Wyniki wyszukiwania - Biblioteka Nauki

1

Dynamika rynku przed deregulacją zawodu brokera ubezpieczeniowego w Polsce

100%

Krajewski J.

|

nr 13

299-306

EN

The article focus on insurance broker profession in connection with second part of professions deregulations. It briefly presents modifications in polish law in this domain. Next part concerns the insurance brokers market dynamics analysis. The results shows permanent increase in brokers quantity in spite of existing regulations. Presented paper makes start point to following analysis.

2

Pozacenowe czynniki stabilizujące znaczenie brokerskiego kanału dystrybucji ubezpieczeń w kontekście rozwoju sprzedaży przez Internet

100%

Wojtkowiak M.

Prace Naukowe Uniwersytetu Ekonomicznego we Wrocławiu

|

2018

|

nr 541

312-322

PL

Artykuł omawia pozacenowe czynniki, tj. instytucjonalne (prawne), kulturowe i technologiczne, które stabilizują znaczenie tradycyjnego brokerskiego kanału w dystrybucji ubezpieczeń, a jednocześnie stanowiące przeszkodę w rozwoju sprzedaży przez Internet. W Polsce sprzedaż ubezpieczeń przez Internet ma aktualnie marginalne znaczenie, zaś kanał brokerski ma od lat ugruntowaną pozycję w dystrybucji ubezpieczeń majątkowych i pozostałych osobowych. Względem wybranych rynków ubezpieczeniowych na świecie, które były analizowane przez Swiss Re Institute, sprzedaż internetowa w Polsce rozwija się bardzo powoli. Trudno oczekiwać, aby uwarunkowania rynku ubezpieczeniowego w Polsce w najbliższych latach mogły umniejszyć rolę brokerów na rzecz dystrybucji internetowej. W zasadzie tylko czynniki instytucjonalne mogą stanowić pewne zagrożenie dla działalności brokerskiej w krótkim okresie.

EN

The article discusses non-price factors (institutional, cultural and technological) which stabilize the importance of the traditional broker channel in insurance distribution. These factors are at the same time an obstacle to the development of Internet sales. In Poland, direct online sales of insurance are currently of minor significance while the broker channel has for years been an important item in the distribution of non-life insurance. In relation to selected insurance markets in the world which were analyzed by the Swiss Re Institute, direct online insurance sales in Poland are developing very slowly. It is unlikely that the conditions and environment of the insurance market in Poland in the coming years will diminish the role of brokers towards online distribution. In principle, only institutional factors can pose some threat to insurance brokers’ activity in the short term.

3

Rozliczenia pomiędzy brokerem ubezpieczeniowym a zakładem ubezpieczeń w świetle orzecznictwa sądowego, w kontekście prac nad nową ustawą o dystrybucji ubezpieczeń

100%

Pokrzywniak J.

Prawo Asekuracyjne

|

2017

|

tom 2(91)

58-67

PL

Problematyka wynagrodzenia brokera ubezpieczeniowego nie jest uregulowana w przepisach prawa. Nieczęsto jest ona także przedmiotem orzecznictwa sądowego. Wydano jednak w Polsce kilka judykatów, które pozwalają na sformułowanie pewnych wniosków dotyczących postrzegania przez orzecznictwo kluczowych problemów związanych z wynagradzaniem brokera. W szczególności, co do zasady akceptowana jest praktyka wypłacania brokerom kurtażu przez ubezpieczycieli. Po drugie, orzecznictwo poszukuje podstawy prawnej płatności kurtażu w porozumieniu zawieranym pomiędzy brokerem ubezpieczeniowym a ubezpieczycielem. Po trzecie wreszcie, przesłanką płatności prowizji brokerskiej jest faktyczny wkład brokera w doprowadzenie do zawarcia umowy ubezpieczenia.

EN

Insurance broker's remuneration is not regulated by legislation. Besides, it is not offen the subject of the case law. Nevertheless, a few court decisions have been passed in Poland, which enable us to formulate certain conclusions on the perception of the key issues related to broker's remuneration by the case law. Firstly, in principle the payment of brokerage to brokers is an accepted practice applied by insurers. Secondly, the case law is seeking a legal basis for the brokerage payment in the agreement concluded between an insurance broker and an insurer. Thirdly, the actual contribution of the broker to the conclusion of the insurance contract is the condition for the payment of brokerage commission.

4

Ustawowy obowiązek oceny potrzeb i wymagań klienta w ubezpieczeniach odpowiedzialności cywilnej

84%

Serwach M.

Prawo Asekuracyjne

|

2019

|

tom 2(99)

35-48

PL

Przedmiotem rozważań zawartych w niniejszym artykule są ogólne zasady oceny potrzeb i wymagań klienta wraz z podaniem motywów wprowadzenia tego obowiązku oraz wskazaniem różnic pomiędzy ww. ustawowymi pojęciami. Następnie Autorka przedstawia problematykę ustalenia potrzeb i wymagań klienta w ubezpieczeniach OC. Zwraca uwagę, że – ze względu na specyfikę ubezpieczeń odpowiedzialności cywilnej – zasadniczą potrzebą klienta w ubezpieczeniach OC jest zawarcie umowy ubezpieczenia z jak najpełniejszym zakresem ochrony ubezpieczeniowej. W przeciwieństwie bowiem do innych typów ubezpieczeń, w których przypadku istotne znaczenie może mieć także proces likwidacji szkody oraz wysokość uzyskanego odszkodowania, w ubezpieczeniach OC klient chce uzyskać gwarancję, że w razie wyrządzenia szkody osobie trzeciej nie będzie zobowiązany do jej osobistego naprawienia. Obowiązek ten „przejmie” bowiem za niego ubezpieczyciel, z którym zawarł umowę ubezpieczenia OC. Klientem w ubezpieczeniach OC, którego potrzeby i wymagania są przedmiotem analizy nie jest poszkodowany, lecz ubezpieczający (ubezpieczony).

EN

The article aims at considering the general rules for the assessment of customer needs and requirements as well as presenting the reasons for the introduction of this obligation and showing the differences between the above-mentioned legal concepts. Furthermore, the author examines the necessity to recognize the customer needs and requirements in the civil liability insurance. She emphasizes that, due to the nature of the civil liability insurance, it is a fundamental need of the liability insurance customer to conclude an insurance contract with the insurance cover as comprehensive as possible. In contrast to other types of insurance, in the case of which the claims settlement or the amount of compensation are also important, in liability insurance customers want to obtain a guarantee that in the event of an injury to a third party they will not be obliged to compensate it personally. This obligation will be ‘taken over’ by the insurer, with whom the liability insurance contract has been signed. It is the policyholder (the insured) and not the injured who is the liability insurance customer, whose needs and requirements are analyzed.

5

Pozycja zamawiającego, wykonawcy oraz brokera w procesie inwestycyjnym w świetle najnowszych zmian przepisów

84%

Serwach M.

Prawo Asekuracyjne

|

2014

|

tom 1(78)

47-59

EN

Two amendments to the public procurement law relevant from the point of view of the entities involved in the investment process as well as insurance brokers have been adopted recently. The specific way of regulation has been applied to the legal situation of the investment process participants and brokers as entities taking part in guaranteeing the payment, drawing up the provisions of the Terms of Reference or acting as insurance experts in the new mode of the so-called technical dialogue. The author discusses the construction works agreement under the provisions of the Civil Code and the law of public procurement, especially in the light of the latest changes, which came into force in December 2013. She presents the issue of joint and several liability of the ordering party for the payment of remuneration to subcontractors as well as the broker's role in the payment guarantee. Furthermore, having emphasized the doubts that arise in practice after the implementation of the discussed solutions, she shows the effects of the most recent amendments to the public procurement law for all participants in the investment process. Keywords: insurance broker, public procurement law, investment process, joint and several liability for the payment of remuneration to subcontractors, payment guarantee.

PL

W ostatnim czasie uchwalone zostały dwie nowelizacje prawa zamówień publicznych istotne z punktu widzenia podmiotów uczestniczących w procesie inwestycyjnym, ale też brokerów ubezpieczeniowych. W szczególny sposób uregulowana została sytuacja prawna uczestników procesu inwestycyjnego oraz brokerów jako podmiotów, które uczestniczą w udzielaniu gwarancji zapłaty, opracowują postanowienia Specyfikacji Istotnych Warunków Zamówienia lub jako eksperci w zakresie ubezpieczeń uczestniczą w nowym trybie tzw. dialogu technicznego. Autorka omawia umowę o roboty budowlane według przepisów kodeksu cywilnego oraz prawa zamówień publicznych, zwłaszcza w świetle najnowszych zmian, które weszły w życie w grudniu 2013 r. Przedstawia problematykę solidarnej odpowiedzialności zamawiającego za zapłatę wynagrodzenia podwykonawcy oraz rolę brokera w udzieleniu gwarancji zapłaty. Wskazuje na wątpliwości, jakie powstają w praktyce po wprowadzeniu omawianych rozwiązań oraz skutki najnowszych zmian prawa zamówień publicznych dla wszystkich uczestników procesu inwestycyjnego. Słowa kluczowe: broker ubezpieczeniowy, prawo zamówień publicznych, proces inwestycyjny, solidarna odpowiedzialność za zapłatę wynagrodzenia podwykonawcom, gwarancja zapłaty.

6

Negocjacje wielostronne w branży ubezpieczeniowej - zarys koncepcji

84%

Witwicka A.

|

nr 13

101-116

EN

This paper will describe multiparty negotiations in the insurance area. Author will present and justify three methodological gaps connected with this topic: First about the negotiations in insurance market, second will be lack of comprehensive studies on the specificity of multiparty negotiations, and the last one about multi-party negotiations in insurance market.

7

Zagadnienia odpowiedzialności cywilnej multiagenta

84%

Pokrzywniak J.

Prawo Asekuracyjne

|

2014

|

tom 3(80)

85-94

PL

De lege lata multiagent jest odmianą agenta ubezpieczeniowego, zatem winien być traktowany jako reprezentant interesów zakładów ubezpieczeń, z którymi wiążą go umowy agencyjne. Należy konsekwentnie odróżniać instytucję multiagenta od instytucji brokera ubezpieczeniowego, który działa na zlecenie ubezpieczającego i w jego interesie. Mimo że multiagent jest po prostu szczególną postacią agenta, a nie quasi-brokerem, to model jego odpowiedzialności został ukształtowany w ustawie o pośrednictwie ubezpieczeniowym na wzór modelu odpowiedzialności brokera ubezpieczeniowego. Ustawodawca przewidział bowiem wyłączenie odpowiedzialności zakładów ubezpieczeń, na rzecz lub w imieniu których multiagent działa za wyrządzone przezeń szkody, nałożył nań jednocześnie obowiązek zawarcia umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej. Model odpowiedzialności cywilnej za szkody wyrządzone przez multiagenta w ujęciu ustawy o pośrednictwie ubezpieczeniowym daleki jest od doskonałości. Nie zapewnia on bowiem dostatecznej ochrony klientów zawierających umowy ubezpieczenia za pośrednictwem multiagentów.

EN

As the law stands now, an independent insurance agent (in Polish called "multiagent") is a type of an insurance agent and should be treated as representing the interests of the insurance companies with which he or she has entered into agency contracts. An independent agent ought to be consistently distinguished from an insurance broker, the latter acting on behalf and in the interests of the insurance taker. Even though an independent agent is simply a special type of agent, not a quasi broker, the Insurance Intermediation Act models his liability regime on that of an insurance broker where it excludes the liability of insurance companies for losses occasioned by an independent agent acting on their behalf. The exclusion is claimed to be reasonable because it is often impossible to identify the insurance company an agent acted for while causing a particular loss. Although this is surely true in many cases, it is sometimes possible to find the insurance company for which an agent was acting when he or she harmed a client. While the law excludes insurance company's liability for losses caused by independent agents, it requires the latter to take out liability insurance. However, it does not cover the independent agent's intentional fault (whereas the insurance company is liable for losses caused intentionally by an exclusive agent). Thus, the liability for losses caused by an independent agent intentionally is only on the agent himself, which can lead to practical enforcement problems, especially with large claims. As such, the Insurance Intermediation Act's model of liability for losses caused by independent agents is far from ideal because it does not offer sufficient consumer protection. It remains to be seen if there are reasons for excluding insurers' liability for acts and omissions of their independent agents even when the loss caused by the agents may be linked to their acting for a specific insurer.

8

„Dobre praktyki w działalności brokerskiej” – wybrane dylematy

84%

Pokrzywniak J.

Prawo Asekuracyjne

|

2022

|

tom 1(110)

|

nr 1

3-16

EN

The article examines the publication "Good Practices in Brokerage Activity" published in 2021 by the Association of Polish Insurance and Reinsurance Brokers. The project aims to update good practices in the brokerage activity (hereinafter: Good Practices) and should be considered a positive initiative, because the existing Broker's Code of Ethics which was adopted on 23 May 2013 as well as the Principles of Good Practices and Cooperation of Insurance Brokers and Insurance Companies published in 2000 do not solve all problems which the market is currently facing. In addition, brokerage activity has been scarcely regulated under private law. Given the above, established customs and principles of social coexistence are particularly important for brokerage services in connection with Article 56, Article 65 § 1 and Article 354 of the Polish Civil Code. Not only do the draft Good Practices refer to the conduct of brokers, but they also contain a number of standards of conduct meant for insurance companies. As a result, this document ought to be acknowledged by insurance undertakings (their professional associations). On the other hand, it should be emphasized that Good Practices will not be binding on brokers who are not members of the Association of Polish Insurance and Reinsurance Brokers. Although Good Practices contain a lot of recommendations that deserve an unequivocally positive assessment, there are some provisions therein that may provoke controversies. The purpose of the article is to draw attention to the provisions which may require further work and discussion.

PL

Przedmiotem artykułu jest wydana w 2021 r. przez Stowarzyszenie Polskich Brokerów Ubezpieczeniowych i Reasekuracyjnych publikacja „Dobre praktyki w działalności brokerskiej”. Jest to projekt aktualizacji dobrych praktyk w działalności brokerskiej (dalej: Dobre praktyki). Inicjatywę tę należy ocenić pozytywnie, gdyż dotychczas „obowiązujący” Kodeks Etyki Brokera, przyjęty 23 maja 2013 r., a także Zasady Dobrej Praktyki oraz Współpracy Brokerów Ubezpieczeniowych i Zakładów Ubezpieczeń z 2000 r. nie rozwiązują wszystkich problemów pojawiających się aktualnie na rynku. Tymczasem w aspekcie prywatnoprawnym działalność brokerska uregulowana jest w bardzo skąpy sposób. W tym stanie rzeczy ujawnia się szczególna doniosłość ustalonych zwyczajów i zasad współżycia społecznego dla działalności brokerskiej, a to z uwagi na art. 56, art. 65 § 1 czy art. 354 k.c. Projekt Dobrych praktyk dotyczy nie tylko postępowania brokerów, lecz wiele zawartych w nim norm postępowania kierowanych jest do zakładów ubezpieczeń. Oznacza to, że dokument ten powinien zostać zaakceptowany przez zakłady ubezpieczeń (ich samorząd). Zarazem należy pamiętać, że Dobre praktyki nie będą wiązać brokerów niebędących członkami Stowarzyszenia Polskich Brokerów Ubezpieczeniowych i Reasekuracyjnych. Choć Dobre praktyki zawierają wiele postulatów zasługujących na jednoznacznie pozytywną ocenę, to omawiany dokument zawiera też postanowienia, które mogą skłaniać do polemiki. Celem artykułu jest zwrócenie uwagi na postanowienia, które mogą wymagać dalszych prac i dyskusji.

9

Wynagrodzenie brokera ubezpieczeniowego w świetle ustawy o dystrybucji ubezpieczeń

84%

Szczepańska M.

|

tom 3(96)

19-29

PL

W artykule przedstawiono wybrane zagadnienia dotyczące wynagrodzenia pośredników ubezpieczeniowych, w szczególności brokera ubezpieczeniowego. Autorka przedstawia ogólną charakterystykę działalności brokerskiej, istotę wynagrodzenia pośredników ubezpieczeniowych, a następnie omawia regulacje prawne zawarte w ustawie o dystrybucji ubezpieczeń, dotyczące wynagrodzenia brokera i różnych jego form zdefiniowanych w ustawie oraz obowiązków informacyjnych. Przepisy te budzą wątpliwości interpretacyjne i w związku z tym autorka podejmuje próbę doprecyzowania przedmiotowych regulacji również w świetle praktyki stosowanej na rynku w systemach wynagradzania pośredników ubezpieczeniowych.

EN

This article is devoted to selected issues related to the remuneration of insurance intermediaries, in particular insurance brokers. Having presented a general characteristics of brokerage activities and the essence of the insurance intermediaries' remuneration, the author discusses the legal regulations included in the Insurance Distribution Act regarding broker remuneration and its different forms defined therein as well as an obligation to provide information. As these provisions raise interpretative uncertainties, the author attempts to clarify the interpretation of these regulations, also in view of systems of insurance intermediaries' remuneration applied in business practice.

10

Skutki wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej C-40/15 Aspiro S.A. dla działalności ubezpieczeniowej

67%

Satkiewicz P.

Prawo Asekuracyjne

|

2016

|

tom 2(87)

60-67

PL

Artykuł przedstawia rozstrzygnięcie powzięte przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w polskiej sprawie C-40/15 Aspiro S.A. Postępowanie prejudycjalne, zainicjowane przez Naczelny Sąd Administracyjny dotyczyło zgodności przepisów ustawy o podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia usług likwidacji szkód świadczonych w imieniu i na rzecz zakładu ubezpieczeń z art. 135 dyrektywy Rady 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej. Autor dokonuje analizy orzeczenia Trybunału w kontekście praktycznych skutków dla polskich podatników, zwłaszcza w odniesieniu interpretacji ogólnej Ministra Finansów z 20 lipca 2012 r.

EN

The article presents the Court of Justice of the European Union's judgment in Polish case C-40/15 Aspiro S.A. The preliminary ruling proceeding initiated by the Supreme Administrative Court concerned the question whether Polish VAT Act regulations, which set the exemption for claims settlement services in the name and on behalf of an insurer, are in accordance with article 135 of Council Directive 2006/112/EC on the common system of value added tax. The author analyses CJEU's decision with respect to practical consequences for Polish VAT taxpayers, particularly with reference to general tax ruling of the Minister of Finance dated July 20, 2012.

11

Przyszły model pośrednictwa ubezpieczeniowego w Polsce w zakresie świadczenia usługi doradztwa – propozycje na tle dyrektywy w sprawie dystrybucji ubezpieczeń (IDD)

67%

Szaraniec M.

Prawo Asekuracyjne

|

2017

|

tom 2(91)

32-43

PL

Dyrektywa IDD dopuszcza świadczenie usługi doradztwa przez każdego pośrednika ubezpieczeniowego (także szerzej: dystrybutora ubezpieczeniowego), jednak ustawodawca europejski dopuszcza zastosowanie własnych prawnych rozwiązań krajowych w tym zakresie. Do tej pory, do świadczenia usługi doradztwa względem klienta byli w prawie polskim zobowiązani brokerzy ubezpieczeniowi, a doradztwa ustawodawca nie zaliczał do czynności pośrednictwa ubezpieczeniowego. Na podstawie przepisów dyrektywy IDD doradztwo należy zaliczyć do czynności pośrednictwa ubezpieczeniowego, a ustawodawca krajowy musi rozstrzygnąć, który z pośredników ubezpieczeniowych będzie świadczył, bądź nie, usługę doradztwa względem klienta. Ocenie poddane zostaną propozycje w zakresie świadczenia usługi doradztwa przez pośrednika ubezpieczeniowego zawarte w projekcie ustawy o dystrybucji ubezpieczeń. Autorka przedstawia również wnioski de lege ferenda pod adresem ustawodawcy związane z tym zagadnieniem.

EN

Under the Insurance Distribution Directive advisory services can be provided by any insurance intermediary (even more broadly: an insurance distributor). However, the European legislature allows for the application of national legal solutions in this area. According to Polish legislation insurance brokers have been obliged to provide advice to their clients so far and consulting has not been recognised as the insurance mediation. Under the provisions of the IDD advisory services ought to be included in mediation services and the national legislature must decide which insurance intermediaries shall give advice to customers. Proposals will be evaluated with respect to the provision of advice by the insurance intermediary in the draft law on insurance distribution. In addition, the author presents conclusions de lege ferenda for the legislator related to this issue.

12

Broker ubezpieczeniowy jako wolny zawód

67%

Kucharski B.

Prawo Asekuracyjne

|

2017

|

tom 2(91)

44-57

PL

Celem artykułu jest odpowiedź na pytanie, czy broker ubezpieczeniowy jest wolnym zawodem. Pytanie dotyczące statusu brokera ubezpieczeniowego jest istotne szczególnie w związku z koniecznością implementacji przez Polskę dyrektywy IDD. Termin wolny zawód nie ma definicji legalnej i może być opisywany przez wskazanie cech charakteryzujących wolne zawody. Broker ubezpieczeniowy nie spełnia wszystkich cech przypisywanych wolnym zawodom. Przede wszystkim obowiązująca ustawa z dnia 22 maja 2003 r. o pośrednictwie ubezpieczeniowym jak również przygotowany przez Ministerstwo Finansów projekt ustawy o dystrybucji ubezpieczeń ujmują brokera jako rodzaj przedsiębiorcy, nie zaś jako rodzaj zawodu. Ponadto zarówno obowiązująca ustawa, jak i projekt nie przewidują istnienia obligatoryjnego samorządu zawodowego brokerów. Zdaniem autora broker winien zyskać status wolnego zawodu. Mając powyższe na uwadze autor wskazuje na mankamenty obecnie obowiązującej ustawy oraz projektu oraz formuje postulaty de lege ferenda.

EN

The article is aimed at answering the question whether an insurance broker belongs to the category of so-called independent professions. The question about the legal status of a broker is important in the view of the implementation of Insurance Distribution Directive by Poland. According to the author the term independent profession is ambiguous and may be characterized by pointing certain features that independent professionals should have. Insurance brokers do not meet all the criteria ascribed to liberal professions. First of all, under the present Insurance Intermediation Act of 22 May 2003 and the governmental draft law on the insurance distribution the broker is presented rather as an entrepreneur and not a kind of profession. Furthermore, both mentioned laws do not envisage the existence of the obligatory professional self-government of insurance brokers. In the author's opinion an insurance broker should be granted the status of an independent profession by the legislator. Taking this into account, he points out the drawbacks of both the present act on insurance intermediation and the governmental draft law that is supposed to implement IDD and proposes postulates de lege ferenda.

13

Obowiązki brokera ubezpieczeniowego jako dystrybutora ubezpieczeń

67%

Serwach M.

Prawo Asekuracyjne

|

2019

|

tom 3(100)

62-76

PL

Ustawa o dystrybucji ubezpieczeń wprowadziła do prawa polskiego szereg nowych pojęć oraz ustanowiła wiele nowych obowiązków ustawowych. W szczególności wprowadziła definicję dystrybucji ubezpieczeń oraz dystrybutora ubezpieczeń. Tematem artykułu są obowiązki ustawowe nałożone na brokerów ubezpieczeniowych i reasekuracyjnych jako na dystrybutora ubezpieczeń. Autorka wskazuje, że obowiązki ustawowe można podzielić według różnych kryteriów, największe znaczenie w praktyce ubezpieczeniowej maja jednak obowiązki brokera wobec swojego klienta. Autorka omawia zatem obowiązek zbadania potrzeb i wymagań klienta, opracowania rekomendacji brokerskiej, przekazania karty produktu lub jej opracowania w sytuacji, gdy broker jest jego twórcą. Analizuje obowiązek ujawnienia charakteru (a niekiedy także wysokości) wynagrodzenia brokerskiego oraz przekazania informacji o sposobie i trybie rozpatrywania reklamacji (tzw. polityka reklamacyjna). Analiza obowiązków ustawowych nałożonych na brokera ubezpieczeniowego prowadzi do wniosku, że podstawowym celem jest ochrona klienta oraz zabezpieczenie jego interesów. Istnieje jednak obawa, że część z nich będzie traktowana jako obowiązki formalne, które muszą być spełnione, aby uniknąć odpowiedzialności prawnej. Obowiązek lojalności wobec klienta może być ponadto wyinterpretowany z obowiązku zachowania dobrej wiary oraz dochowania należytej staranności.

EN

The Insurance Distribution Act introduced a wide variety of notions and imposed a number of new statutory obligations, in particular, the definitions of insurance distribution and insurance distributor. The aim of the article is to present the statutory obligations imposed on insurance and reinsurance brokers as insurance distributors. The author points out that these duties can be divided according to different criteria and emphasizes that the broker's obligations towards the client are the most important in insurance practice. She discusses the duty to analyse client's needs and requirements, to prepare brokerage recommendation and provide a product card or prepare it if the broker is its creator. Moreover, she discusses the necessity to reveal the nature (and sometimes even the amount) of brokerage remuneration as well as to give the information about the method and procedure of handling claims (so-called claims policy). Having analysed the statutory obligations imposed on the insurance broker, the author comes to the conclusion that the basic purpose is the protection of clients and their interests. However, there is a concern that some duties might be treated as formal ones to be fulfilled in order to avoid legal liability. Additionally, the obligation of loyalty towards the client may be derived from the duty to keep good faith and perform due diligence.

14

Obowiązek lojalności mocodawcy wobec brokera ubezpieczeniowego

67%

Byczko S. , Kucharski B.

Prawo Asekuracyjne

|

2018

|

tom 4(97)

3-17

PL

Cechą charakterystyczną umowy brokerskiej jest nieodpłatność dla mocodawcy. Zgodnie z utrwalonym zwyczajem broker wynagradzany jest nie przez swego mocodawcę, ale przez ubezpieczyciela na podstawie innego od umowy brokerskiej stosunku prawnego. Zgodnie z prezentowanym przez autorów poglądem świadczenie mocodawcy w umowie brokerskiej polega na zachowaniu lojalności względem brokera w szczególności na podejmowaniu działań umożliwiających mu uzyskanie kurtażu od ubezpieczyciela oraz na powstrzymywaniu się od działań, które mogłyby w tym przeszkodzić. W konsekwencji wypowiedzenie umowy brokerskiej przez mocodawcę lub odwołanie pełnomocnictwa udzielonego brokerowi bez istotnych powodów może być podstawą roszczeń odszkodowawczych brokera względem mocodawcy.

EN

Characteristic feature of the insurance brokerage contract lies in the fact that it is unpaid by the principal. According to the custom the broker may demand his commission not from the principal but from the insurer on the basis of a different legal relation. According to authors the basic obligation of the principal under brokerage contract is to become loyal to the broker, undertake the actions which make it possible for the broker to acquire the commission and refrain from the actions that could prejudice the broker’s right to the commission. Consequently terminating the brokerage contract by the principal or revoking the power of attorney given to the broker without the important reasons may result with the broker’s claim for damages from the principal.

15

Umowa brokerska jako contractus uberrimae fidei

67%

Orłowski Ł.

Prawo Asekuracyjne

|

2023

|

tom 3(116)

|

nr 3

3-16

EN

Obligation relationship results from a particular legal circumstance. In current Polish legislation, the legislator provides neither for a systematized catalogue of sources of obligations, nor for a compiled version thereof. An obligation can result not only from a legal basis, but also from case law or administrative decisions. Under substantive civil law, obligations can be divided into unjust enrichments, unlawful acts and acts in law. In addition, acts in law can take form of unilateral acts or form of agreements which are discussed in this article. Brokerage agreement, which is an innominate contract not specified by the Polish legislator, also constitutes a contractual obligation. This type of agreement is subject of constant evolution in the insurance law doctrine, by becoming a kind of obligation which takes shape and assumes its unique features, distinguishing it from other agreements. The author makes an attempt to define the essential aspects of a contract concluded between subjects seeking insurance protection and professional insurance intermediaries, and to determine whether this agreement requires the standard of the utmost good faith. Having applied dogmatic and empirical legal methods, he considers the legitimacy of demands for treating this obligation as a nominate agreement.

PL

Podstawą stosunku zobowiązaniowego jest dana okoliczność prawna. W aktualnym ustawodawstwie prawodawca nie poczynił systematyzacji katalogu źródeł zobowiązań ani ich nie skomprymował. Powstanie zobowiązania może wynikać z podstawy prawnej, a także z orzecznictwa czy decyzji administracyjnej. Materialne prawo cywilne dzieli zobowiązania m.in. na: bezpodstawne wzbogacenia, czyny niedozwolone i czynności prawne. Z kolei te ostatnie mogą wynikać z czynności jednostronnych, jak również z umów, które staną się tematem rozważań tego artykułu. Zobowiązaniem umownym jest też umowa nienazwana przez polskiego ustawodawcę – „umowa brokerska”. Ewoluuje ona w sposób ciągły w doktrynie prawa ubezpieczeń, stając się rodzajem zobowiązania, które przybiera kształt, nabiera cech charakterystycznych, pozwalających odróżnić ją od innych umów. Autor próbuje ustalić essentialia negotii nienazwanej umowy, która jest zawierana między podmiotami poszukującymi ochrony ubezpieczeniowej a profesjonalnymi pośrednikami ubezpieczeniowymi. Przyświeca mu cel udzielenia odpowiedzi na pytanie, czy rzeczoną można uznać za contractus uberrimae fidei. Badacz poprzez zastosowanie metod dogmatyczno-prawnej i empiryczno-prawnej rozważa, czy zasadne są w punktu widzenia potrzeb rynku postulaty de lege ferenda, aby podnieść to zobowiązanie do rangi umowy nazwanej.