Ten serwis zostanie wyłączony 2025-02-11.
Nowa wersja platformy, zawierająca wyłącznie zasoby pełnotekstowe, jest już dostępna.
Przejdź na https://bibliotekanauki.pl
Preferencje help
Widoczny [Schowaj] Abstrakt
Liczba wyników

Znaleziono wyników: 8

Liczba wyników na stronie
first rewind previous Strona / 1 next fast forward last
Wyniki wyszukiwania
Wyszukiwano:
w słowach kluczowych:  diegesis
help Sortuj według:

help Ogranicz wyniki do:
first rewind previous Strona / 1 next fast forward last
|
|
nr 7
353-367
EN
The main objective of my article is to investigate the ways in which contemporary Anglophone drama and theatre actively employ diegetic and narrative forms, setting them in conflict with the mimetic action. The mode of telling seems to be at odds with the conviction not only about the mimetic nature of performance and theatre but also about the growing visuality of contemporary theatre. Many contemporary performances and dramatic texts expose the tensions between the reduction of visual representations and the expansion of the narrative space. This space offers various possibilities of exploring the distance between the performers and spectators, tensions between narrative time and place and the present time of performance, the real and the imagined/inauthentic/fake, traumatic memory and imagination. The active foregrounding of the diegetic elements of performance will be exemplified with reference to several contemporary plays and performances: my focus will be on the uses of epic forms in what can be called post-epic theatre, illustrated by Kieran Hurley’s Rantin (2013); the foregrounding of the diegetic and the undecidability of the fictional and the real, instantiated by Forced Entertainment’s performances (Showtime, 1996) and Martin McDonagh’s The Pillowman (2003); and the narrative density and traumatic aporia of Pornography (2007) by Simon Stephens.
|
|
nr 7
353-367
EN
The main objective of my article is to investigate the ways in which contemporary Anglophone drama and theatre actively employ diegetic and narrative forms, setting them in conflict with the mimetic action. The mode of telling seems to be at odds with the conviction not only about the mimetic nature of performance and theatre but also about the growing visuality of contemporary theatre. Many contemporary performances and dramatic texts expose the tensions between the reduction of visual representations and the expansion of the narrative space. This space offers various possibilities of exploring the distance between the performers and spectators, tensions between narrative time and place and the present time of performance, the real and the imagined/inauthentic/fake, traumatic memory and imagination. The active foregrounding of the diegetic elements of performance will be exemplified with reference to several contemporary plays and performances: my focus will be on the uses of epic forms in what can be called post-epic theatre, illustrated by Kieran Hurley’s Rantin (2013); the foregrounding of the diegetic and the undecidability of the fictional and the real, instantiated by Forced Entertainment’s performances (Showtime, 1996) and Martin McDonagh’s The Pillowman (2003); and the narrative density and traumatic aporia of Pornography (2007) by Simon Stephens.
EN
The study focuses on Bohemian Rhapsody (2018, directed by Bryan Singer, later Dexter Fletcher), the biographical drama that reflects on the extraordinary lives and career patterns of the four members of the rock band Queen, predominantly the band’s frontman, Freddie Mercury. Given the fact that this feature film has changed the way we perceive the economic potential of biopics entirely, we offer an overview of some of the reasons why it was so successful in terms of the globalised film industry. The main objective of the study is to outline the biographical drama’s synergistic tendency in relation to the movie industry and the music business. Acknowledging Bohemian Rhapsody’s unprecedented global success, we work with the assumption that certain biographical dramas can, in fact, become globally popular, partly thanks to the fact that they utilise music as a nostalgia-driven narrative tool making portrayals of musicians deeper and more complex. The assumption is addressed via a theoretical reflection on the given topic and through a qualitative content analysis of the biographical drama Bohemian Rhapsody.
EN
The paper attempts to characterise the manifestations of cinematic transgression and the related phenomenon of transdiegeticity in the field of transgressive cinema - a movement that emerged in American underground cinema in the late 1980s and early 1990s. Using theoretical concepts such as Vivian Sobchack's kinaesthetic subject, Marc Vernet's dynamic diegesis and intercorporality as understood by Vittorio Gallese and Valentina Cuccio, the author analyses, firstly, the reciprocal relationship between screen bodies and external bodies (viewers), and secondly, the relationship of these bodies with the sphere of film and non-film reality. It tries to prove that the intercorporality of the aforementioned subjects is a source of destabilisation of the clear division between the sphere of symbols and reality. This leads to the phenomenon of trans-diegeticity, involving the transfer of various (extra)diegetic elements and entities between the two realities.
PL
Niniejszy artykuł jest próbą scharakteryzowania przejawów filmowej transgresji oraz związanego z nią zjawiska transdiegetyczności na obszarze kina transgresji – ruchu, który pojawił się w amerykańskim kinie undergroundowym na przełomie lat 80. i 90. Wykorzystując takie koncepcje teoretyczne, jak podmiot kinestetyczny Vivian Sobchack, diegeza dynamiczna Marca Verneta oraz interkorporalność w rozumieniu Vittorio Gallesego i Valentiny Cuccio, autorka analizuje, po pierwsze, wzajemną relację między ciałami ekranowymi i zewnętrznymi (odbiorcami), po drugie – relację tych ciał ze sferą rzeczywistości filmowej i pozafilmowej. Stara się dowieść, że interkorporalność wymienionych wyżej podmiotów jest źródłem destabilizacji wyraźnego podziału na sferę symboli i rzeczywistości. Prowadzi to do powstania zjawiska transdiegetyczności, polegającego na transferze różnych elementów i podmiotów (ekstra)diegetycznych między tymi dwoma rzeczywistościami.
6
Content available O ciągłości świata w grach wideo
51%
PL
Celem artykułu jest odpowiedź na pytania o istotę i ciągłość światów przedstawionych w grach wideo. Wykorzystano w nim metody interpretacji opracowane przez Romana Ingardena w jego badaniach nad formalną ontologią świata i przedmiotów. Artykuł składa się z trzech części. W pierwszej zostały przedstawione zastosowane w interpretacji gier podstawowe kategorie analityczne, takie jak świat oraz istota. Następnie omówione są warunki tożsamości przedmiotów oraz świata, rozpatrzone z perspektywy trzech aspektów: „sobości”, „jedności” i „tożsamości”. Ostania część artykułu jest poświęcona analizie wybranych przykładów typów gier wideo pod kątem ciągłości zawartych w nich światów przedstawionych.
EN
The aim of this article is to answer the questions about the essence and continuity of the video games’ worlds. In order to achieve that Roman Ingarden’s formal ontological tools are used. The article consists of four main parts. First two clarify the basic concepts used in the article such as a world and an essence. Next, the conditions of world continuity deduced from three aspects of identity, namely ‘selfness’, ‘wholeness’ and ‘identity’, are discussed. The last part applies these conditions to chosen instances of video game types.
7
Content available O ciągłości świata w grach wideo
51%
|
|
tom 45
|
nr 2
17-40
PL
Celem artykułu jest odpowiedź na pytania o istotę i ciągłość światów przedstawionych w grach wideo. Wykorzystano w nim metody interpretacji opracowane przez Romana Ingardena w jego badaniach nad formalną ontologią świata i przedmiotów. Artykuł składa się z trzech części. W pierwszej zostały przedstawione zastosowane w interpretacji gier podstawowe kategorie analityczne, takie jak świat oraz istota. Następnie omówione są warunki tożsamości przedmiotów oraz świata, rozpatrzone z perspektywy trzech aspektów: „sobości”, „jedności” i „tożsamości”. Ostania część artykułu jest poświęcona analizie wybranych przykładów typów gier wideo pod kątem ciągłości zawartych w nich światów przedstawionych.
EN
The aim of this article is to answer the questions about the essence and continuity of the video games’ worlds. In order to achieve that Roman Ingarden’s formal ontological tools are used. The article consists of four main parts. First two clarify the basic concepts used in the article such as a world and an essence. Next, the conditions of world continuity deduced from three aspects of identity, namely ‘selfness’, ‘wholeness’ and ‘identity’, are discussed. The last part applies these conditions to chosen instances of video game types.
8
Content available Dramaturgia "Dwóch ludzi z szafą"
38%
|
2015
|
tom 16
|
nr 25
189-201
EN
The Dramaturgy of Roman Polański’s Two Men with a Wardrobe   Marek Hendrykowski’s case study on Polański’s famous student etude Two Men with a Wardrobe reconstructs this wonderful short movie take-by-take: a must for anyone who cares about cinema as art. The young (24 years old) director, together with a team of talented colleagues (cameraman Maciej Kijowski, actors Jakub Goldberg and Henryk Kluba, director’s assistant Andrzej Kostenko and film music composer and jazzman Krzysztof Komeda), demonstrated a very modern way of thinking about the art of the moving image and about the various possibilities hidden in the simple poetics of screen drama. From its opening scene on the beach to the dramatic and nostalgic ending with a comeback to the sea, the film charts two men’s struggles on the difficult path to becoming independent human beings enjoying their own freedom.
first rewind previous Strona / 1 next fast forward last
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.