Wyniki wyszukiwania - Biblioteka Nauki

1

TROSKA KOŚCIOŁA O LOS STWORZENIA. Kryzys ekologiczny i zadania chrześcijan

100%

Hryniewicz OMI W.

Studia Oecumenica

|

2014

|

tom 14

5-16

EN

To the 10 th Assembly of the World Council of Churches in Busan, Republic of Korea (30 October to 8 November 2013) we owe two particularly important doc- uments which are relevant to the problem of ecological crisis and endangered hu- man environment. They are: the convergence text The Church: Towards a Com- mon Vision and Unity Statement. The first one is a result of many years’ work of the Commission Faith and Order. In both documents one can see a profound preoccupation of Christian Churches about the integrity of the whole creation of God. As creation has been misused, Christians are not allowed to remain indiffer- ent to this fact. We truly live today “in the tension between the profoundest hope and the deepest despair”. To this urgent issue the author devotes his reflections in the following points: the divine plan for the universe; our faults concerning the divine gift of life; God wants reconciliation for the whole of creation; continuation of some earlier initia- tives undertaken by the WCC to protect the creation; towards a new sensibility to the fate of the creation; the nature itself teaches us humility. God is the ultimate future of all his creatures. “The New Testament ends with the vision of a new heaven and a new earth, transformed by the grace of God (cf. Rev. 21:1–22:5). This new cosmos is promised for the end of history but is already present in an anticipatory way even now...” (Towards a Common Vision, par. 69).

2

Zmiana działalności młodzieży zagrożonej wykluczeniem społecznym. Badania interwencyjne w kulturowo-historycznej teorii działalności

86%

Gąsiorek P. , Zamorska B.

Przegląd Pedagogiczny

|

2017

|

nr 1

96-114

PL

Badania interwencyjne prowadzone w podejściu kulturowo-historycznej teorii działalności (CHAT) przeżywają swój renesans w światowych badaniach społecznych, choć w środowisku polskich badaczy edukacyjnych są wciąż słabo obecne1. Mając na uwadze tę sytuację, podjęliśmy się w niniejszym artykule podwójnego przedsięwzięcia. Pierwszym zamierzeniem jest przedstawienie koncepcji działalności, jako jednostki analizy w badaniach, które prowadziliśmy w klubie młodzieżowym. Drugim zamysłem jest wyróżnienie metodologii badań interwencyjnych prowadzonych w podejściu kulturowo-historycznej teorii działalności oraz ich teoretycznych umocowań. Opisując proces wprowadzania zmiany w systemie społecznej działalności młodzieży przedstawiamy kluczowe komponenty badań interwencyjnych takie, jak: identyfikowanie i rozwiązywanie sprzeczności w systemach działalności, praca z obiektem, praca węzłowa.

3

KOŚCIÓŁ JAKO SAKRAMENT ZBAWIENIA W ŚWIETLE UZGODNIENIA KU WSPÓLNEJ WIZJI KOŚCIOŁA

86%

Porada R.

Studia Oecumenica

|

2014

|

tom 14

63-81

DE

Der Artikel knüpft an die Aussage des Dokumentes der Kommission für Glauben und Kirchenverfassung Die Kirche: Auf dem Weg zu einer gemeinsa- men Vision über die Kirche als Zeichen und Dienerin des Heilsplans Gottes für die Welt und den Ausdruck „die Kirche als Sakrament“ an. Im Hinblick auf die ökumenisch relevante Formel für das Verständnis der Kirche fragen die Ver- fasser des Dokumentes, ob es legitime Unterschiede in der Beschreibung der Rolle und der Stellung der Kirche im Heilsgeschehen miteinander vereinbar und gegenseitig annehmbar sind? Die Ausführungen dieses Artikels versuchen auf die obenerwähnte Frage Antwort zu finden, indem sie auf die daraus resultieren- de Problematik eingehen. Die letzte Konvergenzerklärung der Kommission für Glauben und Kirchenverfassung, die echte Grundlage in den vorausgegangen ökumenischen Dialogen und darin erzielten Konsensen findet, fasst diese Pro- blematik in drei Punkten zusammen: die Frage der Einzigartigkeit der „Sakra- mentalität“ der Sakramente, die Nichtbestreitung der Schwäche menschlicher Amtsträger sowie das allgemeine Verständnis der Kirche als eines wirksamen Zeichens der Gegenwart Gottes und seines Wirkens. Die drei Problemfelder bil- den die jeweiligen Abschnitte des Artikels, eingeleitet von kurzer Einführung über konfessionelle Bedingungen in der Anwendung der sakramentalen Katego- rien in der Ekklesiologie.

4

JEDNOŚĆ KOŚCIOŁA W PERSPEKTYWIE DOKUMENTU KU WSPÓLNEJ WIZJI KOŚCIOŁA

86%

Glaeser Z.

Studia Oecumenica

|

2014

|

tom 14

29-44

DE

Eine der wichtigen und neusten Früchte des ökumenischen Engagements der Kirchen ist das Dokument der Kommission für Glauben und Kirchenverfassung des Weltkirchenrats unter dem Titel Die Kirche: Auf dem Weg zu einer gemein- samen Vision. Der Text der Vereinbarung stütz sich auf der biblischen Vision der christlichen Einheit. Er leitet sich aus dem Grundziel her, das sich die Kommissi- on „Glauben und Kirchenverfassung“ stellt, und das ist: „den Kirchen zu dienen, indem sie einander zur sichtbaren Einheit aufrufen in einem Glauben und einer eucharistischen Gemeinschaft, die sich im Gottesdienst und im gemeinsamen Le- ben in Christus wie auch durch Zeugnis und Dienst an der Welt äußert, und auf diese Einheit zugehen, damit die Welt glaube“ (Vorwort). Der Unterzeichner der Vereinbarung nach, sei der präsentierte Text ein Aufruf an Kirchen das Innere zu erneuern und somit sich mehr auf einen gegenseitigen Dialog zu öffnen, denn nur solche Einstellung zum „Verständnis“, besonders auf der ekklesiologischen Ebene und somit zum Anwachsen der ekklesialen Kom- munion führt. Die Kommission für Glauben und Kirchenverfassung weist auf wesentliche Elemente hin, die über die Gestalt der ekklesialen Kommunion ent- scheiden. Dies sind: Gemeinschaft in der Fülle des apostolischen Glaubens, im sakramentalen Leben und in einem wahrhaft geeinten und wechselseitig aner- kannten Amt (siehe Nr. 37). Die Autoren des Berichts erinnern, „Der Weg hin zur vollen Verwirklichung der Gemeinschaft als Gottes Gabe fordert von den christ- lichen Gemeinschaften, sich über die grundlegenden Aspekte des Lebens der Kir- che zu einigen“ (siehe Nr. 37). Dies kann durch das volle Engagement der Kir- chen geschehen, dass aus dem Vertrauen auf den Heiligen Geist entspringt. Der Heilige Geist baut die verletzten Beziehungen zwischen den Kirchen auf. Er ach- tet die menschliche Freiheit und gleichzeitig hat er die Kraft zur Inspiration und Wandlung von innen. Die Einheit, die er bildet, ist eine Einheit in Vielfalt und Verschiedenheit.

5

Prezentacja

86%

Sympozjum

|

2000

|

nr 1(6)

5-6

PL

Prezentacja numeru 1(6) (2000) Sympozjum na temat "Jedność chrześcijańska u progu trzeciego tysiąclecia"

6

Feel the Love! Reflections on Alexander Pruss’ Essay in Christian Sexual Ethics

72%

Taliaferro C. , Perez B. L.

Roczniki Filozoficzne

|

2015

|

tom 63

|

nr 3

31-41

PL

Pruss rozwija filozofię miłości, na której gruncie (właściwie) traktuje miłość w kategoriach dobroczynności (rozumianej jako odpowiedź na dobro ukochanego) i miłości jednoczącej (pragnienie bycia przy ukochanym). Tym niemniej Pruss podkreśla charakter miłości w kategoriach działania i motywacji, a nie w kategoriach uczuć. Uważamy, że odczuwanie odpowiednio przyjemności z powodu (stosownego) dobra i cierpienia wobec choroby (nieuzasadnionego cierpienia), które go spotyka, są istotnymi elementami ludzkiej miłości. Kwestionujemy zaproponowaną przez Prussa interpretację przypowieści o dobrym Samarytaninie. Na zakończenie odnosimy się do Prussa ujęcia miłości własnej, które uważamy za pouczające (Franciszek powinien sam siebie darzyć miłością, ponieważ jest tego wart), choć niezupełne (osoba, którą jest Franciszek, powinna kochać samą siebie, nawet jeśli nie jest świadoma bycia Franciszkiem). Ostatni punkt wiąże się z afirmacją istoty (haecceitas) miłości.

EN

Throughout his excellent book One Body, Alex Pruss relies upon the view that there is a requirement of universal love: each and every one of us is required to love each and every one of us. Although he often appeals to revealed truth in making arguments for his various theses, he supports the requirement of universal love primarily through a philosophical argument, an argument that I call the “argument from responsiveness to value.” The idea is that all persons bear a sort of nonrelational value, and because this value gives every agent reasons to respond to it positively, each and every person is bound to love each and every person. The aim of this paper is to criticize this argument. Pruss’s argument has two important gaps, one concerning the sort of reasons that the value of persons gives and one concerning whether the required response is the response of love.

7

"Wspólnota" i "jedność" w wybranych obszarach życia społecznego – doświadczenie Ruchu Focolari

72%

Kozubek M. T.

Paedagogia Christiana

|

2015

|

tom 2/36

79-108

PL

Przemiany życia społecznego epoki globalizacyjnej charakteryzuje z jednej strony dynamiczne dążenie do demokracji, którą postrzega się jako system polityczny, umożliwiający aktywne uczestnictwo poszczególnych obywateli i całych społeczeństw w tworzeniu i poszanowaniu dobra wspólnego, a z drugiej – głęboki kryzys antropologiczny, który prowadzi do gwałtownych migracji ludów, co przemienia kulturowo całe społeczeństwa. Wobec takiej rzeczywistości istotnym jawi się pytanie o kierunek wychowania przygotowującego do aktywnego i odpowiedzialnego życia w społeczeństwie. Autorka prezentuje doświadczenie Ruchu Focolari dotyczące jego zaangażowania na rzecz dobra wspólnego w różnych kręgach kulturowych na całym świecie. Kluczowa w tym doświadczeniu jest rola wspólnoty zarówno w działaniu, jak i formowaniu prospołecznych postaw u młodych pokoleń. W wypracowanej w Ruchu, na fundamencie tego doświadczenia, pedagogii jedności, podkreśla się relacyjny i transcendentny wymiar osoby ludzkiej oraz wartość wspólnoty jako środowiska wychowawczego. Promowana przez tę pedagogię oraz działania prospołeczne Ruchu „kultura relacji” wydobywa wychowawczą wartość dialogu, wzajemnego szacunku oraz transcendowania siebie w wysiłku poszukiwania dobra, prawdy i piękna w każdym człowieku. Pedagogia jedności oraz doświadczenie Ruchu mogą stanowić cenne źródło inspiracji także dla polskiej myśli pedagogicznej oraz dla każdego, personalistycznie zorientowanego stylu wychowania.

EN

In the age of globalisation the changes of social life are characterised by a dynamic aspiration for democracy understood as a political system enabling individual citizens and all societies to participate in creating and respecting the common good. On the other hand they are characterised by a deep anthropological crisis. This crisis leads to a rapid people migration. Such migration change culture of the societies involved. Facing these facts we should ask a question about directions of upbringing and education which prepares young generations to live an active and responsible life in society. The author of this article presents experience of the Focolare Movement concerning its involvement in common good in the diverse cultural environments of different parts of the world. The crucial in this experience is the role of community either in forming pro-social attitude or in acting. On the basis of this experience the Movement of has developed a pedagogy of unity which is standing on the ground of relational and transcendental dimension of a human being and of the value of community as an upbringing environment. This pedagogy as well as pro-social activities of the Movement promotes the culture of relationship which underlines pedagogical value of dialogue, mutual respect and transcending ourselves in search to find good, truth and beauty in each human being. Pedagogy of unity as well as the experience of the Movement can be a valuable source of inspiration not only for Polish pedagogy but also for each personalistically oriented style of upbringing.

8

NAJGŁĘBSZE PRAGNIENIE BOSKIEGO NAUCZYCIELA. Ekumenizm według J. Ratzingera/Benedykta XVI

72%

Szymik J.

Studia Oecumenica

|

2013

|

tom 13

71-90

EN

Christian unity is desired by Christ Himself and, consequently, it is also a continuous imperative of Christian conscience and particular care on part of each pope. The starting point of J. Ratzinger/Benedict XVI’s thought and teaching is clear distinction between seeking unity through human strategy and the way to unity ultimately accepted as the gift of God Himself. Consequently, it paves the way for thinking about Christian schism in the context of ”Divine retribution”, i.e. the situation where God still acts and attracts to Himself. Such perspective protects against vanity and ambition to organise the world as if according to “God’s way”, but – in practice – without God. J. Ratzinger/Benedict XVI copes with ecumenically tempting notions-proposals (such as, for example, pluralism) that lead to an apprehensive acquaintance with identity. His lodestars are: Christ – the Truth – longing – patience – suffering – good – conversion.

9

Święty i Wielki Sobór Kościoła Prawosławnego na Krecie czy „Spotkanie na Krecie”? Aktualne eklezjologiczne dylematy świata prawosławnego

72%

Leśniewski K.

|

tom 64

|

nr 7: Teologia ekumeniczna

109-126

EN

An important event for the Orthodoxy: The Holy and Great Council of the Orthodox Church took place in Crete (June, 18–26.2016). It was attended by official delegations from ten local Orthodox Churches. Four local Orthodox Churches, namely: Patriarchate of Antioch, Moscow Patriarchate, the Patriarchate of Georgia, and the Bulgarian Patriarchate withdrew from the participation in the Council. The incomplete representation of the Orthodox Churches at the Council is an evidence of unsolved problems and differences in the approach to canonical and theological issues. The article synthetically presents the history of activities aimed at convening Pan-Orthodox Council and ecclesiological problems, which caused the withdrawal of four local Orthodox Churches from the Council in Crete. Presented arguments may be helpful in understanding of existing theological differences and tensions in mutual relations of local Orthodox Churches.

PL

W dniach 18-26 czerwca 2016 r. na Krecie miało miejsce ważne wydarzenie dla Kościołów prawosławnych. Uczestniczyły w nim oficjalne delegacje dziesięciu lokalnych Kościołów prawosławnych. Z udziału w soborze wycofały się cztery lokalne Kościoły prawosławne, a mianowicie: Patriarchat Antiocheński, Patriarchat Moskiewski, Patriarchat Gruziński oraz Patriarchat Bułgarski. Niepełna reprezentacja Kościołów prawosławnych na Soborze świadczy o nierozwiązanych problemach oraz różnicach w podejściu do kwestii kanonicznych i teologicznych. W artykule została syntetycznie przedstawiona historia działań, mających na celu zwołanie wszechprawosławnego Soboru oraz problemy eklezjologiczne, które spowodowały wycofanie się z soboru na Krecie czterech lokalnych Kościołów prawosławnych. Przedstawiona argumentacja może być pomocna w zrozumieniu istniejących obecnie rozbieżności teologicznych oraz napięć we wzajemnych relacjach lokalnych Kościołów prawosławnych.

10

Polaryzująca funkcja krzyża w narodzie

72%

Szulist J.

Studia Gdańskie

|

2015

|

nr 36

111-123

PL

Przedmiotem niniejszej publikacji jest analiza polaryzującej funkcji krzyża, przedstawiona na przykładach wybranych sytuacji ze współczesnej historii Polski. Soteriologia w aspekcie przedmiotu badań wskazuje na to, jak dalece destrukcyjne jest wykorzystywanie symbolu krzyża w walce politycznej. Narzędziowe posługiwanie się elementami sacrum posiada tradycję biblijną. Podziały dyktowane brakiem akceptacji dla zbawczego przesłania zawierające się w krzyżu są warunkowane następującymi postulatami: wezwanie do zmiany, zachowanie czystości intencji oraz uznanie najwyższego autorytetu w Bogu. Każdy z tych postulatów zrealizował w sposób doskonały Jezus. Naśladowanie Mistrza z Nazaretu wiąże się więc z przyjęciem postawy ofiarności i niezłomnego trwania przy nauce Bożej. Nadzieja chrześcijańska wyraża się w tym, iż jedność porządku stworzenia (w tym również jedność społeczna) funkcjonuje ponad wszelkimi doczesnymi podziałami.

EN

The aim of this paper is to account for the fact that the cross as a symbol has a polarising effect on contemporary Polish society. The analysis takes into account various events from recent national history. Juxtaposing the universal, soteriological dimension of the symbol of the cross with numerous instances of its exploitation in the political debate shows that the spiritual and religious meaning of this sacred sign has been largely distorted. The Scriptures offer many examples of misuse of religious symbols. There are three conditions to be met if the use of the cross in a debate is to be considered just: the call to moral change, honest intention and recognition of God as the supreme authority. Jesus perfectly fulfilled all these. Following Christ means being able to give one’s love generously and to obey the divine precepts. The Christian hope is based on the belief that the unity of the order of creation (also the national unity) is superior to the temporal and worldly divisions among people.

11

Metafizyczny obraz miłości w The Good-Morrow J.Donne'a

72%

Gładkowska D.

Prace Literaturoznawcze

|

2013

|

nr 1

21-33

EN

The Good-Morrow glorifies love by focusing on its absoute values. The poem cocsists of three parts relating to the lovers" past, presence and future. Love described by Donne is definitely metaphysical, as it removes the boundary between earthly life and the afterlife by defeating death and creating a special being that encompasses not only material but also immaterial space.

12

Cel wizyty ad limina Apostolorum

72%

Kukulska P.

Kościół i Prawo

|

2016

|

nr 5 (18) nr 2

67-77

PL

Ad limina Apostolorum oznacza obowiązek biskupa diecezjalnego i zrównanych z nim w prawie (wikariusz apostolski, opat terytorialny, prałat terytorialny, administrator apostolski administratury apostolskiej erygowanej na stałe, ordynariusz wojskowy, ordynariusz sprawujący władzę w Ordynariacie Personalnym dla byłych anglikanów, administrator apostolski Personalnej Administratury Apostolskiej Świętego Jana Marii Vianney’a) odwiedzenia, w ustalonym czasie, grobów Apostolskich i zdania relacji o stanie swoich Kościołów partykularnych. Dlatego też przedmiotem artykułu jest scharakteryzowanie celów wizyty ad limina Apostolorum. Autor opisuje każdy etap wizyty: 1) uczczenie grobów Apostołów Piotra i Pawła; 2) spotkanie z papieżem i 3) odwiedzenie dykasterii Kurii Rzymskiej. Zasadniczym celem wizyty jest wzmocnienie kolegialności i jedności w Kościele.

EN

Ad limina Apostolorum means the obligation of the diocesan bishop and those who are equal to him under law (apostolic vicar, territorial abbot, territorial prelate, apostolic administrator of an apostolic administration which has been erected on a stable basis, military ordinary, personal ordinary of personal ordinariates for anglicans entering into full communion with the catholic Church and apostolic administrator of Personal Apostolic Administration of Saint John Maria Vianney) to visit, at stated times, the thresholds of the Apostles, and to present themselves before the pope to give an account of the state of their particular Churches. Therefore, the subject of the article is to characterize the purposes of the visit ad limina Apostolorum. The Author describes each stage of the visit: 1) venerating the tombs of the Blessed Apostles Peter and Paul; 2) meeting the Roman Pontiff and 3) visiting the Roman dicasteries. The essential purpose of the visit is to strengthen collegiality and unity in the Church.

13

„Oczyszczenie pamięci” jako wyraz teologii pojednania. Uwagi do wspólnego dokumentu EKD i DBK Erinnerung heilen – Jesus Christus bezeugen (2016)

72%

Chojnacki G.

|

tom 17

393-404

EN

The 500th anniversary of reformation is an opportunity for further consideration of the issue of reconciliation between Christian Churches and sketching of new perspectives in the ecumenical dialogue. In a joint document, the Catholic and Evangelical Churches in Germany try to describe the history of division using the phenomenon of Remembrance Culture, where the most significant thing is the process of objective memory healing together with subjective experiencing of such healing. All this is supposed to lead to reconciliation between the Churches as regards faith and morality so that it is possible to give a more credible testimony of Christ. Memory healing, beginning from the analysis of differences in perception of the essence of Eucharist and the hierarchical structure of the Church, is supposed to help in better recognition of fundamental issues such as faith and works, freedom and authority, unity and diversity.

PL

Rocznica 500-lecia Reformacji jest okazją do dalszego rozpatrzenia kwestii pojednania pomiędzy chrześcijańskimi Kościołami i nakreślenia nowych perspektyw w dialogu ekumenicznym. We wspólnym dokumencie Kościoł katolicki i ewangelicki w Niemczech starają się opisać historię podziału posługując się fenomenem kulturowo-zbiorowej pamięci, w której najważniejszy jest proces obiektywnego uzdrowienia pamięci wraz z osobistym przeżyciem tego uzdrawiania. To wszystko ma prowadzić do pojednania pomiędzy Kościołami na płaszczyźnie wiary i moralności, aby w ten sposób jeszcze bardziej wiarygodnie dawać świadectwo o Chrystusie. Uzdrawianie pamięci, wychodząc od analizy różnic w pojmowaniu istoty Eucharystii i hierarchicznej struktury Kościoła oraz ukazania miejsc pamięci, ma pomóc w jeszcze lepszym rozeznaniu fundamentalnych tematów, jakimi są wiara i czyny, wolność i autorytet, jedność i różnorodność.

14

„Błogosławieni, którzy wprowadzają pokój” (Mt 5,9) w interpretacji ojców Kościoła

72%

Czyżewski B.

Verbum Vitae

|

2016

|

tom 30

231-257

PL

W pierwszych wiekach Kościoła bardzo chętnie komentowano Pismo Święte, zarówno Stary, jak i Nowy Testament. Ciekawą egzegezę odnoszącą się do siódmego błogosławieństwa: „Błogosławieni, którzy wprowadzają pokój, albowiem oni będą nazwani synami Bożymi” (Mt 5,9) przekazali ojcowie Kościoła. Treścią artykułu jest patrystyczna interpretacja tego fragmentu z kazania Chrystusa na Górze. W swojej egzegezie pisarze wczesnochrześcijańscy porównują pokój do miłości i dlatego przestrzegają, by unikać grzechów, które burzą pokój i miłość (gniew i zazdrość). Wprowadzanie pokoju zależy przede wszystkim od samego człowieka, który powinien żyć w zgodzie z Bogiem, samym sobą i z bliźnimi. Czynić pokój oznacza panować nad cielesnymi popędami (wyższość rozumu nad ciałem), przekazywać nieskażoną wiarę, unikać podziałów w Kościele i troszczyć się o zachowanie jedności.

EN

: In the first centuries of the Church's history, the Scriptures – both the Old and the New Testaments – were eagerly commented upon. Thus an interesting exegesis of the Seventh Beatitude – Blessed are the peacemakers, for they shall be called sons of God (Mt 5:9) – was offered by the Church Fathers, and the article presents the patristic interpretation of this passage from the Sermon on the Mount. In their exegesis, early Christian writers compare peace to love, warning against committing the sins that disturb peace and love, namely anger and envy. Bringing peace depends primarily on a man himself, who ought to live in harmony with God, with others and with himself. To make peace is to have control over carnal desires (the superiority of the mind over the body), to transmit to posterity a steadfast faith, to avoid divisions in the Church, and to actively preserve unity.

15

The Ecumenical Dialogue according to Holy and Great Council of the Orthodox Church in Crete (2016)

72%

Sonea C.

|

tom 64

|

nr 7: Teologia ekumeniczna

127-135

EN

The purpose of this paper is to examine the question of the ecclesiastical recognition of the other Christian communities in the context of nowadays discussions within the Orthodox communities, after the Holy and Great Council in Crete (2016). We will look closely at the relation between the Church unity and the unity of faith, as understood by the Orthodox Churches, as well as at the meaning of the “the historical name of other non-Orthodox Christian Churches” with which the Orthodox Church is not in communion, stated by the document Relations of the Orthodox Church with the rest of the Christian world (ROCC). In the end, we will argue that ROCC if understood properly, could constitue the basis for the ecumenical dialogue on Orthodox.

PL

Artykuł ma na celu zbadanie kwestii kościelnego uznania innych wspólnot chrześcijańskich w kontekście dzisiejszej dyskusji prowadzonej w obrębie wspólnot prawosławnych po Świętym i Wielkim Soborze Kościoła Prawosławnego na Krecie w 2016 r. Autor dąży do bliższego przyjrzenia się relacji między jednością Kościoła i jednością wiary, tak jak jest to rozumiane w Kościołach prawosławnych, jak i znaczeniu zawartego w dokumencie Relacje Kościoła Prawosławnego z resztą świata chrześcijańskiego „historycznego miana innych nieprawosławnych Kościołów chrześcijańskich”, z którymi Kościół prawosławny nie pozostaje w komunii. Konkludując, autor argumentuje, że właściwe rozumienie wspomnianego dokumentu powinno być bazą dialogu ekumenicznego według założeń prawosławnych.

16

Unity and mission. The origins of ecumenical movement

72%

Perzyński A. P.

|

nr 4

61-69

PL

Celem artykułu jest udokumentowanie znanego w gronie ekumenistów historycznego faktu, iż początki ruchu ekumenicznego pod koniec XIX wieku zbiegają się z poszukiwaniem jedności chrześcijan na polu ich misyjnego zaangażowania. Współczesny ruch ekumeniczny został zapoczątkowany w obrębie chrześcijaństwa ewangelickiego. Próby podejmowane na rzecz zjednoczenia chrześcijan przed Konferencją w Edynburgu (Szkocja, 1910) zwykło się określać mianem „preekumenizm”. Ograniczały się one najczęściej do solidarności we wspólnym podejmowaniu akcji społeczno-charytatywnych na terenach misyjnych. Wiek XIX był okresem rozkwitu misji protestanckich. Z terenów misyjnych docierało pod adresem macierzystych Kościołów wołanie o jedność, której brak utrudniał i hamował działalność misyjną. Różnice w wierze i rywalizacja w praktycznej działalności misyjnej budziły nieufność u ludów ewangelizowanych. Wołanie o jedność Kościołów chrześcijańskich, co prawda przede wszystkim w dziedzinie praktycznej pomocy, stanowiło naturalny odruch młodych Kościołów i prowadzących w nich akcję ewangelizacyjną misjonarzy. Głosy te nie mogły pozostać bez echa w Kościołach Europy i Ameryki Północnej, które patronowały misyjnej działalności na terenach Indii, Azji i Afryki. Artykuł składa się z następujących części: 1. Instytucjonalne oblicze ekumenizmu; 2. Ekumenizm i Prawosławie; 3. Vaticanum II i ekumenizm rzymskokatolicki; 4. Zaangażowanie w dialog; 5. Ekumeniczna nadzieja; 6. Zakończenie.

EN

The objective of this article is to present a historical fact, which is known among ecumenists, that the beginnings of the ecumenical movement at the end of the 19th century overlap with the search for Christian unity within missionary involvement. Contemporary ecumenical movement started within evangelical Christians. The attempts to unify Christians before the Edinburgh Conference (Scotland, 1910) are described as “preecumenism”. They were usually limited to solidarity within social and charity activities undertaken on missionary territories. The 19th century was the period of the flourishing of Protestant missions. Missionary territories appealed to their mother churches for unity, the lack of which was the obstacle to missionary activity. Differences in faith and rivalry in practical activities caused mistrust among evangelized peoples. The call for the unity of the Church, first in the area of practical help, was a natural impulse of young churches and missionaries who were evangelizing them. Those voices could not be left unanswered in the churches in Europe and North America which sponsored missionary activity in India, Asia and Africa. The article consists of the following parts: 1. Institutional aspect of ecumenism; 2. Ecumenism and the Orthodox Church; 3. Vatican II and Roman Catholic ecumenism; 4. Involvement in dialogue; 5. Ecumenical hope; 6. End.

17

Biblical Motif of Tearing of a Vesture as a Symbol of Division of a Community in the Light of 1 Kings 11:29–39 and John 19:23–24

72%

Siemieniec T.

Roczniki Teologiczne

|

2015

|

tom 62

|

nr 7: Teologia ekumeniczna

27-38

EN

The presented article analyzes two texts, in which a motif of tearing of the garment which is used symbolically, occurs. In 1 Kings 11:29–39 the divided cloak of Jeroboam becomes a symbol for divided Davidic kingdom. It will be divided into two kingdoms: Israel and Judah. According to theological interpretation the reason for this division is the sin of king. The Text of John 19:23–24 describes the scene of the division of Jesus’s garment. The untorn tunic of Jesus symbolizes the unity of the Church. In the case of the scene presented in the Fourth Gospel, we have a double meaning of it. At first it indicates a variety, which exists in the Church, that reaches to the ends of the earth. Then it stresses the fact that the community of the Church, indeed variegated, is the one, undivided community. It is possible, because it origins „from above”, it is not made by any human hand.

PL

Prezentowany artykuł analizuje dwa teksty, w których pojawia się motyw rozdarcia szaty użyty jako symbol. W tekście 1 Krl 11,29-39 podzielony płaszcz Jeroboama staje się symbolem rozbitego królestwa Dawidowego. Powstaną z niego dwa królestwa: Izrael i Juda. Według teologicznej interpretacji przyczyną tego podziału jest grzech króla. Tekst J 19,23-24 opisuje scenę podziału szat Jezusa. Niepodzielona tunika Jezusa symbolizuje jedność Kościoła. W przypadku sceny ukazanej w Czwartej Ewangelii mamy do czynienia z jej podwójnym przesłaniem. Najpierw wskazuje ona na różnorodność, jaka istnieje w Kościele, który sięga po krańce ziemi. Następnie podkreśla fakt, że wspólnota Kościoła, mimo że zróżnicowana, jest jedną, niepodzielną wspólnotą, a to dlatego, że pochodzi ona „z góry”, nie jest uczyniona ręką ludzką.

18

Społeczny i kulturotwórczy wymiar pielgrzymowania Jana Pawła II na przykładzie pielgrzymki do Kazachstanu

72%

Nowak J.

Studia Socialia Cracoviensia

|

2014

|

nr 1(10)

223-234

PL

Pielgrzymowanie Jana Pawła II było świadectwem wiary i ukazaniem wolności zwłaszcza religijnej oraz wartości kultury narodów, które nawiedzał. Podstawowym tematem pielgrzymek były prawa człowieka. Podczas pielgrzymki do Kazachstanu we wrześniu 2001 roku papież wyraził swoją solidarność z narodem kazachskim i jego bogatą kulturą. Przyjechał do tego kraju jako apostoł Chrystusa i z duszpasterską troską mówił o istotnych sprawach dotyczących Kościoła i społeczeństwa w Kazachstanie. Wielokrotnie podkreślał fundamentalne znaczenie kultury i potrzebę poszanowania ludzkiej godności oraz wolności sumienia i wyznania. Ukazał wielką siłę, która płynie z wiary i podkreślał, że nie można ulec terrorowi, złu i nienawiści. Wezwał do troski o kulturę i jedności wspólnoty narodów zamieszkujących Kazachstan. Zwrócił się także do młodych, by nie zapomnieli o znaczeniu wiary w życiu człowieka. Przywołując postać sługi Bożego ks. Władysława Bukowińskiego, Jan Paweł II ukazał wielką wartość jego świadectwa wierności Bogu, Kościołowi. Poprzez swoje słowo i spotkania papież podniósł naród kazachski na duchu, umocnił go w wierze i wlał w jego serca nadzieję na rozwój materialny i kulturalny. Zapewnił o swojej jedności z nim i nieustannej za niego modlitwie.

EN

The pilgrimages of pope John Paul II were witness of faith and manifestation of freedom, especially the religious freedom, including the values of the culture of nations which he visited. The main focus of his pilgrimages was placed on the human rights. During his pilgrimage to Kazakhstan in September 2001 pope John Paul II expressed his solidarity with the Kazakh nation and its rich culture. He came to this country as an apostle of Jesus Christ and with pastoral care he preached about the key issues of the Church as well as of the Kazakh society. Many times he reiterated the fundamental significance of the culture and the need to respect the human dignity as well as the freedom of conscience and religion. He pointed out the great strength that comes from faith and emphasized that you cannot acquiesce in the face of hate, terror and evil. He called to care about the culture as well as the unity and the community of all nations living in Kazakhstan. He also asked the youth not to forget about the importance of faith in human life. Recalling the servant of God, Fr. Władysław Bukowiński, pope John Paul II showed the great value of his witness of fidelity to God as well as to Church. Through his preaching and various gatherings pope John Paul II lifted the spirits of the Kazakh nation as well as strengthened their faith. He also poured into people’s heart hope for material and cultural development of the country. He reassured them about his community with the whole nation and his unceasing prayer for them.

19

“…There Will Be Only One Fold, One Shepherd”. Relecture of John 10,16 in an Ecumenical Perspective

72%

Siemieniec T.

Roczniki Teologiczne

|

2014

|

tom 61

|

nr 7: Teologia Ekumeniczna

103-114

XX

Prezentowany artykuł zawiera propozycję relektury wersetu J 10,16 w perspektywie ekume-nicznej. Tekst J 10,16 mówi o „innych owcach”, które Jezus ma przyprowadzić, aby nastała jedna owczarnia i jeden pasterz. Punktem wyjścia jest analiza egzegetyczna J 10,16 w kontekście całej mowy o Dobrym Pasterzu. Nowa jedna owczarnia będzie się składać z dwóch grup, które przedstawione zostały za pomocą metafory owiec. Pierwsza grupa – owce z owczarni (gr. aulē) – uosabia uczniów Jezusa, którzy pochodzą ze wspólnoty żydowskiej. Druga grupa – „inne owce” – to uczniowie pochodzący ze środowisk pogańskich. Obie grupy utworzą jedną owczarnię. W kontekście innych tekstów Janowych można powiedzieć, że początkiem owego dzieła jednoczenia owczarni jest wywyższenie Jezusa, czyli Jego męka, śmierć i zmartwychwstanie. Od tego momentu rozpoczyna się przyłączanie do nowej owczarni chrześcijan pochodzenia pogańskiego. Dynamizmem spajającym owczarnię będzie słuchanie głosu Pasterza, tzn. przyjmowanie objawienia przyniesionego przez Jezusa, które będzie prowadzić do wiary w Niego. Patrząc na tekst J 10,16 z perspektywy ekumenicznej, trzeba stwierdzić, że, po pierwsze, zaistnienie jednej owczarni będzie procesem rozciągniętym w czasie. Droga do jedności jest długa. Wyraża to czasownik γίνομαι [ginomai], który wskazuje na proces stawania się jednej owczarni. Po drugie, wiele zależy od tego, jak owce słuchają głosu pasterza. Z tego powodu wszyscy chrześcijanie powinni dokonywać ciągłej refleksji nad umiejętnością słuchania głosu Pasterza, tzn. nad umiejętnością percepcji objawienia, które On przyniósł. Poznanie i zrozumienie tego objawienia wiąże się z rzetelnym podejściem do badań nad Biblią, która zawiera to, co niegdyś zwiastował „głos Pasterza”. Poprawne odczytywanie Biblii sprawia, że głos Pasterza niejako na nowo ożywa i przyciąga kolejne owce do jednej owczarni.

20

Spis treści

72%

Sympozjum

|

2000

|

nr 1(6)

143-144

PL

Spis treści numeru 1(6) (2000) Sympozjum na temat "Jedność chrześcijańska u progu trzeciego tysiąclecia"