Wyniki wyszukiwania - Biblioteka Nauki

1

Wybrane sposoby analizy autonarracji w diagnozie klinicznej na przykładzie paranoicznego zaburzenia osobowości

100%

Soroko E.

|

2013

|

tom 16

|

nr 1

9-62

PL

Niniejszy artykuł ma na celu ukazanie przydatności wybranych aspektów analizy narracji w diagnozie klinicznej, w której - oprócz rozpoznania obrazu zaburzenia osobowości, mechanizmu psychopatologii i etiologii - istotne jest też poznanie sposobu doświadczania samego siebie przez pacjenta. Zakładamy, że wypowiedź pacjenta sama w sobie jest fenomenem psychicznym - sposobem konstrukcji (i przeżywania) zaburzenia, a analiza autonarracji pacjenta pozwala zrozumieć, jak konstruuje on swoją psychopatologię. Jako wiodącą koncepcję narracyjną wybrano do opisu kliniczny model narracyjnej organizacji doświadczenia (model of narrative development - Salvatore, Dimaggio i Semerari, 2004), a jako przykład kliniczny omówione zostało paranoiczne zaburzenie osobowości.

EN

The article is aimed at presenting the usability of some aspects of self-narrative analysis in clinical diagnosis. Clinical diagnosis concerns not only the identification of nosological categories, mechanisms of psychopathology, or etiology, but also familiarity with patients' self-experience. It is assumed that the patient's narrative is a psychological phenomenon in itself; it is a way of construing and re-experiencing his or her disorder. Therefore, self-narrative analysis is expected to lead to an understanding of how psychopathology is construed in language. As the leading theoretical approach, the model of narrative development proposed by Salvatore, Dimaggio, & Semerari (2004) was chosen. In order to illustrate narrative analysis, examples of paranoid personality self-narrative accounts are presented.

2

Oblicza doświadczenia zawodowego w diagnozie klinicznej. Komentarz do Trzebińska i Filipiak

100%

Cierpiałkowska L. , Soroko E.

Roczniki Psychologiczne

|

2015

|

tom 18

|

nr 1

97-108

PL

Komentarz porusza zagadnienia dotyczące znaczenia doświadczeń zawodowych dla różnego rodzaju diagnozowania prowadzonego w obszarze psychologii klinicznej. Wpływ doświadczenia zawodowego jest rozumiany szeroko i został odniesiony do postępowania diagnostycznego ukierunkowanego na diagnozę różnicową i strukturalno-funkcjonalną, ze szczególnym uwzględnieniem kontekstu osobowościowego diagnosty. Poruszone zostały też ograniczenia wynikające z monitorowania skoncentrowanego wyłącznie na procesach poznawczych.

EN

The comment addresses issues concerning the importance of professional experience for various kinds of assessment carried out in the field of clinical psychology. The influence of clinical experience is understood broadly and considered in connection with assessment procedure leading to differential and structural-functional diagnosis, with special attention to the context of the diagnostocian's personality. The limitations that stem from monitoring focused exclusively on cognitive processes are also discussed.

3

Samouszkodzenia jako symptom prodromalny schizofrenii. Opis przypadku

80%

Tsirigotis K. , Gruszczyński W.

Psychiatria i Psychologia Kliniczna

|

2010

|

tom 10

|

nr 2

120-124

EN

The aim of this case study was the presentation of a schizophrenic outpatient case, who has been committing self-mutilations prior to the schizophrenia diagnosis. The patient was a young student (23 years), and the reason of coming to the clinical psychologist was self-mutilation. He came with his mother, who was worried with about his behaviour. Patient’s orientation about the place, time and his own person was proper, and the communication with him was apparently good. A cutting wound was on his left arm. He feels aggression and that’s why he commits self-mutilations. He leads a night way of life because other people don’t embarrass him. His statements were logical, coherent and lacking of thinking disorders signs. He didn’t make any impression of being worrying about his experiences and what was happening with him; his expressed emotions were not adequate to his statements. His profile in the MMPI was “neurotic”, but other indices (clinical, diagnostic and differentiating ones) aroused suspicion of psychotic (schizophrenic) disorders. Data derived from the interview, observation and the MMPI caused his sending to the psychiatrist with suspicion of schizophrenia. The patient began telling about his positive (productive) psychotic symptoms not before the MMPI critical positions content analysis. The psychiatric diagnosis confirmed the suspicion of schizophrenia; the patient was admitted to a psychiatric clinic and treated with a diagnosis of paranoid schizophrenia. In this case the outset of psychosis was insidious, lacking of acute symptoms. The preschizophrenic outpatients personality had traits of schizothymia, autistic withdrawal, and probably it was a schizoid personality. The issue of withdrawal one can consider in terms of stimulation needs and stimulation optimum. A separate issue is the relation between self-mutilation and substances (endorphins, enkephalins etc.) being secreted while such a type of self-stimulation. The statements above once more confirm the significance of cooperation between clinical psychologist and psychiatrist, the importance of clinical diagnosis (vs. the psychometric one), as well as of the content clinical interpretation of psychometric and test data.

PL

Celem pracy było przedstawienie przypadku chorego na schizofrenię, który przed ostatecznym zdiagnozowaniem schizofrenii dokonywał samouszkodzeń. Pacjentem był student w wieku 23 lat, a powodem zgłoszenia do psychologa samouszkodzenie. Zgłosił się z matką, zaniepokojoną jego czynem. Pacjent był zorientowany prawidłowo co do miejsca, czasu i własnej osoby, w kontakcie pozornie dobrym. Na lewym ramieniu widać było ranę ciętą. Odczuwał stany agresji, co było powodem dokonywania samouszkodzeń. Prowadził nocny tryb życia, wówczas inni ludzie nie przeszkadzali mu. Jego wypowiedzi były logiczne, zborne, brak było oznak zaburzeń myślenia. Nie sprawiał wrażenia przejętego swoimi przeżyciami i tym, co się z nim dzieje; wyrażane przez niego emocje nie były dostosowane do treści jego wypowiedzi. Jego profil w MMPI był „nerwicowy”, ale inne wskaźniki (kliniczne, diagnostyczne i różnicowe) nasuwały podejrzenie psychozy. Dane z wywiadu, rozmowy, obserwacji i MMPI sprawiły, że pacjent został skierowany do psychiatry z podejrzeniem zaburzeń schizofrenicznych. O objawach pozytywnych (produktywnych) zaczął mówić dopiero przy analizie treściowej pozycji krytycznych MMPI. Rozpoznanie psychiatryczne potwierdziło podejrzenia schizofrenii; został hospitalizowany i był leczony z rozpoznaniem schizofrenii paranoidalnej. W tym przypadku początek schizofrenii był powolny, ubogoobjawowy, bez objawów ostrych. Przedchorobowa osobowość pacjenta nosiła cechy schizotymii, autystycznego izolowania się – najprawdopodobniej była to już osobowość schizoidalna. Zagadnienie izolowania się można rozpatrywać również w kategoriach zapotrzebowania na stymulację i optimum stymulacji. Odrębnym zagadnieniem są związki samouszkodzeń z substancjami (endorfiny, encefaliny itp.) wydzielanymi podczas tego typu autostymulacji. Powyższe dane potwierdzają jeszcze raz znaczenie diagnozy klinicznej (w odróżnieniu od psychometrycznej) i wagę jakościowej, klinicznej interpretacji danych psychometrycznych, testowych.