Wyniki wyszukiwania - Biblioteka Nauki

1

Andrzej Zwoliński, Grzechy wołające, Kraków: WAM 2012, ss. 369.

100%

Gliniak K.

Teologia i Moralność

|

2016

|

tom 11

|

nr 1(19)

249-252

PL

RECENZJA: Andrzej Zwoliński, Grzechy wołające, Kraków: WAM 2012, ss. 369.

2

O grzechu pijaństwa w ruskich naukach dla kapłanów (metropolia kijowska od XI do pocz. XVIII w.)

80%

Nowak A. Z.

Studia Wschodniosłowiańskie

|

2017

|

tom 17

EN

Moralists over several centuries devoted much attention to the problem of binge drinking. Regardless of age condemning this sin, commonly emphasizing as extremely dangerous source of other serious blames. The sin was particularly discussed in the context of the spiritual ministry of sinful priest. Especially teachers from the revival of the Orthodox times of early 17th century, often used to point out the contradiction, that exists between the ideal of the Christian priesthood and the need to bear witness to the truth of life and words and abuse of alcohol, which is its explicit denial, degrades morally, leads to ridicule and is the reason for scandal and even sin faithful. New to the printed sources from this period, is much stronger link with the specific problem of drunkenness and negligence of priest as celebrant, minister of the sacraments, especially the servant of the words and the teacher. It was connected with the then desire to rebuild priestly formation.

3

Psalmy szkołą Bożego przebaczenia

70%

Tułodziecki T.

Verbum Vitae

|

2010

|

tom 18

45-60

PL

Przedstawić Bogu własną winę jako coś przynależącego do mnie i zakładanego w sposób bezwarunkowy stanowi jedną z najważniejszych prawd rozpoznanych o Bogu i Biblii. Już psalmista wie, iż winien przynieść przed Boga swoją winę i potrzeby, nie odczuwając obawy przed potępieniem czy skazaniem. Należy o wiele bardziej mieć nadzieję na przebaczenie. Ps 130,4 mówi, że Bóg jest "Bogiem przebaczenia". Swoją dobrocią Bóg prowadzi proszącego do bojaźni i wiary wobec siebie, tak że może on ufać Bożemu słowu i obietnicy. Przebaczenie stanowi też tło nowego przymierza. Oznacza ono wypisanie na sercu Prawa (Jr 31,31-34). To Prawo wymaga zasadniczej przemiany człowieka. Przynależenie do nowego ludu Boga oznacza działanie nie w oparciu o stare, wypisane na kamieniu Prawo, lecz w oparciu o doświadczenie przebacznia, na którym należy budować własne życie.

4

Homilia w celebracji obrzędu pokuty i pojednania

60%

Dyk S.

Studia Pastoralne

|

2007

|

tom 3

78-93

IT

Lomelia costituisce una parte integrale e molto importante del rito delia riconciliazione. La fonte del contenuto delFomelia sono i testi biblici, previsti dal rito. II predicatore sceglie i testi e li raggruppa in tre seguenti temi: ii richiamo alla conversione, per essere conformi a Cristo; il mistero della riconciliazione; il giudizio di Dio sul bene e sul male. Di tali testi biblici soprannominati, si nutre Tomelia, per far comprendere ai fedeli: la misericordia di Dio, la necessita delia riconciliazione, ii senso e le dimensioni del peccato, ii vero significato delia penitenza. La principale funzione delFomelia consiste soprattutto nel sottolineare Tiniziativa che durante ii processo penitenziale prende Dio stesso. Lomelia approfondisce nel cuore dei fedeli anche la fiducia, la gratitudine e la coerenza. Essa deve anche mantenere il carattere mistagogico. Ascoltando tale omelia i fedeli potranno sperimentare la riconciliazione che si attualizza nel sacramento, per poter diventare creatura nuova. Per ąuanto riguarda la forma, Tomelia deVessere esistenziale, personale e breve.

5

Gottfried Erhard Feßken and Nature’s Calls to Repentance

60%

Drozdek A.

Studia Oecumenica

|

2022

|

tom 22

161-171

PL

Gottfried Erhard Feßken był siedemnastowiecznym duchownym, który jako temat swoich kazań wykorzystywał różne niezwykłe zjawiska przyrodnicze swoich czasów: pojawienie się komet, trzęsienie ziemi, szarańczę i silne burze. Interesował go przede wszystkim duchowy aspekt tych zjawisk, widząc je jako zesłane przez Boga głównie jako kara za grzechy i znaki ostrzegawcze, mające doprowadzić ludzi do pokuty.

EN

Abstract. Gottfried Erhard Feßken was a seventeenth century ecclesiastic who used as the subject of his sermons various unusual natural phenomena of his times: the appearance of comets, earthquake, the locust, and severe storms. He was primarily interested in the spiritual aspect of these phenomena seeing them as sent by God primarily as a punishment for sins and as warning signs to bring people to repentance.

6

Antropologiczny kontekst w teologii sakramentu pokuty i pojednania

60%

Kucza G.

Studia Pastoralne

|

2007

|

tom 3

9-18

EN

In our dissertation attention is concentrated on the sacrament of penance and reconciliation. The fundamental aim is to consider the anthropological dimension of this sacrament. The sacrament of penance, like all the sacraments, is a personal meeting between God and an individual person. Its intent and purpose is to restore that individual's relationship to God: that is, the community of life with Him, lost by sin. The sacrament is not only reconciliation with God, but also with the Church and with other people. Man is reconciled with himself, and what is more, with the whole world. The sacrament of penance and reconciliation is a precious gift given man by a God of Mercy, who is the Father of Mercy and the source of all forgiveness. The sacrament is also a challenge for a person to become totally involved in the process of internal conversion. It builds the identity and integrity of a human being. It allows an individual to find himself and his vocation to live the Divine Life. Finally, it remains the only obvious way of an individual's personal development, the aim of which is to reach human holiness. Our responsibility to freedom is also constantly strengthened by this sacrament.

7

Słownictwo św. Łukasza o grzechach i ich odpuszczeniu

60%

Gryglewicz F.

The Biblical Annals

|

1974

|

tom 21

|

nr 1

37-49

PL

L ’examen des significations des mots dont Luc appelait les pécheurs: ofeletai, anomoi, adikoi, peneroi, acharistoi et encore qu’il utilisait pour définir les péchés: kakia, hamartia, permet de préciser ce que Luc comprenait par péché; c’était un vaste éventail de manquements à Dieu, concernant Dieu lui-même et embrassant les rapports entre les humains. L e vocabulaire, concernant la rémission des péchés, metanoeo, epistrefo et afiemi, prouve que Luc ne considère pas le péché en tant que dette envers Dieu; les péchés ne sauraient être remis qu’à ceux qui regrettent et se convertissent. II en est ainsi pour le baptême (apolouo) et pour la rémission des péchés accomplis après le baptême. La rémission est entière (axaleifo ), ce qui montre une suprême clémence de Dieu éprouvant de la joie à faire du bien aux hommes. Luc apporta au monde helléniqu e l’idée du péché avec lequel il nous faut compter et, soulignant l’importance des commandements de Dieu, rendit plus lucide la conception sémite du péché. Sa façon de considérer le péché et principalement l’oubli des péchés qu’il professait amenèrent la paix dans la vie quotidienne des fidèles.

8

Dwie wersje Modlitwy Pańskiej odczytane w kluczu inicjacyjnym

60%

Mateja L.

Vox Patrum

|

2017

|

tom 67

389-401

EN

The article attempts to prove the validity of Origen’s thesis that two versions of the Lord’s Prayer noted by evangelists Matthew and Luke represents two different prayers. To validate the thesis, the author interprets extracts from the New Testament by using the initiation method. Through this method he demonstrates that catechumens were probably taught the version of the Lord’s Prayer noted by Luke, while the version written by Mark could be destined for those who had been baptised.

9

Zwycięstwo Chrystusa nad grzechem i szatanem w ujęciu św. Leona Wielkiego

60%

Częsz B.

Vox Patrum

|

2010

|

tom 55

135-147

EN

Nach dem Leo der Große ist die Herrschaft des Satans über die Menschheit durch Adam’s Sünde begonnen. Der Satan war es Urheber der dramatischen Entscheidung des Menschen, weil er den Menschen in die Sklaverei unterjochen wollte. Ihm ist das gelungen. Seit dem ist der Mensch in Satan’s Gefangenschaft geraten. Leo sagt auch über Mitverantwortlichkeit des Menschen, obwohl er den Satan als Schuldiger des Todes nennt. Gott hat nicht zugelassen, dass Sieg des Satan’s für immer war. Gott hat Seinen Sohn gesandt, der durch seine menschliche Natur die Schlau des Satans verführt hat. Christus hat ihn auf dem Kreuz besiegt und die Herrschaft über die Menschen ihm abgenommen hat. Der erlöster Mensch ist noch immer durch Satan verführt und musst mit den Versuchungen kämpfen, aber der Christi triumph ist sicher und wird in der Parusie volkommen erscheinen.

10

Nawrócenie jako warunek pojednania z Bogiem

57%

Zając M.

Roczniki Teologiczne

|

2020

|

tom 67

|

nr 11

65-77

EN

This article stems from the narrative contained in the Post-Synodal Apostolic Exhortation Reconcilatio et paenitentia of Saint John Paul II, who strongly warned Christians against losing their sense of sin. The work consists of three parts. The first one presents the main causes of the loss of the sense of sin in the modern world, and a catechetical strategy that calls for making a distinction between sinners and their sins and misconduct in order to attain true reconciliation. In the second part, an attempt will be made to justify the need to combat moral misconduct, which may result either from mere negligence or spiritual indifference. The author explains that sin is an obvious disturbance of the objective order of God, caused by a free and conscious act of man, that exists in the world. Also, it will be highlighted that there still exists a process of temptation to sin by the significant forces of evil; this process weakens the ability to be converted. Moreover, the five-stage process of sinfulness is described. The third part will explain why man’s personal conversion is a necessary element of forgiveness. Although only God can truly forgive guilt and wrongdoing by giving man His grace, still forgiveness is necessary as a prerequisite for the proper development and maturation of the human person. The article ends with a reflection that without conversion and the ability to forgive there is no true human community, much less a Christian community.

PL

Niniejszy artykuł wyrasta z narracji zawartej w posynodalnej adhortacji apostolskiej Reconcilatio et paenitentia św. Jana Pawła II, który zdecydowanie przestrzegał chrześcijan przed utratą poczucia grzechu. Praca składa się z trzech proporcjonalnych części. W części pierwszej zostaną zaprezentowane wiodące przyczyny utraty poczucia grzechu we współczesnym świecie oraz strategia katechetyczna, która nawołuje do odróżnienie grzesznika od jego grzechu i jego przewinienia, aby osiągnąć prawdziwe pojednanie. W części drugiej zostanie podjęta próba uzasadnienia konieczności zwalczania wykroczeń moralnych, mogących pochodzić zarówno ze zwyczajnego zaniedbywania albo być skutkiem zobojętnienia duchowego. Zostanie wyjaśnione, że grzech to wyraźne zaburzenie przez wolny i świadomy czyn człowieka obiektywnego porządku Bożego istniejącego w świecie, oraz podkreślony fakt, że wciąż istnieje proces kuszenia do grzechu przez znaczące siły zła, a ten osłabia zdolność do nawrócenia. Zostanie także opisany pięciostopniowy proces pogrążania się w rzeczywistości grzechu. W części trzeciej zostanie wyjaśnione, dlaczego nawrócenie osobiste człowieka jest koniecznym elementem przebaczenia. Chociaż do prawdziwego przebaczenia win i krzywd może uzdolnić tylko Bóg, udzielający człowiekowi swej łaski, to jednak przebaczenie jest konieczne jako warunek prawidłowego rozwoju i dojrzewania osoby ludzkiej. Artykuł zakończą informacje, że bez nawrócenia i umiejętności przebaczenia nie ma prawdziwej wspólnoty międzyludzkiej, tym bardziej wspólnoty chrześcijańskiej.

11

Kontynuacja myśli Humanae vitae w posynodalnej adhortacji Amoris laetitia czy nowa interpretacja moralności?

57%

Wojtkun J.

Roczniki Teologiczne

|

2020

|

tom 67

|

nr 3

57-73

EN

50 years after the publication of the encyclical Humanae vitae, there was a demand to read it again in the light of the method proposed by Pope Francis in the exhortation Amoris laetitia. The new reading of the teachings of Pope Paul VI should take into account a new perspective: not from moral norms, but from the description of the reality in which the spouses find themselves. This new reading optics of Humanae vitae outlined in Amoris laetitia raises the question: is the teaching of Pope Francis a continuation or a new interpretation of morality? There are clear differences in taking such issues as: the essence of sin, its horizontal and vertical dimension, the existence of internally evil acts. Contrary to Paul VI, Francis takes the question of conscience and its role in moral choices. It is hard to resist the impression that the concept of creative conscience, definitely rejected by John Paul II, appears in the moral justifications of Pope Francis. We can also come across fragments of Pope Francis' exhortation, which may prove that he was on the side of the concept of the gradation of law, also rejected in the teaching of the Church so far. Various ways of interpreting certain aspects of moral teaching lead to the conclusion that the exhortation of Francis in many points does not indicate the continuation of the moral doctrine, but is a proposal for a new paradigm of morality.

PL

50 lat po ogłoszeniu encykliki Humanae vitae pojawił się postulat jej ponownej lektury w świetle metody zaproponowanej przez papieża Franciszka w adhortacji Amoris laetitia. Odczytanie na nowo nauczania papieża Pawła VI powinno uwzględnić nową perspektywę wychodzącą nie od norm moralnych, ale od opisu rzeczywistości, w jakiej znajdują się małżonkowie. Ta nowa optyka lektury Humanae vitae, zarysowana w Amoris laetitia, skłania do postawienia pytania: czy nauczanie papieża Franciszka jest kontynuacją czy nową interpretacją moralności? Wyraźne są różnice w podejmowaniu takich zagadnień, jak: istota grzechu, jego wymiar horyzontalny i wertykalny, istnienie aktów wewnętrznie złych. Inaczej niż Paweł VI podejmuje Franciszek zagadnienie sumienia i jego roli przy wyborach moralnych. Trudno oprzeć się wrażeniu, że zakwestionowana zdecydowanie przez Jana Pawła II koncepcja sumienia kreatywnego, pojawia się w uzasadnieniach moralnych papieża Franciszka. Natrafić też możemy na fragmenty adhortacji papieża Franciszka, które mogą świadczyć o opowiadaniu się po stronie koncepcji stopniowalności prawa, również zakwestionowanej w dotychczasowym nauczaniu Kościoła. Różne sposoby interpretowania pewnych aspektów nauczania moralnego prowadzą do wniosku, że adhortacja Franciszka w wielu punktach nie świadczy o kontynuacji doktryny moralnej, ale stanowi propozycję nowego paradygmatu moralności.

12

„On to dla nas grzechem uczynił tego, który nie znał grzechu” (2 Kor 5,21a): Rozumienie Pawłowej wypowiedzi w historii egzegezy

57%

Siemieniec T.

Roczniki Teologiczne

|

2020

|

tom 67

|

nr 7

59-83

EN

The article aims to answer the question of how in the history of exegesis the statement of the Apostle Paul from 2 Cor 5:21a (“God made Christ a sin”) was interpreted. The article consists of several parts examining the issue chronologically. At the beginning the interpretation of 2 Cor. 5:21a by theologians of the Patristic era (esp. Origen, Cyril of Alexandria, Gregory of Nazianzus; Gregory of Nyssa, John Chrysostom, and Augustine of Hippo) was presented. Then, the interpretation by medieval theologians (esp. Anselm of Canterbury) was discussed. In the third stage the understanding of 2 Cor 5:21a by Martin Luther, Jan Calvin, and other theologians of the Reformation era has been examined. The last step is the presentation of the interpretation of 2 Cor 5:21a during the modern era. It has been noticed that contemporary exegetes refer to the results of the theologians who lived before. In the interpretation of 2 Cor 5:21a, the three most important tendencies can be distinguished. First of them sees here a reference to the incarnation of the Son of God, the second one-a reference to His death understood as a sacrifice for sin, and the third trend understands making Jesus sin in relation to the reality of sin that Jesus Christ faced.

PL

Autor artykułu szuka odpowiedzi na pytanie, jak w historii egzegezy interpretowano wypowiedź Apostoła Pawła z 2 Kor 5,21a o tym, że Bóg uczynił Chrystusa grzechem. Artykuł składa się z kilku części uszeregowanych chronologicznie. Najpierw przedstawiona została interpretacja 2 Kor 5,21a przez teologów epoki patrystycznej (zwłaszcza Orygenesa, Cyryla Aleksandryjskiego, Grzegorza z Nazjanzu, Grzegorza z Nyssy, Jana Chryzostoma, Augustyna z Hippony). Następnie omówiono teologów średniowiecznych na czele z Anzelmem z Canterbury. Trzecim etapem było zwrócenie uwagi na Marcina Lutra, Jana Kalwina oraz innych teologów czasu Reformacji. Ostatni punkt stanowi ukazanie interpretacji 2 Kor 5,21a przez teologów nowożytnych. Zauważono, że egzegeci epoki nowożytnej w swoich badaniach nawiązują do owoców pracy teologów wcześniej żyjących. W interpretacji 2 Kor 5,21a wyróżnić można trzy najważniejsze tendencje, które widzą tutaj odniesienie do wcielenia Syna Bożego, do Jego śmierci rozumianej jako ofiara za grzech i do szeroko rozumianej rzeczywistości grzechu, z którą zmierzył się Jezus Chrystus.

13

Strój w czeskim piśmiennictwie parenetycznym XVI i XVII wieku

51%

Koczur-Lejk K.

Perspektywy Kultury

|

2023

|

tom 43

|

nr 4/2

349-364

EN

The aim of the article is to present the views of Czech preachers and moralists of the 16th and 17th centuries regarding the costumes of that time. In their works, the authors criticized the excessive care of the Czechs about the appearance, which they interpreted as a sign of pride and vanity. They did not agree to the demolition of existing patterns and rules regarding dress. They expressed the belief that each person should be dressed in accordance with his or her place in society. They stigmatized the imitation of foreign fashions because they saw it as a threat to Czech national identity. Particularly much space in parenetic works was devoted to women’s costumes. Moralists emphasized that a woman dressed up had a stronger effect on men and made it easier for them to commit the sin of sensuality. The parenetic writings in question were motivational in nature, serving to shape desirable attitudes and behavior.

PL

Celem artykułu jest zaprezentowanie poglądów czeskich kaznodziejów i moralistów XVI i XVII wieku na temat ówczesnych strojów. Na kartach swoich dzieł autorzy krytykowali nadmierną dbałość Czechów o wygląd zewnętrzny, którą interpretowali jako przejaw pychy i próżności. Nie zgadzali się na burzenie istniejących schematów i obowiązujących zasad dotyczących stroju. Wyrażali przekonanie, że każdy człowiek powinien być ubrany zgodnie ze swoim miejscem w społeczeństwie. Piętnowali naśladowanie zagranicznych mód, ponieważ widzieli w tym zagrożenie dla czeskiej tożsamości narodowej. Szczególnie dużo miejsca w dziełach parenetycznych poświęcano strojom niewiast. Moraliści podkreślali, że kobieta wystrojona silniej działa na mężczyzn i ułatwia im popełnianie grzechu zmysłowości. Omawiane pisma parenetyczne miały charakter motywacyjny, służyły kształtowaniu pożądanych postaw i zachowań.

14

Terminologia grzechu w tradycjach hebrajskiej Biblii

51%

Jędrzejewski S.

Polonia Sacra

|

2022

|

tom 26

|

nr 3

93-112

EN

The subject of the science research includes the hamartological terminology of the Bible Hebrew. A philological, semantic and theological method was used. Historical narratives of the Old Testament, through their own and specific terminology, emphasize hamartology mostly in a cultural and liturgical perspective, showing it in social and liturgical environment. In their diagnosis, the prophetic traditions present both a realistic in the same time usually critical assessment of the state of the fulfillment of the covenant, where it is a sin to abandon the just mentioned covenant. Sapiential traditions provide reflection on anthropological questions rather than answering them. Such a reflection can be understood as universalistic one about human life experiences, on its weaknesses and paradoxes. Israel’s prayer perceives evil as the perversity and wickedness of man, subjected to all kinds of oppression. The Old Testament contemplates the nation of Israel as the covenant’s people, hence sin is an offense against the covenant’s God. In such context the sin is an individual human act, but understood in the dimension of the covenant (theological approach), or of a social contract (sociological approach), or of morals (cultural approach).

PL

Problematyka artykułu dotyczy terminologii hamartologicznej hebrajskiej Biblii. Zastosowano metodę filologiczną, semantyczną i teologiczną. Narracje historyczne Starego Testamentu poprzez swoją terminologię uwydatniają hamartologię najczęściej w ujęciu kulturowym i liturgicznym, w przestrzeni obyczajowej bądź ceremonialnej. Tradycje prorockie terminologicznie przedstawiają w swojej diagnostyce krytyczną i realistyczną ocenę stanu realizacji przymierza, w której grzechem jest porzucanie przymierza. Modlitwa Izraela widzi zło jako przewrotność i niegodziwość człowieka oraz człowieka poddanego różnego rodzaju opresji. Tradycje sapiencjalne dokonują refleksji antropologicznych, raczej stawiając pytania niż na nie odpowiadając. Namysł ten można określić mianem uniwersalizującej refleksji nad doświadczeniami życiowymi człowieka, nad jego słabościami i paradoksami. Stary Testament widzi naród Izraela jako lud przymierza, stąd grzech jest wykroczeniem przeciw Bogu przymierza. Grzech jest indywidualnym aktem ludzkim, ale rozumiany jest w przestrzeni zawartego przymierza (ujęcie teologiczne), lub umowy społecznej (ujęcie socjologiczne), czy obyczajowości (ujęcie kulturowe).

15

„Paenitentia" i „Exomologesis" w „De Paenitentia" Tertuliana

51%

Tyburowski K.

Resovia Sacra : Studia Teologiczno-Filozoficzne Diecezji Rzeszowskiej

|

2016

|

nr 23

371-383

EN

Tertullian in his treatise De paenitentia written at the end of the Catholic period of his life, believes that God can forgive the sins of man, and the penance is a prerequisite for this. First, a person can receive God’s mercy by taking repentance before baptism. The effect of this is forgiveness of all sins in the sacrament of baptism. Such a penance is determined by the word paenitentia. After having committed a mortal sin after baptism, Tertullian sees the opportunity to enter once again the path of repentance and receiving forgiveness through public confession and also severe public penance. He leaves so the way leading to the rapprochement to God, which is determined by the word exomologesis.

16

Terapeutyczna rola benignitas pastoralis

51%

Hajduk R.

Polonia Sacra

|

2021

|

tom 25

|

nr 1

EN

In modern times, a therapeutic culture is promoted in which people express their resistance toward all forms of suffering and pain and make many efforts in order to stay healthy and well. All this is a challenge for the Church, whose task is to use the therapeutic potential of the Christian faith and help them in leading a healthy life. It becomes possible when a person is able to integrate in her life all states – illness, death, wrong decisions and failings. In this action of supportive believers, God himself supports them how to serve people who are sick in body and soul, descending towards them with his foregoing love. God’s action, filled with care for the weak and needy and with graciousness towards sinners, is a model for pastors who are called to carry out their ministry in the spirit of benignitas pastoralis. Then, compassion, solidary closeness and God’s tenderness are communicated to people in the interpersonal relationships they establish in their pastoral activity. Pastoral meekness practiced in this way leads people seeking health to accept their fragility and sinfulness, to unite with God and to draw strength from it to overcome their weaknesses and spiritual hurts.

PL

W czasach współczesnych propagowana jest kultura terapeutyczna, w której człowiek wyraża sprzeciw wobec wszelkich form cierpienia oraz bólu i podejmuje wiele wysiłków, aby zachować zdrowie i dobre samopoczucie. Wszystko to stanowi wyzwanie dla Kościoła, którego zadaniem jest pomóc ludziom wykorzystać terapeutyczny potencjał wiary chrześcijańskiej i służyć im pomocą w prowadzeniu zdrowego życia, w którym człowiek integruje wszystkie stany – chorobę, śmierć, błędne decyzje i niepowodzenia. W tym działaniu wspiera wierzących sam Bóg, pokazując im, jak służyć ludziom chorym na ciele i duszy, zniżając się ku nim ze swoją uprzedzającą miłością. To działanie Boga wypełnione troską o słabych i potrzebujących i łaskawością względem grzeszników jest wzorem dla duszpasterzy, którzy wezwani są do pełnienia swojej posługi w duchu benignitas pastoralis. Wówczas w nawiązywanych przez nich relacjach międzyosobowych komunikowane jest ludziom współczucie, solidarna bliskość i czułość Boga. Tak praktykowana łagodność duszpasterska prowadzi ludzi poszukujących uzdrowienia do zaakceptowania swojej kruchości i grzeszności, do zjednoczenia się z Bogiem i czerpania z tej więzi siły do pokonania swoich słabości i zranień duchowych.

17

Zdrowie człowieka i przyczyny jego utraty według antropologii prawosławnej

51%

Pietkiewicz P.

ELPIS

|

2018

|

nr 20

253-257

EN

The state of man’s health is a multidimensional notion and a dynamic phenomenon changing with time. Describing a man as healthy we mean that the person in question is in a state of relative stabilisation and interior harmony of various spheres of his being: physical, psychological and spiritual. The notion of man’s health, existing in the Orthodox anthropology, is inseparable from the state of human nature that the first man – Adam – was given. The latter was supposed to lead or rather develop it, in synergy of his free will with the grace of God, to perfection. The Christian way of experiencing and living with illnesses is full of humility, patience and hope in God. Faith helps to understand and make the illness meaningful. A believing man sees the period of loss of health as a time of trial and conversion, when through repentance one can renew his relationship with God. State of health is an aim that can be achieved only in the perspective of eternity and as such should be a subject of continuous commitment and unceasing care of all the people.

PL

Stan zdrowia człowieka jest pojęciem wielowymiarowym oraz zjawiskiem dynamicznym, zmieniającym się w czasie. Określając człowieka zdrowym, należy przez to rozumieć, że dana osoba znajduje się w stanie względnej stabilizacji i harmonii wewnętrznej różnych sfer: fizycznej, psychicznej i duchowej. Pojęcie zdrowia człowieka, funkcjonujące w prawosławnej antropologii, jest nierozerwalnie związane ze stanem natury ludzkiej, jaką obdarzony został pierwszy człowiek – Adam i którą miał on doprowadzić, w synergii jego wolnej woli z Bożą łaską, do doskonałości. Chrześcijański sposób przeżywania chorób cechuje pokora, cierpliwość oraz pokładanie nadziei w Bogu. Wiara pomaga zrozumieć i nadać sens chorobie. Człowiek wierzący postrzega okres utraty zdrowia jako czas próby i nawrócenia, w którym drogą pokajania może odnowić swą relację z Bogiem. Stan zdrowia jest celem osiągalnym dopiero w perspektywie wieczności i jako taki powinien być przedmiotem stałego zaangażowania i nieustannej troski wszystkich ludzi.

18

Bóg pokutujący: o zbędności teodycei

51%

Ziemiński I.

Analiza i Egzystencja. Czasopismo Filozoficzne

|

2018

|

tom 43

23-42

EN

The article concerns the impossibility of justifying an almighty and absolutely perfect God tolerating evil in a world He created. The primary difficulty of all theodicy arguments is that they lead to moral relativism - obvious evil is considered good for the sole reason of being perpetrated, ordered, or allowed by God. In this case, there are only two possible solutions to the problem of evil in the world: either God does not exist, or - if He does exist and did cre-ate the world - He is doing evil for which He should voluntarily atone.

PL

Artykuł dotyczy niemożliwości usprawiedliwienia wszechmocnego i w pełni dobrego Boga za to, że toleruje zło w świecie przez siebie stworzonym. Podstawową trudnością wszelkich argumentów teodycealnych jest to, że prowadzą do moralnego relatywizmu – ewidentne zło uznają za dobro tylko dlatego, że zostało uczynione, nakazane lub dopuszczone przez Boga. W tej sytuacji istnieją tylko dwa możliwe rozwiązania problemu zła w świecie: albo Bóg nie istnieje, albo – jeśli istnieje i stworzył świat – czyni zło, za które powinien dobrowolnie od-pokutować.

19

Realizm etyki protestanckiej według Reinholda Niebuhra

51%

Nowosad S.

Roczniki Teologiczne

|

2015

|

tom 62

|

nr 3: Teologia moralna

39-57

EN

In the broader spectrum of Protestant ethics Reinhold Niebuhr’s Christian realism still appears to be an important and useful concept. This paper explains several major aspects of the concept which made Niebuhr a very influential figure in the Christian and political context of American life in his days. This would include acknowledging the sinfulness of human nature and its impact on society while stressing the responsibility both of the individual and of the nation, particularly of the US in the postwar world. Niebuhr himself was active in the public debates and political life. His ideas have been recently revived among some American presidents and politicians who claimed to have been influenced by them. Several parallels can also be drawn between Protestant Christian realism and Catholic social teaching.

PL

W XX-wiecznej amerykańskiej etyce protestanckiej, wewnętrznie bardzo zróżnicowanej, ukształtowała się wpływowa koncepcja chrześcijańskiego realizmu, której autorem był Reinhold Niebuhr (zm. 1971). Akcentowała ona konieczność realistycznego spojrzenia zwłaszcza na rzeczywistość społeczną, by uniknąć idealistycznego błędu teologii liberalnej. Oznaczało to m.in. potrzebę uznania ludzkiej grzeszności i jej skutków w różnych wymiarach życia społecznego. Postawa realistyczna zawiera też w sobie wezwanie do odpowiedzialności zarówno wżyciu osobistym, jak i w relacjach społecznych. W kontekście sytuacji międzynarodowej po II wojnie światowej Niebuhr wskazywał również na taką odpowiedzialność Stanów Zjednoczonych za kształtowanie sprawiedliwego i pokojowego ładu w świecie. Koncepcja Niebuhra, choć niekiedy krytykowana, w swoisty sposób odrodziła się w kontekście amerykańskiej sytuacji politycznej po zamachach z 11 września 2001r. Nie tylko prezydenci i politycy, ale także analitycy i komentatorzy polityczni przyznawali się do zależności od myśli Niebuhra. Koncepcja realizmu chrześcijańskiego zawiera też w sobie pewne podobieństwa do niektórych zagadnień z zakresu katolickiej myśli społecznej.

20

Grzech, wina i przebaczenie. Refleksje na podstawie stanowiska Kościoła Ewangelickiego w Niemczech (EKD)

51%

Podzielny J.

Studia Oecumenica

|

2022

|

tom 22

139-160

EN

What is sin, guilt and forgiveness? These questions are dealt with in statement of the Evangelical Church in Germany from the perspective of Protestant anthropology published in 2020. The aim of this paper is to reflect on the most important ideas of this EKD document, which are determined by its different parts: (1) Sin and the phenomenon of sinning; (2) The lost man and the Bible’s answer; (3) Places to experience guilt, forgiveness and reconciliation. These reflections certainly touch the fundamental message of the Reformation, which is the justification of the sinner. Many of these considerations can be very enlightening in the context of ongoing discussions about forgiveness and reconciliation between nations, the question of guilt and responsibility for it. As the authors of the analysed document aptly point out, no area of human life is free of experiences with guilt and sin. Forgiveness does not make sin undone, but it does make new beginning possible, that the world needs so much today.

PL

Czym jest grzech, wina i przebaczenie? Te kwestie zostały poruszone w opublikowanym w 2020 r. dokumencie Kościoła Ewangelickiego w Niemczech z perspektywy protestanckiej antropologii. Celem niniejszego artykułu jest podjęcie refleksji wokół najważniejszych idei tego dokumentu EKD, jakie wyznaczają jego poszczególne części: (1) grzech oraz fenomen grzeszenia; (2) zagubiony człowiek i odpowiedź Biblii; (3) miejsca doświadczenia winy, przebaczenia oraz pojednania. Refleksje te dotykają niewątpliwie podstawowego przesłania Reformacji, jakim jest usprawiedliwienie grzesznika. Wiele z tych przemyśleń może być bardzo pouczające w kontekście toczących się obecnie dyskusji na temat przebaczenia i pojednania między narodami, kwestii winy czy odpowiedzialności za nią, albowiem – jak trafnie zauważają autorzy analizowanego dokumentu – żadna dziedzina ludzkiego życia nie jest wolna od doświadczeń związanych z winą i grzechem. Przebaczenie zaś nie powoduje cofnięcia grzechu, ale umożliwia tak bardzo potrzebny dziś światu nowy początek.