Wyniki wyszukiwania - Biblioteka Nauki

1

Projektowanie dizajnerów

100%

Ludwiczak B.

|

2015

|

nr 1(35)

61-74

EN

The article discusses the historical development of industrial design education in the Royal College of Art, London, and the Eugeniusz Geppert Academy of Art and Design, Wroclaw. There were many similarities in the establishment of the School of Industrial Design and Katedra Wzornictwa (Department of Design) in terms of historical times, theoretical basis and initial experiments. However, diverse political, economic and social situations of the next decades affected the activities and output of both units. This process can be traced in the professional profiles of two designers who graduated and have been members of staff in each institution. Daniel Weil and Piotr Jedrzejewski embody the similarities and differences between the Polish and British design profession.

2

Jak nie-projektantów uczyć projektowania

63%

Wszołek M. , Moszczyński K. , Lewe T.

Stan Rzeczy

|

2022

|

nr 2(23) Kultura designu

115-135

PL

Współcześnie system edukacji projektowej staje przed wyzwaniem redefinicji zakresów, możliwości i sposobów kształcenia przyszłych projektantów – złożoność otaczającego nas świata, zarówno w wymiarze technologicznym, jak i geopolitycznym, a także zadania związane z ochroną klimatu i zdrowiem publicznym stawiają bowiem zupełnie nowe wyzwania dla praktyki projektowania. Wyróżniającym się – w sensie krytycznym – głosem na temat edukacji projektowania jest projekt „Future of Design Education”, zainicjowany przez głośny tekst Donalda Normana i Paula A. Kirschnera, zatytułowany The Teaching and Learning of Design. Autorzy zauważają w nim zasadniczy deficyt w wykształceniu projektantów w zakresie ich przystawalności do tak zwanej współczesności: jej złożoności i wyzwań za tą złożonością stojących. Ponadto zwracają uwagę na brak interdyscyplinarnego środowiska wiedzy, kompetencji i umiejętności w procesie kształcenia przyszłych projektantów. Inicjatywa „Future of Design Education” stanowi otwarte forum wymiany myśli i doświadczeń w zakresie uczenia projektowania – jej celem jest podjęcie wysiłku przemyślenia i przeprojektowania edukacji projektowania. Już samo pojawienie się takiej inicjatywy pozwala wysnuć dwa wnioski: (1) środowisko projektowe zauważa deficyty w systemie edukacji; (2) środowisko projektowe jest autorefleksyjne, jeśli chodzi o podjęcie próby zmiany przez projektowanie. Projektowanie zmieniło się z projektowania zorientowanego na cel w stronę projektowania zorientowanego na kryterium – przedmiotem projektowania nie jest już obiekt, ale jego użyteczność, dostępność lub przystępność obsługi. W projektowaniu kluczowy staje się kontekst produktów, usług czy komunikacji – współczesna edukacja w zakresie projektowania powinna zatem koncentrować się na holistycznym ujęciu metodologii projektowania, uzupełniając wykształcenie o kontekst społeczny, techniczny, ekonomiczny i środowiskowy. Aktualna dyskusja środowiska projektowego nad przeprojektowaniem edukacji projektowania wydaje się kluczowa, lecz w naszym odczuciu zamknięta na zewnętrzną perspektywę – interdyscyplinarność jest podkreślana na każdym kroku w sensie teoretycznym, choć nie jest powszechnie stosowana w toczącej się dyskusji. W tekście podjęto zagadnienie jeszcze szersze, jakim jest uczenie projektowania nie-projektantów, myśląc o projektowaniu jako nadrzędnej kompetencji rozwiązywania problemów oraz widząc w tym projektantów jako moderatorów i animatorów zmiany społecznej. W końcu do dyspozycji mamy dwa rozwiązania: zmianę przez design lub zmianę przez katastrofę.

EN

Currently, the system of design education faces the challenge of redefining the possible scope and ways of educating future designers. The complexity of the world around us, both in the technological and geopolitical dimensions, as well as tasks related to climate protection and public health, pose entirely new challenges to the practice of design. A distinctive voice in regard to criticism of design education is the “Future of Design Education” project, which was strengthened by Donald Norman and Paul A. Kirschner’s famous text titled “The Teaching and Learning of Design.” Norman and Kirschner noticed a fundamental deficit in the education of designers in regard to their compatibility with so-called modernity: its complexity and challenges. In addition, the authors pointed to the lack of an interdisciplinary environment of knowledge, competence, and skills in educating future designers. The “Future of Design Education” initiative is an open forum for the exchange of ideas and experiences in design education – its goal is to try to rethink and redesign design education. The mere appearance of such an initiative allows us to draw two conclusions: (1) the design community has noticed deficits in the education system; (2) the design environment is self-reflective when attempting change through design. Design has changed from being goal-oriented to being criterion-oriented – the object of design is no longer the object but its usability, accessibility, or serviceability. In design, the context of products, services, or communication becomes crucial – contemporary education in the field of design should therefore focus on a holistic approach to design methodology and should supplement education with social, technical, economic, and environmental contexts. The design community’s current discussion on redesigning design education seems crucial. However, it is closed to the external perspective – interdisciplinarity, which is emphasised at every step in the theoretical sense, although it is not commonly used in ongoing discussions. The text addresses an even broader issue: teaching design to non-designers, thinking about design as a superior problem-solving competence and seeing designers as moderators and animators of social change.

3

The History of spatial coherence

51%

Zierke P.

Zeszyty Naukowe Politechniki Poznańskiej. Architektura, Urbanistyka, Architektura Wnętrz

|

2023

|

tom Z. 17

395--409

EN

The term spatial coherence is often used in academic articles related to architecture and urban planning, as well as literature of these branches. After all, in the spatial approach, this term has a very broad meaning that goes far beyond the mentioned fields. It can be found, among others in works on interior architecture, exhibition and design. The term coherence used in publications is often associated with the perception of high-quality space, or even spatial order, where it is usually described as one of the features distinguishing this phenomenon. Even so, there are no publications that would pay more attention to it. This article explores the history of the term spatial coherence, beginning with ancient works to contemporary books and articles. The key purpose here is to answer questions such as: What has been the perception of coherence in architectural treatises and academic articles related to this topic over the centuries, and how is it understood today? In this article the author also poses the question whether the concept of coherence has remained unchanged over time, or if it has evolved by following changes in the “trends”, preferences of designers and recipients, or as a consequence of technological development giving new design opportunities. With this, the article offers a new perspective on the fascinating process of the development of design arts, especially architecture and urban planning.

PL

Spójność przestrzenna jest pojęciem często używanym w artykułach naukowych z dziedziny architektura i urbanistyka, a także w literaturze branżowej. W ujęciu przestrzennym ten termin ma zresztą bardzo szerokie znaczenie, wychodzące daleko poza wymienione dziedziny sztuki. Jest stosowany m.in. w pracach dotyczących architektury wnętrz, wystawiennictwa i designu. Używanie w publikacjach pojęcia koherencji jest często związane z odczuwaniem wysokiej jakości przestrzeni czy wręcz ładu przestrzennego i wtedy opisuje się ją zwykle jako jedną z cech wyróżniających ten fenomen. Mimo to brakuje publikacji, które poświęcałyby większą uwagę temu zjawisku. Niniejszy artykuł bada historię pojęcia spójności przestrzennej, począwszy od dzieł starożytnych, a skończywszy na współczesnych książkach i artykułach. Jego głównym celem jest odpowiedź na pytania, jak postrzegana była spójność w traktatach architektonicznych i artykułach naukowych związanych z tą tematyką na przestrzeni wieków, a także jak jest pojmowana współcześnie. Autor stawia także pytanie, czy pojęcie spójności było niezmienne w czasie, czy ewoluowało, podążając za zmianami mód, preferencji projektantów i odbiorców albo jako konsekwencja rozwoju technologicznego dającego nowe możliwości projektowe? Dzięki temu artykuł pokazuje z nowej perspektywy fascynujący proces, jakim jest rozwój sztuk projektowych, a w szczególności architektury i urbanistyki.