Wyniki wyszukiwania - Biblioteka Nauki

1

Obrzęd ekskomuniki zawarty w średniowiecznym Pontyfikale Rzymskim

100%

Janicki J. J.

|

tom 13

EN

The pontifical is a lituigical book used by the bishop. It contains prayer formulas and the rites proper to the liturgical confection of sacraments and sacramentals reserved solely to the bishop. The pontifical arose from a practical necessity - the use of only one book during holy functions. It was formed from three different ancient books of the Church: Liber sacramentorum, Ordines Romaniand Benedictionale, used by the bishops in the Gallic liturgy. A new type of book, which became the first pontifical combining the Roman and Gallic traditions, appeared in the tenth century (in the years 950-961) in Mainz, in the monastery of Saint Alban and was called the Roman - Germanic Pontifical (Pontificate Romano-Germanicum).

PL

Pontyfikał to księga liturgiczna używana przez biskupa. Zawiera formuł modlitwy i obrzędy właściwe do konfekcji liturgicznych sakramentów i sakramentaliów, przeznaczonymi wyłącznie do biskupa. Pontyfikał Papieski powstał z praktycznej potrzeby stosowania tylko jednej księgi podczas sprawowania czynności liturgicznych. Powstał on z trzech różnych ksiąg kościelnych o tradycjach rzymskiej i galijskiej: Pontyfikał rzymsko-niemiecki został skompilowany w opactwie św. Albana w Moguncji pod okiem Wilhelma (arcybiskupa Moguncji) w poowie X wieku. Był szeroko używany w średniowieczu i stanowił podstawę późniejszego Pontyfikału rzymskiego. Zawiera 258 przepisów określających biskupie ryty święceń, błogosławieństw, celebracji Mszy, spowiedzi, itp. Nazwa Pontyfikał rzymsko-niemiecki została nadana przez odkrywcę pontyfikału, Michela Andrieu. Pontyfikał rzymski, zreformowany po Soborze Watykańskim II, nie jest, jak to było dawniej, jedną księgą. Dzieli się na poszczególne części, przyporządkowane różnym celebracjom liturgicznym.

2

Ekskomunika. Rys historyczno-kanoniczny

84%

Terpin A.

|

nr 21

447-468

EN

The first mentions of excommunication can be found in The Bible and in the teaching of Fathers of the Church. From the beginning, excommunication was the most severe sanction of all the penalties in canon law. Excommunication excluded one from community of the faithful, but did not brake all of ties. There was always a possibility of reconciliation with God and the Church. Over time excommunication was being used more often and more offenses were sanctioned with excommunication. This kind of penalty was either latae sententiae or ferendae sententae. Many popes created more and more regulations concerning excommunication. All of them were compiled in Gratian’s Decretum and Decrets of pope Gregory IX. One of the most important regulation of excommunication was promulgated by pope Martin V apostolic constitution Ad evitanda (1418). It introduces the distinction of excommunicated person into vitandi et tolrati. The Code of Canon Law (1917) changed the situation of excommunicated persons, but this punishment still remained the most severed sanction in canon law.

3

Natura i skutki ekskomuniki według Kodeksu Prawa Kanonicznego z 1983 roku

84%

Terpin A.

|

nr 3 (16) nr 1

191-207

EN

Excommunication is one of medicinal penalties in the Church. Censures deprive a punished person of access to various ecclesiastical goods. Excommunication can be either latae sententiae or ferendae sententiae. Canon 1331 § 1 defines consequences of excommunication latae sententiae. The excommunicated people are barred from participating in the liturgy in a ministerial capacity and from celebrating and receiving the Eucharist or other sacraments, but are not excluded from participation in these. They are also forbidden to exercise any ecclesiastical office or the like. Canon 1332 § 2 stipulates the imposed or declared excommunication’s results, which are: an obligation on others to prevent the excommunicated person from acting in a ministerial capacity in the liturgy or, if this proves impossible, to suspend the liturgical service; invalidity of acts of ecclesiastical governance; prohibition of benefits from privileges previously granted. Moreover excommunicated person cannot acquire validly a dignity, office, or other function in the Church; does not appropriate the benefits of a dignity, office, any function, or pension, which has in the Church.

4

Neuinterpretation der Bußpraxis des frühen Christentums in Bezug auf die gegenwärtige Beichtpraxis

67%

Kuźmicki T.

|

2022

|

nr 32

75-86

EN

At the beginning of the 20th century, a return to the sources of Christianity took place. Its fruition was, among others, the new research on the practice of repentance in the original Church, for which the theology of holy baptism played an essential role. The original Christianity repentance is frequently identified with the first stage of the formation of today’s repeatable sacramental confession. The initial believers posed a question regarding the possibility of repentance and forgiveness of sins committed after holy baptism. The concept of the second penance (poenitentia secunda), introduced by Tertullian, particularly demonstrated the fact that the first Christians could, anew, take advantage of forgiveness and admission to the Church community. Simultaneously, the new interpretation of repentance poignantly manifested the openness of the original Church to the readmission of the repentant sinner. The possibility of renewed forgiveness made repentance a process extended to the whole Christian existence. The interpretation of life from the perspective of holy baptism led to the continued penitential attitude embracing the entire life of a Christian. The believers who sinned after holy baptism could, again, take advance of forgiveness and admission to the community of believers. The readmission consisted of three stages: excommunication, confession of sins, and reconciliation. At every single stage, the Church community played an essential role. The very bishop participated in reconciliation. Excommunication and reconciliation reveal the fact that repentance in original Church was a particular event embracing the entire life of a believer. This exceptional, initially once-in-a-lifetime, reconciliation practice seems to have had a different nature than that of the present confession. Contemporarily, in this repeatable “event of reconciliation,” the realization of spiritual life care is more observable than a one-time event in a life of a Christian.

PL

Nowa interpretacja praktyki pokuty we wczesnym chrześcijaństwie w odniesieniu do współczesnej praktyki spowiedzi Na początku XX wieku powrócono do źródeł chrześcijaństwa. Zaowocowało to m.in. nowymi badaniami nad praktyką pokuty w pierwotnym Kościele, dla którego teologia chrztu świętego odgrywała istotną rolę. Pokuta pierwotnego chrześcijaństwa jest często utożsamiana z pierwszym etapem kształtowania się dzisiejszej powtarzalnej spowiedzi sakramentalnej. Pierwsi wierzący stawiali sobie pytanie o możliwość pokuty i przebaczenia grzechów popełnionych po chrzcie świętym. Wprowadzone przez Tertuliana pojęcie drugiej pokuty (poenitentia secunda) w sposób szczególny ukazało, że pierwsi chrześcijanie mieli możliwość ponownego skorzystania z przebaczenia i przyjęcia do wspólnoty Kościoła. Tym samym nowa interpretacja pokuty pokazała dobitnie, że pierwotny Kościół był otwarty na ponowne przyjęcie pokutujących grzeszników. Ta możliwość ponownego przebaczenia sprawiała, że pokuta stała się procesem rozciagniętym na całą chrześcijańską egzystencję. Interpertacja życia z perspektywy chrztu świętego prowadziła do wzbudzenia stałej postawy pokutnej obejmującej całe życia chrześcijanina. Ci wierzący, którzy po chrzcie świętym popełnili grzech, mogli ponownie skorzystać z przebaczenia oraz przyjęcia do wspólnoty wierzących. Ponowne przyjęcie składało się z trzech etapów: ekskomuniki, wyznania grzechów oraz rekoncyliacji (pojednania). Na każdym z tych etapów wspólnota Kościoła odgrywałą istotną rolę. W trakcie rekoncyliacji sam biskup brał czynny udział. Ekskomunika i rekoncyliacja ukazują, że pokuta pierwotnego Kościoła była szczególnym wydarzeniem, obejmującym całe życie człowieka wierzącego. Ta wyjątkowa, pierwotnie jednorazowa praktyka pojednania wydaje się mieć inny charakter niż obecna spowiedź. Współcześnie w tym powtarzalnym „wydarzeniu pojednania” bardziej dostrzegalna jest realizacja troski o życie duchowe niż jednorazowe wydarzenie w całym życiu chrześcijanina. pierwotny Kościół, pierwotne chrześcijaństwo, pokuta, poenitentia secunda, ekskomunika, rekoncyliacja, spowiedź

5

Moraltheologische Überlegungen zum Umgang mit der Sünde in der Bibel

67%

Kuźmicki T.

|

nr 31

91-103

EN

Moral-theological Reflection on the Approach to a Sin in the Bible The moral-theological relfection on the issue of a sin in the Holy Scriptures reveals the rich semantics of the biblical understanding of human weakness and of the response to it. In the Old Testament, there is not a single concept reflecting the reality of a sin, but there are five concepts. Among them, the four most common Hebrew roots can be distinguished: ḥtʼ (negligence of something towards God or another human being), pšʽ (the commitment of crime), ʽwn (the consequences of a sin) and ršʽ (the commitment of an ofense). These variegated concepts concerning the human weakness are connected with forgiveness (salaḥ in Hebrew) as God's activity, with reconciliation (kpr, a Hebrew root) done thanks to the commitment of priests, as well as with the testimony of sins (jādāh in Hebrew). In the New Testament, the theme of a sin is expressed by two Greek concepts: hamartịa and adikịa . God's forgiveness (aphesis in Greek) connected with the confession of sins (exomológesis in Greek) is the response to a sin. Both in the Old Testament and in the New Testament, a sin can be committed towards God as well as towards another human being. In the New Testament, the salvific work of Jesus Christ implements a new dimension in overcoming a sin. In order to help a sinner in overcoming weaknesses, the community of the original Church introduced the practices of excommunication, as the means towards the improvement of a believer, and of the reconciliation, as the ritual of reinclusion of the penitent in the believers' community.

PL

Moralnoteologiczna refleksja nad problematyką grzechu w Piśmie świętym ukazuje bogatą semantykę biblijnego rozumienia ludzkiej słabości oraz odpowiedzi na nią. W Starym Testamencie nie pojawia się jeden termin oddający rzeczywistość grzechu, lecz zbiór pojęć. Spośród nich wyróżnić można cztery najczęściej występujące hebrajskie rdzenie: ḥṭʼ (zaniedbanie czegoś wobec Boga czy też innego człowieka), pšʽ (popełnienie przestępstwa), ʽwn (konsekwencje grzechu) oraz ršʽ (popełnienie występku). Te różnorodne terminy dotyczące ludzkiej słabości związane są z przebaczeniem (hbr. salaḥ) jako czynnością Boga, pojednaniem (hbr. rdzeń kpr) dokonującym się przy zaangażowaniu kapłanów oraz wyznaniem grzechów (hbr. jādāh). W Nowym Testamencie tematyka grzechu jest wyrażona przy pomocy dwóch greckich terminów: hamartịa oraz adikịa. Odpowiedzią na grzech jest przebaczenie Boga (gr. aphesis) związane z wyznaniem grzechów (gr. exomológesis). Zarówno w Starym jak i Nowym Tesatmencie grzech może odnosić się zarówno do Boga jak i do drugiego człowieka. W Nowym Testamencie zbawcze dzieło Jezusa Chrystusa wprowadza nowy wymiar w przezwyciężeniu grzechu. Aby pomóc grzesznikowi w pokonywaniu słabości, wspólnota pierwotnego Kościoła wprowadziła praktykę ekskomuniki jako środka zaradczego dla poprawy wierzącego oraz rekoncyliacji jako obrzędu włączenia pokutnika na nowo do wspólnoty wierzących.

6

Aborcja w perspektywie kanonicznoprawnej. Zaciągnięcie i zwolnienie z ekskomuniki

67%

Lewandowski P.

Teologia Praktyczna

|

2016

|

nr 17

269-281

EN

The article presents the crime of abortion in the canonical legal order. Abortion undoubtedly ranks among the gravest crimes against life as the Catholic Church maintains that each human being has the inviolable right to life from the very moment of conception. Violating this right entails criminal sanctions imposed upon those who were baptized or received in the Catholic Church and who committed the crime of abortion and remain obstinate. At the moment of aborting pregnancy, the penalty of legally-binding excommunication is applied. This type of penalty excludes the faithful and his/her partners from the possibility of receiving all the sacraments. Despite this fact, there are circumstances under which the legislator provides for the mitigation or lifting of this penalty. The excommunicated faithful may apply for the removal of the penalty before he/she receives absolution in the sacrament of Penance and Reconciliation.

PL

Artykuł prezentuje przestępstwo aborcji w kanonicznym porządku prawnym. Niewątpliwie należy ono do kategorii najcięższych przestępstw przeciwko życiu, albowiem Kościół katolicki stoi na stanowisku nienaruszalności prawa do życia każdego człowieka od chwili jego poczęcia. Naruszenie tego prawa pociąga za sobą sankcje karne, którym podlegają ochrzczeni w Kościele katolickim lub do niego przyjęci, którzy dopuścili się przestępstwa aborcji i trwają w uporze. W momencie przerwania ciąży dochodzi do zaciągnięcia kary ekskomuniki wiążącej mocą samego prawa. Kara tego typu wyłącza wiernego i jego wspólników z możliwości przyjmowania wszystkich sakramentów. Pomimo to, w pewnych okolicznościach ustawodawca przewiduje złagodzenie lub zwolnienie z tejże kary. Wierny który zaciągnął powyższą ekskomunikę może ubiegać się o zwolnienie z kary zanim otrzyma rozgrzeszenie w sakramencie pokuty i pojednania.