Wyniki wyszukiwania - Biblioteka Nauki

1

Karnawalizacja protestu

100%

Kowalewski M.

|

nr 2(7)

198-216

PL

W niniejszym tekście przedstawiono przegląd wybranych badań opisujących polityczne znaczenia estetyki karnawału. Celem artykułu było wskazanie możliwych konsekwencji karnawalizacji protestu, począwszy od stosowania karnawałowego repertuaru w celu generowania zainteresowania mediów i mobilizowania uczestników, a skończywszy na efekcie osłabienia politycznej wymowy tych ruchów społecznych, które wykorzystują opisywane w tekście taktyki. Zdaniem autora w wielu przypadkach niemożliwe jest oddzielenie stosowanej taktyki od przesłania ruchów społecznych, dlatego też badanie skuteczności stosowania karnawalizacji protestu powinno uwzględniać także przeobrażenia tożsamości zbiorowej i celów definiowanych przez protestujących.

EN

The article provides an overview of selected studies describing the political significance of carnival aesthetics. The purpose of the article was to identify the possible consequences of carnivalization of protest such as: the usage of carnival repertoire for gathering media attention and participants mobilization, the effect of reduction of the political meaning with using the carnival tactics. According to the author, it is impossible to derive the tactics from the political meaning of social movements, hence the study of the efficacy of protest carnivalization should also consider the transformation of collective identity and goals defined by the protesters.

2

Glottodydaktyka dzieckiem podszyta

88%

Leszczyński G.

Kwartalnik Polonicum

|

2018

|

nr 27

11-14

EN

In glottodidactical practice, the introduction of references to children's poems may be an efficient way to stimulate students. The poems of Brzechwa and Tuwim contain numerous references to children's folklore, similarly present in the works of Lewis Carroll and Edward Lear who primarily used nursery rhymes as their source of inspiration. Poems and language games of this sort were collected by the brothers Grimm, in French children's folklore by Paul Hazard, as well as Kornel Czukowski, who analyzed and used Russian children's folklore in his own creative output. Elements of children's folklore can also be found in works of multiple languages and writers such as in; Danish (Andersen), Swedish (Lingren), Czech (Čtvrtek), and Italian (Rodari). Brzechwa and Tuwim as poets who tailored their work for child audiences, capitalized from their experiences gained through many years of cabaret performances (as evidenced by satiric portraits of adult characters), drew upon the works of Lear and Milne as well as English absurdist humor, in order to carnivalize reality. The comicality of Brzechwa and Tuwim can be understood readily by students who are beginning to discover the intricacies of the Polish language.

3

Pedagogie kabaretu – wstęp do tematu

51%

Lewartowicz U.

|

2021

|

nr 1(131)

96-108

PL

Artykuł ma charakter przyczynkowy i stanowi wprowadzenie do tematu pedagogii kabaretu. Kabaret, jako ważny obszar współczesnej kultury popularnej oraz odrębny gatunek sztuki, pełni określone funkcje społeczne, estetyczne i edukacyjne. Jest nośnikiem krytyki, formą demaskowania rzeczywistości oraz budowania opartej na śmiechu wspólnotowości. Korzystając z typowych dla siebie środków, takich jak: ironia, groteska czy satyra, kabaret realizuje swoją nadrzędną funkcję, jaką jest przekraczanie tabu oraz podawanie w wątpliwość tego, co oczywiste. Osadzony w kulturze popularnej kabaret charakteryzuje się tak zwaną niepełnością semantyczną, a więc generowaniem fragmentarycznych i wyrywkowych znaczeń, inicjujących procesy myślowe. Punktem wyjścia do podjętych w tekście rozważań jest pedagogiczna teoria kabaretu opracowana w latach 70. XX wieku przez niemieckiego badacza Jürgena Henningsena, będąca impulsem do myślenia o kabarecie w kategoriach publicznej pedagogii, a konkretnie tak zwanych pedagogii przewrotnych - opozycyjnych wobec pedagogii głównego nurtu. W opracowaniu zasygnalizowano i omówiono pokrótce trzy zasadnicze tropy kabaretowych pedagogii - pedagogię ironiczną i groteskową, karnawalizującą oraz błazeńską.

EN

The article is of a contributory nature and is an introduction to the topic of cabaret pedagogy. Cabaret, as an important area of contemporary popular culture and a separate genre of art, performs specific social, aesthetic and educational functions. It is a carrier of criticism, a form of exposing reality and building a community based on laughter. By using its usual means, such as irony, grotesque or satire, cabaret performs its overriding function, which is to transgress taboos and to question the obvious. The cabaret, embedded in popular culture, is characterized by the so-called semantic incompleteness, that is, it generates fragmentary and random meanings that initiate thought processes. The starting point for the considerations undertaken in the text is the pedagogical theory of cabaret developed in the 1970s by the German researcher Jürgen Henningsen, which was an impulse to think about cabaret in terms of public pedagogy, specifically the so-called perverse pedagogy - in opposition to mainstream pedagogy. The study highlights and briefly discusses three basic traces of cabaret pedagogy - ironic and grotesque, carnival and clown pedagogy.

4

Dyskurs protestu: kategoryzacja i kierunki badań (przy szczególnym uwzględnieniu białoruskich protestów antyrządowych 2020 roku)

51%

Kiklewicz A.

|

2022

|

tom 36

|

nr 1

7-27

EN

The author proposes a framework for the categorization of protest discourse. This phenomenon is treated as an integrated, functionally coherent communication event of a judgmental, resistance, and categorical character, founded on protest speech acts. The structure of the discourse, in the author’s view, consists of four modules: prerequisites, speech acts (illocutions), actions, and accompanying experiences. After Z. Nęcki, four dispositional characteristics of protest discourses are described. The protest speech acts are syncretic in nature and contain three illocutionary meanings: 1) negative evaluation of the antagonist; 2) disapproval; and 3) demand. In the discourse of protest, there are also complementary and optional speech acts: argumentation, justification of claims, threatening, mocking the antagonist, etc. Another set of verbal actions are statements, modal exposures (expressing beliefs), and expressions. The actions in the protest discourse are coordinated with the speech acts in two ways: in declaratory discourses (e.g. in petitions) the emphasis is placed on influencing through verbal information – in this situation the actions are logistic (preparing a text, collecting signatures, handing over the petition to the addressee, status monitoring, etc.). The second type occurs in the case of resistance discourses, e.g. street actions, such as rallies, parades, demonstrations, occupation strikes, flash mobs, or boycotts. The experiential module includes three categories: an emphasized experience of both sides’ social statuses and identities; excitement due to a sense of integration, solidarity and overcoming fears and internal complexes; frustration and a sense of the need for mental discharge through sublimation (i.e. substitute ways of inducing pleasure and satisfaction in protesters). The author also presents an overview of the most important research directions in this area, dividing them into two trends: case study analysis, and profile research. three research perspectives were discussed: 1) ethnomethodological and interactive, concerning culturally situated communication processes; 2) socio-practical, concerning the description of communication phenomena in the light of their connections with the social system, also taking into account the historical context; 3) representative, consisting of the analysis of signs and the methods of their transmission (especially with the involvement of media instruments).

PL

Autor proponuje koncepcję kategoryzacji dyskursów protestu. To zjawisko jest traktowane jako zintegrowane, funkcjonalnie spójne wydarzenie komunikacyjne o charakterze osądowym, oporowym i ultymatywnym, ufundowane na protestacyjnych aktach mowy. Struktura dyskursu w ujęciu autora składa się z czterech modułów, którymi są: warunki wstępne, akty mowy (illokucje), działania i towarzyszące doświadczenia. Za Z. Nęckim opisowi podlegają cztery charakterystyki dyspozycyjne dyskursów protestacyjnych. Protestacyjne akty mają charakter synkretyczny i zawierają trzy znaczenia illokucyjne: 1) negatywne wartościowanie antagonisty; 2) dezaprobatę antagonisty oraz 3) żądanie. Ponadto w dyskursie protestu występują komplementarne i opcjonalne akty mowy: argumentacja, uzasadnienie roszczeń, wygrażanie, wyśmianie antagonisty i in. Kolejny blok zachowań językowych to konstatacje, ekspozycje modalne (wyrażanie przekonań) i ekspresje. Działania w dyskursie protestu są skonfigurowane z aktami mowy na dwa sposoby: w dyskursach deklaracyjnych (np. w petycjach) akcent jest położony na oddziaływanie przez informację werbalną – w tej sytuacji działania mają charakter logistyczny (sporządzenie tekstu, zebranie podpisów, przekazanie petycji do adresata, monitorowanie stanu rozpatrzenia itd.). Drugi typ występuje w wypadku dyskursów oporowych, np. akcji ulicznych – takich jak wiece, pochody, demonstracje, strajki okupacyjne, flash moby, bojkoty. Moduł doświadczeń zawiera trzy kategorie, takie jak: uwydatnione doświadczanie statusów społecznych i tożsamości obu stron, ekscytacja za sprawą poczucia integracji, solidarności i przełamania lęków, kompleksów wewnętrznych oraz frustracja i poczucie potrzeby rozładowania psychicznego poprzez sublimację (tzn. zastępcze formy wywołania przyjemności i satysfakcji protestujących). Autor przedstawia również przegląd najważniejszych kierunków badawczych w tym zakresie, które dzieli na dwa nurty: analizy typu case study i badania profilowe. Omówiono trzy perspektywy badawcze: 1) etnometodologiczno-interakcyjną, dotyczącą kulturowo usytuowanych procesów komunikacyjnych; 2) społeczno-praktyczną, odnoszącą się do opisywania zjawisk komunikacyjnych w świetle ich powiązań z systemem społecznym, z uwagi także na kontekst historyczny; 3) medialną, polegającą na analizie znaków i sposobów ich przekazywania.

5

Megaceremoniały i subświaty. O potransformacyjnych przemianach uczestnictwa Polaków w kulturze

44%

Szlendak T. , Olechnicki K.

|

nr 2

293-308

EN

This paper is an attempt to describe new cultural activity models which have developed in Poland after 1989 when Poles found themselves in a situation of strong dominance of the consumption culture and the pressure of a new cultural time model. The evolution of cultural behaviours has a two-direction character. One reflects a multi-sensual consumption of popular culture, the characteristic features of which include a routine-approach to carnival culture, closing in cultural time capsules, and focusing on efficient free time management (resulting in placing emphasis on eventfulness) while the other centres around the activities of inter-virtual cultural sub-worlds, which manifest a much more active and creative attitude to the participation in culture formation, frequently creating autonomous intellectual and cognitive universe, also in the axio-normative dimension. Both forms of participation in culture are becoming dominant in Poland and move towards the main trend of cultural practices, replacing their earlier forms.

PL

Artykuł ma na celu wstępną diagnozę nowych wzorców aktywności kulturalnej Polaków, którzy po 1989 r. znaleźli się w sytuacji silnej dominacji kultury konsumpcyjnej i presji nowego modelu czasu kulturowego. Obserwowana ewolucja zachowań kulturowych ma charakter dwutorowy. Pierwszy kierunek to nurt wielozmysłowej konsumpcji kultury popularnej, dla którego charakterystyczne jest rutynizowanie kultury karnawału, zamykanie się w kulturalnych kapsułach czasu i nacisk na z efektywność gospodarowania czasem wolnym (jego efektem jest presja na koncentrację „wydarzeniowości”). Drugi kierunek to działania wewnątrzwirtualnych subświatów kulturowych, mające bardziej aktywny i twórczy stosunek do współtworzenia kultury, w wielu przypadkach tworzące autonomiczne uniwersum intelektualno-poznawcze, także w wymiarze aksjonormatywnym. Obie nowe formy uczestnictwa w kulturze stają się w Polsce dominujące i przechodzą do głównego nurtu praktyk kulturowych, wypierając inne/starsze formy uczestnictwa.