Wyniki wyszukiwania - Biblioteka Nauki

1

Fuzje i przejęcia jako główne instrumenty wzrostu wartości firm: aspekty praktyczne

100%

Sroka W.

|

tom Vol. 72, nr 9

469-475

PL

Bazując na najnowszej literaturze przedmiotu, a także przykładach z życia gospodarczego, w niniejszym artykule zaprezentowano koncepcję fuzji i przejęć przedsiębiorstw, traktowanych jako główne narzędzia wzrostu wartości firm w dobie globalizacji. W opracowaniu przedstawiono koncepcję zarządzania przez wartość, leżącą u podstaw wykorzystania fuzji i przejęć do "tworzenia" wartości firm. Zaprezentowano także czynniki skłaniające firmy do wykorzystania tej strategii rozwoju, stawiając tezę, że nowe otoczenie biznesowe - globalna konkurencja i gwałtowny rozwój techniczno-technologiczny - zmusza firmy do poszukiwania nowych rozwiązań. Podkreślono również znaczenie tzw. procedury due diligence, która odgrywa decydujące znaczenie w procesie wyboru partnera. Zwrócono także uwagę na rolę i znaczenie procesu integracji łączonych firm po podpisaniu umowy, który traktowany jest przez specjalistów jako kluczowy czynnik powodzenia fuzji i/lub akwizycji. Artykuł kończy się konkluzją, że fuzje i akwizycje są podstawową strategią rozwoju i wzrostu wartości większości firm.

EN

Based on the newest business literature and practical cases the article presents a concept of mergers and acquisitions treated as the main instrument of growth of the enterprises' value in the time of globalization. The concept of management by value being a basis for use of mergers and acquisitions to "create" enterprises' value was described. Key reasons of such popularity of this strategy were also presented. A thesis was made that the new business environment i.e. global competition and rapid technical and technological progress force companies to seek new solutions. The importance of due diligence procedure in the process of partner selection was also considered. A special attention has been given to the role and importance of the integration process after transaction which - ace. to many specialists - determined the success or failure of the partnership. The final conclusion is that mergers and acquisitions are determined as the main development strategy and value increase for many companies.

2

Due diligence (DD) farm wiatrowych

99%

Szklarska K. , Seweryn B.

|

tom Nr 2

14-15

3

Wpływ prawodawstwa Unii Europejskiej i orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej na krajowe regulacje prawne dotyczące sankcji w podatku VAT

71%

Rycielski R.

|

tom 6(310)

4-12

EN

The article deals with the analysis of the consequences of the interpretation of the Polish tax law with regard to sanctions in the value added tax in the light of the significant judgments of the Court of Justice of the European Union. Particular attention was paid to the issues related to the application of the non bis in idem principle and the additional tax liability in the context of the uniformity of tax sanctions, as well as due diligence (good faith) as a condition for avoiding VAT sanctions. The attitude of the CJEU was indicated as significant for the practice, in which it is possible to correct the value added tax, depending, however, on the good faith of the invoice issuer, is a consequence of the principle of neutrality of this tax. The view of the CJEU was also considered important, according to which, as a rule, EU countries may implement sanction provisions, but they should be consistent with the assumptions and principles of the VAT system.

PL

Artykuł zawiera analizę konsekwencji interpretacji polskiego prawa podatkowego odnośnie do sankcji w podatku od towarów i usług na tle doniosłych orzeczeń Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (TSUE). Szczególną uwagę zwrócono na kwestie związane ze stosowaniem zasady non bis in idem oraz na dodatkowe zobowiązanie podatkowe w kontekście jednolitości sankcji podatkowych, a także zachowanie należytej staranności (dobrej wiary) jako warunku uniknięcia sankcji w podatku VAT. Jako znaczące dla praktyki wskazano stanowisko TSUE, zgodnie z którym istnieje możliwość korekty podatku od towarów i usług, co jest jednak uzależnione od dobrej wiary wystawcy faktury i co jest konsekwencją zasady neutralności tego podatku. Za istotny uznano także pogląd TSUE, według którego co do zasady państwa unijne mogą wdrażać przepisy sankcyjne, lecz powinny być one zgodne z założeniami i zasadami systemu VAT.

4

Too big to fail: Heads we win, tails you lose

57%

O'Boyle E. J.

|

nr 4(85)

24-34

EN

Bank insolvency and bank failure are not one and the same. Failure means that a bank is unable to generate sufficient revenue to cover its expenses, and for that reason the government forces it to cease operations. Insolvency means that, as a result of adverse economic incidents, a bank is unable to meet its obligations to pay its debts as they come due. Insolvency can occur even when a bank has been known for good decision-making. This problem can be resolved by restructuring the bank’s debt through a formal process, that may allow it to continue operating. It follows, that insolvency does not necessarily result in bank failure. Current public policy, regarding an insolvent bank, is based principally on two factors: size of the bank and depth of its insolvency. An insolvent bank that is small in size and depth of insolvency can be restructured or forced to cease operations. Failure is an option because forcing it to stop operating does not have potentially catastrophic system-wide consequences. A big bank that is insolvent may be handled differently because forcing it into failure may have ruinous systemic effects. To prevent systemic failure, public decision-makers have settled on bailing out big banks with public funds, even though taxpayers were not a party to the decision-making that pushed those banks into insolvency. Bankers get to keep their jobs because authorities fear the financial and economic consequences of confronting their insolvency. The too-big-to-fail (TBTF) safety net incentivizes a megabank to risk its own ruin for the additional financial gains possible. The taxpayer is the fall guy when a TBTF bank is rescued. Expediency has trumped justice. In the absence of personal accountability on the part of culpable banking decision-makers, TBTF means that macro-economic stabilization justifies holding the taxpayer accountable for the bank’s losses, instead of the banking parties responsible for those losses. Edward Kane condemns this practice on grounds that it violates Kant’s second categorical imperative which forbids one person from using another for strictly personal gain. The safety net created by TBTF allows insolvent megabanks to dismiss this imperative and coerce the taxpayer to clean up their financial mess. Are we stuck with TBTF indefinitely? As long as taxpayers are treated as chumps, and the big players in financial affairs call attention to the devastating effects of the Great Recession to frighten policy makers into accepting it all, while the public is kept in the dark regarding the cost of the poor megabank decision-making, the answer is YES. If we are able to find and implement ways to privatize the cost of insolvency at megabanks, that TBTF presently imposes, as a social cost on the taxpayer, the answer is NO. Unless there are changes to the practices of megabank decision-makers, who otherwise pursue profit and shareholder value with little or no regard for due diligence, TBTF will be re-visited because in the worst-case scenario it’s the taxpayer not the banker who is forced to cover the losses. Our central concern in this paper is whether TBTF is justified in terms of commutative, distributive, and contributive justice, or is permissible under the conditions of principle of the double effect. For those reasons we make no attempt herein to review and cite the vast theoretical and empirical literature on the moral hazard of TBTF.

PL

Niewypłacalność i upadłość banku to nie to samo. Upadłość oznacza, że bank nie jest w stanie wygenerować wystarczających dochodów na pokrycie swoich wydatków i z tego powodu rząd zmusza go do zaprzestania działalności. Niewypłacalność oznacza, że w wyniku niekorzystnych incydentów gospodarczych, bank nie jest w stanie wywiązać się ze swoich zobowiązań do spłaty zadłużenia w wymaganym terminie. Niewypłacalność może wystąpić nawet wtedy, gdy bank znany jest z dobrego podejmowania decyzji. Problem ten można rozwiązać poprzez restrukturyzację zadłużenia banku w drodze procesu formalnego, który może pozwolić mu na kontynuowanie działalności. Wynika z tego, że niewypłacalność niekoniecznie prowadzi do upadłości banku. Obecna polityka publiczna w odniesieniu do niewypłacalnego banku opiera się głównie na dwóch czynnikach: wielkości banku i rozmiarów jego niewypłacalności. Niewypłacalny bank o niewielkich rozmiarach i wielkości niewypłacalności może zostać zrestrukturyzowany lub zmuszony do zaprzestania działalności. Upadłość jest możliwa, ponieważ zmuszenie go do zaprzestania działania nie ma potencjalnie katastrofalnych konsekwencji dla całego systemu. Duży bank, który jest niewypłacalny, może być traktowany inaczej, ponieważ zmuszenie go do upadłości może mieć rujnujące skutki systemowe. Aby zapobiec niewydolności systemu, decydenci publiczni postanowili ratować duże banki ze środków publicznych, mimo że podatnicy nie byli stronami procesu decyzyjnego, który doprowadził te banki do niewypłacalności. Bankowcy mogą utrzymać pracę, ponieważ władze obawiają się finansowych i ekonomicznych konsekwencji ich niewypłacalności. Siatka bezpieczeństwa dla zbyt-dużych-by-upaść (too-big-to-fail – TBTF) zachęca megabank do ryzykowania własnego bankructwa dla uzyskania dodatkowych możliwych korzyści finansowych. Podczas ratowania banku TBTF podatnik staje się kozłem ofiarnym. Zatem doraźna korzyść wzięła górę nad sprawiedliwością. Brak osobistej odpowiedzialności ze strony winnych decydentów w bankach TBTF oznacza, że stabilizacja makroekonomiczna uzasadnia pociągnięcie do odpowiedzialności za straty banku podatnika, zamiast podmiotów bankowych odpowiedzialnych za te straty. Edward Kane potępia tę praktykę na tej podstawie, że narusza ona drugi kategoryczny imperatyw Kanta, który zabrania jednej osobie wykorzystania innej wyłącznie dla osobistych zysków. Siatka bezpieczeństwa stworzona przez TBTF pozwala niewypłacalnym megabankom odrzucić ten imperatyw i zmusić podatnika do uporządkowania ich bałaganu finansowego. Czy jesteśmy skazani na TBTF? Tak długo, jak podatnicy traktowani są jak głupcy, a finansowe grube ryby zwracają uwagę na niszczycielskie skutki Wielkiej Recesji, aby tak wystraszyć decydentów politycznych, by zgadzali się na to wszystko, podczas gdy społeczeństwo utrzymywane jest w niewiedzy co do kosztów złych decyzji megabanków – odpowiedź brzmi TAK. Jeśli jesteśmy w stanie znaleźć i wdrożyć sposoby prywatyzacji kosztów niewypłacalności w megabankach, które TBTF obecnie nakłada na podatników jako koszty społeczne, odpowiedź brzmi NIE. O ile nie nastąpią zmiany praktyk decydentów w megabankach, którzy w przeciwnym wypadku dążą do zysku i wartości dla akcjonariuszy przy niewielkim lub żadnym poszanowaniu należytej staranności, TBTF zostanie poddane rewizji, ponieważ w najgorszym przypadku to podatnik, a nie bankier zmuszony jest do pokrycia strat. Głównym problemem niniejszego artykułu jest to, czy TBTF jest uzasadnione w kategoriach sprawiedliwości przemiennej, dystrybucyjnej i współuczestnictwa, czy też jest dopuszczalne w warunkach zasady podwójnego skutku. Z tych powodów nie podejmuje on próby przeglądu i zacytowania obszernej literatury teoretycznej i empirycznej na temat niebezpieczeństw związanych z nadużywaniem TBTF.