Wyniki wyszukiwania - Biblioteka Nauki

1

The Origins of World Taekwondo (WT) Forms or P’umsae

100%

Moenig U. , Kim M.

|

tom 19

|

nr 3

1-10

EN

Background. In early taekwondo training, during the late 1940s and 1950s, the forms (a solo-performance of a practitioner of a sequence of movements) used in training consisted mostly of Japanese karate kata; however, during the 1960s, a variety of new forms, and sets of forms, were developed to escape the karate association. Subsequently, during the early 1970s, the Korea Taekwondo Association (KTA) discarded the karate kata completely, and since that time, indigenous Korea-developed forms have been used exclusively in training and promotional test. Problem and aim. This study will concentrate on the origins and evolution of forms in World Taekwondo (WT), the philosophies presented in connection with these forms, and the relationships that these forms have to sparring. Method. The methodology of this article is an extensive literature review of early Korean sources, more recent English and Korean publications, and interviews with expert taekwondo practitioners. Results and conclusions. The taekwondo establishment discarded the old karate kata and introduced newly developed forms to distance and obscure taekwondo from its Japanese karate origins. Nationalism and Korea’s complicated colonial relationships with Japan were the motivating forces. During the late 1960s, the terms P’algwae and T’aegŭk were chosen for the newly developed beginner forms by taekwondo leaders for a variety of reasons. Both terms are very recognizable in Korean and East Asian culture, since they find expression in all walks of life. Moreover, they are connected to Korean nationalism, and were chosen to invoke patriotic sentiments. However, the practical application of taekwondo forms for self-defense, or as a preparation for sparring is very questionable and appears highly unrealistic.

PL

Tło. Ogólna aktywność szkoleniowa w wielu sztukach walki ma tendencję do dzielenia się pomiędzy formami lub wzorami i wolnym sparingiem. Artykuł koncentruje się na pierwszych z nich, w szczególności na formach szkoleniowych w World Taekwondo (WT). We wczesnych treningach taekwondo, pod koniec lat czterdziestych i pięćdziesiątych, formy (solowy pokaz ćwiczącego sekwencję ruchów) używane w treningach składały się głównie z japońskich kata w karate; jednak w latach sześćdziesiątych powstało wiele nowych form i zestawów form, stworzonych po to by oddzielić się od formalnego stowarzyszenia karate. Następnie, we wczesnych latach siedemdziesiątych Koreańskie Stowarzyszenie Taekwondo (KTA) całkowicie odrzuciło kata, a od tego czasu lokalne formy opracowane przez Koreę były wykorzystywane wyłącznie w testach szkoleniowych i promocyjnych. Problem i cel. Badanie to koncentruje się na pochodzeniu i ewolucji form w Światowym Taekwondo (WT), filozofiach przedstawionych w związku z tymi formami oraz nastawieniu, które te formy mają wobec sparingu. Metoda. Metodologia tego artykułu jest obszernym przeglądem literatury o wczesnych źródłach koreańskich, nowszych publikacjach angielskich i koreańskich oraz wywiadach z ćwiczącymi taekwondo. Wyniki i wnioski. Zarząd organizacji taekwondo odrzucił stare kata w karate i wprowadził nowo opracowane formy, aby zagmatwać reguły i oddalić taekwondo od japońskiego pochodzenia karate. Siłą motywującą do tego były nacjonalizm i skomplikowane związki Korei z Japonią. W późnych latach sześćdziesiątych pojęcia P’algwae i T’aegŭk zostały wybrane z nowo powstałych form przez przywódców taekwondo z różnych powodów. Oba terminy są bardzo rozpoznawalne w kulturze koreańskiej i wschodnioazjatyckiej, ponieważ znajdują one wyraz we wszystkich dziedzinach życia. Co więcej, są one związane z koreańskim nacjonalizmem i zostały wybrane do wywoływania uczuć patriotycznych. Kojarzyły się też z ezoterycznymi naukami i mitycznymi narracjami, które wydają się jednak bardzo powierzchowne i fantastyczne w połączeniu z praktyczną walką i samoobroną. Praktyczne zastosowanie form taekwondo do samoobrony lub przygotowanie do sparingu jest bardzo wątpliwe i wydaje się wysoce nierealne, ponieważ techniki obu systemów nie pasują do biomechaniki. W rzeczywistości istnieją dwa bardzo różne rodzaje taekwondo pod wspólną nazwą, tak zwane tradycyjne, oparte na schematach taekwondo i sparingowe taekwondo sportowe.

2

Fighting arts: between formality and spontaneity

80%

Cynarski W. J.

|

nr 4

47-52

EN

Background. The cultural phenomenon of ‘fighting arts’ requires interdisciplinary research focusing on multiple aspects. The current study adopts a viewpoint defined by the General Theory of Fighting Arts. It also uses related conceptual terminology. The preferences related to the basic teaching method – the forms or rejection of these – are treated here as a specific institution, or ‘habitus’. Problem and Aim. We are seeking to answer the following question: What is the attitude to safety and combat, to practice and to health, depending on the choice/preferences of formality or spontaneity? Method. The study applies, in a complementary way, two methods of qualitative research: long- term participant observation, and content analysis of the related literature. A broad discourse of the thematic sources and elaborations have been taken into account together. Results. It is possible to identify extreme attitudes (practice of technical forms exclusively, or complete/nearly complete renunciation of these) as well as a number of intermediate forms. Traditionalists are eager to study original forms, while revolutionaries (such as Bruce Lee) prefer sparring. Generally speaking, practice of forms and recreational training produce more health-related benefits, while fighting practice leads to faster acquisition of fighting skills. Conclusions. An individual’s attitude to formality and spontaneity results mainly from their approach to tradition. Moderation and balance between the formal and the spontaneous appear to lead most effectively to success, without a risk of health loss. The success/award will consist of effective training, fighting skills, good health potential and a sense of security. This however requires years of practice. Any shortcuts are highly risky.

PL

Perspektywa. Fenomen kulturowy „fighting arts” wymaga badań wieloaspektowych, interdyscyplinarnych. Podejmujemy je tutaj z perspektywy Ogólnej Teorii Sposobów Walki [Cynarski 2019]. Przyjmujemy też odpowiedni dla wskazanej koncepcji język pojęciowy [Cynarski, Skowron 2014]. Preferencje w zakresie podstawowej metody nauczania – formy lub ich odrzucenie – traktujemy tu, jako specyficzną instytucję lub „habitus” [Bourdieu 1977]. Problem i cel. Poszukujemy odpowiedzi na pytanie: Jak wygląda stosunek do bezpieczeństwa i walki, do treningu, i do zdrowia, według wyboru/preferencji formalności lub spontaniczności? Metoda. Zastosowano komplementarnie dwie metody badań jakościowych: długoletnią obserwację uczestniczącą [Emerson, Fretz, Show 2001] i analizę treści literatury przedmiotu. Uwzględniono łącznie szeroki dyskurs tematycznych źródeł i opracowań [Krippendorf 2004]. Wyniki. Występują postawy biegunowe (tylko ćwiczenie form technicznych oraz zupełne lub prawie zupełne ich odrzucenie), a także wiele form pośrednich. Tradycjonaliści chętnie studiują oryginalne formy, a rewolucjoniści (jak Bruce Lee) preferują sparring. Ogólnie biorąc ćwiczenie form i trening rekreacyjny jest korzystniejszy dla zdrowia, a ćwiczenie walki przyspiesza zdobycie umiejętności walki. Wnioski. Stosunek do formalności i spontaniczności wynika głównie z odniesienia do tradycji. Umiar i zrównoważenie pomiędzy tym, co formalne, a tym co spontaniczne zdają się być najlepszym sposobem na sukces bez ryzyka utraty zdrowia. Sukcesem/nagrodą będzie efektywny trening, umiejętności walki, wysoki potencjał zdrowia i poczucie bezpieczeństwa. Wymaga to jednak długoletniego praktykowania. Drogi na skróty są bardzo ryzykowne.

3

Real and Supernatural. The Animals of the No Theater

71%

Karpoluk J.

|

nr 8

45-60

JA

能において、自然や動物の行為を扱う曲目は非常に多く見られる。非人間のヒーロー達のほとんどは超自然的な存在であり、その代表的な例としては作者不詳の『石橋』の主人公である神話的な獅子が挙げられるだろう。獅子が実際のライオンの体を写実的に模倣している要素がある一方で、完全に空想上の動物のような、例えばキメラのような恐ろしい姿の鵺 – 世阿弥(1363?-1443?) による『鵺』の主人公なども現れる。筆者は能に見られる人類動物学的側面を調査する。特に役者の演ずる技術（型）やシテ方によって用いられる装束、能面、冠り物など、舞台上に動物のヒーロー達を創り出すプロセスに着目する。筆者の考察の一部は、実際に彼自身の上演活動や、能役者や銕仙会をはじめとする団体との協力による実地調査に基づいている。

EN

Within the no theater repertoire there exists a significant number of dramas concerning the nature and deeds of animals. Most of the nonhuman heroes are supernatural beings, the representative example might be the mythological lion shishi – the hero of the play Shakkyo (the stone bridge) by an unknown author. While the shishi has some realistic counterpart in the body of an actual lion, some other beasts seem to be purely fantastic, the example might be the chimera like, fearsome, creature called nue – the hero of the play Nue (monster nue) by Zeami (1363?-1443?). The author of the paper shall examine the anthrozoological discourse that exists within the no theater. A close look will be taken at the acting techniques (kata), costumes, masks and wigs used by the shite actors in the process of creating the animal heroes onstage. Part of the author’s insights into no are his own performing activities and fieldwork conducted in cooperation with no actors and troupes, including Tessenkai No Theater.

4

古典解釈における「近代」と「前近代」―「古今和歌集序」の“和歌発生論”の理解をめぐって―

71%

Watanabe H.

|

nr 2

11-20

EN

In the interpretations of classical Japanese poetry there are explicit differences in approach between the early modern times and those previous. For there does exist a large discrepancy between the then, contemporary, and the now, modern values, a discrepancy that takes origin in different ways of thinking, different ideological stances. The effects of all those differences and divergences are often unclear and sometimes even misguided interpretations. The purpose of this article is to present some of the widely known and therefore undoubtedly accepted contemporary Japanese poetry theories and compare them with the explanations and interpretations originated in the Middle Ages and the early modern period. The main source of the analysis is the first imperial anthology of poetry, Kokinwakashū (Collection of Poems of Ancient and Modern Times, 905), and in particular the two poetry treaties – Kanajo (Introduction) written in Japanese and Manajo (Introduction) writen in Chinese.