São Paulo i Warszawa to miasta niewątpliwie się różniące. Mimo to mają swoje wspólne ważne, trudno rozwiązywalne problemy. Wyzwania takie jak środki komunikacji, brak skoordynowanej integracji przedmieść i nikłe fundusze na realizację planów modernizacyjnych – to tylko niektóre ze wspólnych problemów. W ostatnich latach miasta te rozszerzyły swą politykę urbanizacyjną, korzystając z zadłużenia publicznego jako ekonomiczno-politycznego rozwiązania. Celem niniejszego artykułu jest omówienie powyższej strategii jako selektywnej metody promującej rozwój dzielnic tylko dla najbogatszych. Zamknięte i „nowobogackie” osiedla zwykle korzystają na przychodach podatkowych, które są postrzegane jako możliwość wprowadzenia nowych inwestycji do miast. Metodologia naszych badań polega na krytycznym komentarzu prawnych możliwości wykorzystania długu publicznego do rozwoju centro-peryferyjnej infrastruktury miejskiej przez bardzo ograniczone kręgi polityczne i funkcjonalnego planowania urbanizacyjnego.
W ciągu ostatnich kilku lat Indonezja przeżywa religijne odrodzenie muzułmańskie. Oprócz rosnącej popularności konserwatywnych, a nawet radykalnych ideologii muzułmańskich, takich jak wahhabizm i salafizm, społeczeństwo de facto wieloreligijne stoi w obliczu silnego trendu segregacji religijnej. Indonezyjczycy poszukują nowych form manifestacji religijnej i wyrażania swojej pobożności. Jednym z najbardziej wyrazistych przykładów separacji muzułmanów od innych religii jest perumahan syariah - nowa forma zamkniętych osiedli w Indonezji. Artykuł opisuje narastające zjawisko zamkniętych dzielnic, gdzie życie mieszkańców jest regulowane przez prawo szariatu. W pierwszej części, opisuję korzenie obecnego ożywienia religijnego i jego wpływ na sytuację społeczną. Następnie, pogłębiam definicję zamkniętych wspólnot oraz kontrowersji związanych z tym tematem. W podsumowaniu przedstawiam możliwe implikacje tego fenomenu dla życia społecznego w Indonezji.
EN
In the last few years Indonesia has been experiencing a Muslim religious revival. In addition to the growing popularity of conservative and even radical Muslim ideologies such as Wahhabism and Salafism, a de facto multi-religious society is facing a strong trend of religious segregation. Indonesians are looking for new forms of their religious manifestation and expression of their piety. One of the most vivid examples of Muslim separation from other religions are perumahan syariah - a new form of gated communities in Indonesia. The article describes the growing phenomenon of closed neighbourhoods where residents life is restricted by Sharia law. Firstly, I describe the roots of current religious revival and its impact of social situation. Secondly, I deepen the definition of gated communities in the context of perumahan syariah as well as controversies linked to the topic. In conlusion, I briefly present possible implications on the social life in Indonesia.
The modern city design adapts to the consumer behavior of its inhabitants. The city-dwellers, under various slogans and ideologies, are willing to pay for their apparent security and live in a soulless yet sheltered residential development spaces. The American visionary and architect Lebbeus Woods has recognized architecture as a political act. He also thought that most architects are egotistical, self-styled executives who consider themselves creators. In view of the increasing tendency of ghettoisation of public space in cities, a critical attitude has to be adapted. By analyzing the mechanisms of spatial segregation, I point to the architecture of resistance gaining in importance as a form of fulfilling utopia in the creation of an inclusive city.
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.