Niezbędnym elementem infrastruktury drogowej są obiekty mostowe. Podstawową funkcją większości tego typu budowli inżynierskich jest przeniesienie ruchu drogowego. Obciążenia od pojazdów samochodowych są przekazywane poprzez warstwy nawierzchni na płytę pomostu o konstrukcji stalowej lub betonowej (żelbetowej). Dodatkowym, istotnym elementem pracy ustroju nośnego są oddziaływania od zmiennych warunków klimatyczno-pogodowych, skutkujące m.in. naprężeniami termicznymi. Od typu podłoża, wielkości obciążenia ruchem oraz agresywności środowiska (wahania temperatury, roztwory soli nieorganicznych w postaci np. chlorku sodu i wapnia jako substancji odladzających, kwaśne deszcze, żrące substancje gazowe w atmosferze) zależne są rodzaj zastosowanych warstw, ich właściwości oraz układ konstrukcyjny. Aby przeciwdziałać zbyt szybkiemu zużyciu płyty pomostowej obiektu, stosuje się różne sposoby jej zabezpieczania. Generalnie istnieją dwa odmienne podejścia w tym zakresie. Pierwsza metoda zakłada użycie takich materiałów na konstrukcję, aby zapewniły odporność na działanie czynników agresywnych. Projektuje się więc skład betonu, charakteryzującego się odpornością na zamrażanie i odmrażanie oraz odpowiednią szczelnością (betony samozagęszczalne). Pręty zbrojeniowe zabezpiecza się przed korozją poprzez ich galwanizację czy malowanie farbami antykorozyjnymi (np. epoksydowymi). Druga metoda polega na niedopuszczeniu czynników agresywnych do konstrukcji. Jest to tzw. „polityka parasola". W świetle doświadczeń zagranicznych (USA, Francja, Niemcy) bardziej skuteczną metodą ochrony antykorozyjnej jest zabezpieczenie konstrukcji poprzez wykonanie warstwy izolacyjnej wodochronnej.
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.