Przedmiotem uwagi w artykule są dwaj polscy badacze literatury, Manfred Kridl i Wiktor Weintraub, którzy w czasie drugiej wojny światowej wyemigrowali z Polski i po zamieszkaniu w Stanach Zjednoczonych Ameryki kontynuowali swoją pracę naukową. W celu omówienia ich działalności na obczyźnie i wzajemnych relacji rozpatruje się ich dzieła (zarówno opublikowane, jak i niewydane drukiem), listy, które pisali do siebie, oraz inne, zdeponowane w uniwersyteckich archiwach, dokumenty. Pomimo różnicy wieku bardzo dużo obu badaczy łączyło w sferze pracy naukowej. Jako historycy literatury mieli podobne zainteresowania i obaj piastowali stanowiska profesorów na prestiżowych amerykańskich uniwersytetach (Kridl na Columbia University, a Weintraub na Harvardzie). Fakty te, jak również podejmowane przez tych badaczy próby współpracy, określają główną problematykę artykułu. Inne poruszane kwestie dotyczą różnic między dwoma uczonymi. Omawia się zwłaszcza krytyczną opinię Kridla na temat wysiłków badawczych Weintrauba, a także zainteresowania Kridla dotyczące teorii literatury, obszaru badań, wobec którego Weintraub pozostawał obojętny. Przy ocenie ich powojennej działalności naukowej sformułowany zostaje argument, że – pomimo niesprzyjających okoliczności życia na emigracji – zarówno Kridl, jak i Weintraub mieli ogromne osiągnięcia. Ich największe zasługi należy widzieć na polu historycznoliterackim, a także uznać, że obaj przyczynili się do faktycznego wzmocnienia literaturoznawstwa polskiego uprawianego w Ameryce.
EN
The article focuses on two Polish literary scholars, Manfred Kridl and Wiktor Weintraub, who, after leaving Poland during World War II, lived and worked in exile in the United States of America. In order to describe their postwar activities and mutual relations, attention is paid to the published and unpublished works of the two scholars, their correspondence, and other documents deposited in library archives. Despite the difference in age, Kridl and Weintraub had much in common in their academic pursuits: as historians of Polish literature they both had similar interests and both worked as professors at prestigious American universities (Kridl at Columbia and Weintraub at Harvard). These facts, as well as the scholars’ attempts to collaborate with each other, are among the topics covered in the article. The other issues discussed here include the contrast between the two scholars, especially Kridl’s critical evaluation of Weintraub’s research efforts and Kridl’s concern for literary theory to which Weintraub seemed indifferent. In assessing their postwar scholarly activities, the argument is presented that despite the adverse circumstances of the life in exile both Kridl and Weintraub were remarkably successful. Their highest achievements lay in Polish literary history and in strengthening Polish studies in America.
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.