania do Kościoła oraz wzrost liczby ludzi objętych duszpasterstwem. Odpowiedzią Kościoła na te problemy jest nowa ewangelizacja, czyli próba dotarcia z Dobrą Nowiną (kerygmatem) do tych, którzy utracili zmysł wiary i żyją tak, jakby Boga nie było. W Polsce nowa ewangelizacja jest niezbędna, choć powinna być ona jedynie uzupełnieniem i wsparciem dla duszpasterstwa.

19

The Episcopal Ministry of Reverend Kazimierz Świątek (1914-2011)

50%

Królak S. M.

|

nr 1

EN

This article details the pastoral ministry of Archbishop Kazimierz Świątek, who witnessed to Christ in Belarus as priest for fifty-two years and as an archbishop and cardinal for almost twenty years. After Soviet oppression in Belarus ceased and when Archbishop Kazimierz Świątek became canonically responsible for the Metropolitan Archdiocese of Mińsk-Mohilev and the Diocese of Pińsk, the institutional Church and faith of the people barely existed in these locations. By the time Archbishop Świątek retired from his episcopal ministry, however, the ecclesiastical province had all the institutions necessary to function normally, and the churches were filled with the faithful. Given the exponential growth of the faithful and institutional Church under Archbishop,Świątek’s care, his pastoral ministry as a bishop merits particular attention and Archbishop Świątek himself deserves to be included among the long list of zealous bishops of the Church of Christ. Fr. Świątek’s earlier ministry as a priest has been analyzed in a previous article

PL

W artykule przedstawiono zasadnicze wątki posługi pasterskiej ks. arcybiskupa Kazimierza Świątka, który przez pięćdziesiąt dwa lata świadczył o Chrystusie jako ksiądz, a przez następnych niemal dwadzieścia lat, jako arcybiskup i kardynał. Kiedy ksiądz Kazimierz Świątek po latach sowieckiego ucisku obejmował kanonicznie odpowiedzialność za metropolię mińsko-mohylewską i diecezję pińską Kościół instytucjonalny w nich niemal nie istniał. Niewiele lepiej było w wymiarze wiary ludu. Kiedy zakończył swoją posługę biskupią prowincja kościelna miała wszystkie instytucje niezbędne do normalnego funkcjonowania, a kościoły zapełniły się wiernymi. Ten Pasterz wpisuje się w długą listę gorliwych biskupów Kościoła Chrystusowego. Artykuł obejmuje okres posługi biskupiej księdza Kazimierza Świątka. Czas prezbiteratu przedstawiłem we wcześniejszej publikacji.

20

Klucz Dawidowy usta mi otworzył... (nad jednym z wersetów Mojej ojczyzny Cypriana Norwida)

50%

Fert J. F.

Roczniki Humanistyczne

|

2015

|

tom 63

|

nr 1: Literatura Polska

9-21

PL

Artykuł w kompozycji i przesłaniu wykorzystuje formę dyptyku. Część pierwsza to egzegeza filologiczna i kulturowa jednego wersu wiersza Cypriana Norwida Moja ojczyzna, skupiona na interpretacji wyrażenia poetyckiego „klucz Dawidowy usta mi otworzył”. Część druga zawiera wspomnienie z osobistych spotkań autora na gruncie studiów polonistycznych z profesorem Marianem Maciejewskim. Całość zwieńcza fascynacja zjawiskiem Norwid, wspólna dla całego środowiska Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego.

EN

In its composition and message the paper uses the form of the diptych. Part One is a philological and cultural exegesis of one verse of My Homeland by Cyprian Norwid that is focused on the interpretation of the poetic expression “David's key has opened my mouth”. Part Two contains a memory of the author's personal meetings with Professor Marian Maciejewski held on the ground of Polish studies. The whole is crowned by fascination with the phenomenon of Norwid that is common for the whole circle of the Catholic University of Lublin.