Wyniki wyszukiwania - Biblioteka Nauki

1

Domniemanie niewinności w ujęciu prawa krajowego i pozakrajowego

100%

Sowiński P. K.

|

nr 2(78)

103-116

PL

Zasada domniemania niewinności stanowi jedno z zasadniczych założeń, według których skonstruowano polskie postępowanie karne. W realiach krajowych domniemanie to jest przedmiotem regulacji zarówno konstytucyjnej, jak i kodeksowej, jednak sposób w jaki domniemanie to zostało tam przedstawione nie jest tożsamy, co wpływa na różny zakres jej stosowania. W tekście podjęto próbę przedstawienia elementów wspólnych i różnicujących te regulacje. Ponadto przeanalizowano zakres przedmiotowy i podmiotowy zasady domniemania niewinności w ujęciu konwencyjnym oraz niektórych aktów prawnych Unii Europejskiej.

EN

The principle of the presumption of innocence is one of the fundamental assumptions according to which Polish criminal procedure has been constructed. In the domestic reality, this presumption is declared both by constitutional and code regulations, however, the manner in which the presumption is guaranteed there is not the same, which affects the different scope of its application. The text depicts the common and differentiating elements of these regulations. In addition, the material and subjective scope of the principle of the presumption of innocence in terms of the Convention and certain legal acts of the European Union has been analysed.

2

Rozkład ciężaru dowodu w postępowaniach administracyjnych prowadzonych na podstawie ustawy o przeciwdziałaniu nieuczciwemu wykorzystywaniu przewagi kontraktowej w obrocie produktami rolnymi i spożywczymi

100%

Kanton K.

|

nr 3

54-67

PL

Artykuł analizuje aspekty dowodowe w postępowaniach prowadzonych przez Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów (dalej: Prezes UOKiK) na podstawie przepisów o przeciwdziałaniu nieuczciwemu wykorzystywaniu przewagi kontraktowej w obrocie produktami rolnymi i spożywczymi. Powyższe aspekty, w tym podstawowa kwestia rozkładu ciężaru dowodu w ramach postępowania administracyjnego stają się obecnie bardzo istotne ze względu na surową politykę egzekwowania przepisów o przewadze kontraktowej i stale zaostrzającą się penalizację praktyk przedsiębiorców objętych przedmiotową regulacją. Ważne jest zagwarantowanie przestrzegania zasady, która obarcza Prezesa UOKiK ciężarem wykazania naruszenia i wyklucza jednocześnie negatywne konsekwencje dla przedsiębiorcy w sytuacji, w której organ administracyjny temu zadaniu nie sprosta. Powyższe założenia skonfrontowano następnie z praktyką, uwzględniając rozstrzygnięcia Prezesa UOKiK. Z analizy tej wynika, że stosowne standardy nie są w pełni przestrzegane, co przejawia się między innymi zastępowaniem ustalonych empirycznie faktów daleko idącymi domniemaniami. Artykuł zwraca również uwagę na praktykę wyciągania konsekwencji w stosunku do przedsiębiorców w przypadku braku dostarczania dowodów, co przekłada się na formułowanie tez przeciwnych do tych, które są podnoszone przez przedsiębiorcę.

3

Right to the Court in Legal Advisors Disciplinary Case

88%

Pilipiec S.

|

nr 3

EN

Self-governments of legal advisors represent legal advisors practice profession in which the public repose confidence, and such self-governments shall concern themselves with the proper practice of such professions in accordance with, and for the purpose of protecting, the public interest. Legal advisors self-governments shall concern themselves with the proper practice of such professions is formal in the disciplinary case. Disciplinary case is repressive and extrajudicial. Legal advisors right to the court is also a similar right to the state court but is guided by the disciplinary prosecutor and disciplinary court The right to the court, as a personal right of each individual, is defined in Article 45, § 1 of the Constitution which states “Everyone shall have the right to a fair and public hearing of his case, without undue delay, before a competent, impartial and independent court”. Thus, the right to the court consists of a few inseparable elements: 1) the right to access the court, that is the right to initiate court proceedings in the case of infringing the protected rights of an individual; the access has to be genuine due to, among others, the right territorial organization of courts and reasonable fees, 2) the right to fair proceedings, that is the proper shaping of the court proceedings (based on the proper procedure, honest and public trial, participation of the suing individual in the proceedings which guarantee their rights), 3) the right to court judgement (receiving a court decision solving the issue within reasonable time), 4) the right to defence, 5) the right to be heard (the right to information, taking positions, considering actual statements and legal demands). It seems that the right to court judgement, the right to defence and to be heard are all included in the widely interpreted right to fair proceedings. A complementary item to the right to sue is Article 77, § 2 of the Constitution of the Republic of Poland according to which “Statutes shall not bar the recourse by any person to the courts in pursuit of claims alleging infringement of freedoms or rights”.

PL

Samorząd zawodowy radców prawnych reprezentuje radców prawnych wykonujących zawód zaufania publicznego i sprawuje pieczę nad należytym wykonywaniem zawodu radcy prawnego w granicach interesu publicznego i dla jego ochrony. Piecza sprawowana przez samorząd zawodowy ma charakter formalny i jest realizowana w postępowaniu dyscyplinarnym. Prawo do sądu w sprawach dyscyplinarnych radców prawnych jest zatem realizowane w ramach postępowania dyscyplinarnego, które ma charakter postępowania represyjnego, tj. takiego, które ma na celu poddanie jednostki jakiejś formie dolegliwości, najczęściej w postaci określonej sankcji. Postępowanie dyscyplinarne ma charakter postępowania pozasądowego (w sensie rozumienia sądów powszechnych), gdyż jest prowadzone przez organy dyscyplinarne samorządu radców prawnych, którymi są rzecznik dyscyplinarny i sądy dyscyplinarne. Prawo radcy prawnego do sądu dyscyplinarnego w postępowaniu dyscyplinarnym w swej treści jest podobne do prawa do sądu powszechnego. Gwarancje prawa do sądu odnoszą się do postępowania dyscyplinarnego z uwagi na jego represyjny charakter, ale również dlatego, że w postępowaniu takim dochodzi do orzekania o sytuacji prawnej jednostki. Prawo do sądu, jako prawo osobiste każdego człowieka, jest określone w art. 45 ust. 1 Konstytucji RP, zgodnie z którym „Każdy ma prawo do sprawiedliwego i jawnego rozpatrzenia sprawy bez nieuzasadnionej zwłoki przez właściwy, niezależny, bezstronny i niezawisły sąd”. Prawo do sądu składa się z kilku nierozerwalnych elementów: 1) prawa dostępu do sądu, 2) prawa do rzetelnego postępowania, czyli odpowiedniego ukształtowania postępowania przed sądem (opartego o właściwą procedurę, uczciwego i publicznego procesu, z uczestnictwem podmiotu w gwarantującym jego prawa postępowaniu), 3) prawa do wyroku sądowego (uzyskania w rozsądnym terminie rozstrzygnięcia sprawy orzeczeniem sądu), 4) prawa do obrony, 5) prawa do wysłuchania (prawa do informacji, zajęcia stanowiska, rozważenia faktycznych twierdzeń i prawnych roszczeń). Wydaje się, że prawo do wyroku sądowego, prawo do obrony i prawo do wysłuchania mieszczą się w szeroko pojętym prawie do rzetelnego postępowania. Uzupełnieniem treści prawa do sądu jest art. 77 ust. 2 Konstytucji RP, zgodnie z którym ustawa nie może nikomu zamykać drogi sądowej dochodzenia naruszonych wolności lub praw. Artykuł ten normuje prawo do sądu rozumiane jako środek ochrony wolności i praw. Prawo do sądu należy rozumieć jako konstytucyjną zasadę prawa. Prawo do sądu jest zasadą prawa, gdyż jest prawem człowieka, a jednocześnie jest środkiem ochrony wolności praw człowieka i obywatela.

4

Różnorodzajowe ustalenie alternatywne w niemieckim prawie karnym

88%

Głuchowski M.

|

nr 1

211-224

EN

There is a view prevalent in both German judicature and German legal literature that, under certain circumstances, the court can convict a person without having determined the type of crime they have committed. Examples include a conviction on the grounds of ‘theft or receiving stolen goods’ in cases when stolen goods have been found in possession of the accused but how they had been obtained was not determined. This practice is not regulated by the statutes and has been considered unconstitutional by some scholars for breaching the principle of nullum crimen, nulla poena sine lege, the principle of the presumption of innocence, and the principle of legal certainty. Furthermore, one of the panels of the Federal Court of Justice voiced criticism of heterogeneous alternative convictions in 2014. This article systematizes the practice of alternative conviction in the German criminal procedure, further focusing on the type of the practice that causes most controversy. This is followed by a historical account showing how the legal institution of heterogeneous alternative conviction has developed, as well as covering the conditions for applications and all the doubts of a constitutional nature. The author shares the view of the Grand Panel for Criminal Matters at the Federal Court of Justice and the Federal Constitutional Court, which recognized that the current practice is in no breach of the Basic Law. However, a call is also expressed that alternative convictions be regulated by law.

PL

W niemieckim orzecznictwie i w doktrynie dominuje pogląd, że pod pewnymi warunkami możliwe jest skazanie oskarżonego, nawet jeśli sąd nie ustalił, jakiego typu przestępstwa się on dopuścił. Przykładem jest skazanie za „kradzież albo paserstwo”, jeśli u oskarżonego znaleziono skradzione rzeczy, ale nie wykazano, w jaki sposób je uzyskał. Tej nieuregulowanej przez ustawę praktyce zarzucano niekonstytucyjność ze względu na naruszenie gwarancji nullum crimen, nulla poena sine lege, zasady domniemania niewinności i zasady określoności. Do krytyków różnorodzajowego ustalenia alternatywnego (echte Wahlfeststellung) dołączył w 2014 r. jeden z senatów Trybunału Federalnego. Niniejszy artykuł systematyzuje rodzaje ustaleń alternatywnych w niemieckim procesie karnym, a następnie skupia się na ich najbardziej kontrowersyjnej odmianie. Przedstawiono historię kształtowania instytucji prawnej różnorodzajowego ustalenia alternatywnego oraz przesłanki jej stosowania. Omówiono też wszystkie wątpliwości natury konstytucyjnej. Autor zgodził się z Wielkim Senatem do Spraw Karnych Trybunału Federalnego i z Federalnym Sądem Konstytucyjnym, że obecna praktyka nie stanowi naruszenia Ustawy zasadniczej. Niemniej wyrażono postulat uregulowania ustaleń alternatywnych w ustawie.